AVA'70 musketiers op een boot in Fryslân - deel 3

De vier Musketiers

"De Walrus, De Poort van Cleef en Club 1841"

Gerben “Foxy Foxtrot” Schepers sprong vanuit zijn kapiteinsstoel omhoog en riep: "Het is zover…. de horeca in Sneek snakt naar onze aanwezigheid !!”. Al wekenlang moesten wij aanhoren dat Grand Café “De Walrus” een soort 2e huis van Gerben is en dat hij deze horecagelegenheid had uitgekozen om voor een goede bodem te zorgen. Nadat een overgroot deel van het gezelschap hun haartjes netjes gekamd en van een kloddertje gel voorzien had, werd het piratenschip ordelijk en netjes achtergelaten. Toch bespeurde ik enigszins een beetje spanning bij Eddy Rensing en Peter Roedema.

Al wandelend naar de binnenstad van Sneek hoorde ik Eddy zijn welbekende verkooppraatje opdreunen over hoe geweldig “De Heide Smid” in Halle is. Al snel had ik het vermoeden dat Eddy zijn openingszin voor De Walrus in zijn hoofd had geprent: “Goedenavond… wat een fantastisch etablissement heeft U !! Wist U dat ik u kan helpen om de laatste puntjes op de “i” te zetten ? U heeft namelijk het voorrecht om kennis te maken met de directeur van De Heide Smid. Wij zijn specialist op het gebied van kachels, haarden en schouwen…. al meer dan 80 jaar sfeermakers met haarden en hartelijkheid”.

Peter daarentegen was volledig in zichzelf gekeerd, hij keek uiterst geconcentreerd voor zich uit. Hem kennende wil hij bij binnenkomst altijd onmiddellijk een goede indruk maken. Ik hoorde hem meerdere keren in zichzelf oefenen: "Goejûn, wy komme út Aalten en wolle jûn jo gast syn. Hooplik kinne jo ús verblijden mei in hearlik diner en in goed glês bier. Ik fiel de waarmte no al !!"

Gerben loodste ons soepeltjes en met gezwinde spoed naar “De Walrus”. Onderweg viel ons wel op dat de inwoners van Sneek wel erg sportief waren. Meer dan 1000 personen in hardloopkleding. Niet veel later werd ons duidelijk dat die avond de start zou zijn van de Sneeker marathon. Onze aandacht ging al snel uit naar geelhemden in de hoop dat wij nog leden van onze atletiekvereniging AVA’70 zouden spotten.

“Goedenavond heer Schepers, wat fijn dat U ons wederom komt bezoeken !”. Trots als een pauw liep Gerben met zijn borst vooruit en schudde ieder personeelslid beleefd de hand. Vrouwelijke gasten die de trap naar de bovenverdieping wilden nemen werd in het oor gefluisterd: “Waar gaat u naar toe ? al het mooie zit beneden….”. Het was duidelijk…. Gerben was helemaal in zijn element. Nou moet ik ook echt bekennen dat “De Walrus” een echte aanrader is. Een mooie menukaart, heerlijke gerechten en vooral vriendelijke bediening. Het was ons bezoekje absoluut waard. De bodem voor de rest van de avond was gelegd…

“Mannen… tijd voor De Poort van Cleef !!”…. Gerben bedankte bij vertrek alle gasten voor hun aanwezigheid en dirigeerden ons vervolgens richting de uitgang. “Zie je die prachtige olielampjes op de tafels ?... wie denk je die de lampenolie levert ?... juist… ik”. Met een tevreden en voldaan gezicht werd onze kennismaking met Sneek voortgezet bij de plaatselijke Ierse pub. “Voetbal op groot scherm” (Ik kreeg plotseling een deja-vu…. voetbal op een groot scherm bij café Schiller in Aalten… NOT… alsnog bedankt Gerben ;-). De helft van de Ierse pub was gevuld met lallende Duitsers. De wedstrijd Zweden – Duitsland stond op punt van beginnen. De sfeer sloeg al snel om toen de Zweden de 1-0 scoorden… “scheisse… verdammt noch mal”. Als geslagen honden zaten de Duitsers aan de bar. Peter voelde zich kennelijk wel veilig in ons gezelschap en zond uit volle borst: “Schade Deutschland alles ist vorbei”. Wanneer blikken konden doden…… Eddy niet…. Eddy zag wederom kansen en probeerde ondertussen de eigenaar van de Ierse pub te overtuigen voor de aanschaf van een mooie gaskachel in zijn horecagelegenheid. Het is en blijft een zakenman die Eddy. Peter bestelde nog maar een paar biertjes. Pakte 50 euro uit zijn portemonnee en gaf deze aan de barman. Bij het weglopen fluisterde Gerben in z’n oor: “laat de rest maar zitten”…. Vol ongeloof keek de barman Gerben aan en dankte hem voor zijn hartelijkheid. De 40 euro fooi zou volledig worden besteed aan een nieuwe kinderwagen. Peter had niets in de gaten en wachtte vervolgens meer dan een uur op zijn wisselgeld…..

Duitsers zouden geen Duitsers zijn wanneer zij in de 90’ + 5 minuten alsnog de winnende treffer zouden scoren. De tot dan toe dode Duitsers in het café veroorzaakten een golf van emotie. Schreeuwend, brallend en springend renden zijn naar buiten. Werkelijk iedereen moest horen dat "Die Mannschaft" gewonnen had. Ik kreeg spontaan zin om een lilliputter Duitser een draai om zijn oren te geven. Aangezien wij weigerden een leuke avond met deze Duitsers te willen hebben, werd ons vertier elders gezocht. 

Club 1841… the place to be…. aan de toegangsdeur stonden 2 imposante kleerkasten van uitsmijters. “Laat die maar aan mij over …” riep Gerben en liep met bravoure en vol zelfvertrouwen richting deze 2 immens grote mannen: “Goedenavond…. wij zijn de “Dirty Daddies” en komen hier vanavond een optreden verzorgen”. Enigszins verrast en overbluft keken deze uitsmijters elkaar aan en wisten niet goed wat zij met deze situatie aan moesten. Gerben maakte onmiddellijk gebruik van deze situatie en liep direct door gevolgd door Eddy, Peter en ondergetekende. Eenmaal binnen werd al snel duidelijk dat bij entree van de “Dirty Daddies” de gemiddelde leeftijd met minimaal 20 jaar verhoogd was. Niets, maar dan ook niets hield ons tegen om een gezellige avond te hebben. Eddy stond onrustig heen en weer te lopen. De muziek van Kraantje Pappie en Lil’ Kleine kon hem niet echt bekoren. Tijd voor iets anders…. Eddy fluisterde de DJ iets in zijn oren. Deze keek vervolgens schaapachtig en vol vraagtekens in de richting van Gerben en Peter. De duimen gingen omhoog zonder te weten wat Eddy zojuist aangevraagd had. Niet veel later klonken de 1e deuntjes van “Atemlos durch die Nacht” van Helene Fischer door de speakers. Het moment van Eddy was aangebroken. Verrassend genoeg kon de plaatselijke jeugd deze muziekkeuze wel waarderen.

Plotseling viel ons oog op een cocktailkaart… nu we er toch zijn… democratisch werd besloten dat de “appeltaart” geprobeerd moest worden. Peter sputterde hevig tegen: “dat spul zoep ik nie”. Na 15 minuten op Peter inpraten bleek hij toch niet zo’n sterke ruggengraat te hebben en zette zijn lippen aan het glas. Nam een slok… zijn gezichtsuitdrukking veranderde plotsklaps van een gezellige jongen naar een zure pruim…. Dit was eens maar nooooooit meer. Voor de nieuwsgierigen hierbij de ingrediënten van de “appeltaart”: 1/3 liqeur 43 + 2/3 apfelcorn met daarop een toefje slagroom en een beetje kaneel om het geheel naar een echte appeltaart te doen smaken.

Gerben vond het hoog tijd dat hij zijn bijnaam “Foxy Foxtrot” eer aan ging doen. Bescheiden zoals wij Gerben kennen ontketende hij 5 minuten later als de nieuwe John Travolta van Sneek. Al schuddend en wiegend met zijn heupen, duurde het dan ook niet lang dat hij menig dansmoves aan anderen liet zien. Er werd zelfs een kring rondom Gerben geformeerd om hem alle ruimte te geven om zijn wereldact te showen. Binnen 10 minuten liet hij zien waartoe hij in staat was: De Electric Slide, de Moonwalk, de Loco-motion, YMCA, de Macarena, de Vogeltjesdans, de Running Man, de Cha Cha Slide, de Voguing en de Dougie…. niets was hem vreemd. Er schijnen video-opnamen in omloop te zijn, maar door onverklaarbare redenen zijn die vooralsnog niet op internet getraceerd.

De avond naderde zijn einde. Onze accu’s liepen langzaam leeg. Het was hoog tijd om weer terug te keren naar het piratenschip van Gerben. Uiteraard moest eerst een bezoek aan de FEBO gebracht worden. Wist niet dat Gerben daar ook aandelen in had… “2 hockey pucks”, frikandel XXL, balletje mayo en een patatje oorlog…. ik weet niet waar die man het allemaal laat.

Eenmaal terug op de boot was het hoog tijd om te gaan slapen. Eddy was op dat moment al bezig om voorbereidingen te treffen voor de volgende ochtend. Hij had immers nog een appeltje met de rest te schillen. Gniffelend van voorpret pakte hij de JBL bluetooth speaker en verstopte deze op een plek waar alleen hij hem kon vinden. Na een zeer korte en onrustige nachtrust werd omstreeks 08:00 uur de kajuitdeur van ondergetekende geopend. Een donker, langwerpig voorwerp werd naar binnengeschoven waarna de kajuitdeur werd gesloten. 5 seconden later dreunde met volumestandje 10 het nummer “Wakker Worden” van Jovink & de Voederbietels” uit de speaker (https://youtu.be/SlsmKomdqB8). Ik kan u wel verzekeren dat het echt niet lang duurt dat je bij volledige positieven bent. Eddy had zijn gram gehaald en kon nu met een gerust gevoel de terugreis gaan beginnen. Daar waar Gerben, Peter en ondergetekende de zondag wilden gebruiken om enigszins te herstellen, was Eddy verplicht aanwezig te zijn bij een familiefeestje. Petje af Eddy….

Zo kwam er langzaam een eind aan 2 dagen Sneek…. Peter liet nogmaals zien dat hij ongekende kwaliteiten in huis had. Een heerlijk ontbijt terwijl Gerben zijn schip met 10 knopen per uur terugvoerde naar de haven. Was het ontspannend…. jazeker…. volop genoten van de omgeving en de mensen. 2 heerlijke dagen gehad. Ontzettend gelachen… Gerben, Peter en Eddy… bedankt voor het “lull’n en lieg’n”… wat mij betreft voor herhaling vatbaar.... maar nu eerst een volgend avontuur "de Carbagerun". Laat ik dit hoofdstuk afsluiten met de wijze woorden van een wijs mens: “Veel beloven weinig geven, doet de gek in vreugde leven !!”