Zomervakantie

Zomervakantie in België

Wat pak jij als eerste in je koffer als je op vakantie gaat? Je tandenborstel, een paar boeken om eens heerlijk te gaan lezen of zijn het je hardloopschoenen? In dat laatste geval zul je niet de eerste zijn die er spijt van krijgt. Lopen kan overal, je moet het op vakantie vaak wel alleen doen.

Geen vaste trainingsroute en je vaste trainingsmaatjes zitten enkele honderden kilometers verderop. Een ander dagritme en weg is de routine. Voor je vertrekt heb je het idee dat je op vakantie vast veel tijd zult hebben om te gaan hardlopen. Maar misschien verwachten je partner en de kinderen dat je dan met hen op het strand zult zitten of in kastelen rond gaan lopen. Bedenk van tevoren of je wilt gaan hardlopen en wat de handigste tijd is daarvoor. Uitslapen? Of voor het ontbijt de hardloopschoenen aan en een uur later fris onder de douche vandaan aan de verse broodjes.

Bij mij is het op iedere vakantie bijna altijd hetzelfde ritueel. In twee weken tijd trek ik een keer of vier de hardloopschoenen aan en ga ik 's morgens vroeg op weg voor een heerlijke rustige duurloop door de vaak prachtige omgeving. Ook probeer ik altijd één of twee wedstrijdjes mee te pakken in het land waar ik op vakantie ben. Dit jaar zal het waarschijnlijk niet veel anders zijn.

Ik wens iedereen een prettige vakantie toe en laat nog eens horen in welk land of in welke streek je gelopen hebt of wat je hardloopervaringen daar zijn!

zondag 18 juli: 1e training - van Westende naar Oostende en met de kusttram terug – 14,2 kilometer

woensdag 21 juli: 1e wedstrijd – 31e Dwars door Bekegem – 15 kilometer in 1:10:59 min.

zaterdag 24 juli: 1e fietstraining – op de mountain bike naar Frankrijk – 55 kilometer

zondag 25 juli: 2e training – rondje naar de havens van Nieuwpoort – 12,1 kilometer

woensdag 28 juli: 2e fietstraining – Freddy Maertens route op de MTB – 42 kilometer

woensdag 28 juli: 2e wedstrijd – Beach Run in de Panne – 8 kilometer in 38:21 min.

Beach Run de Panne (B) 8 km - 38.21 min - 66e Plaats

Voor het strand van de Panne

Nadat ik vorige week nog naar een Beach Run in Koksijde ben wezen kijken, lijkt het me ook wel leuk om zelf eens aan een strandloop mee te doen. Bram heeft wel zin om mee te gaan en om ongeveer 18.00 uur rijden we naar de Panne, een plaatsje op ruim 15 kilometer van de camping en de meest zuidelijkste badplaats van België. De start is bij het standbeeld van Leopold 1 op de l' Esplanade en dit hebben we snel gevonden. Het schijnt dat de eerste koning van de Belgen in 1831 vanuit Calais per koets aan kwam in de Panne.

Er is maar één afstand van acht kilometer en zover heeft Bram nog nooit in een wedstrijd gelopen en dan ook nog op het strand. Het is vrij warm en ik besluit om in een hemdje te gaan lopen maar er pakken zich al wel donkere wolken boven de zee samen. Na de start draaien we direct het strand op in de richting van de Panne om daar een draai van 180 graden te maken. Bram loopt al een mooi eindje voor me en de komende vier kilometer tot aan de Franse grens zijn de zwaarste. Het weer slaat helemaal om, wind tegen en een miezerige regen vol in het gezicht maar op dit gedeelte van het strand is het vrij goed te lopen.

Ter hoogte van camping Peroquet in Frankrijk keren we weer en Bram is alleen maar op me uitgelopen. De laatste kilometers moeten we over een soort muur langs het strand lopen waar veel zand op ligt. De laatste 500 meter is het ook nog ploeteren door het mulle zand maar in de verte zie je het beeld van Leopold 1 alweer staan. Op de boulevard kan ik er nog een kort sprintje uittrekken en kom ik in een tijd van 38,21 minuten over de finish. Bram loopt ruim vier minuten sneller(34,15 min) en vraagt aan de streep bezorgd of ik in één van de vele kuilen op het strand ben gevallen, gezien het grote tijdsverschil. Daar moet ik het dan maar weer mee doen!

  uitslagen

Het parcours

Verslag van de Besselinkschans loop in Lichtenvoorde

Gerrit Dijkslag onbetwist sterkste in Besselinkschansloop 

Door Benno Stevering

De omstandigheden op het parcours rondom de Schans waren dinsdagavond ideaal. Dit versterkte de prestatie van Gerrit Dijkslag uit Aalten. De atleet van de organiserende vereniging AVA70 voelde zich goed en liep onverschrokken naar de winnende eindtijd van 20.47 minuten over zes kilometer. In zijn kielzog finishte de routinier van weleer, de 49-jarige Done Nienhuis uit Groenlo op slechts vijf tellen. Vorig jaar werd er sneller gelopen en was het Dirk-Jan Demkes van de Liemers die 19.22 minuten op de klokken bracht. Martijn te Geerhuis uit Geesteren klokte op hetzelfde parcours in 2008 20.10 minuten. Beide winnaars van de afgelopen twee jaar waren dit keer afwezig. Bij de vrouwen won de Duitse atlete Zerline de Boer uit het Duitse Vreden in 24.12 minuten. Langeafstandloopster Miranda Domhof uit Lievelde hield het verschil beperkt tot 24.44 minuten en werd tweede. De Duitse Marianne Spronk uit Goch werd net als vorig jaar derde in 25.10 minuten.

De Besselinkschansloop over zes kilometer verliep over drie ronden van twee kilometer. Na een redelijk snelle eerste ronde waarin Done Nienhuis het tempo aanvoerde was het Gerrit Dijkslag die zich geroepen voelde de kop over te nemen. De twee lopers sloegen snel een gaatje op de rest van het deelnemersveld. Nienhuis bewees dat het met zijn vorm goed zat en volgde op de voet. Hij was het die het tempo van Dijkslag het langst kon volgen, maar vormde geen bedreiging in de eindspurt. Tenslotte was het Dijkslag die de langste adem had en de winst naar zich toetrok. Vorig jaar finishte hij nog als zevende in 20.35 minuten. Dit keer was hij heer en meester in 20.47 minuten: Prachtig met zo'n tegenstander als Nienhuis hier de Besselinkschans te mogen lopen. We liepen ongeveer hetzelfde tempo met een gemiddelde van 3.30 minuten per kilometer met voldoende tempowisselingen onderling. Ik wist dat hij hard gelopen had en weer sterk liep gezien zijn prestatie bij de 21 kilometer lange Stelvioloop. Ook ik heb deze pittige bergloop over 21 kilometer in de Italiaanse Alpen achter de rug en heb weer de nodige ervaring met klimmen, goed vooruitzicht voor de midzomeravondloop komende dinsdag in Winterswijk. Rudi heeft een sterk eindschot, dus ik was nog even bang dat hij dichterbij kwam. Maar met honderd meter voor de finish zag ik dat hij geen aansluiting meer kon vinden. Ik ben dik tevreden! Done Nienhuis uit Groenlo ″ jaren terug goed voor zeer snelle tijden in regionale lopen – was zichtbaar content met zijn tweede plek. Ik heb tien jaar geen wedstrijden meer gelopen. Ik ben nu weer enthousiast en draai weer lekker mijn rondjes en ben lid van lopersvereniging Groenlo. Je moet niet verwachten dat het zo fanatiek als voorheen zal gaan, maar wel zal ik me regelmatig laten zien. Het plezier staat immers voorop! Op enige achterstand was het de sterk lopende Rudi Spekschoor uit Mariënvelde die in de beginfase probeerde aan te pikken, maar uiteindelijk genoegen nam met een uitstekende derde plaats. De vierde plaats ging naar Freddy Dekker uit Lichtenvoorde die verzuurde in de derde ronde en dertig tellen tekort kwam voor een ereplaats. De 60-jarige Jan Wolbrink uit Kilder werd 48e met een tijd van 26.04 minuten. Vermeldenswaardig was de deelname van de tachtigjarige Gerard Wolterink uit Hellendoorn, lid van Veteranen Nederland. Hij gaf aan nog steeds met veel plezier zonder blessures zijn wedstrijdjes in Nederland en bij de Oosterburen mee te lopen. Met twee trainingen per week finishte hij in 43.10 minuten. 

In totaal kwamen er op de zes kilometer 87 lopers aan de start. De jeugdloop trok 13 deelnemers. De organiserende atletiekvereniging AVA"70 kon terugkijken op een geslaagd evenement waar een week geleden nog het motorgeronk en de muzikale tonen van de Zwarte Cross de boventoon voerden.

uitslagen

site organisatie

Hardloopervaringen van Atletico Rossa - deel 3

Frank Roos is naast een goede hardloper ook een uitstekende schrijver van mooie stukjes. Veel van zijn verhalen zijn de laatste jaren, onder het pseudoniem van Atletico Rossa, gepubliceerd in het clubblad van de plaatselijke voetbalvereniging AZSV en in het clubblad van atletiekvereniging AVA'70. De komende tijd zullen enkele hardloopervaringen van Frank ook op deze site geplaatst worden.

DE BEKENDE ONBEKENDE

(deel 2)

Sommigen pakken ze als eerste in, anderen pas als laatste. Een enkeling doet het zelfs een beetje stiekem. Het is een bijzondere en eigenaardige gewoonte geworden, maar de loopschoenen gaan altijd mee op vakantie. Ongeacht de bestemming en hoelang we ook maar van huis zijn, het hardloopvolkje moet “het gereedschap” bij de hand hebben. De reisgenoten hebben hierin eigenlijk niet eens zo gek veel keus. Een paar keer alleen in het huisje of bij de sleurhut zitten is niet altijd even leuk. Een chagrijnige sporter die zijn overtollige energie niet kwijt kan, is echter vele malen erger. Gelukkig kan ik me tot de groep noeste lopers rekenen, die de loopspullen rustig en zonder sores klaar kan leggen bij de overige vakantiespullen. De bestemming dit keer… de Veluwe! Bungalowpark “Rabbit Hill” ligt midden in een bosrijke omgeving en was voor enkele dagen ons domein. Als hardloper is dit een fantastisch trainingsgebied, waar je tijdens de training bijna struikelt over de konijnen, de eekhoorntjes gezellig met je mee huppelen en de reeën je op zeer korte afstand bijna met open bek aan staan te gapen.

.....

We besloten om op een mistige zaterdag ons loopspul aan te trekken voor deelname aan de regionale Rusthoeve-loop, die plaats vond in de bossen tussen Putten en Ermelo. Op de plaatselijke camping fungeerde een verbouwde blokhut als inschrijf- en kleedlokaal. Het onderkomen, waarin normaliter de sleurhutgasten zich vermaken met een avondje bingo of een cursus bloemschikken, barstte met 20 zenuwachtige hardlopers al bijkans uit zijn voegen. En dit, terwijl het gros van de dravers nog moest arriveren. Dampende koffie, het tikken van de koekoeksklok, pruttelende erwtensoep en de geur van Midalgan zorgden voor een bijzondere, bijna Loohuiscross aandoende, huiselijke sfeer. Tijdens de warming-up, stal onze jonge labrador de show. Het speelse dier leefde zich helemaal uit en toen de speaker zijn apparatuur testte en de hond op luide toon begon aan te moedigen was er helemaal geen houden meer aan.

.....

Om 10.00 uur werd het startschot gegeven voor de kidsrun van 1 kilometer. Onze jongste koter van 6 maakte zijn wedstrijddebuut en toonde zich toch wel enigszins zenuwachtig. Op het rulle zandparcours liet hij zich van zijn beste kant zien. Toen het finishdoek in zicht kwam, zijn koppie steeds roder aanliep en de spreekstalmeester het publiek om een applaus verzocht, perste hij er nog een laatste versnelling uit en draafde breedlachend over de finish. Een fraaie tweede prijs, bij de eerste wedstrijd…. het had slechter gekund. Zijn zus was hem al voorgegaan en tot haar verwondering behaalde ze zelfs een prachtige overwinning. Als beloning ontvingen de kinderen een herinnering, mochten grabbelen in een cadeautjesemmer en als klapstuk nog een keer. Toen de speaker hun namen nogmaals het bos inslingerde, stond ik als vader toch wel een beetje trots toe te kijken. Wat mij in al die jaren nooit was gelukt, namelijk het behalen van een podiumplek, flikte de kroost op een fraaie zaterdagmorgen in Putten. Nu moet er wel bij vermeld worden, dat er ook maar twee kinderen deelnamen aan de loop, maar dit terzijde. Als je niet meedoet, kun je immers ook niet winnen!

.....

Het was intussen al flink druk geworden bij de start en uit alle paden en achter elke boom of struik kwam er wel een loper of loopster te voorschijn. Geïnspireerd door de prestaties van de kinderen besloot ik, geheel tegen mijn principes in, brutaal op de eerste rij plaats te nemen. Niemand kende me hier toch, dus wat kon het schelen. Vanaf de start ging ik gelijk op zoek naar een groepje lopers met hetzelfde draaftempo en na een kleine twee kilometer had ik beet. Met zijn vieren slingerden we  over de paden met de ongelijke sporen dwars door het fraaie heuvelachtige bos. Ik kon goed volgen, deed op tijd mijn kopwerk en ons kwartet werkte op sportieve wijze eendrachtig samen. Tot een kleine 2 kilometer voor de finish. Een ambulance passeerde ons in een beestachtig tempo, gevolgd door nog meer gillende sirenes. Het tempo zakte gelijk en verschrikt keken we elkaar aan. We hadden allemaal hetzelfde onprettige gevoel in de onderbuik. In ons zichtveld stonden diverse mensen op het pad en eenmaal dichterbij werd ons duidelijk wat er aan de hand was.

.....

Loper 251 lag midden op de weg en het zag er bepaald niet goed uit. Omdat er voldoende kundige, maar ook (helaas) onkundige mensen ter plekke waren, besloten we onze weg te vervolgen. Het ging uiteraard nergens meer om en er flitst dan ineens heel veel door je heen. Bij de finish knikte ik hoofdschuddend naar de rest van de familie en we besloten vlot te vertrekken. In het inschrijflokaal, waar de koffie nog lekker pruttelde, was het nieuws intussen ook al doorgedrongen. Ineens ontstond er de nodige paniek. Wie was immers loper 251? Wie was deze bekende onbekende, die op een gewone zaterdagmorgen deelnam aan een gezellige trimloop? Was hij alleen hier of met anderen? Waar woonde de atleet? Wie kende de veteraan? Talloze vragen, die de organisatie plots bijna tot wanhoop dreven! De volgende dag vernam ik via internet, dat loper 251 was overleden. Hij was in het harnas gestorven.

.....

Sinds dit voorval besloot ik anders op pad te gaan. Ik neem wat vaker mijn mobiel mee, vul alle gegevens op het inschrijfformulier netjes in en heb me een SOS-coin aangeschaft. Een handig plaatje, dat je in de schoenveter strikt en waarop je diverse persoonlijke gegevens kunt laten drukken. Wanneer ik op vakantie de loopschoenen aantrek, neem ik een kopie van de ID-kaart mee of pruts mijn mobiel in de broekzak. LAAT JE OOK ZIEN IN 2010, EN WORDT GEEN BEKENDE ONBEKENDE!!!

.....

ATLETICO ROSSA

Training naar de haven van Nieuwpoort (B)

De haven van Nieuwpoort

Op deze zondagmorgen vertrek ik weer vrij vroeg en ik ga nu de andere kant op om de haven van Nieuwpoort te bezoeken. Ik loop een gedeelte van de Freddy Maertens route, de Belg die in 1976 en 1981 wereldkampioen wielrennen wordt. Later in de week zal ik deze route nog fietsen. Als ik zijn ouderlijk huis in Lombardsijde voorbij ben, kom ik langs bistro 't Zwientje. Als je het cafe uitkomt zit er een goede meter tussen de voordeur en de tramrails waar zomers zes keer per uur van beide kanten een tram voorbij komt. Ik vraag me af of het altijd goed is gegaan met de cafegangers die een flinke neut genuttigd hebben.

Als ik even later Nieuwpoort binnenloop kom ik bij het monument van Koning Albert 1, dat werd opgericht als hulde aan alle Belgische frontsoldaten. De plaats, aan de oever van de monding van de IJzer, symboliseert de belangrijke rol die deze stroom heeft gespeeld tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) en getuigd van de legendarisch geworden veldslagen in de Westhoek tijdens deze periode. Op het plein voor de vismijn staat een beeld ter nagedachtenis van alle Belgische op zee omgekomen vissers en dat zijn er nog al wat als ik de namen zo lees.

De vissersboten staan op het punt om weer te vertrekken en als ik de Oude Veurnevaart over ga, kom ik in de haven waar veel kapitaal in het water ligt. Ook de appartementjes aan het water zijn hier denk ik niet voor de gewone burger weggelegd. Misschien staat het één wel in verband met het ander. Nieuwpoort zelf is een mooie plaats waar de laatste jaren veel aan gemoderniseerd is en het heeft dan ook een prachtige uitstraling. Via de kustweg kom ik weer bij de achterkant van de camping terecht. Ik haal snel even wat verse broodjes bij de bakker en met een lekkere bak koffie erbij smaken die prima na deze trainingsloop. 

fotoalbum

Bistro 't Zwientje, waar vele keren per dag de kusttram langs de voordeur komt

Monument van Koning Albert 1, als hulde aan alle Belgische frontsoldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918)

Column Erwin van Diemen War on Web-logs?

Erwin van Diemen

Ik bezoek regelmatig weblogs van hardlopers. Ik lees de verhalen, die meestal beginnen met een reis naar de wedstrijd, gevolgd door een verslag over de mede-webloggers die ze hebben gesproken. Ondersteund door foto's waar ze elkaar om de nek hangen, het zou me niks verbazen als er op die manier veel nekhernia's ontstaan. Ik speur naar de eindtijd van zon weblogger, ik loop het gehele artikel na. Als ik geluk heb staat er in de laatste zin: oh ja, ik liep 1.38 over de halve. Verder veel foto's van zwaaiende mensen naar de camera. Lopen ze nou een wedstrijd, of hoe zit dat?

Ik wantrouw deze nieuwe groep binnen het hardlopen. Ze lijken allemaal zo leuk en aardig tegen elkaar. Ze geven elkaar alleen maar aaien over de bol. Maar wat als er kritiek op hen komt? Wat doen ze dan? Is het net zoals politieberichten in de krant? Toen de politie arriveerde en de groep aansprak keerde ze zich tegen de politie. Keren de webloggers zich tegen mij als ik zeg dat het me allemaal een vrolijke boel lijkt en ik ze daar op aanspreek?

Is al die vrolijkheid geen uiterlijke schijn? Twee weken geleden liep ik hardlopend een vriendin tegen het lijf. Mijn lijf loopt graag tegen haar lijf. Ik had die avond ervoor haar Hyves-pagina gezien. Zo'n blije pagina met bloemen, foto's waar iedereen stralend op staat, krabbels die dropen van plezier. Ik neem soms Amerikaanse gewoontes over en vraag: How are you? Ze zei: slecht! Gvd, toen ik in Amerika rondtrok zei niemand slecht, dat is echt not done
.
Ze bleek zwaar depressief. Goed dat je toch bent gaan hardlopen, zei ik. Al die aanmakende stofjes die ronddolen in je hersenen en je gedachten kietelen. Totdat ik zag dat ze gefocust was op de spoorlijn die 300m voor ons lag en ze zenuwachtig op haar horloge keek en ik in de verte een trein hoorde aankomen. Toen begon het me te dagen. Die Hyves pagina gaf dus een heel verkeerd beeld van haar gemoedstoestand.
Hoe gaat het echt met de mens achter een weblog? Zijn de verhalen een masker voor hun gemoedstoestand?

Lees de reacties eens onderaan hun verhaal! Er wordt nooit kritiek geleverd. Al hebben ze nog zo slecht gelopen of zijn uitgestapt, ze worden overladen met complimenten door mede-webloggers. Knap hoor dat je toch 3 van de 10km gelopen hebt, de volgende keer 7 erbij. Of iemand loopt met een blessure een wedstrijd uit en krijgt complimenten over zijn doorzettingsvermogen. Terwijl ik denk: dom, dom, dom. Toen ik op die weblog afvroeg of het verstandig was om door te lopen werd die vraag compleet genegeerd.

En wat gebeurt er als RunningJoke vreemd gaat met WebwipperKees? En ze ontwrichten het gezin van Marathonman en de eerste scheurtjes in dit netwerk ontstaan. Hoe sterk is deze groep dan? Het is een groep die nog niets met elkaar meegemaakt hebben, lijk me. Met leed leert men elkaar pas kennen. Liefde deelt men immers gemakkelijker dan leed.

Ik liep in december vorig jaar een wedstrijd en een medeloopster vroeg: heb je een weblog. Toen ik ontkennend antwoordde, draaide zij zich gelijk om, neus omhoog en weg liep ze. Zonder weblog hoor je er tijdens wedstrijden niet meer bij! Hele horden webloggers klonteren samen in de finishfuik als verzadigde vetzuren in een kransslagader.

Maar het vraagt om een serieuze analyse. Waar komen de webloggers vandaan?
In de sportfilosofie is een verklaring te vinden voor het ontstaan van al die gezellige weblog. Het ontstaan heeft alles te maken met het veranderde arbeidsethos. In het boek Sportfilosofie van Tamber en Steenbergen staat: In de jaren 60 werden prestatiegerichtheid en aan de arbeidsmoraal ontleende waarden- zoals discipline, standaardisering en plichtsbetrachting vervangen door de waarden die gehecht zijn aan vrije tijd, levenskwaliteit en zelfverwerkelijking. De behoefte aan plezier, en een interessant leven worden belangrijker geacht dan carrixc3xa8re, status en plichtsbetrachting. Dat zie je dus terug in de weblog, een overdaad aan plezier. Een lang leve de lol mentaliteit. Hoe meer volgers, des te interessanter je bent en je misschien ook wel voelt.

Onze maatschappij is een individualistische maatschappij. Maar het rare is dat we al het individualistische door middel van de weblog willen delen met iedereen. Iedereen zijn eigen verhaal. Ik ben bang voor de kracht van emoties: extreme blijheid kan omslaan in extreme boosheid. Om met Bush woorden te spreken: War on Weblog!

bron: Losse Veter

Beach Run in Koksijde

Beach Run in Koksijde

Op deze vrijdagavond ben ik samen met Ina wezen kijken naar de Beach Run in Koksijde, een plaatsje tussen Oostduinkerke en de Panne. Aan deze loop deden bijna 1.000 deelnemers mee en het was dan ook een prachtig gezicht om al deze atleten over het strand langs de vloedlijn te zien rennen.

uitslagen

Dwars door Bekegem (België) 15 km - 1:11.02 min - 18e Plaats V2

Het hemdje is nat van het water en het zweet!

Ieder jaar probeer ik in onze vakantiestreek één of twee wedstrijden te lopen en dit jaar is op de eerste woensdag een mooie loop in Bekegem. Ik sta er van te kijken dat de start van de wedstrijd al om 15.30 uur is maar later blijkt dat het Onafhankelijkheidsdag is in België, een Nationale feestdag. Ik rijd ongeveer 25 kilometer landinwaarts en ben mooi op tijd aanwezig. De wedstrijd bestaat uit een 7,5 en een 15 kilometer en ik besluit voor de kortste afstand te gaan, ook omdat het erg warm is.

Bij het inleveren van het inschrijvingsformulier wordt mij het volgende medegedeeld. "Meneer de 7,5 kilometer is voor de jeugd, de dames en voor de heren die ouder zijn dan 60 jaar, de andere personen moeten de 15 kilometer lopen. Is dat een probleem voor U?" Het overvalt me een beetje en ik stamel iets van dat gaat me hopelijk wel lukken. Ik denk er wel gelijk bij dat ik er een mooie trainingsloop van ga maken. Even later bestudeer ik de routekaart en zie dat ik vier ronden van 3.750 meter moet gaan lopen, een klein gedeelte loopt over een soort kasseienstrook. 

De start is in de Dorpstraat en ik loop rustig met een groepje mee. Toch is het warm en overal langs de kant staan mensen met water en sproeiers, dat heb je vanmiddag ook wel nodig. Na twee ronden hebben veel atleten dus hun wedstrijd er al op zitten maar ik loop gestaag door. Het gaat wel erg rustig want één van de kilometers komt al boven de vijf minuten maar in de vakantie moet dat kunnen. Ik wordt zelfs nog door enkele snelle atleten op een ronde gezet en ik kijk dan ook uit naar mijn laatste ronde.

Als ik over de finish kom hoor ik mijn tijd maar bij de meeste atleten wordt ook aangegeven hoeveel tijd zij na de winnaar over de streep komen. Dit hoor je bij ons in Nederland nooit. Iets anders wat mij opviel is dat veel mensen na de wedstrijd met een emmer met water lopen, een washandje uit hun tas halen en zich zo verfrissen. Terwijl de douches op enkele meters lopen op hun staan te wachten, ieder land zal wel zijn eigen gewoontes hebben!

uitslag 15 kilometer

 site organisatie 

Op het parcours komen we langs een school. Hier is een knuffelzone ingericht waar de ouders tijdens de aankomst en vertrekuren van de scholieren "afscheid" kunnen nemen van hun kind, het staat zelfs op het verkeersbord vermeld 

Hardloopervaringen van Atletico Rossa - deel 2

Frank Roos is naast een goede hardloper ook een uitstekende schrijver van mooie stukjes. Veel van zijn verhalen zijn de laatste jaren, onder het pseudoniem van Atletico Rossa, gepubliceerd in het clubblad van de plaatselijke voetbalvereniging AZSV en in het clubblad van atletiekvereniging AVA'70. De komende tijd zullen enkele hardloopervaringen van Frank ook op deze site geplaatst worden. 

DE BEKENDE ONBEKENDE

(deel 1)

Sommigen pakken ze als eerste in, anderen pas als laatste. Een enkeling doet het zelfs een beetje stiekem. Het is een bijzondere en eigenaardige gewoonte geworden, maar de loopschoenen gaan altijd mee op vakantie. Ongeacht de bestemming en hoelang we ook maar van huis zijn, het hardloopvolkje moet “het gereedschap” bij de hand hebben. De reisgenoten hebben hierin eigenlijk niet eens zo gek veel keus. Een paar keer alleen in het huisje of bij de sleurhut zitten is niet altijd even leuk. Een chagrijnige sporter die zijn overtollige energie niet kwijt kan, is echter vele malen erger. Gelukkig kan ik me tot de groep noeste lopers rekenen, die de loopspullen rustig en zonder sores klaar kan leggen bij de overige vakantiespullen. De bestemming dit keer…. Zeeland!

.....

Blöf overdrijft zeker niet: de Zeeuwse kust is meer dan prachtig.  Als je er als hardloper de kracht en het oog voor hebt, is het genieten geblazen. Via landerijen vol gewassen en veldbloemen, uitgestrekte duinstroken en bosgebieden, eindig je uiteindelijk op het strand. Van de vroege morgen tot de late avond kom je hier “lotgenoten” tegen, die lekker langs de kustlijn aan het sappelen zijn. Bij het passeren van zowel langzamere, sorry… minder snelle als tegemoetkomende dravers, volgt altijd een vlotte keuring van kleding en loopstijl, gevolgd door een hartelijke begroeting.Nadat ik een aantal keren met de snufferd in de wind had gelopen, werd het tijd voor een lokaal wedstrijdje. De vorm voelde immers goed en dat mochten ze in Zeeland dan ook best weten. Thuis had ik al eens een vluchtige blik op de loopkalender geworpen en was mijn oog gevallen op de laatste woensdag van juli. Dan vond namelijk de Boulevard-loop in Vlissingen plaats en daar moest het maar gaan gebeuren.

.....

Terwijl de rest van het gezin lag te bakken op het strand, dan wel verkoeling zocht in het zilte water, trof ik de voorbereidingen voor het wedstrijddebuut op Zeeuwse bodem. Uiteraard hoorden daar de gebruikelijke, normale en abnormale rituelen bij. Op weg naar de start lurkte ik nog vlot even een bidonnetje leeg en bemerkte bij mezelf, dat ik er echt zin in had. Het doordeweekse loopje had een zuigende werking, want uit alle hoeken en gaten kwamen de sporters (m/v) aangewandeld. Als onbekende Achterhoeker voelde ik me gelijk thuis tussen dit volkje. De inschrijving vond plaats in het prachtige 4* hotel Arion, gelegen aan het loopparcours. Nu hebben wij geen abonnement op het bezoeken van dergelijke slaapgelegenheden, dus ik keek me hier toch werkelijk de ogen uit. Een prachtige lounge, voorzien van hoogpolig tapijt, fungeerde als omkleedruimte en in een mum van tijd puilde de dressingroom uit. De grote groep fanatiekelingen zorgde voor een fleurige aanblik, want de hardloopsetjes zijn tegenwoordig niet alleen functioneel, maar zeker ook bijzonder kleurrijk. De smeerseltjes, variërend van spierwrijvers tot zonnebrandcrème, factor 30 en hoger, wonnen het al snel van de gebruikelijke geur van dergelijke ruimtes. De organisatie had me borstnummer 289 toegewezen en ik speldde dit zorgvuldig op mijn hempie, intussen luisterend naar een gebruinde veteraan, die volgens mij het ene na het andere sterke verhaal vertelde. Dit is overigens ook wel gebruikelijk in sportkleedkamers en omdat de verteller steeds meer lachers op zijn hand kreeg, deed hij er nog maar een schepje bovenop.

.....

Ik sloot de voorbereiding af met een bezoek aan het toilet. Bij het betreden ging er een nieuwe wereld voor me open. Wat een luxueus onderkomen voor een toch vrij onbenullige, dagelijkse traditie. Zilverkleurige bril, gouden knoppen,  keuze uit 4 flacons met handzeep en nog meer van dat soort fratsen. Toen ik me na deze “break” weer onder het lopersvolk mengde, was ik niet de enige amateur, die zich een klein beetje prof waande. Voor even voelden we ons allemaal Gebrselassies. Over een rode loper begaven we ons richting de boulevard, waar het al een drukte van belang was. Waar je normaal een praatje maakt met bekende en onbekende gezichten uit de regio, moest ik het hier in de voorbereiding helemaal alleen doen. Beetje vreemd. Maar wel lekker! Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn. Het geploeter over de klinkers viel, in de verzengende hitte bepaald niet mee. Gelukkig konden we rekenen op het opbeurende applaus van veel onbekenden. Ook werden we uitgebreid bekeken door admiraal Michiel de Ruyter, maar van zo`n groot bronzen beeld, ga je ook al niet echt harder lopen.

.....

Toch kreeg ik in de tweede en tevens laatste ronde een prettige opleving en pakte in de eindspurt toch nog een mannetje of 14. En drie dames. Net toen ik als anonieme loper in de brede middenmoot de finish dreigde te passeren, begon de speaker na een ruime adempauze weer te praten. Hij had het over de loper met startnummer 289, zoveel kreeg ik nog mee. Ik dacht even na, keek vlot naar beneden en kwam tot de ontdekking, dat het over mij ging. De enthousiaste spraakwaterval begroette me luid als loper uit het Achterhoekse Aalten en vertelde het publiek erbij, dat ik dan ongetwijfeld lid was van AVA`70. Nu was dat laatste wel een beetje gelogen, maar dat werd hem niet kwalijk genomen. Hoewel we elkaar totaal niet kenden en dit ook waarschijnlijk niet zal gebeuren hadden we toch iets gemeen. De beste man kende AVA blijkbaar en dus werd de blauw-gele club zelfs in het verre Zeeuwse land uit de anonimiteit gehaald.Voor heel even was ik als onbekende loper een beetje bekend. En dat voor een liefhebber die de 38^e plaats behaald had in een doordeweeks loopje. Met een glimlach trok ik me terug in de foyer van het hotel!

.....

ATLETICO ROSSA  

Boulevardtraining van Westende naar Oostende (B)

Aan het strand is het nog erg rustig

De kerkklokken van het plaatsje Westende slaan op deze zondagmorgen net negen uur, als ik op de camping vertrek voor een duurloop langs de Belgische Kust. Westende is een deelgemeente van Middelkerke en ligt in de provincie West Vlaanderen. Het is heerlijk zomerweer en op de camping is nog weinig vertier. Na ruim een kilometer loop ik bij hotel St-Laureins de boulevard op en ga ik in noordoostelijke richting. Aan het strand is het, op wat wandelaars en joggers na, nog erg rustig.

Na een paar kilometer lopen zie ik in de verte de watertoren in de Warandeduinen liggen. In dit jonge en kalkrijke natuurgebied schijn je zelfs nog wat bedreigde vlindersoorten te kunnen vinden. Een eindje verder zie ik Suske en Wiske en enkele andere stripfiguren. Ze staan als standbeelden op de Zeedijk van Middelkerke en elk jaar vindt er in deze gemeente dan ook een stripfestival plaats. In de buurt van Raversijde vraag ik een wat oudere "Franse Monsieur" of hij even een foto van me wil maken. Dat wil hij met alle plezier doen maar als ik hem het fototoestel geef, houdt hij de lens op zichzelf gericht. In mijn beste gebarentaal los ik dit probleem op.

Na ruim een uur lopen heb ik wel zin in een bakje koffie en ga ik een plaatselijk cafe in. Ik heb mijn eerste slok nog niet genomen of er komt een mevrouw het cafe binnenwandelen met een ontzettend grote hond. Het dier is zo groot dat het me niet zou verbazen dat het beest zo begint te hinniken. Gelukkig valt het mee. Na de koffie loop ik nog een paar kilometer verder en dan stap ik op station Oostende Renbaan op de kusttram die me weer terug naar Westende brengt. Vandaar uit loop ik terug naar de camping waar ik om ongeveer 11.30 uur weer thuis ben.

fotoalbum

De watertoren tussen Westende en Middelkerke

Suske en Wiske aan de boulevard

Met de koffie ben ik in goed gezelschap!  

Gert-Jan Wassink op de Zwarte Cross

Gert-Jan Wassink op de Zwarte Cross, geen bier maar sportdrank!

Aankomend weekend vindt er in Lichtenvoorde het Zwarte Cross Festival plaats. Als ras echte achterhoeker is Gert-Jan Wassink gevraagd te vertellen over zijn droomdoel de Olympische Spelen, zijn weg hiernaar toe en zijn visie op zijn sport. De organisatie wist Gert-Jan te strikken door zijn enthousiasme en ambitie voor zijn sport. Het droomdoel van Gert-Jan geeft weer hoe hij met zijn sport bezig wil zijn. 

Onder het mum, geen bier maar sportdrank is de Zwarte Cross toch een bijzondere locatie. Het optreden van Gert-Jan op de Zwarte Cross past goed in de doelstellingen van zijn stichting (Stichting Gert-Jan Wassink) die hij in 2005 samen met Freek Fokkink heeft opgezet om zowel voor medehardlopers als de maatschappij in zijn algemeenheid een voorbeeld te kunnen zijn in het verwezenlijken van je persoonlijke doelstellingen en ambities.

Als hardloopatleet wil Gert-Jan zich de komende jaren verder ontwikkelen op zowel de cross, baan 5000m, 10.000m en weg, met als doel deelname aan NK's, EK's, WK's en Olympische Spelen.

…..

Het Zwarte Cross festival begon ooit als een gekke motorcross waar rare voortuigen aan deelnamen en gezelligheid het belangrijkste was. Nu is de motorcross uitgegroeid tot een waar festival waarin cultuur uit de regio, muziek en attracties aanwezig zullen zijn.  U kunt Gert-Jan zien op zaterdag 17 juli 11.30 om 12.00 uur in de Theatertipi.

…..

Stichting Gert-Jan Wassink

…..

Klik voor meer informatie over de Zwarte Cross op onderstaande link

…..

site Zwarte Cross

….. 

Foto’s van de Walfortloop in Aalten

van links naar rechts Henk Mengers, Wim Rensink, Marco van Rijs en Ingrid van Zolingen

Klik op de link voor de foto's

fotoalbum

Nicole Lensink uit Bredevoort komt net binnen het half uur over de streep 

Verslag van de Walfortloop in Aalten

Bij het verlaten van de baan is winnaar Roland Saalmink nog in achtervolging op Jos Sasse

Jos Sasse neemt  vanwege achillespeesleed genoegen met tweede plaats in Walfortloop 

Door Benno Stevering

De geboren Aaltenaar Roland Saalmink, inmiddels 18 jaar woonachtig in Amsterdam won dinsdagavond de zes kilometer lange Walfortloop in een tijd van 20 minuten en tien seconden. Hij kreeg tegenstand van een bekende, snelle regionale veteraan. Jos Sasse uit Harreveld zorgde samen met de 39-jarige Saalmink direct voor een hoog aanvangstempo gedurende de eerste twee kilometers totdat Sasse terrein moest prijsgeven vanwege achillespeesproblemen. Saalmink wist hiervan te profiteren en alleen door te trekken om vervolgens de Walfortloop op naam te zetten. Saalmink gaf aan een voor hem tegenvallende tijd gelopen te hebben in de Tebroke Memorialloop met 35.10 minuten. Zijn pr. staat op 34.27 minuten over tien kilometer. Wel schreef hij onlangs het Rondje Mokkum op naam. Ik ben in de opbouwfase voor de halve van Amsterdam waar ik tegen de 1.17 uur wil lopen.  Wel moet ik nog werken aan mijn tempohardheid. Na Aalten ga ik tevreden huiswaarts. 

Jos Sasse moest helaas lossen vanwege een blessure. Vervolgens wist ik alleen door te lopen en de zege op te eisen! Sasse na afloop: De Brenninkmeijerloop was mijn laatste wedstrijd geweest. Ik kon nog een tijdje genieten van mijn overwinning daar in de zinderende warmte. Toch nog een week lang spierpijn gehad erna. Hier in de Walfortloop was mijn start voortvarend. Roland en ik liepen in de beginfase lekker samen op totdat mijn achillespees opspeelde na twee kilometer. Een onverwachte wending. Normaal gesproken had ik Roland Saalmink moeten kunnen hebben. Dit had ik niet verwacht. Zolang het kon heb ik een redelijk tempo doorgelopen. Saalmink moest ik vanwege de snelheid die ik niet kon maken, laten lopen. Zelf moest ik het in de tweede helft rustig aan doen. Jos Sasse wist toch nog te finishen als tweede in 21.02 minuten op de voet gevolgd door Floris Wardenaar uit Arnhem in 21.04 minuten. Marijn Domhof uit Harreveld rekende in de slotfase af met Arjan Weijenborg uit Lichtenvoorde en werd vierde in 21.12 minuten. De twee atleten zitten bij elkaar op school en zien iedere keer weer uit naar een gezonde rivaliditeit. Marijn wist tijdens de dr. Brenninkmeijerloop Jos Sasse zelfs nog enige tijd bij te houden en liet duidelijk een goede progressie zien. Arjan beaamt dat het altijd gezellig is bij lopen van AVA'70. Je komt regelmatig bekenden tegen. Zijn het geen leden van AVA'70, dan wel hardlopers van buiten deze streek. Over twee weken wacht ons de Besselinkschansloop te Lichtenvoorde.  Ik heb in ieder geval tijdens de Walfortloop lekker vlak gelopen. Je voelt zelf wel aan als je wel of niet aan kunt sluiten. Belangrijk is om geen gekke dingen te doen en blessurevrij te blijven. Marijn en ik zijn redelijk aan elkaar gewaagd.  Aangezien we op dezelfde school zitten geeft dat extra competitie. Dat is soms best spannend! Rudi Spekschoor uit Marienvelde pakte de zesde plek in 21.28 minuten. Freddy Dekker uit Lichtenvoorde, winnaar van de Engbergenloop liep sterk, maar finishte als achtste in 21.52 minuten, zes tellen voor triatleet Bernard Hilferink uit Zelhem. 

De alom bekende Geert Wevers uit Aalten werd 31-ste in 23.58 minuten. Voorzitter Jan Rademaker van AVA'70 finishte als 42^e in 25.54 minuten. Vermeldenswaardig was de deelname van Leo Temming uit Aalten die na een jaar zich weer eens testte bij een loop. Het resultaat was een 68^e plaats met een tijd van 31.41 minuten, waarbij hij nog enkele deelnemers achter zich liet. 

De winst bij de vrouwen ging naar Lisa te Molder van het Running Team Achterhoek, trainende bij Atletico. Ook vorig jaar trok ze de winst naar zich toe. De Zieuwentse won in 22.37 en werd vijftiende overall. Gelukkig kan ik de stijgende lijn voortzetten. Henk Peters past zelf mijn maandelijks schema aan. Dat werkt goed en als ik blessurevrij blijf, draai ik lekker regionaal mee. Onlangs werd ik achtste bij het NK junioren in Zwolle over drie kilometer in 10.20, een verbetering van mijn persoonlijk record met 28 seconden. Straks wacht me nog de Ten Mils van Tilburg waar ik tegen A en B junioren ten strijde zal trekken. De Aaltense  Berendien Luiten werd de tweede dame in 28.36 minuten. Nicole Lensink uit Bredevoort werd derde bij de vrouwen in 29.53 minuten. 

De jeugdloop over twee kilometer werd gewonnen door Arnoud Domhof uit Harreveld in 6.19 minuten. Wilbert Denekamp uit Rijssen werd tweede in 6.27 minuten, terwijl Noah Woeltjes een verdienstelijke derde plek opeiste in 6.36 minuten. De zege op de 1 kilometer werd opgeeist door Niels Dennekamp uit Rijssen in 3.50 minuten. De Aaltense Mirit van Middelkoop werd tweede op negen tellen. De organiserende atletiekvereniging AVA'70 kreeg in totaal 93 lopers aan de start. 

Walfortloop in Aalten 6 km - 23,58 min - 30e plaats

Achter Erwin Wamelink aan maar hij is me te snel af

De maanden juli en december zijn altijd mijn rustmaanden en dan loop ik alleen als ik zin heb. Dat betekend dat ik tot aan de Walfortloop deze maand nog geen 25 kilometer getraind heb. Op zich is dat wel eens lekker en het warme weer nodigt ook niet echt uit om overdag de hardloopschoenen aan te trekken. Daarnaast heb ik al een aantal weken last van mijn linkerenkel. Een beetje een zeurende pijn, meer is het niet!

Toch heb ik vanavond zin om aan de Walfortloop in mijn woonplaats mee te doen. Vanuit mijn huis loop ik naar de baan toe en ik vind het onderweg al warmer dan ik gedacht had. Gelukkig heb ik mijn hemdje bij me en dat is niet verkeerd. Voor de wedstrijd zie ik dat de finish op een andere plek is dan voorgaande jaren maar echt veel maakt de afstand niet uit.

De eerste kilometers gaan redelijk goed maar bij het bordje van de tweede kilometer haalt Bram me al in. Loop ik nu echt zo slecht of heeft Bram een erg goede dag. Ik houd het maar op het laatste want de kilometertijden blijven gemiddeld rond de vier minuten liggen. Onderweg loop ik even met Archeus lid Hans Geerdink op maar hij heeft wat last van de hitte en past het tempo hierop aan. Na de vierde kilometer zie ik Erwin Wamelink wandelen en ik spoor hem aan om met me mee te lopen. Hij pakt de draad weer op en hij kan het laatste gedeelte van het parcours nog veel kopwerk doen. Paul Waalders loopt een tiental meters achter ons maar kan er net niet meer bij komen.

Weer terug op de baan zie ik de klok in de richting van de 24 minuten gaan er ik kan er nog net binnen eindigen. Het ging moeizaam vanavond maar over de tijd mag ik niet klagen. Bram loopt een mooie tijd van 23,22 minuten, bijna anderhalve minuut sneller dan vorig jaar. 

uitslagen

site organisatie  

Aankondiging van de Walfortloop in Aalten

Marieke Prinsen en Heidie Jentink zijn erg ontspannen voor de Walfortloop in 2009

Dinsdag 13 juli 2010 wordt de tweede van de vier zomeravondlopen gehouden, die AVA'70 ieder jaar organiseert. Nadat op 17 juni de Intratuinloop al is gelopen is het nu de beurt aan de Walfortloop. De start van de 6 kilometer is om 19.30 uur en er is een mooi parcours uitgezet over voornamelijk bos- en zandpaden in het Walfortbos.

Op dinsdag 27 juli en dinsdag 10 augustus volgen nog de Besselinkschansloop in Lichtenvoorde en de Zomeravondloop in Aalten.

Voor meer informatie klik op onderstaande links

informatie

site organisatie

Uitslagen Passo dello Stelvio in Italië

Van links naar rechts Jan Wevers, Bert Klutman, Dano Harmsen, Benno Aversteeg en Gerrit Dijkslag

De vijf atleten van atletiekvereniging AVA'70 uit Aalten hebben de beklimming van de Passo dello Stelvio in Bormio in Italixc3xab er op zitten en hebben het alle vijf prima gedaan.

Volgens de atleten ging het supergoed, waarbij het steilste stuk 14% was. Iedereen vond de laatste drie kilometer het zwaarste maar was het een ontzettend mooie ervaring.

De tijden en klasseringen op deze halve marathon zijn:

79.Gerrit Dijkslag 2:11.15, 95.Jan Wevers 2:14.48, 167.Bert Klutman 2:27.11, 199.Dano Harmsen 2:31.17, 369.Benno Aversteeg 3:05.54

Klik op de link voor alle uitslagen

uitslagen

verslag

site organisatie 

De beklimming van de Stelvio

Training op het strand in Noordwijk

In de buurt van het strand in Noordwijk

Midden in de nacht heb ik Merle, samen met haar vriendinnen, afgezet op de luchthaven Schiphol voor hun vakantie naar Spanje. Nadat Bram en ik hun uitgezwaaid hebben, willen we doorrijden naar de proloog van de Tour de France in Rotterdam. In de tussenliggende uren besluiten we met dit warme weer om naar het strand van bloemenbadplaats Noordwijk te gaan. Even na 6.00 uur 's morgens zijn we daar al en parkeren onze auto naast Huis ter Duin, het hotel waar het Nederlands elftal vaak bij thuisinterlands hun onderkomen heeft. Bram slaapt daar liever wat bij maar ik trek even later mijn hardloopschoenen aan om er een kilometer of zeven te gaan trainen.

Ik loop over de boulevard in noordelijke richting. Koningin Wilhelmina kijkt vanaf een sokkel op me toe zoals zij in op 4 april 1940 in Noordwijk de gelegerde troepen inspecteerde. Iets verderop staat de vuurtoren uit 1922 met een hoogte van 25,5 meter, dat onderdeel van de kustbewaking is. Iets verder loop ik het strand op en lees ik op een bord dat er enkele jaren terug nog zand uit zee gebruikt is om bredere duinen te maken om zo de kustveiligheid voor de komende jaren te garanderen. Het geeft een veilig gevoel. Ik loop even langs de auto maar Bram ligt heerlijk te slapen en ik steek de weg over om een stukje door het dorp te lopen. De kerkklok staat op 6.48 uur en de eerste winkeliers zetten hun spullen al weer buiten. Bij de Coepelduynen van Staatsbosbeheer loop ik van de andere kant het strand weer op en hier is de reinigingsdienst al bezig om het strand voor de komende zomerdag weer schoon te maken. Op het strand lopen inmiddels meer hardlopers en heb ik er mijn training opzitten als enkele strandtenthouders net aan hun werkdag zijn begonnen.

We rijden door naar Rotterdam en ik parkeer mijn auto bij Diergaarde Blijdorp. In het naastliggende hotel zitten de tourploegen van Euskaltel, Lampre, Omega Pharma en Rabobank en bereiden zich voor op de proloog van vanmiddag. Alle renners zijn daar aanwezig en de ploegen besluiten om een uurtje te gaan warmdraaien. Ook plaatsgenoot Robert Gesink komt naar buiten en ik maak nog even een kort praatje met hem en wens hem veel succes voor de komende drie loodzware weken. In Rotterdam zelf slaat het weer 's middags erg om en de meeste mensen zijn er zo te zien niet op voorbereid. Het is voor de meesten dan ook een groot geluk dat de regen niet echt doorzet en het voorspelde onweer achterwege blijft. Net voor middernacht komen we weer in Aalten aan en is er weer een prachtige dag voorbij.

Klik op de link voor de foto's

fotoalbum

Samen met de sympathieke Robert Gesink, ik hoop dat hij in deze Tour de France een mooie klassering kan rijden