Dijkslag loopt Vogelsberger Südbahnlauf in Birstein

Gerrit Dijkslag

Warme omstandigheden tijdens Vogelsberger Südbahnlauf (zondag 17 juli)

Precies een jaar geleden was ik als een kind zo blij na zestien maanden eindelijk weer eens een wedstrijd te mogen lopen. Ook nog eens een heuvelachtige in Italië en dan ook nog mijn 800ste. Mijn wedstrijdhemdje verhaalde verder dat er in 2021 in totaal acht wedstrijden werden gelopen. Het toeval wil dat we nu een jaar verder zijn er dit jaar ook al acht wedstrijden zijn gelopen met als klap op de vuurpijl weer een heuvelachtige uitdaging. Ditmaal niet in Italië, maar in Birstein, Hessen, Duitsland, de Vogelsberger Südbahnlauf. Op de zuidelijke flanken van de grootste vulkaan van Europa, de Vogelsberg. Gelukkig is de laatste uitbarsting al miljoenen jaren geleden, maar het landschap dat toen is ontstaan is nog steeds adembenemend mooi. Letterlijk en figuurlijk, de achtergebleven heuvels zorgen voor een prachtig decor voor een uitdagende halve marathon. Toen ik jaren geleden over dit gebied las ging het vooral over de B276, een prachtige weg/route door dit gebied. Vooral bekend onder motorrijders. De vele haarspeldbochten, flauwe bochten en hoogte verschillen maken de B276 erg populair bij de TT liefhebbers. Als het voor hen een waar bochtenparadijs is, waarom dan niet voor een hardloper als ik? Ik kick op hoogteverschillen en vind niets zo mooi om via haarspeldbochten naar boven te klimmen. Een beetje googelen brengt me al snel bij de Vogelsberger Südbahnlauf, 14km omhoog en 7km omlaag met uitzondering van kilometer 19, die ook omhoog gaat. Als je het hoogte profiel tenminste mag geloven.

Birstein ligt op 3,5 uur rijden van Aalten, dus dat wordt op zijn minst een lang weekend. Twee jaar geleden werd er in de buurt een hotel geboekt. Om de bekende reden kon deze gelukkig kosteloos geannuleerd worden. Dan dit jaar maar, nu werd er een echte 10 daagse vakantie van gemaakt met op de 3de dag de halve marathon. De voorspellingen gingen tot de 38 graden in die periode. Gelukkig was de start al om 9:00 uur, het zal wel vaker warm zijn in de buurt van een vulkaan. Ontbijten was in het hotel al vanaf 7:00 uur, dus dat paste net. Een wegomleiding zorgde nog voor enige stress, maar ik was op tijd en kreeg snel mijn startnummer en mijn eigen gele championchip (!) werd ingecheckt. Beetje inlopen en rekken en strekken en daar gingen bijna 90 lopers van start.

Omdat ik sinds eind maart als enig tempowerk een paar rustige (heuvelachtige) wedstrijden heb gelopen en daar enorm van heb genoten, start ik helemaal achteraan. Mijn trainingen bestonden rondom die wedstrijden slechts uit duurlopen om heel te blijven. Dat lukte met vallen op opstaan en met zooltjes van Mark Schreurs. Eerst waren deze zooltjes ondingen, ik moest er heel erg aan wennen, maar na een aantal aanpassingen gaat het beter. Langzaam zet het lint lopers zich in beweging en schuif ik ietsje op, 5min de kilometer leek me vooraf haalbaar, door de stijgingen zou de eerste 14km waarschijnlijk iets langzamer gaan, dit hoop ik in de laatste 7km goed te maken en zo rond de 1:45 uur te finishen. De eerste kilometer voelt moeizaam en het voelt ook al warm aan. Nog gaat het niet echt omhoog en dan al moeite hebben om net onder de 5 minuten te lopen, het hoeft echt niet harder, maar toch. De tweede kilometer gaat net boven de 5 minuten, ik heb niet het gevoel dat, nu het echt heuvelachtig wordt, ik dit tempo vol ga houden. Maar tot 5 kilometer gaat het toch in hetzelfde tempo en haal ik meerdere lopers in. Om de 2,5km is er een verzorgingspost waar ik een slok water drink en het restant water uit het bekertje over mijn gezicht gooi. Ik ben wel blij dat ik een petje op mijn kale hoofd heb tegen de zon, die op de vlakten, tussen de bossen, fel schijnt. Ook staan er regelmatig bordjes langs de weg met opbeurende teksten, erg motiverend! 

Het landschap is mooi met verre uitzichten, net zover als de afstand die ik nog moet afleggen. Ergens bij de zeven kilometer kom ik op mijn vaste plek in de wedstrijd te lopen. Achter me kijk ik niet en voor me zijn twee lopers onderling in een gevecht verwikkeld en ver daarvoor zie ik nog een paar lopers, waaronder iemand in een wit shirt. Merkwaardig genoeg klok ik op de kilometers die meer omhoog gaan snellere tijden dan op degene die iets naar beneden gaan. Rare snuiter ben ik toch. Iets met het op de heupen hebben als de weg stijgt en stijve heupen als het naar beneden gaat. Toch zitten er maar enkele seconden tussen de kilometer tijden, de 1:45 uur is nog steeds haalbaar. Maar dan moet ik dit nog wel meer dan 12km volhouden en het gevoel dat ik dat kan, heb ik niet echt. Ook niet als ik na ruim negen kilometer, richting het hoogste punt, één van de strijdende lopers voor me inhaal. Hij sputtert nog enigszins tegen maar samen met zijn tegenstrever moet hij er aan geloven. Deze laatste los ik definitief na een paar zeer steile en korte haarspeldbochten in een idyllisch dorpje. 

Door deze tempoversnellingen loop ik nu gemiddeld onder de 5 minuten/kilometer en komt ook de man in het witte shirt beter in zicht. Ook hij loopt samen met iemand. Op een zeer lang zeurend omhooggaand stuk richting kilometer 16 heb ik ze te pakken. Ze blijven in een afdaling nog even achter me plakken, maar daarna ben ik los. Zo voel ik me ook, ik ben echt los, weg is het gevoel dat ik dit niet vol ga houden, ook al heb ik het laatste half jaar niet verder dan 16 kilometer gelopen. Ik geniet van de omgeving, van de warmte en vooral van het gevoel als het asfalt of de onverharde graswegen omhoog gaan. Dit is pas hardlopen! Door deze euforie worden ook de derde vrouw en de vlak voor haar zwoegende loper ingehaald. Nu loopt er niemand meer in mijn gezichtsveld. Niet dat ik eerste lig, nog lang niet. De rest loopt simpelweg te ver voor me om nog in te halen, maar dat hoeft ook niet. Wat niet ver meer weg is, is de finish. Deze is van bovenaf ongeveer 700m van te voren te zien. Ik zie zelfs de parkeerplaats waar maar één auto met Nederlands kenteken staat. De speaker haalt me binnen met een goed uitgesproken “Gerrit Dijkslag hat ein super Leistung geschafft”, Zo voelde het ook, een prachtige halve marathon gelopen in 1:41:23 (netto 1:41:15) wat mij in het lopersveld van 82 deelnemers een 27ste plaats opleverde. Het profiel klopte gemiddeld per kilometer misschien wel, maar door onverwachte knikjes in het parcours werd het er niet makkelijker op, wel uitdagender! In totaal moest er 260m hoogteverschil overwonnen worden.

Nu vakantie vieren, te beginnen met een verkoelende duik in het zwembad vanmiddag!

Vakantie- en heuvel groeten van Gerrit Dijkslag.