 |
| van links naar rechts Andre, Henrie, Angelique en Rik Mensen die me al langer volgen
weten dat ik een liefhebber ben van kleinschalige, maar goed georganiseerde
evenementen. De Berghuistrail die op 1 Mei in Amerongen werd georganiseerd door
Trail -Events.com is daar een mooi voorbeeld van. Geen grote menigte bij de
start maar ieder kwartier een groep, waardoor het lekker rustig blijft op de
bospaden. Geen tijdwaarneming, dus geen gestress. Gewoon met een paar
loopmaatjes lekker genieten van de Utrechtse Heuvelrug op drie verschillende
lusjes die je kon lopen. Samen 23 km, maar als je minder wilde kon dat ook ter
plekke beslist worden. Henrie, Rik, Angelique en ik
stapten bijtijds in de auto om vanuit de Achterhoek naar Amerongen te rijden.
Op zondagmorgen is dat een stuk vlotter te doen dan door de week en zo waren we
veel te vroeg aanwezig bij Bosrestaurant ’t Berghuis. We werden enthousiast
begroet door organisator Chris van Beem, die kennen we dan ook al jaren. We
maakten ons klaar en hadden eigenlijk nog zo’n 20 minuten over voor de start
van onze groep. Aangezien er verder toch geen tijdwaarneming of zo was besloten
we gewoon maar te starten, we waren er immers klaar voor. We kregen een groen stickertje
bij de start om aan te geven dat we de groene route gedaan hadden. Vervolgens
gingen we kalmpjes aan op weg. Het was fantastisch loopweer, nog wel fris maar
het zonnetje begon er voorzichtig door te komen. Het voorjaarsblad kleurde het
bos in honderdduizend groentinten en de paadjes waren prachtig. Heerlijk rustig
in het bos, een paar mountainbikers op de fietsroutes en her en der wat
wandelaars. Voor de rest hadden we het bos voor ons zelf leek het wel. Wat dat
betreft was de spreiding van de start heel geslaagd. De route liep een beetje
heuvelop heuvelaf over mooie paden die goed te rennen waren. Na een minuut of
tien kon er daarom al wel een shirtje uit. Her en der lagen er nog bomen over
de paden van de laatste stormen, maar dat maakte het alleen maar leuker.
Eigenlijk voordat we het in de gaten hadden zat de eerste ronde er al weer op. De verzorgingspost bij start
en finish was uitgebreid voorzien van allerlei lekkers, van stukken sinaasappel
en watermeloen tot pinda’s en marsjes en snickertjes. We namen het er dus even
lekker van en vertrokken daarna (met een nieuw stickertje) vol goede moed voor
de tweede ronde. Deze was wat minder heuvelig, maar zeker niet minder mooi. We
kregen het al kletsend (ondanks de uitgebreide lintjes en pijltjes) toch voor
elkaar om een stukje verkeerd te lopen, maar hadden onze fout al snel in de
gaten en de route was al snel weergevonden. Rik had zich eigenlijk
ingeschreven voor twee rondes en Henrie is nog aan het terugkomen van een
langdurige blessure. Maar gaandeweg de tweede ronde bedacht Henrie zich dat een
derde ronde ook moest kunnen. Het liep namelijk als een treintje. Rik had
hierdoor niet veel keus aan het einde van deze ronde. Met hulp van wat social
pressure bij de start en finish en een overdosis lekkers om de energie aan te
vullen gingen we ook samen voor de derde ronde. Henrie en Rik gingen de
laatste ronde wat rustiger lopen en Angelique en ik gingen juist nog ietsje
vlotter. De laatste ronde was eigenlijk het mooist. Mooie kleine single tracks
die door het bos slingerden her en der bezaaid met boomwortels en stenen om het
nog wat spannender te maken. We vermaakten ons kostelijk. Na voor de laatste
keer de Amerongse Berg beklommen te hebben bereikten we tevreden de finish en
Henrie en Rik bleken niet eens ver achter ons te lopen. We namen nog wat
lekkers en kletsten nog wat na bij een bakje koffie. Lekker in het zonnetje op
het terras. Soms is het leven gewoon mooi… (bron) Andre Bleumink  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten