De laatste Steamtrail in Dieren

De stoomtrein

Normaal ben ik best snel met het schrijven van een verslag over een evenement waar ik aan meegedaan heb. Deze keer duurde het wat langer om wat uit de pen te krijgen. Het voelde een beetje dubbel namelijk. De Steamtrail werd afgelopen 12 oktober voor de laatste keer georganiseerd door onze vrienden van Viking Adventure Sports. Volgens de website om de volgende reden: “Natuurmonumenten gaat de regels verscherpen en vanaf volgend jaar (2025) zijn het aantal deelnemers en de routes dusdanig beperkt dat wij helaas moeten stoppen.” Dat is eigenlijk te triest voor woorden, maar ik ben bang dat het voor veel meer trailruns in de toekomst het geval zal zijn.

Natuurorganisaties in het algemeen stellen steeds meer eisen en beperkingen, maar Natuurmonumenten in het bijzonder gooit de deur gewoon dicht voor evenementen. Daarbij maakt het geen verschil of het een NK wielrennen is (die dit jaar al bijna niet meer over de Posbank mocht rijden) of een trailrun met slechts een paar honderd deelnemers. Georganiseerde evenementen in de natuur lijken massaal het onderspit te gaan delven in de komende jaren. Een slechte zaak? Vanuit de natuur gezien misschien niet, maar ik zie wel een aantal organisaties die jarenlang met hart en ziel evenementen organiseerden kopje onder gaan. Dat is erg jammer.

Maar goed, terug naar de Steamtrail. In het verleden deden vaak hele groepen van onze club mee en had het ritje in de stoomtrein naar de start altijd een hoog schoolreisjes gehalte. Omdat het de laatste keer was hadden zich in totaal maar liefst 600 deelnemers ingeschreven voor 15, 25, 35 0f 45 kilometer genieten. Volle bak in de trein dus! Deze keer was het iets later in het jaar dan in vorige edities, maar het zou mooi weer worden. Al lopend van de parkeerplaats bij het station naar de start/finish vond ik het echter helemaal nog niet zo warm. In het sporthalletje waar iedereen zich verzamelde werd het dan ook al snel gezellig druk, niemand wilde naar buiten. Altijd gezellig even bijkletsen met bekenden, maar op een gegeven moment moesten we er toch uit. De trein wacht niet….

Aangekomen bij het station stond de stoomtrein al te wachten, een rookpluimpje uit de schoorsteen en gesis van stoom. Prachtig gezicht, maar ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor die ook verboden wordt wegens de uitstoot… We zochten een plekje in de mooie antieke restauratie wagon. Gelukkig konden we nog aanschuiven bij wat andere trailers. Je kon wel merken dat de trein buiten gestaan had, de condens op de ramen maakte het naar buiten kijken onmogelijk en al je op de houten bankjes ging zitten trok de kou onmiddellijk op naar je billen. Ik was blij dat ik een windjack aangedaan had, het kippenvel stond op mijn armen. Ook de voeten begonnen meteen koud te worden. Vroeger hadden ze blijkbaar geen klimaatregeling aan boord…

In de wagons was het al gauw een lawaai van jewelste. Er waren niet eens zitplaatsen genoeg voor iedereen, dus iedereen stond op een tegen elkaar aan. De stemming zat er meteen goed in en het gaf ook meteen wat warmte. Na een half uurtje stomen waren we eindelijk bij het eerste station, aangezien er bij ieder overgang iemand uit moest stappen om met een vlag het verkeer tegen te houden. Met de fiets ben je bijna sneller. Angelique en ik liepen de 45 km en mochten hier uitstappen met alle 15 en 45 km lopers. De 25 en 35 km lopers mochten nog wat langer genieten van hun treinkaartje en stapten pas bij het volgende station uit.

Door de koude voeten en billen bleek iedereen hetzelfde probleem te hebben na het uitstappen…. In de eerste kilometer was iedereen wel ongeveer het bos in geweest om te plassen en kon het lopen beginnen. Ik had het gevoel dat de halve trein leeggelopen was en het eerste stuk van de 45 km liep gelijk op met de 15 km. Het was best druk in het bos, maar aangezien we eerst vooral op grotere zandpaden liepen was dat geen enkel probleem. Er was ruimte genoeg voor iedereen en de meute werd al snel uiteen getrokken. Na een aantal kilometers sloegen de 45 km lopers af en werd het een stuk rustiger om ons heen.

We liepen eerst richting het noorden, tot bij de eerste verzorgingspost van de 25 en 35 km. de route van de 15 en de 25 kilometer was uitgepijld, maar de routes van de 35 en 45 waren op GPX. In de praktijk bleek dat we steeds weer lopers tegenkwamen of weer een stukje meeliepen op het parcours. We moesten wel de route zelf goed in de gaten houden om dan niet per ongeluk met de ‘verkeerde’ lopers mee te gaan als we weer een extra lusje moesten maken. Slim gedaan en ook leuk dat je steeds andere mensen ziet.

De eerste 30 km liep eigenlijk redelijk probleemloos op een kleine koprol na. Al die jaren judo vroeger bleken nog steeds goed van pas te komen en ik kwam er gelukkig schadevrij van af. Het terrein was niet heel zwaar en het viel me op dat we wel heel veel op de wat grotere paden bleven. Dat is niet zoals ik organisator Peter ken, maar ik vermoedde al dat hij niet anders mocht. Na afloop vroeg ik hem er naar en hij vertelde met een diepe zucht dat hij maar liefst 10 concept versies van de routes had opgestuurd naar Natuurmonumenten voor het goedgekeurd werd. Heel veel mooie paden en singletracks werden acuut afgekeurd, geen discussie mogelijk. Erg jammer, ook voor een organisator. Maar ondanks dat blijft de Veluwe natuurlijk een geweldig mooi gebied en we vermaakten ons prima.

De posten onderweg hadden een ruime keuze aan lekkers om te eten en te drinken en we namen dan ook ruim de tijd. Ook de crew van de verzorgingsposten was altijd in voor een praatje en wat aanmoediging. Top team, complimenten daarvoor! De keuze voor taai taai op de tafels was vast een knipoog van organisator Peter Taai, maar ik ben er gek op. Ook de pepernoten en tumtummetjes smaakten me prima en zorgden voor de nodige energie. Die energie hadden we keihard nodig want in de laatste 15 kilometer zaten de meeste hoogtemeters. De route pikte zo ongeveer iedere top in de Veluwezoom mee en was daarmee dan meteen ook het mooiste gedeelte van de hele route.

Angelique begon de kilometers wel te voelen en zeker de stukken omhoog kostten wat meer moeite. Ik had op zich wel een goede dag, maar klimmen is ook niet mijn sterkste kant, dus deden we het rustig aan en zakten zo zoetjes naar achteren in het klassement. Ondertussen kwam ook het groepje vrienden van de Zandlopers ons steeds achterop lopen. Gezellig beetje bijkletsen en samen de strijd aan gaan op het laatste stuk. Trailrunning schept een band en hoe langer het parcours, hoe hechter de band.

De laatste twee kilometer leken heel simpel en we begonnen te ontspannen met de finish bijna in zicht. Grote fout natuurlijk, het enige hobbeltje in de zandweg wat er te vinden was zorgde alsnog voor een PBS (platte bek smak). Beetje bloed aan de knie, maar de schade was vooral aan mijn ego… Net voor we het finishterrein opdraaiden veegde ik nog snel even het bloed een beetje weg. Voordat je het weet hebben de EHBO’ers je gespot en die zien dan de kans schoon om eindelijk hun kunsten tentoon te spreiden. Dan kom je niet meer weg zonder op zijn minst een gaasverband en een hydrofiele zwachtel, terwijl er niets aan de hand is.

Over de finish werden we warm onthaald door Peter Taai en zijn ploeg. Het evenement was prima verlopen en wij en de Zandlopers waren ongeveer de hekkensluiters. De hele sporthal die stampvol was bij de start was zo goed als uitgestorven. Gelukkig was er nog genoeg lekkers over en kon ik, na me omgekleed te hebben, een heerlijk broodje knakworst naar binnen schuiven. Daar knapte ik lekker van op. Nadat Angelique ook gedoucht en wel weer opdook en we uitgekletst waren was het ook wel klaar. Het was weer een prachtige dag buitenspelen, maar het idee dat dit evenement niet meer weer komt zorgde toch voor een wat weemoedig gevoel op de terugreis.

Andre Bleumink