Te Brake: De Marathon-familie van AVA'70 - deel 4

Ankie te Brake

Als er een start is, moet er ook een finish zijn…..

Er zullen in Nederland niet zo gek veel families in Nederland te vinden zijn, waar alle gezinsleden in 2021 een marathon hebben volbracht. Jan, Ankie, Luuk, Mark en Tim te Brake haalden dit huzarenstukje vorig jaar uit en zijn toevallig of niet, ook nog eens allemaal lid van AVA`70. Starten om te finishen was het motto en dat lukte het vijftal met glans.

Vijf diverse ervaringen, dus ook 5 verschillende verhalen!

Ankie komt aan het woord in de 4e aflevering. Ze is zelf een verdienstelijk hardloopster, maar een marathon…. dat is niet gelijk een uitdaging, waar ze enthousiast van wordt. Wel gaat ze graag kijken naar de prestaties van “haar mannen.” En toch waagde ze zich in 2021 aan de 42,2 kilometer!  

Ankie te Brake: Kustmarathon Zeeland, 3 oktober 2021  

Onder het motto “als we er dan toch zijn….” besloot ik, samen met mijn zus en zwager, ook deel te nemen aan de Kustmarathon Zeeland, maar dan wel aan de wandeleditie. De afstand is en blijft natuurlijk gelijk, namelijk 42,2 kilometer. In de bus op weg naar de start in Burgh Haamstede gaf buienradar aan, dat er nog 1 bui volgde, waarna de lucht zou opklaren en zelfs een waterig zonnetje tot de mogelijkheden zou behoren. Om 07.41 uur gingen we van start en besloten toch de poncho maar aan te doen, voor het geval de bui eens wat langer zou aanhouden. De miezerregen voelde ook nog eens koud aan, dus waren er vrij weinig lachende gezichten te bespeuren in de startzone. Het gefaseerde vertrek van de vele duizenden deelnemers zorgde ervoor, dat we al snel in het ideale wandeltempo konden lopen. 

Op de Oosterschelde-kering zorgde naast de regen ook de wind op de kop voor een onaangenaam decor, waardoor er ook veel minder publiek dan anders aanwezig was. De strijd tegen de elementen begon helemaal toen we het strand opliepen. Het getij was niet gunstig en het strand bestond uit rul zand, waar we een kilometerslang doorheen moesten ploeteren. Er leek werkelijk geen einde aan te komen en alle deelnemers zochten naar het juiste spoor, dat er eigenlijk helemaal niet was. 

In Domburg, na een kilometer of 30, werd het tijd voor droge sokken, een lekker soepje en een beetje opwarmen. Het was bijna niet te geloven, maar het was inmiddels vrijwel droog geworden en dat gaf de burger natuurlijk moed. Het slotgedeelte is immers behoorlijk pittig, maar we konden de pas er goed inhouden. Na Westkapelle volgde eigenlijk nog het mooiste stuk door de duinen, waar de benen nog eens extra belast worden door de hoogteverschillen en de verschillende trappen op en af.  De vlaggen stonden strak toen we Zoutelande bereikten en na 7:49:12 de finishbult opliepen. Het was een mooie, maar zeker ook behoorlijk slopende editie van de Kustmarathon en met een zeer voldaan gevoel keerden we terug naar de thuisbasis! (FR)