Column: Erwin’s zin en onzin - deel 222

Het Syndroom van Action

Je hoort het steeds in het nieuws voorbij komen; termen als onderliggende ziekten en risicogroepen. Als gezonde twintiger heb ik mij altijd onaantastbaar gevoeld, tot gisterenmorgen. Ik begon te twijfelen, val ik misschien toch binnen die risicogroep? Op het internet kon ik vrij weinig vinden, maar misschien kunnen jullie mij helpen. Loop ik gevaar? Ik heb namelijk het Syndroom van Action. 

Ik leg het even in het kort uit. De Action is een winkel waar ze alles verkopen voor een habbekrats. Het klantenbestand bestaat vooral uit voor-een-dubbeltje-op-de-eerste-rij types, die nog het lef hebben om terug te gaan met een kapot nagelschaartje van €0,38 cent, en de voertaal in de winkels is Duits. Bij de Action vind je: duizenddingendoekjes, vogelzaad, gomballen, bleekmiddel, magnesiumtabletten, handgrasmaaiers, opblaasbootjes, houdbare melk, glutenvrije kauwgum, hondenriemen, pritstiften, galiameloen uit blik, schilderijen met mooie vergezichten, suikerwafels, breinaalden, legpuzzels, broodtrommels, confettikanonnen, regenpakken, plastic bestek, Elvis Presley maskers, gelukskoekjes en ga zo nog maar even door. Ik kan de Action niet weerstaan.

Gisterenmorgen fietste ik in een uitstekend humeur naar de Action voor een doosje batterijen. Bij binnenkomst in de, onlangs gerenoveerde, rommelmarkt ging het al mis. Mijn handen kronkelden als ratelslangen door de schappen. Nog voor het verlaten van het eerste gangpad, was mijn blauwe mandje al half gevuld. “Hey, kneedgum! Dat kan altijd nog een keer van pas komen.” Ik kwam een vrouw tegen met die herkenbare ‘Syndroom van Action-blik’ in haar ogen. Ze had twee luchtbedden en een pedaalemmer in haar winkelwagen. “Ik kwam alleen voor een pak post-it velletje”, fluisterde ze.

Bij de kassa aangekomen, was ik zo’n dertig euro lichter. Terwijl ik de prullaria in mijn tas propte, schoot mij plots iets te binnen: “Ik ben de batterijen vergeten!” Met een roodhoofd en de staart tussen de benen liep ik de winkel weer in om de batterijen, het enige product wat ik daadwerkelijk nodig had, te pakken. Met een schuldgevoel reed ik huiswaarts. Is deze aandoening in deze tijd gevaarlijk of kan ik nog gewoon de straat op?