Verslag van de 4e Slangenburg Trail in IJzevoorde (Doetinchem)

AVA'70 ruim vertegenwoordigd in IJzevoorde

Zaterdagmorgen 18 februari 2017 omstreeks 13:00 uur… op de parkeerplaats voor het clubgebouw van AVA’70 in Aalten is het een drukte van jewelste. Ongeveer 30 Avajanen zijn voornemens om deel te nemen aan de 4^e editie van de Slangenburgse Trailrun. De deelnemers konden kiezen uit afstanden van 12 of 21 kilometer.

Ruim een uur voor aanvang van de wedstrijd werd  het Verenigingsgebouw ‘de Pokkershutte” in IJzervoorde bestormd en belegerd door de geelhemden van AVA’70. Heel even waande ik mij weer in café Frowijn in Nijmegen, echter de ambiance was niet te vergelijken. Het mocht de feestvreugde niet bederven. Al snel werd de kleedkamer omgedoopt tot “AVA’70” kleedkamer. Niet- AVA’70 leden schrokken bij binnenkomst en enkelen trokken al snel hun conclusie dat een omkleedplek in de sporthal misschien wel beter zou zijn.

In vergelijking met voorgaande jaren, had de organisatie besloten dit jaar te gaan starten in groepen van 10 personen. De 1^e groep zou klokslag 14:30 uur gaan starten, gevolgd door een nieuwe groep die 1 minuut later zou volgen. De start had wel iets weg van een originele slipjacht…. De 1^e groep zet een reukspoor uit, waarna de resterende bloeddorstige atleten de achtervolging konden inzetten.

Na 2 kilometer hadden Gerben Schepers, Nico Rouwhorst en Vincent Scholten elkaar gevonden. In een relatief rustig trainingstempo werd de jacht op Angelique voortgezet. Het duurde niet lang of vanuit het achterveld kwam eerst Patrick Weijers, gevolgd door Dirk Vreeman en good-old Wim Brinkman opstomen. Kinderlijk eenvoudig en zonder enige moeite liepen zij met 7-mijlslaarzen bij ons weg. Langzaam maar zeker kregen wij Angelique in het vizier. De Groenlose liep een dusdanig tempo, dat het nog niet direct “appeltje-eitje” was om haar bij te halen. Vanuit het niets werden wij ingehaald door een sneltrein. Het bleek Denis Woeltjes te zijn. Tijdens het inhalen vroeg Denis nog of hij zijn t-shirt kon/mocht uittrekken. Voordat wij hem goede adviezen konden geven, was hij alweer als een stipje aan de horizon verdwenen. De topvorm van Denis is weer helemaal terug.

Na 4 kilometer was het gelukt om Angelique binnen te hengelen. Angelique had zich goed voorbereid. Een hongerklop zou haar niet overkomen. In haar rugzak had ze een picknicktafel met warme croissantjes en koffie meegenomen. Mooi…. wij hadden een voorloper gevonden die ons op sleeptouw kon nemen. Het looptempo varieerde van 5.30 – 6.00 min/km. Jeugdige onbezonnenheid zorgde ervoor dat ongewild het tempo weer iets opgehoogd werd, maar Gerben Schepers trok snel aan de noodrem met de woorden: “Scholten, je gaat te hard”.

Na 12 kilometer werd de stilte in het Slangenburgse bos ernstig verstoord. In eerste instantie was ik bang dat een reusachtige dier de rugtas van Angelique had ontdekt, maar al snel bleek dit niet het geval. Het was hoofdtrainer Marco van Rijs met in zijn kielzog zijn wegkapiteins Ingrid “Salomonnooitmeeraantrekken” van Zolingen-Monasso, Peter “zaliknogeenliedjevanrobbiewilliamszingen” Baten en Geert “stapstapstap” Wevers. Al rennend door het schone Slangenburg, bulderde Marco met het geluid van een bronstige wapitihert “Heeeeeeeee…… AVAAAAAAAAAAA……. hoehoehoehoehoehoe !!!!”. Menig hijgend atleet was onder de indruk van dit machtsvertoon. We probeerden nog voor te doen alsof wij deze man niet kenden, echter ons gele shirt verraadde ons direct. Het kon niet anders zijn, dan dat wij deel uit maakten van het grote gele legioen die deze wedstrijd overheersten. Nadat wij onze welgemeende excuses voor het gedrag van Marco aan een aantal vrijwilligers in het bos hadden gemaakt, renden wij snel verder in de richting van de finish.

Na 15 kilometer zagen wij een atleet in een geel t-shirt in de tegengestelde richting rennen. Dat vonden wij nogal vreemd, want wij wisten zeker dat we op de goede route zaten. Het was niemand minder dan Maarten Angenent. Hoestend en proestend haalde hij ons in en bekende eerlijk dat hij aan het dagdromen was geweest en zo de afslag had gemist. In een trailrun wordt dit dubbelhard gestraft en mag je weer achter aansluiten en je concurrenten opnieuw gaan inhalen. Maarten liet zich echter niet van de wijs brengen door dit mentale knakmomentje.

Langzaam maar zeker naderden wij de finish. Op het 18km punt hoorden wij zware voetstappen. Een snelle blik naar achteren leerde ons dat stoomlocomotief Andre Balke in aantocht was. Op de vraag: “Hoe gaat het Andre ?” kwam het karakteristieke antwoord: “Joaaaaaa…. ut geet”. Met de finish in het zicht werd het tempo nog een klein beetje opgeschroefd. De een na de andere deelnemer werd nog even ingehaald. Met een goed en tevreden gevoel werd deze prachtige 4^e editie van de 21 km trailrun beëindigd.

Ten slotte een klein verbeterpuntje voor de organisatie. Traditiegetrouw worden de deelnemers na de finish een kopje erwtensoep aangeboden. Hoe jammer is het dan voor de laatste deelnemers die de finish passeren, dat er geen soep meer over is gebleven. Daarnaast bleek het warme douchewater kennelijk alleen beschikbaar voor de allersnelste deelnemers. Niets is fijner dan na een trailrun als deze even lekker warm te kunnen douchen.

Vincent Scholten

Dat AVA’70 ruim vertegenwoordigd was bleek ook in de einduitslag:

12km mannen:

11e: Frank Roos 54.10 min

19^e: Wim Rensink 58.46 min

22^e: Andre Bruil 59.29 min

12km dames:

8^e: Inez Balke 1.04.46 uur

10^e: Joke Balke 1.05.46 uur

15^e: Anky Bruil 1.06.32 uur

21km mannen:

3^e: Denis Woeltjes 1.29.38 uur

16^e: Wim Brinkman 1.37.34 uur

27^e: Patrick Weijers 1.39.35 uur

21km vrouwen:

2^e: Gerdy Hoornenborg 1.42.49 uur

11^e: Rianne Fokkers 2.03.40

13^e: Angelique Vrijdag 2.05.53 uur