Verslag van de Berghuis Trail in Amerongen

van links naar rechts Andre, Henrie, Angelique en Rik

Mensen die me al langer volgen weten dat ik een liefhebber ben van kleinschalige, maar goed georganiseerde evenementen. De Berghuistrail die op 1 Mei in Amerongen werd georganiseerd door Trail -Events.com is daar een mooi voorbeeld van. Geen grote menigte bij de start maar ieder kwartier een groep, waardoor het lekker rustig blijft op de bospaden. Geen tijdwaarneming, dus geen gestress. Gewoon met een paar loopmaatjes lekker genieten van de Utrechtse Heuvelrug op drie verschillende lusjes die je kon lopen. Samen 23 km, maar als je minder wilde kon dat ook ter plekke beslist worden.

Henrie, Rik, Angelique en ik stapten bijtijds in de auto om vanuit de Achterhoek naar Amerongen te rijden. Op zondagmorgen is dat een stuk vlotter te doen dan door de week en zo waren we veel te vroeg aanwezig bij Bosrestaurant ’t Berghuis. We werden enthousiast begroet door organisator Chris van Beem, die kennen we dan ook al jaren. We maakten ons klaar en hadden eigenlijk nog zo’n 20 minuten over voor de start van onze groep. Aangezien er verder toch geen tijdwaarneming of zo was besloten we gewoon maar te starten, we waren er immers klaar voor.

We kregen een groen stickertje bij de start om aan te geven dat we de groene route gedaan hadden. Vervolgens gingen we kalmpjes aan op weg. Het was fantastisch loopweer, nog wel fris maar het zonnetje begon er voorzichtig door te komen. Het voorjaarsblad kleurde het bos in honderdduizend groentinten en de paadjes waren prachtig. Heerlijk rustig in het bos, een paar mountainbikers op de fietsroutes en her en der wat wandelaars. Voor de rest hadden we het bos voor ons zelf leek het wel. Wat dat betreft was de spreiding van de start heel geslaagd.

De route liep een beetje heuvelop heuvelaf over mooie paden die goed te rennen waren. Na een minuut of tien kon er daarom al wel een shirtje uit. Her en der lagen er nog bomen over de paden van de laatste stormen, maar dat maakte het alleen maar leuker. Eigenlijk voordat we het in de gaten hadden zat de eerste ronde er al weer op.

De verzorgingspost bij start en finish was uitgebreid voorzien van allerlei lekkers, van stukken sinaasappel en watermeloen tot pinda’s en marsjes en snickertjes. We namen het er dus even lekker van en vertrokken daarna (met een nieuw stickertje) vol goede moed voor de tweede ronde. Deze was wat minder heuvelig, maar zeker niet minder mooi. We kregen het al kletsend (ondanks de uitgebreide lintjes en pijltjes) toch voor elkaar om een stukje verkeerd te lopen, maar hadden onze fout al snel in de gaten en de route was al snel weergevonden.

Rik had zich eigenlijk ingeschreven voor twee rondes en Henrie is nog aan het terugkomen van een langdurige blessure. Maar gaandeweg de tweede ronde bedacht Henrie zich dat een derde ronde ook moest kunnen. Het liep namelijk als een treintje. Rik had hierdoor niet veel keus aan het einde van deze ronde. Met hulp van wat social pressure bij de start en finish en een overdosis lekkers om de energie aan te vullen gingen we ook samen voor de derde ronde.

Henrie en Rik gingen de laatste ronde wat rustiger lopen en Angelique en ik gingen juist nog ietsje vlotter. De laatste ronde was eigenlijk het mooist. Mooie kleine single tracks die door het bos slingerden her en der bezaaid met boomwortels en stenen om het nog wat spannender te maken. We vermaakten ons kostelijk. Na voor de laatste keer de Amerongse Berg beklommen te hebben bereikten we tevreden de finish en Henrie en Rik bleken niet eens ver achter ons te lopen. We namen nog wat lekkers en kletsten nog wat na bij een bakje koffie. Lekker in het zonnetje op het terras. Soms is het leven gewoon mooi… (bron)

Andre Bleumink