 |
| Andre en Henrie Je moet wat voor je hobby over
hebben… Zaterdagmorgen ging om kwart over vijf ’s morgens de wekker. Snel
uitzetten en zachtjes uit bed en aankleden, want de rest ligt nog lekker te
slapen. Ik zou om zes uur bij Henrie zijn om van daar samen richting Kerkrade
te rijden. Het is pikkedonker als ik de deur uitstap en ik zie nog net de
buurjongen licht slingerend met de fiets thuiskomen van het stappen… Onderweg
naar Aalten kom ik welgeteld twee auto’s tegen. Wat doen we ons zelf weer aan? Stipt zes uur stappen we
bepakt en bezakt in Henrie’s auto en tikken we station Kerkrade in op de
navigatie. Over Duitsland gaat het best snel en het is nog niet eens licht als
we op de parkeerplaats van het stationnetje aankomen. Waar die miljoenen van het
miljoenenlijntje in zijn gaan zitten weet ik niet, maar niet in de aankleding
van station Kerkrade… Niet eens een dixi of iets dergelijks. Ook de organisatie
was nog nergens te bekennen. We hadden nog rustig een half uur langer kunnen
slapen. Maar even een rondje wandelen dan… We wisten van tevoren al dat
het een heel kleinschalig evenement van trail-running.eu was en dat is ook
precies waar we van houden. Organisator Chris kwam met zijn busje aan en we
waren meteen in gesprek over allerlei loopjes die we in het verleden al gedaan
hebben. Gaandeweg kwamen er nog meer medelopers aan en uiteindelijk stonden er
ruim twintig lopers klaar voor de Hertog Limburg Ultra. 56 kilometer door
Duits/Belgisch/Nederlands Limburg. Het weer zou meevallen, maar het had flink
geregend dus er lag ouderwetse Limburgse pratsj te wachten op de paden. Het parcours bestond uit vier
etappes, met drie verzorgingsposten onderweg waar we even bij konden tanken. De
eerste etappe tot CP 1 was zo’n 14 km en voerde veel over verharde boeren
weggetjes, met af en toe prachtige binnendoor paadjes met veel glibberige
modder, spoelgeulen en stenen. Best fris nog, zeker als je over een heuvelrug
liep met de wind vol op kop. Helemaal vlak was het natuurlijk ook niet, maar we
liepen best lekker. Zelfs wat voor op ons schema. Bij CP1 werden we op allerlei
lekkers onthaald, we namen er rustig de tijd voor. Een colaatje, een paar
snickertjes en een handje nootjes. Dat doet de trailrunner goed. De tweede etappe was een
geweldig mooie etappe, veel door het bos over allerlei mooie kleine paadjes. We
kwamen ook regelmatig deelnemers aan de Grizzly/Bear Trail tegen. Die liepen op
dezelfde dag in grofweg hetzelfde gebied en hadden dus ook een prachtige dag.
De singletracks lagen er prachtig bij en je kon goed merken dat de herfst nu
echt begonnen was. Het rook echt herfstig, naar nat afgevallen blad en
modderpaden. Heerlijk. In deze etappe zaten ook heel veel hoogtemeters verstopt
in een flink aantal keren klimmen en dalen tot we uiteindelijk bij het
drielandenpunt weer een verzorgingspost hadden. Hier konden we ook even
genieten van een lekker warm bouillonnetje en een keur aan lekkers. Rondom het Drielandenpunt was
het best druk op de paden met mountainbikers en trailrunners, maar ook ‘gewone’
wandelaars. Altijd apart dat het dan in een straal van een paar kilometer om
zo’n toeristentrekker best druk is en daarbuiten onwaarschijnlijk rustig. Het
weer was geweldig om te lopen, zelfs de zon was gaan schijnen en aangezien we
nu de wind in de rug kregen konden we ook onze windstoppertjes wel in de rugzak
proppen. Genieten was het. Nadat we de bossen rond het
Drielandenpunt uit waren kregen we een verbindingsstuk door Duitsland wat
veelal asfalt was, dat was even een mentaal dingetje. Henrie vond het niets om
zo’n stuk langs een grotere weg te lopen en begon ook wat meer last van zijn SI
gewricht te krijgen. Maar niets aan te doen, even doorbijten en dom doorlopen.
Ik begon ook de kilometers al aardig te voelen, maar het ging verder nog
relatief goed allemaal. De derde CP kwam als geroepen. Even weer wat lekkers er
in en wat bemoedigende woorden van de vrijwilliger ter plekke kan een wereld
van verschil maken. We wisten ook dat de laatste
etappe weer mooi zou zijn, dus raapten we de moed bij elkaar en draafden we
verder. En we werden niet teleurgesteld, er volgde een geweldig mooi stuk door
de bossen. Heuvel op, heuvel af, met mooie watertjes waar we langs liepen.
Heuvelop was het draven al lang over, er zaten ook een aantal gemeen steile
klimmetjes in, maar het was echt geweldig fijn dat je daarna ook weer heerlijk
naar beneden mocht. Die ‘gratis kilometers’ zorgen dat je de moed er in houd en
het schiet best lekker op op die manier. De laatste paar kilometer
mochten we nog even dwars door het centrum van Kerkrade. Met de grootste moeite
wist ik Henrie er van te weerhouden om bij een ijssalon nog even een laatste
tussenstop te doen. De terrassen waren gelukkig allemaal gesloten en zo kwamen
we dan toch zonder verder oponthoud weer bij station Kerkrade uit. Daar werden
we hartelijk ontvangen door de organisatie en de lopers die er nog waren. 7:44
uur onderweg geweest, 56 km en ruim 1000 hoogtemeters weggewerkt. Voor ons doen
hadden we best goed gelopen. Uiteraard ging het niet helemaal vanzelf, maar we
waren beiden heel tevreden. De McDonalds op de terugweg was in ieder geval
verdiend. (bron) Andre Bleumink |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten