 |
| De stoomtrein Normaal ben ik best snel met
het schrijven van een verslag over een evenement waar ik aan meegedaan heb.
Deze keer duurde het wat langer om wat uit de pen te krijgen. Het voelde een
beetje dubbel namelijk. De Steamtrail werd afgelopen 12 oktober voor de laatste
keer georganiseerd door onze vrienden van Viking Adventure Sports. Volgens de
website om de volgende reden: “Natuurmonumenten gaat de regels verscherpen en
vanaf volgend jaar (2025) zijn het aantal deelnemers en de routes dusdanig
beperkt dat wij helaas moeten stoppen.” Dat is eigenlijk te triest voor
woorden, maar ik ben bang dat het voor veel meer trailruns in de toekomst het
geval zal zijn. Natuurorganisaties in het
algemeen stellen steeds meer eisen en beperkingen, maar Natuurmonumenten in het
bijzonder gooit de deur gewoon dicht voor evenementen. Daarbij maakt het geen
verschil of het een NK wielrennen is (die dit jaar al bijna niet meer over de
Posbank mocht rijden) of een trailrun met slechts een paar honderd deelnemers.
Georganiseerde evenementen in de natuur lijken massaal het onderspit te gaan
delven in de komende jaren. Een slechte zaak? Vanuit de natuur gezien misschien
niet, maar ik zie wel een aantal organisaties die jarenlang met hart en ziel
evenementen organiseerden kopje onder gaan. Dat is erg jammer. Maar goed, terug naar de
Steamtrail. In het verleden deden vaak hele groepen van onze club mee en had
het ritje in de stoomtrein naar de start altijd een hoog schoolreisjes gehalte.
Omdat het de laatste keer was hadden zich in totaal maar liefst 600 deelnemers
ingeschreven voor 15, 25, 35 0f 45 kilometer genieten. Volle bak in de trein
dus! Deze keer was het iets later in het jaar dan in vorige edities, maar het
zou mooi weer worden. Al lopend van de parkeerplaats bij het station naar de
start/finish vond ik het echter helemaal nog niet zo warm. In het sporthalletje
waar iedereen zich verzamelde werd het dan ook al snel gezellig druk, niemand
wilde naar buiten. Altijd gezellig even bijkletsen met bekenden, maar op een
gegeven moment moesten we er toch uit. De trein wacht niet…. Aangekomen bij het station
stond de stoomtrein al te wachten, een rookpluimpje uit de schoorsteen en gesis
van stoom. Prachtig gezicht, maar ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor die
ook verboden wordt wegens de uitstoot… We zochten een plekje in de mooie
antieke restauratie wagon. Gelukkig konden we nog aanschuiven bij wat andere
trailers. Je kon wel merken dat de trein buiten gestaan had, de condens op de
ramen maakte het naar buiten kijken onmogelijk en al je op de houten bankjes
ging zitten trok de kou onmiddellijk op naar je billen. Ik was blij dat ik een
windjack aangedaan had, het kippenvel stond op mijn armen. Ook de voeten
begonnen meteen koud te worden. Vroeger hadden ze blijkbaar geen
klimaatregeling aan boord… In de wagons was het al gauw
een lawaai van jewelste. Er waren niet eens zitplaatsen genoeg voor iedereen,
dus iedereen stond op een tegen elkaar aan. De stemming zat er meteen goed in
en het gaf ook meteen wat warmte. Na een half uurtje stomen waren we eindelijk
bij het eerste station, aangezien er bij ieder overgang iemand uit moest
stappen om met een vlag het verkeer tegen te houden. Met de fiets ben je bijna
sneller. Angelique en ik liepen de 45 km en mochten hier uitstappen met alle 15
en 45 km lopers. De 25 en 35 km lopers mochten nog wat langer genieten van hun
treinkaartje en stapten pas bij het volgende station uit. Door de koude voeten en billen
bleek iedereen hetzelfde probleem te hebben na het uitstappen…. In de eerste
kilometer was iedereen wel ongeveer het bos in geweest om te plassen en kon het
lopen beginnen. Ik had het gevoel dat de halve trein leeggelopen was en het
eerste stuk van de 45 km liep gelijk op met de 15 km. Het was best druk in het
bos, maar aangezien we eerst vooral op grotere zandpaden liepen was dat geen
enkel probleem. Er was ruimte genoeg voor iedereen en de meute werd al snel
uiteen getrokken. Na een aantal kilometers sloegen de 45 km lopers af en werd
het een stuk rustiger om ons heen. We liepen eerst richting het
noorden, tot bij de eerste verzorgingspost van de 25 en 35 km. de route van de
15 en de 25 kilometer was uitgepijld, maar de routes van de 35 en 45 waren op
GPX. In de praktijk bleek dat we steeds weer lopers tegenkwamen of weer een
stukje meeliepen op het parcours. We moesten wel de route zelf goed in de gaten
houden om dan niet per ongeluk met de ‘verkeerde’ lopers mee te gaan als we
weer een extra lusje moesten maken. Slim gedaan en ook leuk dat je steeds
andere mensen ziet. De eerste 30 km liep eigenlijk
redelijk probleemloos op een kleine koprol na. Al die jaren judo vroeger bleken
nog steeds goed van pas te komen en ik kwam er gelukkig schadevrij van af. Het
terrein was niet heel zwaar en het viel me op dat we wel heel veel op de wat
grotere paden bleven. Dat is niet zoals ik organisator Peter ken, maar ik
vermoedde al dat hij niet anders mocht. Na afloop vroeg ik hem er naar en hij
vertelde met een diepe zucht dat hij maar liefst 10 concept versies van de
routes had opgestuurd naar Natuurmonumenten voor het goedgekeurd werd. Heel
veel mooie paden en singletracks werden acuut afgekeurd, geen discussie
mogelijk. Erg jammer, ook voor een organisator. Maar ondanks dat blijft de
Veluwe natuurlijk een geweldig mooi gebied en we vermaakten ons prima. De posten onderweg hadden een
ruime keuze aan lekkers om te eten en te drinken en we namen dan ook ruim de
tijd. Ook de crew van de verzorgingsposten was altijd in voor een praatje en
wat aanmoediging. Top team, complimenten daarvoor! De keuze voor taai taai op
de tafels was vast een knipoog van organisator Peter Taai, maar ik ben er gek
op. Ook de pepernoten en tumtummetjes smaakten me prima en zorgden voor de
nodige energie. Die energie hadden we keihard nodig want in de laatste 15
kilometer zaten de meeste hoogtemeters. De route pikte zo ongeveer iedere top
in de Veluwezoom mee en was daarmee dan meteen ook het mooiste gedeelte van de
hele route. Angelique begon de kilometers
wel te voelen en zeker de stukken omhoog kostten wat meer moeite. Ik had op
zich wel een goede dag, maar klimmen is ook niet mijn sterkste kant, dus deden
we het rustig aan en zakten zo zoetjes naar achteren in het klassement.
Ondertussen kwam ook het groepje vrienden van de Zandlopers ons steeds achterop
lopen. Gezellig beetje bijkletsen en samen de strijd aan gaan op het laatste
stuk. Trailrunning schept een band en hoe langer het parcours, hoe hechter de
band. De laatste twee kilometer
leken heel simpel en we begonnen te ontspannen met de finish bijna in zicht.
Grote fout natuurlijk, het enige hobbeltje in de zandweg wat er te vinden was
zorgde alsnog voor een PBS (platte bek smak). Beetje bloed aan de knie, maar de
schade was vooral aan mijn ego… Net voor we het finishterrein opdraaiden veegde
ik nog snel even het bloed een beetje weg. Voordat je het weet hebben de
EHBO’ers je gespot en die zien dan de kans schoon om eindelijk hun kunsten
tentoon te spreiden. Dan kom je niet meer weg zonder op zijn minst een
gaasverband en een hydrofiele zwachtel, terwijl er niets aan de hand is. Over de finish werden we warm
onthaald door Peter Taai en zijn ploeg. Het evenement was prima verlopen en wij
en de Zandlopers waren ongeveer de hekkensluiters. De hele sporthal die
stampvol was bij de start was zo goed als uitgestorven. Gelukkig was er nog
genoeg lekkers over en kon ik, na me omgekleed te hebben, een heerlijk broodje
knakworst naar binnen schuiven. Daar knapte ik lekker van op. Nadat Angelique
ook gedoucht en wel weer opdook en we uitgekletst waren was het ook wel klaar.
Het was weer een prachtige dag buitenspelen, maar het idee dat dit evenement
niet meer weer komt zorgde toch voor een wat weemoedig gevoel op de terugreis. Andre Bleumink  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten