 |
| Cindy Brusse Na een periode met voor mijn
doen geregeld een lange fietstocht (100-115 km, lang fietsen blijf ik lastig
vinden) was het dan zover, de halve triatlon in Zweden. De voorbereiding ging
goed tot in ieder geval 2 weken ervoor. Toen was de kwart triatlon Aalten en 6
dagen later de OD triatlon Holten. Super leuke events, die ik niet wilde
missen, maar of dat nou de beste idee was zo kort op dit pittige evenement? Via
een verblijf van 3 dagen in Denemarken kwamen Dennis en ik aan in Zweden en
verbleven we in een AirB&B 15km buiten Jönkoping in de countryside. Klinkt
idyllisch, maar gaat ook gepaard met wat bijzondere omstandigheden. Geen Wifi,
een niet werkende TV (jammer als je de tour de france volgt) en vreemd toilet.
Voor elk soort boodschap moest er eerst een papieren uitvouwzak in en
vervolgens werd het geheel na op de foetsie-knop te hebben gedrukt verbrand.
Buiten het huisje hing daarna een vreemde lucht. We noemden het idyllische
stulpje daarna "het crematorium". Op de racedag waren de omstandigheden best goed! Temperatuur 15-17 graden, wind NW3. De eerste helft fietsen wind tegen, daarna mee. Ik ging in het startvak met de uitgekozen donkergroene badmutsen staan: de groep die de 1.9km in minder dan 33min aflegt. Ik raakte aan de praat met de man naast mij, David van Oosten. Een Nederlander, maar woonachtig in Zweden. Hij had deze triatlon als 3x eerder gedaan en zijn PR was 4.22u. Heel snel dus. Hij zou dit later verbeteren naar 4u 20 minuten!! Het startschot ging en elke 5 sec mochten er 4 donkergroene badmutsen te water. Als 9e setje ging ik erin. Het zwemmen ging goed en na 29 minuten stond ik weer op
de kant. Later bleek het de 8e zwemtijd van 435 dames met slechts 10sec
verschil met de 3e tijd. Bij het
verlaten van het water had ik als enige mijn slippers neergezet, want we
moesten vervolgens 1km ! door de stad hollen om onze fietsen te bereiken. Dat
vinden mijn blote voeten niet fijn. Na 5.17 zat ik op de fiets. Ik was nog niet
zo lang onderweg toen ik werd begroet door David uit het startvak. Hij bleek 30
minuten gezwommen te hebben en had nu een rap tempo. Na 7km stond ons een 2.5km
lange klim te wachten. Daar werd ik ingehaald door Alex uit Colombia, bleek
later. We groeten elkaar en later tijdens het fietsen haalde ik hem weer in.
Bij de finish vertelde hij materiaal problemen te hebben gehad. Na 1 uur
fietsen was mijn gemiddelde snelheid 30km/u. Dat was balen, want ik hoopte op
een eind gemiddelde van 31-32km/u. Dat zou er waarschijnlijk dus niet inzitten.
Maar....het kan verkeren. Het "rolling" parcours lag mij wel en na de
eerste 45km werd de wind op de terugweg gunstig!! Steeds was het even op de trappers staan om
daarna weer als een komeet de heuvel af te rijden, heerlijk! Na 90km was ik 2u
en 38 min onderweg en had een gemiddelde van 34.1km/u op de teller. Later zag
ik dat ik ook mijn wattage record had verbroken. Deze stond op een kwart
triatlon op 192W en nu op 90km 193W! Het lopen begon met een
aanloop van 1km over kasseien dwars door de stad heen voordat er 3 rondes van
6.6 km konden worden gelopen. In totaal dus 21km. Het lichaam was al best moe,
maar een tempo van 4.45min/km voelde oké. Helaas was er elke ronde een nare
klim. Hierbij liep de snelheid hard terug en was er daarna tevens de extra
verzuring in de benen. Niet lang daarna volgde een 3km gravelparcourd. Na de heuvel in de 2e ronde begonnen de
ongemakken: bijna kramp in de hamstring, een zere voetzool rechts. Het tempo
liep na 11km terug en dat terwijl ik op dat moment 3e lag en aan het inlopen
was op de nr 2 in mijn agegroup. Nr 4 lag toen nog op een paar minuten
achterstand. Ik bleef joggen, maar de snelheid was niet meer wat het moest
zijn. Het aftellen was begonnen en het was flink pijn lijden. Eindelijk de finish in zicht, maar wel met daarvoor nog een heuveltje en hopsakee....80m voor de finish kramp!! Op een wellicht vreemd uitziende manier ben ik toch met dit ongemak doorgehobbeld en kwam na 5 uur 4 minuten 29 seconden met een voor mij nieuw Ironman 70.3 record als 3e dame F45-49 van totaal 93 dames in deze categorie over de finish! De nr 4 bleek rap dichterbij te zijn gekomen, maar kon het gat gelukkig niet dichten. Na de finish was er van alles aanwezig om te herstellen in de "Atletes garden". Een heerlijke salade, drankjes, meloen etc etc. Dat is altijd super geregeld door Ironman. Om 19.00 was de "Award ceremony" en mocht ik plaats nemen op het podium. En dat alles ging onder het genot van hamburgers en drankjes. Dat was ook weer super geregeld. Er werden ook slots uitgereikt voor het WK 70.3 2023 te Lahti. Ik had m verdiend en mijn naam werd omgeroepen, maar ik liet deze kans aan mij voorbij gaan. Vorig jaar had ik namelijk al aan deze race meegedaan. Daarbij was de entry fee 629 euro!!! Knap overprijst vind ik zelf. Het grote volgende evenement voor mij is het WK IM 70.3 2022 te Utah in de USA op 28 oktober. Nu al zin in! Ervoor zal ik nog een paar andere leuke kortere triatlons plannen. Maar nu eerst nog even vakantie houden! Cindy Brusse  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten