Succesvolle premiere voor Groesbeektrail

Kort voor de tweede verzorgingspost werd ik ineens ingehaald door een treintje clubgenoten die de korte afstand deden

Het gebied rond Groesbeek en Malden kende ik al wel een beetje, maar toen ik de aankondiging zag voor de Groesbeektrail werd ik toch nieuwsgierig. Vanuit de Achterhoek is het niet heel ver rijden en het was een mooie gelegenheid om een gedeelte van het gebied ten zuidoosten van Nijmegen wat verder te verkennen. Daarnaast is Trailrunning.eu een organisatie die bekend staat om evenementen die heel kleinschalig zijn, maar super goed georganiseerd door echte liefhebbers. Groot voordeel was ook dat ik gewoon nog een weekje van tevoren kon inschrijven (of eventueel zelfs op de dag zelf). Geen medailles, geen tijdwaarneming, geen klassement. Alleen een mooie route en een speciaalbiertje bij de finish. Helemaal in mijn straatje dus.

Mijn trailmaatjes waren op vakantie, geblesseerd of hadden geen tijd. Ik moest het dus helemaal alleen doen. Maar helemaal alleen is een relatief begrip. Een kwartiertje na aankomst bij boscafé Zweef-Inn (waar de start was) zat ik al aan de koffie met een paar dames die ook veel te vroeg waren. Met trailrunning als gezamenlijke hobby is er natuurlijk altijd wel wat om over te kletsen. Het boscafé deed goede zaken overigens, het hele terras zat vol met lopers. Na een korte briefing door organisatoren Cor en Geraldine kon het beginnen. Na een klein aanlooprondje om het startveld wat uit elkaar te trekken doken we het bos in. Mijn plan voor de dag was redelijk optimistisch. Na bijna een jaar door rugklachten geplaagd te zijn ging het de laatste paar maand eindelijk weer goed met trainen. Het tempo kwam er weer lekker in en ik had ook mijn lekkere tredje weer terug. Maar zou ik ook al weer genoeg vorm hebben om 24 km op tempo te kunnen lopen? Ik ging het proberen…

In het begin liep het lekker en ik genoot volop. De heideveldjes begonnen net in bloei te komen en we liepen in een lekker tempo over goed begaanbare paden. Af en toe een mooi stuk singletrack door het bos en eigenlijk was geen meter vlak. Continu glooiend terrein en afwisselend bos en heide maakte het een bijzonder boeiend parcours. Ik liep in een klein groepje en het ging best vlot voor mijn doen. Maar het voelde goed en ik besloot het er gewoon op te wagen. Bij de eerste verzorgingspost nam ik een handje winegums en liep eigenlijk meteen door. Na acht km een verzorgingspost vond ik eigenlijk overdreven, maar ze hadden wel een heleboel lekkers. Door meteen door te lopen kwam ik wel alleen te lopen, maar nu het tempo er eenmaal in zat bleef het er goed in zitten.

Kort voor de tweede verzorgingspost werd ik ineens ingehaald door een treintje clubgenoten die de korte afstand deden. Ik wist niet eens dat die van plan waren mee te doen. Aanpikken was helaas geen optie, daarvoor liepen ze te hard. Bovendien had ik nog gauw een handje rozijnen en M&M’s bij de post meegegrist en mijn bidon bijgevuld, dat drukte het tempo wel even. Later bleken ze zelfs zo hard te gaan dat ze een afslag misten en een flinke lus extra liepen… Gelukkig waren er nog genoeg deelnemers bij me in de buurt om af en toe een paar woorden te wisselen. Ondertussen begon het steeds benauwder te worden qua weer. Een paar druppels regen brachten geen verkoeling, maar zorgden er voor dat de luchtvochtigheid nog verder omhoog ging. Het leek wel of we door Burgers Bush liepen. Het was in ieder geval regelmatig een echte bush, want naast bredere bospaden had de organisatie de mooiste singletracks in het parcours weten op te nemen. Ook werd het parcours in de tweede helft nog heuveliger.

Met nog een kilometer of vijf te gaan begon mijn vorm van de dag een beetje door de assen te zakken. De combinatie van te vlot van start en het warme weer begon zijn tol te eisen. De hamstrings begonnen te protesteren bij ieder klim en ik herstelde maar matig in de afdalingen. Rustig aan, op survivalmodus naar de finish dan maar. Ik was ook niet de enige die moeite begon te krijgen, maar dat hielp me verder ook niets. Doorlopen! In de laatste kilometers kreeg ik gezelschap van een Italiaanse dame die het ook niet makkelijk had en wel toe was aan een goed gesprek. Al snel bleek vermoeidheid en converseren in het Engels ook een negatief effect te hebben op mijn alertheid ten opzichte van de omgeving. Een boomwortel over het hoofd gezien en daar lag ik. Bloederige knie, deuk in mijn ego. Dat kon er ook nog wel bij.

Uiteindelijk kwam ik na bijna 25 km (met toch nog 350 hoogtemeters) over de streep. De eindtijd werd niet bijgehouden, maar die vond ik toch al niet meer interessant. De tafel met lekkers en cola bij de finish trok me veel meer. Nog even gezellig nakletsen op het terras van boscafé Zweef-inn maakte het evenement echt af. En het speciaalbiertje dat iedereen bij de finish kreeg moest nog even dicht blijven omdat ik met de auto was, maar smaakte me ’s avonds prima. Al met al een evenement zoals ik ze graag zie. Kleinschalig, georganiseerd door mensen met liefde voor de trails en met een geweldig mooie route. Meer hoeft het niet te zijn. Een echte aanrader dus!

Andre Bleumink