'Altijd
als ik Sifan Hassan zie hardlopen, moet ik aan hem denken: die blik in de ogen
en de absolute wil om te winnen! Daarmee houdt overigens ook direct alle overeenkomst
op……'
Iedereen
heeft wel eens een trainingsmaatje gehad, die op de één of andere manier op je
netvlies is blijven hangen. Soms is het de hardloopkwaliteit of de
jaloersmakende stijl. Maar het kan ook het serieuze gesprek zijn, het slappe
kleedkamergeouwehoer, een eeuwige blijmakende glimlach op het gezicht of een
combinatie hiervan. Je mist het pas
echt, als hij of zij er niet meer is…..
Zaterdag
zou ik mijn held uit vroegere tijden weer gaan ontmoeten, tijdens het
jaarlijkse rapen van de kerstbomen, waar hij zich ook altijd van zijn beste
kant laat zien. Hij zou deel uitmaken van het gerenommeerde team “de
musketiers,” dat de onnoemelijk zware missie had gekregen van de organisatie,
om het hele Kobus te verlossen van alle dennen, sparren en overig groen. Het is
een gezelschap dat je normaliter wel om een boodschap kunt sturen, dus dat zou
zeker goed gaan komen. Rond een uurtje of kwart voor tien komt het voertuig met
musketiers de plas van Aalbers op rijden met een forse lading kerstgroen en een
voor een stappen de matadoren uit. Net op het moment dat je de uitsmijter
verwacht, komt er niets meer. Potdomme, wat is dat nou? Blijkt dat hij op het
allerlaatste moment heeft afgezegd, vanwege een duister klusje. Buitengewoon
opmerkelijk als je bedenkt welk beroep de leider van de Kobusclan in het
dagelijks leven op de straat houdt.
De
status van mijn held, musketier Vincent Scholten, heeft uiteraard wel een flink
deukje opgelopen, maar gelukkig voor hem heeft hij de nodige credits, dus kan
hij zich deze uitglijder wel permitteren. De krachtpatser maakte jarenlang deel
uit van de B-selectie van Marco van Rijs en liet regelmatig zijn ambities horen
dat hij een promotie naar het A-team als ultieme doel had. Altijd mooi, als
iemand blaakt van het zelfvertrouwen, maar in feite hoefde je helemaal geen
kenner te zijn om tot de conclusie te komen, dat dit een utopie zou zijn en
blijven. Met veel elan betrad Scholten ook altijd de kleedkamer en dan kwam er werkelijk
wat binnen. Naast het imposante postuur, was het vooral eeuwige lach op zijn
smoel, die het meer dan goed deed. En immer die rake begroeting, waarmee hij
dikwijls de lachers op zijn hand kreeg. Al pratend maakte Vincent zich dan
klaar voor de training, waarbij hij, eenmaal op stoom, zeker niet schroomde om
het nodige kopwerk te doen. Vaak tegen het einde van de duurloop liet hij zich
dan weer wat afzakken in de groep. Naar eigen zeggen voor het aanhouden van de
sociale contacten, maar iedereen wist dan vaak al lang dat hij zich weer wat
over de kop had gelopen en het licht corpulente lijf iets begon te protesteren.
Nadien zette hij in het clubhuis regelmatig de lijntjes uit, gooide een stuk of
wat smeuïge verhalen over tafel en verdween vervolgens richting de thuisbasis.
Altijd met die lach op zijn gezicht! Het kan dan ook bijna niet anders, of
Scholten moet ooit met John de Bever ergens in Brabant aan een louche bar
hebben gestaan en zonder het te hebben geweten, een inspiratie zijn geweest
voor deze sympathieke volkszanger. Deze scoorde er immers een knoeperd van een
hit mee.
Wat
Vinny, zoals hij nog wel eens liefkozend door zijn achterban wordt genoemd,
echter vaak bij het hardlopen nekte, was zijn lichte vorm van
zelfoverschatting. Het is natuurlijk altijd lovenswaardig als een atleet de
grenzen op zoekt en er af en toe overheen gaat, maar je kunt dit ook
overdrijven. De noeste buffel kreeg met enige regelmaat te maken met
lichamelijk malheur en dit overkwam hem helaas altijd als hij net in bloedvorm
was. Tenminste, dat gaf hij dan zelf aan. Een paar weekjes niet hardlopen, wat
extra aan de halters sleuren en daar kwam Vincent weer lachend de kleedkamer
binnen voor een herstart. Het ging vervolgens een week of wat goed en dan sloeg
het noodlot alweer toe. De periode dat we Scholten niet zagen werden helaas
steeds langer, maar als de herintreder zich dan weer via de verschillende mediakanalen
aankondigde, waren de verwachtingen bij zijn trainingsmaten hoopvol gestemd.
Hij was een graag geziene gast en het vermoeden bestaat dat hij dat eigenlijk
zelf maar al te goed wist. De drive was ook altijd goed, maar het luisteren
naar zijn eigen lichaam des te minder. Had hij zich voorgenomen om een
kilometertje of 5 met de minst snelle groep mee te draven, dan ging hij met de
voorste club mee voor dik 8 kilometer op tempo.
Ja, en dan gaat je lichaam wel
tegensputteren. Ook als je Vincent Scholten heet. En na de 6e poging
om weer terug te keren bij het Elitekorps van trainert Marco van Rijs, werd het
akelig stil. Af en toe kwam er nog wel eens een bericht binnen, waarin hij genoemd
werd of schreef hij zelf een heerlijk stukje poëzie over zijn ervaringen op de
mountainbike, het rond jakkeren in een oude barrel of het bezoek aan een lokale
kroeg. En natuurlijk bij het inzamelen van de kerstbomen met zijn vaste maatjes
op het Kobus, liet hij zijn smoel zien en zijn stem spreken. Helaas liet hij
tot teleurstelling van velen, deze AVA`70-activiteit onlangs aan zich voorbij
gaan. Alle hoop is nu gevestigd op de aanstaande voorjaarsclinic, want de
berichten zijn binnen gesijpeld dat musketier Vincent Scholten deze
mogelijkheid aan zal gaan grijpen om zijn rentree te maken in de hardlooparena.
Een hernieuwde kennismaking met zijn trainer, de voorbereidingen die we vast en
zeker kunnen volgen via de sociale media en niet te vergeten zijn lachende
binnenkomst in de kleedkamer…. Het
zou zomaar eens een geweldig hoogtepunt na deze Lock Down-periode kunnen
worden! (FR)
Beste Frank Roos, door meerdere senioren wordt mij al jarenlang in het oor gefluisterd dat bij het bereiken van je 50e levensjaar het puppygedrag en scoringsdrang sterk zal afnemen en daarvoor berusting, zelfkennis en reflecterend vermogen in de plaats zal komen. Deze senior heeft één groot probleem... z'n puppygedrag zit hem tot op heden nog steeds ernstig in de weg. De inhoud van dit subliem geschreven artikel berust helaas op veel punten de waarheid. Met weemoed kijk ik terug op het aantal kilometers asfalt dat onder mijn loopschoenen zijn verdwenen. Het was een eer om voorop te lopen en zo nu en dan een "snok" aan het looptempo van de B-squat onder de bezielende leiding van hoofdtrainerT Marco van Rijs te geven. Sinds kort weet ik dat men mij toentertijd eigenlijk helemaal niet als "vol" aanzag, maar dat ik door mijn lichaam als windvanger een graag geziene gast was. Zo eentje die vlak voor de finish de bijrol van een slechte B-film toebedeeld kreeg: "Bedankt voor de moeite en tot ziens... om vervolgens als hekkensluiter kats naar de kloten bij het clubgebouw aan te komen". Het hoofd wil nog steeds, maar lichamelijk malheur zorgt iedere keer voor een grote teleurstelling en deceptie. "Zeg nooit nooit...." De uitnodiging om deel te nemen aan de voorjaarsclinic prikkelt mijn gedachten wel. Mocht het stiekem zover komen, dan eis ik net als de legendarische nummer 14 onmiddellijk mijn eigen plekje in de kleedkamer op. Wat betreft mijn afwezigheid voor de kerstbomenjacht 2022.... dit was slechtst een incident. Andere verplichtingen noopte mij tot deze afzegging. In 2023 ben ik zeker weer van de partij, want het elkaar afzeiken tijdens de rondes op "ons" Kobus en het zien zweten en zwoegen van die luie (directeurs)vrienden van mij, is ieder jaar het hoogtepunt van de maand januari.
BeantwoordenVerwijderen