Verslag van de 42e Marathon van Rotterdam

Loes Wielink

AVA’70 loopt de polonaise bij ‘De Mooiste’

Zondag 16 april stond de marathon van Rotterdam op de wedstrijdkalender en zoals gebruikelijk was AVA`70 weer ruimschoots vertegenwoordigd bij “de mooiste.” Na weken van goede voorbereiding was het dan eindelijk D-day. De belangstelling is altijd dusdanig ruim, dat er ook nu weer een touringcar was geregeld om de sportievelingen op comfortabele wijze naar de start te brengen. Even na 06.00 uur in de ochtend vertrok een bont gezelschap richting 010 voor het fraaiste hardloopevenement van het jaar. Aan boord natuurlijk de marathon-elite, maar ook veel supporters, die de clubhelden naar de finish moesten schreeuwen. De stemming op de vroege heenreis was zoals gebruikelijk heel wisselend. Waar de één de indruk wekt in een stiltecoupé te zitten, heeft de ander juist het hoogste woord. Voor de rest hoor je vooral gesmekker en geslurp, want er moet in de laatste uren natuurlijk flink gestapeld worden. Het wil niemand overkomen om geveld te worden door een hongerklop, want dan is het gelijk einde oefening. Dik twee uurtjes toeren, 2 scheve paaltjes en enkele opgewipte stoeptegels later arriveerden we veilig op de plek van bestemming. Al jaren is de parkeerplek aan de voet van de Erasmusbrug gereserveerd door AVA`70 als standplaats en mobiele kleedkamer.

Er ontstond gelijk reuring want het eerste clubje atleten strikte de veters strak voor een lekker trainingsrondje over het parcours van de race, met als eyecatcher de trots van de stad, de Kuip. Niet iedereen is het hier overigens mee eens, maar de voetbaltempel werd desondanks van verschillende kanten bekeken. Niet veel later gingen ook de deelnemers aan de 10,5 kilometerwedstrijd richting de start om hun missie te gaan voltooien. De crème de la crème, de clubhelden die de klassieker zouden gaan lopen, waren zich inmiddels ook serieus aan het preparen voor het gevecht tegen de 42 kilometer en 195 meter. De dixies in de nabijheid maakten overuren, de gelletjes werden her en der tussen de kleding gestoken en de laatste slokken sportdrank moesten het verschil gaan maken. De pas 77-jarige Lee Towers werd eens een keer niet met een hijskraan de hoogte in gehesen, omdat hij panne had en liever met beide beentjes op de grond bleef staan. De meeste atleten begaven zich intussen naar hun startwave en probeerden wat rek- en strekoefeningen te doen. Even voor 10.00 uur denderde de megahit ”You`ll never walk alone” uit de boksen, kreeg menigeen al een eerste kippenvel-momentje en deed de Hagenese volkszanger wat van hem verwacht werd… vlammen in Rotterdam.

Exact om 10.00 uur klonk het startschot en zette de menigte zich in beweging, variërend van loeisnel tot uiterst gereserveerd. Gelijk al de Erasmusbrug op, dan was die pukkel in ieder geval genomen, zo zal elke debutant denken. Niets is natuurlijk minder waar, zo weten de meer ervaren lopers, want na dik 25 kilometer staat deze kuitenbijter wederom op het programma. Het kaf is dan echter al mooi van het koren gescheiden en dat is voor de vele tienduizenden toeschouwers natuurlijk iets prettiger om hun favoriet te zoeken. Op de scherprechter stond ook dit weer een hele batterij AVA`70-fans om hun blauw-gele maten aan te moedigen. Maar ook alle andere kilometervreters konden op de nodige sympathie rekenen. De Aaltense supportersgroep was al van verre te herkennen want een grootse clubvlag en het dundoek van de Achterhoek wapperde duidelijk zichtbaar in de wind. In een heuse polonaise trok het lopersvolk voorbij, waaronder ook “ons volkje”, dat van afstand het thuisfront al had gespot en natuurlijk met een echte smile begroette. Het liep eigenlijk met de meesten nog best lekker, maar goed er zouden nog dik 16 kilometers volgen. Ook allemaal 1000 meter lang, die echter voor het gevoel toch tegen het einde vervelender beginnen aan te voelen.

Zoals de loopprofessoren altijd beweren, kom je immers de man met de hamer altijd tussen de 30 en 35^e kilometer tegen en dat blijkt verrekte vaak het geval te zijn. Lichtploeterend komen de meesten dan in de regel dikwijls bij Crooswijk aansloffen, waar ze echter spontaan worden getrakteerd op een waar volksfeest. Het AVA-publiek had zijn werkterrein inmiddels verlegd naar een positie op 763 meter van de finish. Pijn is emotie, sporten is pas leuk als je er plezier aan beleefd…. Allemaal kreten die de prullenbak in kunnen als je de beelden van de voorlaatste bocht op je netvlies krijgt. Ook de grimassen op de gezichten van onze geelhemden sprak eigenlijk wel boekdelen. Een bleek glimlachje konden de meesten voor het fatsoen nog wel tonen, maar het ging niet meer van harte. Maar het ongelofelijke gebeurde uiteindelijk wel. Al onze gestarte clubhelden haalden ook de Coolsingel, al was niet iedereen even fris en fruitig bij de meet.

Schitterende debuuttijden, fraaie persoonlijke records en tevreden gezichten bij de finish. Het monnikenleven van een week of 12 is het uiteindelijk allemaal waard geweest. De hardlopende optocht door de haag van vele tienduizenden supporters , maken de Marathon van Rotterdam tot “de mooiste” en dat veel AVA-janen deel uitmaakten van deze polonaise maken het best bijzonder. Sommigen gaven na afloop, nippend aan een lekker biertje aan, helemaal klaar te zijn met dit soort vrijwillig beulswerk. Voor anderen vormde de fantastische sfeer, juist een inspiratie om thuis eens te overleggen of het sociale leven volgend voorjaar effen op een lager pitje kan.

In april 2024 vindt de 43^e editie plaats van de Marathon van Rotterdam en zijn er weer nieuwe kansen om te scoren. Het moet gek gaan, dat er zich niet weer een batterij AVA`70-leden laat uitdagen om aan de start te verschijnen. De support is inmiddels al geregeld! (FR)

Tonny Baten