Herfstige Helipad Ultra door Limburg

Andre en Henrie

Je moet wat voor je hobby over hebben… Zaterdagmorgen ging om kwart over vijf ’s morgens de wekker. Snel uitzetten en zachtjes uit bed en aankleden, want de rest ligt nog lekker te slapen. Ik zou om zes uur bij Henrie zijn om van daar samen richting Kerkrade te rijden. Het is pikkedonker als ik de deur uitstap en ik zie nog net de buurjongen licht slingerend met de fiets thuiskomen van het stappen… Onderweg naar Aalten kom ik welgeteld twee auto’s tegen. Wat doen we ons zelf weer aan?

Stipt zes uur stappen we bepakt en bezakt in Henrie’s auto en tikken we station Kerkrade in op de navigatie. Over Duitsland gaat het best snel en het is nog niet eens licht als we op de parkeerplaats van het stationnetje aankomen. Waar die miljoenen van het miljoenenlijntje in zijn gaan zitten weet ik niet, maar niet in de aankleding van station Kerkrade… Niet eens een dixi of iets dergelijks. Ook de organisatie was nog nergens te bekennen. We hadden nog rustig een half uur langer kunnen slapen. Maar even een rondje wandelen dan…

We wisten van tevoren al dat het een heel kleinschalig evenement van trail-running.eu was en dat is ook precies waar we van houden. Organisator Chris kwam met zijn busje aan en we waren meteen in gesprek over allerlei loopjes die we in het verleden al gedaan hebben. Gaandeweg kwamen er nog meer medelopers aan en uiteindelijk stonden er ruim twintig lopers klaar voor de Hertog Limburg Ultra. 56 kilometer door Duits/Belgisch/Nederlands Limburg. Het weer zou meevallen, maar het had flink geregend dus er lag ouderwetse Limburgse pratsj te wachten op de paden.

Het parcours bestond uit vier etappes, met drie verzorgingsposten onderweg waar we even bij konden tanken. De eerste etappe tot CP 1 was zo’n 14 km en voerde veel over verharde boeren weggetjes, met af en toe prachtige binnendoor paadjes met veel glibberige modder, spoelgeulen en stenen. Best fris nog, zeker als je over een heuvelrug liep met de wind vol op kop. Helemaal vlak was het natuurlijk ook niet, maar we liepen best lekker. Zelfs wat voor op ons schema. Bij CP1 werden we op allerlei lekkers onthaald, we namen er rustig de tijd voor. Een colaatje, een paar snickertjes en een handje nootjes. Dat doet de trailrunner goed.

De tweede etappe was een geweldig mooie etappe, veel door het bos over allerlei mooie kleine paadjes. We kwamen ook regelmatig deelnemers aan de Grizzly/Bear Trail tegen. Die liepen op dezelfde dag in grofweg hetzelfde gebied en hadden dus ook een prachtige dag. De singletracks lagen er prachtig bij en je kon goed merken dat de herfst nu echt begonnen was. Het rook echt herfstig, naar nat afgevallen blad en modderpaden. Heerlijk. In deze etappe zaten ook heel veel hoogtemeters verstopt in een flink aantal keren klimmen en dalen tot we uiteindelijk bij het drielandenpunt weer een verzorgingspost hadden. Hier konden we ook even genieten van een lekker warm bouillonnetje en een keur aan lekkers.

Rondom het Drielandenpunt was het best druk op de paden met mountainbikers en trailrunners, maar ook ‘gewone’ wandelaars. Altijd apart dat het dan in een straal van een paar kilometer om zo’n toeristentrekker best druk is en daarbuiten onwaarschijnlijk rustig. Het weer was geweldig om te lopen, zelfs de zon was gaan schijnen en aangezien we nu de wind in de rug kregen konden we ook onze windstoppertjes wel in de rugzak proppen. Genieten was het.

Nadat we de bossen rond het Drielandenpunt uit waren kregen we een verbindingsstuk door Duitsland wat veelal asfalt was, dat was even een mentaal dingetje. Henrie vond het niets om zo’n stuk langs een grotere weg te lopen en begon ook wat meer last van zijn SI gewricht te krijgen. Maar niets aan te doen, even doorbijten en dom doorlopen. Ik begon ook de kilometers al aardig te voelen, maar het ging verder nog relatief goed allemaal. De derde CP kwam als geroepen. Even weer wat lekkers er in en wat bemoedigende woorden van de vrijwilliger ter plekke kan een wereld van verschil maken.

We wisten ook dat de laatste etappe weer mooi zou zijn, dus raapten we de moed bij elkaar en draafden we verder. En we werden niet teleurgesteld, er volgde een geweldig mooi stuk door de bossen. Heuvel op, heuvel af, met mooie watertjes waar we langs liepen. Heuvelop was het draven al lang over, er zaten ook een aantal gemeen steile klimmetjes in, maar het was echt geweldig fijn dat je daarna ook weer heerlijk naar beneden mocht. Die ‘gratis kilometers’ zorgen dat je de moed er in houd en het schiet best lekker op op die manier.

De laatste paar kilometer mochten we nog even dwars door het centrum van Kerkrade. Met de grootste moeite wist ik Henrie er van te weerhouden om bij een ijssalon nog even een laatste tussenstop te doen. De terrassen waren gelukkig allemaal gesloten en zo kwamen we dan toch zonder verder oponthoud weer bij station Kerkrade uit. Daar werden we hartelijk ontvangen door de organisatie en de lopers die er nog waren. 7:44 uur onderweg geweest, 56 km en ruim 1000 hoogtemeters weggewerkt. Voor ons doen hadden we best goed gelopen. Uiteraard ging het niet helemaal vanzelf, maar we waren beiden heel tevreden. De McDonalds op de terugweg was in ieder geval verdiend. (bron)

Andre Bleumink