Verslag van de Marathon van Enschede

Hans Monasso in gesprek met Dennis Bloemers

Het is een beetje jammer dat onder het geweld van de Marathon van Rotterdam de Marathon van Enschede wat ondergesneeuwd is. Na bijna een week geen enkel berichtje op de site van Geert en dat terwijl dit toch het hardloopwalhalla van het lokale Internet is. Steevast open ik elke ochtend de website om te zien wat de laatste lokale hardloopnieuwtjes zijn maar tot vandaag helemaal niets. Vandaar ik zelf maar even in mijn toetsenbord geklommen ben.

Laat ik beginnen te vertellen dat mijn eigen marathon planning volledig in het water gevallen is. Ik had me ingeschreven voor Enschede om laagdrempelig en zonder enige druk de marathon te lopen maar helaas liep ik vier weken voor datum een blessure tijdens een lange duurloop. Het schoot me in een onwillige spier in het linker bovenbeen en daar bleef ik last van houden. Ik gunde het been zoveel mogelijk rust maar deed nog wel twee 10km wedstrijdjes. Tijdens die wedstrijden bleek ik wel te kunnen rennen maar dat ging met pijn en echt aanzetten voor snelheid ging ook niet. Twee dagen voor de marathon liep ik een 5km rondje met veel klachten maar bij een testrondje een dag later leek het toch behoorlijk goed te gaan.  Ik durfde het tempo zelfs omhoog te gooien naar een 10km wedstrijdtempo en dat beviel best wel goed. Beetje jammer alleen dat ik op de dag van de marathon toch een reactie kreeg. De pijntjes van de eerste testloop waren terug.

Het grote wel of niet starten dilemma begon maar uiteindelijk gekozen om gewoon lekker rustig te beginnen en gewoon te zien waar het schip strandt. Rond half acht vertrok ik uit Aalten richting Enschede om mijn auto te parkeren onder de van Heekgarage. Het startnummer moest opgehaald worden bij het Saxion. Ik was de drukte nog net voor en heb bij het Saxion gewacht tot het moment daar was naar het startvak te vertrekken. (Het was buiten behoorlijk fris en bij het Saxion was het lekker warm)

Ik had begrepen dat andere jaren de marathon uit twee rondjes bestond en dit jaar voor het eerst een aparte 42km rond zou beslaan. Ik had de route kort bekeken maar had geen idee wat me te wachten stond. Het zou een vlak en snel parcours zijn.

Bij het Saxion trof ik Stephan Lüth van sportclub Lowick die later in een prachtige 3:21 zou finishen. Bij het startvak sprak ik Dennis Bloemers die zichtbaar nerveus was voor zijn allereerste marathon  maar die uiteindelijk in een fantastische 3:43 zou finishen. Geweldig voor een debuut natuurlijk. Net voor de start trof ik ook nog Henk ter Beest die voor de halve marathon ging en vandaag zijn PR probeerde aan te scherpen.  Hij noemde zijn gewenste eindtijd en ik vond dat behoorlijk ambitieus maar later bleek dat hij met vlag en wimpel geslaagd was. Hij had zijn halve marathon tijd aangescherpt tot 1:33. Ik geloof bijna 5 minuten van zijn vorige PR af. Echt indrukwekkend.

Bij het startschot begon ik met wat zeurderige pijn in mijn been. De eerste vijf kilometer schoten niet echt op door de drukte. Er was af en toe geen doorkomen aan. Vooral de pacer groepjes zorgen regelmatig voor blokkades. Op zich niet zo heel erg want ik wilde mijn tempo toch drukken maar af en toe werd ik toch afgeremd of moest ik erg slalommen. Daarna werd de drukte minder en kon ik beter mijn eigen tempo lopen. De pijn in het been nam af en op een gegeven moment vond ik zelfs dat ik wat te snel liep. Er zaten een paar flinke stukken vals plat in het parcours en tot kilometer 17 (ongeveer) liep je samen met de mensen van de halve marathon. Bij de drinkstations nam ik telkens rustig de tijd om even een bekertje sportdrank te drinken  en na 30 kilometer zat ik mooi op schema voor een tijd ruim onder de vier uur.

Toen schoot helaas een pijnscheut door mijn linkerknie. Ik trok een keer met mijn been en rende door maar voelde meteen dat het niet lekker zat. Ik gooide het tempo iets omlaag maar na een kilometer schoot het er nog een keer doorheen. Het werd al snel duidelijk dat rennen niet echt meer ging lukken of dat het in elk geval niet verstandig zou zijn. Ik heb het laatste stuk dan ook grotendeels gewandeld, met een grimas op het gezicht. Voor de show heb ik de laatste twee kilometer nog wel stukken gerend en uiteindelijk finishte ik in een tijd van 4:22.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik hem wel heb gelopen. De ervaring van een stuk langzamer lopen dan ik normaliter zou doen was een heel positieve en ook een volgende marathon zal ik op die manier ingaan. Maar dan wel zonder blessure vooraf.

Hans Monasso