 |
| Ondanks een dik persoonlijk record, heb ik een bittere smaak in de mond: ik ben in de steek gelaten |
Niet alleen het fraaie parcours
en de Achterhoekse gemoedelijkheid maken de Montferland Run tot een jaarlijks
hoogtepunt, ook de toeschouwers waar je immer op terug kunt vallen, geven het
evenement glans. Geert Wevers geeft je altijd een duwtje in de rug op
Peeskesbult, Jan te Brake sr. staat je
op te wachten bij kilometer 11 en de belangrijkste peptalk krijg je bij het kuitenbijtertje
vlak voor ’s-Heerenberg. Daar word je ieder jaar onthaald door de drie meest
geliefde Ava-cheerleaders.
Al ver voordat je het 14-kilometerpunt aandoet, zie je de gele Ava-vlag wapperen. Niet veel later hoor je de zoete stemmetjes van Sabine Ikink en Sanne Wisselink en als euforische uitsmijter geeft Patrick Ikink nog een waardevol compliment, waardoor de laatste kilometer een peulenschil is. Dit jaar niet! De laatste strohalm op weg naar de finish schitterde door afwezigheid. Zonder enige mededeling vooraf lieten zij al hun clubgenoten in de kou staan.
Wat is vriendschap waard in deze tijd?
Zo dood als een pier draai ik de Drieheuvelenweg op. Ik ben de controle over mijn ademhaling kwijt, de hartslag is het omslagpunt ontstegen en het melkzuur wordt eerlijk verdeeld over beide bovenbenen. Ondanks de lichamelijke malheur, kan ik blijven vechten en daalt het tempo niet. Het duurt nog zo’n vijf minuten totdat ik mijn vriend Patrick recht in de ogen kijk en hem smeek om wat zalvende woorden. Ik verheug mij er enorm op. Nog zo’n duizend meter bijten in de kuiten van mijn voorgangers en dan gevuld met adrenaline de afzink in, denderend naar de finish. Aan het eind van het fietspad, ga ik het groepje voorbij. Als eerste wil ik bij het drietal aankomen. Deze krachtsinspanning heeft de laatste energie uit mijn benen geperst maar dat is het waard. Ik kijk in de verte maar ik zie de vlag nog niet. In verband met de wind hebben ze hem vast naar beneden gehaald. Wellicht zijn ze de vlag vergeten. Alle scenario’s schieten door mijn hoofd. Bij kilometer 14 zie ik ze nog steeds niet en de moed zakt in mijn schoenen. Wat flikken ze me nu? Hoe kunnen ze dit doen? Zijn ze er echt niet? Nee, nergens is het trio te bekennen. De atleten, die ik net nog zo enthousiast inhaalde, vliegen mij weer voorbij alsof ik stil sta. Hoewel ik algemeen bekend sta als de ‘Sprintkoning van de Hollenberg’ en intimi mij vaak ‘Erwin Dynamiet’ noemen, ben ik niet meer vooruit te branden. Niet alleen fysiek ben ik geknakt maar ook mentaal heb ik een pak slaag gehad. Ondanks een dik persoonlijk record, heb ik een bittere smaak in de mond: ik ben in de steek gelaten!
Al ver voordat je het 14-kilometerpunt aandoet, zie je de gele Ava-vlag wapperen. Niet veel later hoor je de zoete stemmetjes van Sabine Ikink en Sanne Wisselink en als euforische uitsmijter geeft Patrick Ikink nog een waardevol compliment, waardoor de laatste kilometer een peulenschil is. Dit jaar niet! De laatste strohalm op weg naar de finish schitterde door afwezigheid. Zonder enige mededeling vooraf lieten zij al hun clubgenoten in de kou staan.
Wat is vriendschap waard in deze tijd?
Zo dood als een pier draai ik de Drieheuvelenweg op. Ik ben de controle over mijn ademhaling kwijt, de hartslag is het omslagpunt ontstegen en het melkzuur wordt eerlijk verdeeld over beide bovenbenen. Ondanks de lichamelijke malheur, kan ik blijven vechten en daalt het tempo niet. Het duurt nog zo’n vijf minuten totdat ik mijn vriend Patrick recht in de ogen kijk en hem smeek om wat zalvende woorden. Ik verheug mij er enorm op. Nog zo’n duizend meter bijten in de kuiten van mijn voorgangers en dan gevuld met adrenaline de afzink in, denderend naar de finish. Aan het eind van het fietspad, ga ik het groepje voorbij. Als eerste wil ik bij het drietal aankomen. Deze krachtsinspanning heeft de laatste energie uit mijn benen geperst maar dat is het waard. Ik kijk in de verte maar ik zie de vlag nog niet. In verband met de wind hebben ze hem vast naar beneden gehaald. Wellicht zijn ze de vlag vergeten. Alle scenario’s schieten door mijn hoofd. Bij kilometer 14 zie ik ze nog steeds niet en de moed zakt in mijn schoenen. Wat flikken ze me nu? Hoe kunnen ze dit doen? Zijn ze er echt niet? Nee, nergens is het trio te bekennen. De atleten, die ik net nog zo enthousiast inhaalde, vliegen mij weer voorbij alsof ik stil sta. Hoewel ik algemeen bekend sta als de ‘Sprintkoning van de Hollenberg’ en intimi mij vaak ‘Erwin Dynamiet’ noemen, ben ik niet meer vooruit te branden. Niet alleen fysiek ben ik geknakt maar ook mentaal heb ik een pak slaag gehad. Ondanks een dik persoonlijk record, heb ik een bittere smaak in de mond: ik ben in de steek gelaten!
 |
| Patrick, Sabine en Sanne: Waar waren ze dit jaar? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten