 |
| Walter Vaags (links) en Dirk Vreman |
De Slangenburgse trailrun in
IJzevoorde (bij Doetinchem) was dit jaar aan de vijfde editie toe. Het is een
altijd mooie run door de mooie bossen van het landgoed rondom kasteel
Slangenburg. De organisatie is klein, maar zet altijd een perfecte wedstrijd neer.
Doordat er geen heuvels zijn is het ook een mooie run voor beginners en voor
wedstrijdlopers is het een hele snelle race. Als je tenminste niet de hele tijd
tot over de enkels door de modder baggert, zoals twee jaar geleden. Ruim voor
de start liep de kantine van de Plokkershutte al vol. Een grote groep van
Ava’70 uit Aalten nam ongeveer de helft van de plekken in beslag, maar ook de
Lopersvereniging Groenlo en de dames van Run4Fun Vragender waren duidelijk
herkenbaar aanwezig. Ook een aantal survivalrunners werd gesignaleerd. Uiteraard waren er veel
mensen uit de regio aanwezig, maar af en toe was toch ook iemand die van wat
verder kwam. Jammer dat niet meer mensen de weg weten te vinden naar dit
pareltje op de trailkalender.
De stemming was zoals
gewoonlijk uiterst ontspannen. Een bakkie koffie of thee, even samen naar het
schaatsen op tv kijken en daarna maar eens de spullen in orde maken. Er werd
druk overlegd over de kledingkeuze. De temperatuur was immers heel fris, net
boven het vriespunt. Met wat wind erbij voelde het gemeen koud aan. Ik besloot
om mijn windjackje aan te houden, de rits kon immers altijd nog open. De start
was zoals gewoonlijk in groepen die per minuut startten. De elektronische
tijdwaarneming zorgde er voor dat dit in het klassement weer rechtgetrokken zou
worden. Ik startte samen met Henrie in de tweede groep. We deden het zoals
gewoonlijk eerst maar eens rustig aan, even kijken hoe de benen voelen en hoe
de vorm van de dag zou zijn. Dat betekende dat we door de snelle lopers van een
aantal groepen ingehaald werden. Gelukkig was daar de ruimte wel voor.
Na een kilometer of vijf
kwamen een aantal AVA-maatjes uit een eerdere groep aanhaken. Ik voelde me best
goed en besloot met ze mee te gaan. De bospaadjes waren hard bevroren en
leenden zich prima voor een hoog tempo. Bijna voor ik het in de gaten had stond
ik in racemodus. Focus op de hobbels en bobbels en een lekker vlot tempo, de
kilometers vlogen eigenlijk voorbij. Een mini-marsje dat ik van de trainer
kreeg onderweg leverde naast een fysieke ook een mentale boost op. De eerste
drankpost bij het kasteel nam ik nog even tijd voor een slokje en een hapje
koek, maar daarna meteen weer gas er op. Dirk kreeg het na verloop van tijd wat
moeilijker, maar Walter kon nog goed mee. De paadjes waren af en toe bezaaid
met dennentakjes die nog overgebleven waren van de storm. Gevallen bomen waren
voor het grootste gedeelte al afgevoerd, maar de sporen van de bosbouwers op de
paden waren nog duidelijk aanwezig. Goed opletten dus om niet te struikelen op
de bevroren sporen.
Maar ik voelde me prima, kon
de tweede helft zelfs nog iets versnellen. Dat betekende wel dat ik alleen kwam
te lopen, maar dat maakte niet uit. Waar ik afgelopen tijd relatief veel heb
moeten afzien tijdens wedstrijden was het nu gewoon genieten. De vorm was terug
en ik kon ouderwets gas geven, mooi toch? De laatste kilometeraanduiding kwam al veel te snel in beeld. Nog even door
het watertje, maar dat viel reuze mee. Net tot de enkels door het water, een
paar jaar geleden kwam het nog tot halverwege de bovenbenen. Toch vonden veel
beginners het blijkbaar een hele schok, als ik de verhalen achteraf hoorde. Eenmaal
over de finish konden we gratis een lekkere kom erwtensoep pakken en zelfs de
douches waren warm. Geweldige organisatie, ik zei het al. We zaten nog een
tijdje in de kantine na te praten. Toen ongeveer iedereen van de club binnen
was en zelfs de mensen die de lintjes opruimden na de laatste loper binnen
kwam, werd het tijd om naar huis te gaan. Het was weer een heerlijke middag
buitenspelen.
Andre Bleumink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten