Montferland trailverkenning

De groep in het Montferlandse bos

Pling…Ik ga ook graag mee….Pling…Wij komen met zijn vieren… De replies stromen binnen nadat ik een uitnodiging op Facebook en WhatsApp heb gezet. Ik had bedacht om het parcours van de Montferlandtrail te gaan verkennen, liefst met wat gezelschap. Want samen genieten van de natuur is nog leuker dan in je eentje trailrunnen. En daar waren meer mensen het mee eens, maar liefst 17 personen verzamelden zich op de parkeerplaats bij ’t Peeske in Beek afgelopen zondag. Het was even kennismaken van tevoren, want er waren naast mijn AVA-clubgenoten ook een viertal van buurtclub Archeus en een aantal losse lopers. Er was zelfs een deelnemer uit Kleve, wat het meteen een internationaal gezelschap maakte. Het weer was super zonnig en het dreigde weer een hete zomerdag te worden, maar in het bos is het altijd beter. We spraken van tevoren af dat we het rustig aan zouden doen en netjes op de minst snelle zouden wachten indien nodig, daarna konden we los.

Een aantal mensen was al wel vaker in het Montferland geweest, maar kenden het bos niet aangezien ze altijd de Montferlandrun deden. Ook een mooie wedstrijd, maar dan mis je wel het mooiste gedeelte… Een mooie gelegenheid om dat goed te maken dus. Ik had de route van de Montferlandtrail van vorig jaar gepakt en een gedeelte van de 30 km wedstrijd in mijn handheld GPS gezet. Meteen na de start ging het even steil heuvelop, ik hoorde het ineens stil worden achter me… Maar eenmaal bovenop ging de babbel al weer aan. We liepen in de schaduw van het bos en daar viel het nog mee met de temperatuur. Het was een heel diverse groep, zowel qua persoonlijkheden als loopvermogen. Maar dat maakt het juist zo leuk. Je kletst eens met iemand anders dan de mensen waar je normaal mee loopt. En aangezien je allemaal dezelfde hobby hebt is er genoeg om over te praten om een aantal uren te kunnen vullen.

De route liep heuvelop, heuvelaf door de Montferlandse heuvels. Niet supersteil, maar over het algemeen mooie glooiingen en af en toe een vinnig stukje. Je kon wel merken dat het al lang niet meer geregend had. Sommige paden waren heel erg mul en waar normaal de varens zo uitbundig groeien dat het bos een jungle look heeft, was het nu al bruin aan het worden. Als we een beetje vlot afdaalden hadden we zelfs een stofwolk achter ons. Net alsof we heel hard gingen. De route was goed te volgen met mijn GPS, maar af en toe konden we de ingang van een klein paadje niet vinden en moesten we even zoeken. Dat was dan meteen een mooie gelegenheid om even te drinken, want de temperatuur liep behoorlijk op en het was erg dorstig weer. Ook konden degenen die het wat moeilijker hadden dan even uitpuffen. Twee dames besloten de route toch maar in te korten, maar over het grote geheel liep iedereen tot in de laatste kilometers lekker mee.

Een paar dames die meeliepen als marathonvoorbereiding hadden nog nooit over hele smalle singletracks gelopen en dat vonden ze best spannend. Het grootste gedeelte liepen we over iets bredere paden en kon iedereen makkelijk lopen. Het aantal struikel- en valpartijen bleef dan ook heel beperkt, zelfs ik bleef op de been. Na een uur en drie kwartier hadden we de ronde er op zitten. Voor de liefhebbers had ik nog een kort lusje om de hoogtemeters wat op te krikken bedacht. De zandbult bij het Peeske is normaal al een uitdaging, maar nu leek het wel een woestijnduin. Omhoog voelde je de hitte door je schoenzolen branden, naar beneden veroorzaakten we een kleine zandstorm. De stof bleef lekker aan de bezwete benen plakken en veroorzaakte nog meer dorst.

De koffie met gebak na afloop op het terras van ’t Peeske smaakte na de inspanning dan ook heerlijk. We kletsten nog even lekker na terwijl we in de schaduw over de visvijver konden kijken. Het vakantiegevoel zat er goed in, maar we besloten toch maar naar huis te gaan voordat we aan bier of cocktails konden beginnen en de boel helemaal uit de hand zou lopen. Bedankt iedereen die mee heeft gedaan en tot de volgende keer.

Andre Bleumink

De koffie met gebak na afloop op het terras van ’t Peeske smaakte na de inspanning heerlijk