Koningsloop 2017, eindelijk! (26)

Dit fenomeen stelde me dus voor om me te gaan hazen naar een mooie tijd

De trouwe lezer van dit sympathieke weblog weet dat ik niet vaak een verslag schrijf over een hardloopwedstrijd. In de eerste plaats omdat ik best bescheiden van aard ben (neef Geert kan het beamen dat onze familie zich graag beschouwend op de achtergrond begeeft…, in de tweede plaats zijn mijn hardloopprestaties ook best bescheiden. Ik ben 1x als eerste geëindigd in de 40+ categorie op de 7,5 km race tijdens de Fatima-loop in Wehl. Dit succes was echter van korte duur: toen men er achter kwam dat “Rinke” een mannetje was in plaats van een vrouwtje kelderde ik naar de middenmoot. 

Mijn obsessie om de 20 minuten-grens te slechten op de 5 km is regionaal bekend. Ik ben ervoor in behandeling geweest. Han Tieltjes, Wim Stronks, Ida Sluuskes…vele handen hebben geprobeerd mijn lijf naar een conditie te kneden die het mogelijk zou moeten maken om deze snelheidsbarrière te doorbreken. Toen ik in november 2012 mijn eerste Boekeldercross in 24,38 minuten liep, kon ik er met mijn pet niet bij dat er mannen waren die veel ouder waren, maar veel sneller liepen dan ik. Daarnaast was het uiterst confronterend dat zoon Sam zijn vader ruimschoots de hielen liet zien.

Vanaf dat moment ben ik gaan trainen. Ik heb de clinic gevolgd bij AVA, onder de bezielende leiding van Henk Mengers en Johan Assink. En elk jaar ging het ietsiepietsie sneller. Ik heb er al meerdere stukskes over geschreven, wetenschappelijk onderbouwd. Voor elke minuut sneller op de 5 km heb ik 1.500 km getraind, grofstoffelijk omgerekend. 1.500 km komt ongeveer overeen met 150 uur rennen, een kleine 4 werkweken.4,5 minuut sneller betekent dus feitelijk 675 uur trainen. In die tijd kan ik heel wat schetsjes maken; het mag wat kosten zo’n hobby…

Koningsloop 2016 leek een succes te worden. De omstandigheden waren goed, veel publiek, de Prinsenstraat leek minder steil… Na een ultieme krachtsinspanning kwam ik op 20.01 minuten binnen. De magische grens kwam in zicht! In de maanden daarna grossierde in echter in tijden tussen 20.15 en 20.30 minuten. Hoe harder ik trainde, hoe langer die 5 km werd. Ik verwaarloosde mijn Christel, mijn gezin, raffelde mijn werk af, de tuin werd een wildernis, het grindpad zag maanden geen hark…om maar te kunnen trainen Het mocht niet baten. De Kramprun was het dieptepunt: 21.26 minuten. De veroudering was definitief ingezet. De midlife crisis klopte nadrukkelijk op de deur, welkom aftakeling, bye bye jeugd.

Om er toch wat lol in te houden ging ik me richten op de wat langere afstand, zonder specifiek doel. Op de zondagmorgen met Gerdy een kilometer of 20 lopen, ook fijn. De Posbankloop, de Diepe Helloop, dat soort zware lummels gerend. Op oudejaarsdag lopen Sam en ik al enkele jaren de Sylvesterlauf in Bocholt, om sportief het jaar af te sluiten én om stiekem te kijken waar we staan. Zonder veel verwachtingen liet ik de klok op dit geijkte parcours stoppen op 20.00 minuten! Net niet, maar toch blij! Zou het dan toch?

Toen er eind 2016 een trip naar Londen werd georganiseerd om daar onder meer een 10 km wedstrijd te lopen, ben ik gaan trainen voor deze afstand. De 5 km werd even geparkeerd. Van zwager en triatleet Hans Lammers kreeg ik een streng schema, met als doel de 10 km onder de 42.30 minuten te lopen. Dit schema schreef voor dat ik 3x per week moest gaan trainen. Nu valt het niet mee om als vader van 5 zonen, als partner van een hardwerkende vrouw, als baas van een eigen architectenbureau, met nog 26 andere hobby’s tijd te vinden voor extra trainingsuren. Onder het motto “wat aan de slaap wordt ontnomen, wordt aan het leven gegeven” moest de vrijdagochtend er aan geloven. Vanaf de eerste vrijdag in 2017 ben ik om 6.45 uur gaan rennen, volgens het schema van Hans. Alle vrijdagen in januari hadden strenge vorst, sneeuw en regen voor me in petto. Maar een ter Haar geeft niet op - vraag maar aan neef Geert (zien mooder - tante Betsy – is van ter Haar…) - dus met nieuwe moed werkte ik stug mijn schema af.

De 10 km in Londen was sportief gezien geen succes. Ondanks de bezielende haas Wim Brinkman kwam ik niet verder dan 44.30 minuten. Engels bier, Engelse bedden en Engelse bulten en bridges droegen niet bij aan een snelle tijd. Het weekend was voor de rest fantastisch, maar daar had trainer Hans natuurlijk geen boodschap aan.

De trainingsdiscipline wist ik vol te houden. Natuurlijk keek ik met een schuin oog stiekem naar de Koningsloop. Zou al die trainingsarbeid kunnen bijdragen aan een snelle 5, of zou ik juist aan snelheid ingeboet hebben door al dat langere werk? Op de dinsdag voor de Koningsloop werd er op de baan hevig gespeculeerd. Trainingsmaatje Roy Mengerink vroeg welke tijd in gedachten had op de Koningsloop. Schoorvoetend gaf ik aan dat ik heel misschien wou proberen om 19.58 te lopen, maar dan moest echt álles mee zitten. Roy, royaal als hij is, geloofde in me en beloofde 2 biertjes als beloning. We zouden dan ’s middags toasten op de Koning en op de 19.58. Dit beeld sprak me erg aan. Ik zag me al zitten op ’t terras van Stegers: moe, maar voldaan, met 2 grote koele glazen bier voor me, met hypnotiserende condensdruppels op ’t glas, al die aandacht van sportminnend Aalten voor die buitenaardse prestatie. In mijn enthousiasme dacht ik dat Roy me een biertje per seconde onder 20 toegezegd had, soms maakt drank meer kapot dan je lief is…

Donderdag 27 april werd een memorabele dag. Het was niks te warm, maar desondanks veel volk op de been. Er hing een siddering in de lucht, alsof er historie geschreven zou worden. Bij de start liep ik hardloopvriend Björn Demkes tegen het lijf. Omdat Björn het aansluitende weekend snode plannen had tijdens de baanwedstrijd, wilde hij niet tot het gaatje gaan. Ook al zou Björn alleen met z’n linkerbeen lopen, dan loopt hij nog met 2 vingers in de neus de 5 km onder de 20 minuten. Dit fenomeen stelde me dus voor om me te gaan hazen naar een mooie tijd. Dit klonk me als muziek in de oren, maar mijn hartslag steeg gelijk significant. Zou ik dat volhouden?

De eerste kilometer ging in 3.57 minuten, dit ging goed. Onderweg moest ik erg lachen om Jan te Brake sr. Hij moedigde in de 1^e ronde Bjorn luidkeels aan: “Kom op Bjorn, probeer an te sluuten!”. Tijdens de 2^e ronde hoorde ik hem zeggen: “Volgens mien is hee Tra aan ’t hazen”. Om hem tot slot in de 3^e ronde te horen mompelen: “Joa, hee is an ’t hazen, anders leep hee wal harder!”.

Het viel niet mee om Bjorn bij te benen. Hij moest me telkens bij de les houden. “Kom op, blijf er bij!” Op de Landstraat zei hij steeds “til de knieën hoger op, zweeffase!”. Vond ik mooi, zei vader Gerard ook altijd tijdens de training! Ik heb waarschijnlijk toch wel wat luie knieën. Ik zal er eens een lapje op plakken, kieken of ’t hölp. Zwoegend lukte het me om alle km onder de 4 minuten te lopen, dus een sensatie hing in de lucht. Bij het ingaan van de laatste ronde stond de klok op 16.00 minuten, dit gaf me vleugels!

Tijdens de laatste 200 m kon ik er nog een sprintje uit persen en kon net voor de streep vriend Mark pakken. Ha’k nog nooit van gewonnen. Sorry Mark…De klok stond op de onmogelijke tijd van 18.57 minuten! Dit was fantastisch! Het was eindelijk gelukt! Alleen was dit natuurlijk nooit gelukt. Zonder trainer Hans geen schijn van kans. Haas Bjorn alle lof. Op elke straathoek de uitbundige aanmoedigingen: Christel en de jongens bij de Hervormde kerk, Gerdy in de tent, Maartje op de Prinsenstraat, Jan te Brake sr bij schoenmaker Ebbers, Cindy bij de Köstersbulte, de dames van ’t Slaa bij Smid Van Lochem, Ina bij Veldhuus, Geert bij de ingang van de tent. Allemaal heel erg bedankt voor alle support, ook iedereen die ik in de onmenselijke snelheid niet zo gauw gezien heb!

Jullie mogen allemaal een biertje halen bij Roy. Ik heb er 63 tegoed, waarvan ik er inmiddels 2 met smaak genuttigd heb. Roy, bedankt voor de extra prikkel! En nu? Welk doel zal ik me nu eens stellen? Gemakkelijke vraag: King of the Beeklaan uiteraard! Op zaterdag 1 juli gaan we weer knallen op de Beeklaan. De huidige King is Bjorn, dus hij zal me wel niet willen hazen…Een ambitieus doel, dat is het zeker. Maar met de juiste prikkel is er veel te bereiken! Roy?

Sportieve groet,

Rinke, aanstaande King of the Beeklaan.

Jan te Brake sr. op de achtergrond “Joa, hee is an ’t hazen, anders leep hee wal harder!”.