Vijf dagen trailen in de Dourovalley in Portugal

Andre Bleumink en Henrie Drenthel (rechts)

Vorig jaar deed Henrie samen met Claudia mee aan een meerdaags evenement van Carlos Sa Nature Events in Portugal. Dat was hem zo goed bevallen dat hij mij overhaalde om ook een keer mee te gaan op trailvakantie. De 5 Days of Douro werd gehouden van 28 oktober t/m 1 november. Het programma op de website was wat summier qua informatie, maar volgens Google was de Douro vallei beroemd om de wijngaarden en de olijfbomen. De beste portwijnen komen uit deze streek. Ook wat filmpjes op YouTube lieten mooie en steile heuvels bedekt met wijngaarden en olijfbomen. We besloten ons dus in te schrijven en te gaan genieten van alle moois wat Portugal te bieden heeft.

We moesten al op donderdagavond vliegen omdat we vrijdag rond twaalven opgepikt zouden worden voor de treinreis naar Pocinho. Een dag van tevoren werd dat nog omgegooid, we zouden met een busje opgepikt worden omdat we maar met vier Nederlanders zouden zijn. We boekten snel ons hotel om zodat we in hetzelfde hotel zaten als Barry en Linda, dat was makkelijker qua oppikken. Vanaf Eindhoven is het maar een paar uur vliegen en met de metro waren we in een klein half uurtje bij het hotel in hartje Porto. Na het inchecken gingen we nog even lekker uit eten met Barry en Linda, een mooi begin van onze trailvakantie.

Vrijdagmorgen liepen Henrie en ik nog even een paar uur als toeristen door de binnenstad van Porto. Mooie oude gebouwen en heel veel weggetjes die steil omhoog of omlaag liepen. We genoten van een lekkere koffie en een heerlijke pastel de natas, de beroemdste lekkernij van Portugal. Stiekem maakten we al heel wat hoogtemeters, terwijl het evenement nog moest beginnen. Helaas waren de terrasjes langs de Douro nog gesloten, maar we wisten gelukkig nog een mooi tentje te vinden waar we een lekker broodje zalm konden scoren voor de lunch.

’s Middags werden we opgehaald door Marina en Sergio van de organisatie en reden we door een regenachtig Portugal. Door de regendruppels op de ramen zagen we prachtige ruige heuvels, bezaaid met grote rotsen. Volgens Marina was de Douro Valley de droogste streek van Portugal en had het er al vanaf mei niet meer geregend. Maar de vooruitzichten voor de komende dagen waren niet goed: bakken met regen op zaterdag en daarna nog buien. We hadden de koffers dan ook vol met extra kleding en schoenen. De temperatuur zou wel redelijk zijn, dus we maakten ons er niet erg druk om.

Eénmaal aangekomen in het pittoreske gehucht Pocinho, prachtig gelegen aan de rivier Douro, konden we ons onderkomen voor de komende dagen bekijken. Het Centro de Alto Rendimento was een mooi architectonisch verantwoord gebouw dat tegen een helling aanlag. Alle verdiepingen verzonken als het ware in de heuvel. Heel mooi. Van binnen was het ook veel beton en strakke looks. De lange gangen met eenpersoonskamertjes leken daardoor wel een beetje op een gevangenis in mijn ogen, maar alles was aanwezig. De harde matras en het kleine raampje versterkten het gevangenisgevoel nog meer maar de deur ging gelukkig gewoon open.

’s Avonds verzamelden we ons bij de uitgang voor het eerste loopje. Een stuk of dertig personen stonden klaar, die 5 Daagse was nog kleinschaliger dan we dachten. Na een speech van Carlos (waar we niets van begrepen) gingen we van start. Als vrij snel liepen Henrie en ik achteraan met de linten ophaler. Gelukkig sprak die ook een paar woorden Engels en kon hij ons een beetje begeleiden. Na een paar kilometer in het donker langs de oever van de Douro ging het omhoog en kregen we onze eerste ervaring met de heuvels in het Douro gebied. Ik was blij dat we onze stokken mee hadden want het ging al snel steil omhoog. Het zweet liep ons alle poriën uit. Boven ons hoorden we gelach en gezang van degenen die voor ons liepen en die maakten er echt een feestje van….

De route was geweldig mooi, zelfs alleen in het licht van onze hoofdlampjes. Mooie klimmen en technische afdalingen over prachtige paadjes met af en toe een mooi uitzicht over de lampjes van het dorp en de brug over de rivier. Het laatste stuk liepen we weer terug langs de oever van de Douro. Inmiddels begon het al te regenen, maar het was niet koud. Na ruim 15 kilometer in 2:10 uur met 595 hoogtemeters waren we weer terug bij de finish.

Na de finish was er tijd van douchen en daarna moest er nog gegeten worden. Gezellig met zijn allen in de kantine van het CAR. Toen pas kwamen we er achter dat de overige deelnemers voor het grootste deel winnaars waren in het circuit van wedstrijden die Carlos georganiseerd had. Dat verklaarde natuurlijk dat wij zo snel achteraan kwamen te lopen. Dat zou de komende dagen dus ook wel niet veranderen, maar voor ons maakte het eigenlijk niet uit.

Dag twee begon met een stevig ontbijt. De rugzak had ik daarvoor al gevuld met eten en drinken voor de route van dag 2. Het zou een kleddernatte dag worden, met 30 kilometer en ruim 1000 hoogtemeters. Een goed ontbijt was dus niet overbodig. Eerst werden we met de bus naar de start gebracht. Met een Portugese chauffeur is dat al een avontuur op zich… We moesten nog even wachten voor de start en iedereen schuilde nog even onder het bushokje. Maar na de korte briefing moesten we toch de regen gaan trotseren.

Na een pittig klimmetje naar de ruïnes van een kasteel om op te warmen volgde er een lange afdaling naar de oevers van de Douro. Zelfs in de stromende regen waren de uitzichten prachtig, je kon je alleen maar voorstellen hoe geweldig het zou zijn als de zon zou schijnen. De route langs de oever voerde via een paadje dat nauwelijks die naam mocht hebben. Lopend en af en toe klauterend over een paadje hoog boven de rivier kwamen we goed vooruit. De temperatuur was eigenlijk prima ondanks de voortdurende regen. Na een redelijk vlak stuk over een boerenlandweggetje langs de rivier kwamen we bij de verzorgingspost. Heerlijke Portugese lekkernijen en een paar bekers cola voor de energie naar binnen werken en weer verder.

Al snel bleek dat we het makkelijkste gedeelte van de route gehad hadden, het begon nu echt. Klimmen en afdalen en dan nog maar weer klimmen en afdalen. En dan wel op hele steile, met stenen bezaaide hellingen. Door de voortdurende regen was het soms een route zoeken tussen de stromen water die van de bergen naar beneden kwamen. Soms was het ook gewoon een kwestie van er dwars doorheen. Ondanks alle nattigheid hielden we de stemming er goed in en het tempo bleef hoog (voor ons doen dan).

Door het gebrek aan uitzichten kregen andere aspecten veel meer nadruk. Het geluid van de waterstroompjes, de reuk van wilde rozemarijn en lavendel, alle zintuigen kwamen aan bod. Wat een mooie route, we genoten echt volop. Het laatste stukje nog door het stadje tot bij een soort dorpshuis waar de finish was was nog het minst mooi van de route, maar dan heb je het over een paar honderd meter. Geheel naar Portugese traditie moest er na een snelle douche nog wel uitgebreid geluncht worden. Alle verloren calorietjes waren in no time weer aangevuld en dan ’s avonds ook nog een keer eten, we kwamen niets tekort. Om de avond te besluiten keken we met het Nederlandse clubje samen naar de Formule 1 kwalificatie en daarna op tijd naar bed.

De derde dag moesten we al bijtijds er uit voor het ontbijt. We zouden wat beter weer krijgen, maar het zag er nog wat nevelig uit buiten. Het jasje bleef nog even aan in de bus naar het volgende kasteel waar we gingen starten. Op de heenweg pikten we nog wandelaars op, er werd nl. tegelijkertijd ook een wandeltocht georganiseerd. Die kregen wat voorsprong terwijl wij een rondje om het kasteel renden.

De route was wat korter met 17 km, maar volgens het hoogteprofiel zou het geen makkie worden. Uiteindelijk bleken het 775 hoogtemeters te zijn. Al redelijk in het begin zat er een flinke klim in waar we echt moesten scramblen, op handen en voeten omhoog klauterend over de rotsen. Gelukkig waren er een aantal toplopers die zich even terug lieten zakken om ons te begeleiden. Spectaculair om te doen en best pittig. Later vertelde Carlos wel dat hij er over getwijfeld had of dat stukje wel veilig genoeg was. Maar volgens mij waren we wel geslaagd in zijn ogen.

Na deze klim liepen we nog een stukje op met één van de andere lopers tot de lopers die ons begeleid hadden op de klim weer achterop kwamen. Al kletsend en lachend en met onwaarschijnlijk gemak renden ze vrolijk bij ons weg bij de eerstvolgende klim terwijl wij in een hike met onze stokken terug moesten vallen. Maar de zon kwam inmiddels door en ons humeur was opperbest, dus we lieten ze net zo vrolijk lopen. Wij haalden inmiddels de wandelaars weer in, dus dat maakte dat wij ons weer heel goed voelden.

De route voerde ons over de prachtige steile heuvels die bedekt waren met druivenstruiken in allerlei herfstkleuren. Geweldig mooi gezicht in de herfstzon. Die zon deed overigens nog behoorlijk zijn best, in de laatste afdaling voelde het alsof we richting of over de twintig graden gingen. En toen zagen we een prachtige houten constructie tegen de berg omhoog kronkelen. Een gloednieuwe houten trappen constructie met volgens het bordje meer dan 900 treden. Van onder kon je de bovenkant niet zien, zo hoog was het. Vol goede moed begonnen we aan de klim, maar dat viel nog niet mee. In de warme zon lieten we treetje na treetje achter ons, de zweetdruppels spoten uit de poriën. Na meer dan een kwartier onafgebroken trappenklimmen stonden we eindelijk boven. De finish was bereikt!

Nou ja finish…. We genoten even van een kleine gezamenlijke lunch in het stadje en daarna liepen Henrie en ik het laatste stuk naar de CAR in plaats van in de bus te stappen. Het was immers nog vroeg op de middag en dat leverde dan toch weer een mooie totaal dagafstand op. Het was immers nog een kilometer of negen en meer dalen dan klimmen. Vol goede moed en met hernieuwde energie van de lunch gingen we op weg. We hadden eigenlijk een hele mooie middagtocht door de boomgaarden met olijfbomen, prachtige vergezichten. Op het laatst wisten we zelfs nog een verkeerde afslag te pakken, maar dat betekende wel dat wel door Pocinho kwamen. Daar konden we nog een welverdiend ijsje scoren in het enige cafeetje dat open was.

Na het avondeten trok het Nederlandse kamp zich weer terug om samen de Formule 1 te kijken. Met chips, chocola, bier en fris moedigden we onze Max aan en dat leverde een eerste plek op. Een perfect eind van een mooie dag! Tijd om weer op tijd in bed te kruipen en de vermoeide spieren wat rust te gunnen.

Dag vier was de groep een stuk kleiner. De deelnemers aan de driedaagse waren naar huis en wij moesten we extra vroeg op staan voor het ontbijt. We gingen nl. een oud treintracé lopen net over de grens in Spanje. Dat was een eindje rijden en bovendien was er een uur tijdsverschil terwijl we voor een bepaalde tijd moesten starten. De groep was zo klein dat we met een busje en één auto konden gaan voor zowel de organisatie als de overgebleven groepsleden. De sfeer werd zo wel een stuk knusser.

Het weer was ons ook deze dag niet heel gunstig gezind. In ieder geval de ochtend zou het regenen, waarschijnlijk de hele tijd dat we aan het lopen waren. De jasjes konden weer aan en ook de hoofdlampjes waren verplicht voor in de tunnels. We moesten de hele tijd het pad langs het spoor volgen, makkelijk zat. Ook leuk voor ons vlakkelanders, geen hoogtemeters. Sterker nog, het spoor liep iets naar beneden over de hele route. Gewoon rennen dus! Maar zo makkelijk was het natuurlijk ook niet. Het paadje langs het spoor hield regelmatig op aan de ene kant en dan moest je weer over de stenen, rails en bielzen naar de andere kant om daar verder te lopen.

Toch was het een schitterende route. De tunnels waren aardedonker en zelfs met een hoofdlampje moest je goed opletten met de gaten in de grond, uitstekende rotsen aan de zijkanten van de tunnels en de bielzen lagen ook lang niet gelijk. Maar in de tunnels was het in ieder geval droog…. Het spoor liep langs de Douro, wat mooie vergezichten opleverde (zelfs in de regen). De bruggen overspanden flinke hoogtes en even naar beneden kijken was niet voor iedereen weggelegd. Maar wat echt speciaal was in mijn ogen: de cactussen die links en rechts in het wild groeiden. Metershoge exemplaren met kleurige cactusvruchten, het leek wel een westernfilm.

Aan het eind van het tracé konden we wat droogs aantrekken en moesten we nog een uurtje wachten op de rest van de groep. Die wandelden de route namelijk, eindelijk konden wij eens iets sneller. Toen iedereen er was en droge kleren aan had gingen we uitgebreid lunchen in een prachtige ouderwets ingerichte eetgelegenheid. Daar werden we voorzien van allerlei heerlijke lokale lekkernijen. De wijn erbij was ook lokaal en bijzonder goed. Het haardvuur knapperde en er kwamen wat mooie sterke verhalen naar boven. Het gaf het gevoel de we er echt bij hoorden, superfijn.

Na het eten gingen we met de groep een aantal bezienswaardigheden bekijken. Aan de Portugese grens barst het van de kastelen en burchten die vroeger de grens met Spanje bewaakten. Sommige burchten zijn alleen nog ruïnes, anderen zijn heel mooi opgeknapt en echte toeristen trekpleisters. Eén ding hebben ze allemaal gemeen, ze liggen meestal strategisch op een heuvel in een verder redelijk onherbergzaam gebied. We genoten volop van ons toeristische tripje en het was wal weer donker toen we weer bij het CAR aankwamen. Nog een keer warm eten en daarna nog een potje pool spelen in de gemeenschappelijke ruimte. Supergezellige laatste avond.

De laatste run was op de laatste ochtend. 1 November is een feestdag in Portugal en Carlos had met de lokale trailclub geregeld dat ze ons meenamen op een rondje door hun trainingsgebied. We startten op het dorpsplein en nadat we via wat achteraf paden een stukje hadden gelopen begon het echte werk. Een steile rotswand doemde voor ons op en waar ik geen pad zag bleken we toch omhoog te moeten. De stokken in de rugzak en met handen en voeten omhoog klimmen, gelukkig met wat hulp van de locals die voor en achter ons bleven om in te gaten te houden of het allemaal wel goed ging. Ik had wel het idee dat ze gaandeweg meer vertrouwen in onze klimkunsten kregen.

Maar wat omhoog gaat moet ook weer omlaag en zo mochten we ook via supersteile klauterpaadjes naar beneden. Door de regen was het allemaal wat modderig en glibberig. Tot mijn verbazing deden we het in deze afdalingen helemaal niet zo slecht. Maar dat komt natuurlijk omdat we wel modder en nattigheid gewend zijn. Op alle andere stukken werden we er zelfs door het zoontje van één van de lopers compleet vanaf gelopen. Maar onze mobiele verzorgingspost in de vorm van een pickuptruck leverde steeds een mooi punt voor de snelle mannen op om even te wachten onder het genot van wat lekkers. Tegen de tijd dat wij er weer waren konden we dan weer verder.

Na een kleine 15 km en 700 hoogtemeters kwamen we weer aan op het stadsplein. Het was inmiddels lekker warm geworden en we zaten met zijn allen op de traptreden van een monument na te kletsen. Er kwam ergens een mooie fles port tevoorschijn en wat bekertjes en zo zaten we heerlijk te genieten in de zon. Uit de open deuren van de kerk kwam gezang om het geheel nog extra luister bij te zetten. Zelfs Carlos de organisator zat heerlijk relaxt te genieten, hoewel hij nauwelijks een drupje zweet kwijtgeraakt was tijdens ons loopje.

Aan alle goede dingen komt een eind en zo werden we na een douche en lunch weer teruggebracht naar Porto. Een geweldige 5 dagen Douro zaten er op. Mentaal een enorme opkikker, lekker vijf dagen doen wat je leuk vind zonder dat werk of zo in de weg zit. Heerlijk! Het lichaam was wel aardig moe inmiddels. De hoogtemeters, maar vooral ook het dalen, telde flink door. Achteraf viel het eigenlijk best mee met de schade, doordat je elke dag toch ook weer kunt herstellen. Het weer had misschien wat beter gekund wat ons betreft, maar we gunden de Portugezen best wat regen na zo’n lange droogte….

Na een korte nacht namen we een hele vroege vlucht weer terug naar huis. Gelukkig hoefde de douane geen steekproef te houden want onze koffers vol natte en smerige sportspullen stonken een uur in de wind. Een paar wasjes later en een aantal dagen weer wat bijslapen en het hele avontuur begint alweer te vervagen tot een mooie herinnering. Carlos Sa organiseert meerdere evenementen per jaar in diverse gebieden van Portugal. Henrie en ik kunnen het in ieder geval van harte aanbevelen. Volgens mijn weegschaal hoef je er niet heen te gaan om wat af te vallen overigens….