Hardlopen in de Nederlandse- en Duitse grensstreek: april 2017

zondag 30 april 2017

Loopscholing en coopertest tijdens zonnige 1e triatlonclinic

De groep met links Gerben Duenk en 2e van rechts Denise van der Donk

De weergoden werkten zondag goed mee tijdens de 1e training in voorbereiding tot de GUV-triatlon Aalten. Na een kop koffie, een voorstelronde en theorie over de hardlooppiramide, was het de hoogste tijd om dit onder leiding van Gerben Duenk tot uitvoering te brengen op de baan van AVA’70.

Een pittige warming-up inclusief core-stability oefeningen zorgden ervoor dat de spieren van de deelnemers goed opgewarmd waren voor de Coopertest. Er werd flink doorgelopen en na afloop van de cooling down volgde er nog een persoonlijk meet-en weegmoment om te zien hoe het met de huidige lichaamssamenstelling is gesteld. Deze meting herhalen we na de laatste training.

Doordat de relatief kleine groep was er veel ruimte voor vragen en persoonlijke aandacht. Een zeer gemotiveerde club dat met veel plezier 18 juni aan de start bij Slingeplas gaat verschijnen! Wij kijken uit naar clinic 2 (14 mei), waar het onderdeel fietsen en uitleg over materiaal, kleding en schoeisel op het programma staat.

Gerben en Denise

Foto's van de 5e Natte Neuzen Trail in Rheden

De honden en hun baasjes

Honden en baasjes namen zondag deel aan de kleinschalige, gemoedelijke en uitdagende Natte Neuzen Trail van 10 km, 20 km of 40 km door het schitterende gebied bij De Steeg en Rheden. De 10 km en 20 km route werd uitgezet met bordjes, dus moest men onderweg zelf goed opletten.

De 40 km trail was een GPS-route met onderweg voldoende extra verzorgingsposten voor hond en baas. Omdat de trail beschouwd werd als een niet-prestatiegericht evenement heeft er geen tijdswaarneming plaats gevonden.

Klik op de link voor de foto's van Rob Jansen

fotoalbum

Eerste wedstrijd 2017 eredivisie triatlon in Arnhem

Het Tri-fa team met 2e van rechts Cindy Brusse

Zondag 30 april: raceday! De eerste wedstrijd van 5 van de eredivisietriathlon stond op het programma in Arnhem. Een teamprestatie (475m- 20km-5km) waarbij steeds 1min 15sec later het volgende team van 4 in een volgende baan in het buitenzwembad van start ging. Om 15.37.30 ging voor het Tri-fa team bestaande uit Rahel Bellinga, Petra Aaldring, Tessa Kortekaas en ik, het startschot. Mijn taak was om het zwemtempo als voorste aan te geven en de anderen zoveel mogelijk van de slipstream te laten profiteren en dat kan alleen als er vlak achter de voeten van de voorganger gezwommen wordt. Na elk keerpunt was het wachten tot Rahel weer op de voeten tikte. Zo,n koppelkeerpunt wat ik maak scheelt steeds zeker 1sec. Een paar honderd meter liggen we keurig in een rijtje en dan breekt de groep tussen nr 2 en 3. Ik probeer wat in te houden, maar Rahel heeft de smaak te pakken en blijft op mijn voeten meppen! Oei, dit is een lastige situatie! Uiteindelijk gaan we de laatste baan in en mag ik even vol gas om snel op de kant te klimmen en plaats te maken voor de volgende. We hebben namelijk een trap in onze baan die afgesloten is en er is dus maar plek genoeg voor 1 om op de kant te klauteren.

Rahel klimt soepel op de kant, de rest zal dat ook goed doen, dus ik sprint weg de heuvel omhoog naar de fiets om mijn wetsuit, badmuts en bril in de plastic bak te dumpen (erbuiten betekent strafseconden), doe de helm op en sprint met de fiets weg. Afgesproken is om in de wissel niet op elkaar te letten omdat het opstappen op de fiets op een erg smal heuvel af parcours is met snel 2 bochten. Als je dan bovenop elkaar zit en je bent bezig je voeten in de schoenen te wurmen (die zitten met elastiekjes vast op de fiets) dan geeft dat een grote kans op geslinger en ongelukken. Ik doe mijn best om in de schoenen te komen, heb vaart, maak de 2 bochten, trek de klitteband sluitingen strak, zet aan en kijk om...... waar is de rest???......... Ik kijk nog 3 a 4 keer om en zie een stuk verder 2 teamgenoten en daar weer achter nog 1. Ik blijf heel rustig doorpeddelen, ze komen dichterbij, dan is het aanzetten en yes we zijn compleet en het gas kan erop!!!!

En daar begint het grote afzien voor mij! De anderen zijn de superfietsers. Uit de wind in het wiel op een vlak parcours is dat voor mij goed bij te houden, maar de helft van het parcours bestaat uit lange stukken vals plat omhoog. De eerste ronde gaat goed. Het meeste kopwerk wordt door Rahel en Tessa gedaan. Ook Petra draagt een goed steentje bij. De eerste ronde kom ik goed door, maar heeft al veel energie gekost. We beginnen de 2e ronde en die begint weer met een dikke km omhoog. Ik dreig uit het wiel te raken, begin geluid te maken bij het ademen en slaak een kreet 'hooo', die er voor het team nogal lachwekkend uitkomt en heb dit later op de dag nog vaak moeten horen. De hoooo wordt niet helemaal begrepen, maar we zijn gelukkig boven, ik ben er nog bij en ik kan gelukkig naar beneden weer bijkomen. Het scenario van vorig jaar gaat niet opnieuw plaats vinden.

Toen werd ik gelost door mijn teamgenoten en kwam ik 2 minuten later binnen. De 2e ronde leggen we volgens Strava af in 36.5km/u. Met zo'n heuvel op en af parcours vind ik dat een mooie prestatie! De wissel komt eraan, de schoenen laten we op de fiets, spingen er af, rennen naar ons rek, hangen de fiets op, helm in de plastic bak, schoenen aan en sprinten weg. Tessa sluit de rij, maar is na 1km weer bij de groep. Daar moet Rahel het wat laten lopen. Met zijn 3-en houden we het tempo hoog en het loopparcours blijkt nog erger dan het fietsen met heuvelachtigheid. Aan het lange stuk omhoog komt geen eind, vervolgens rollen we hard naar beneden om net voor de het ingaan van ronde 2 weer omhoog te gaan. Het is afzien als we het publiek daar passeren. En dan volgt nog zo'n zelfde ronde. In deze ronde duwt Tessa eerst Petra en bij de laatste heuvel krijg ik haar steun in de rug. Na 19.41 min lopen en een totaaltijd van 1.02.21 komen we met 3 over de finish. De derde tijd geldt. Rahel volgt een half minuutje later. We zijn mooi 5e geworden! De teams 5-8 zaten binnen 40 sec van elkaar en wij trokken aan het langste eind! Het team van Ferra Mosa uit Maastricht won de strijd en 2e werd Twente met hun nieuwe aanwinst: Rachel Klamer! Het was een geweldige dag!

Cindy Brusse

Uitslagen van de 15e Marathon van Düsseldorf(D)

Mathias Welz

Oegandees Robert Chemonges wint marathon van Düsseldorf

De Oegandees Robert Chemonges heeft zondag de vijftiende editie van de marathon in het Duitse Düsseldorf gewonnen. Hij legde de 42,195 km af in 2u10:30. De 19-jarige Chemonges haalde het voor de Noor Weldu Negash Gebretsadik (2u11:13) en de Pool Yared Shegumo (2u12:30).

Bij de vrouwen ging de winst naar de Portugese Doroteia Alves Peixoto in 2u31:56 voor de Tanzaniaanse Sara Ramadhani Makera (2u33:05) en de Paraguayaanse Carmen Martinez Aguilar (2u35:14).

AVA'70 lid Mathias Welz liep naar een prachtige tijd van 2:51:25 uur. Halverwege kwam hij nog door in 1:22:15 uur maar kon dit tempo, mede door de harde wind, niet helemaal volhouden. Deze tijd was goed voor een 37e plaats en een 4e plaats in de leeftijdsklasse M35.

Klik op de link voor alle uitslagen

uitslagen

site organisatie

zaterdag 29 april 2017

Verslag van de Runarchery in Lichtenvoorde

Henri Polman

Rus Menshikov pakt zege na zinderende finale Runarchery Lichtenvoorde

Door Benno Stevering

LICHTENVOORDE – Raymond Veldhuis uit Apeldoorn maakte het de sterk lopende Rus Menshikov zaterdag nog knap moeilijk in de slotfase van de jaarlijkse Runarchery. Hiervoor stond de prachtige entourage van het Vlierbeekpark in Lichtenvoorde centraal. De tactiek van Maxim Menshikov - zich te plaatsen voor de finale die toegankelijk was voor de beste tien in de ochtendsessie - en vervolgens rap afstand te nemen, slaagde. De snelle Rus - vorig jaar nog tweede - blijft succesvol wedstrijdritme opdoen in Europa en toonde ondanks vierstrafrondes vanwege mindere schietbeurten zijn hegemonie en won in 18.35 minuten de 4 x 900 meter. Menshikov liet hiermee zien over een ijzersterke conditie te beschikken en hard te hebben getraind. De 41-jarige Veldhuis, onlangs in Berlijn nog 2e achter de sterke Duitser Kreissche, werd nu 2e. Zijn kansen zouden met meer training voor het NK sterk toenemen gaf hij aan. Veldhuis is slechts een jaar actief in de sport, maar vind de Runarchery nu al erg leuk en gezellig. Bij de masters toonde drievoudig Nederlands Kampioen Henri Polman uit Lichtenvoorde zijn klasse met een 3e plek achter tweevoudig Nederlands kampioen Wim Mulder van de stuurgroep uit Apeldoorn en de zestigjarige winnaar Andries Domburg uit Enkhuizen. Polman: ‘’Met een internationaal veld laten we zien dat Runarchery in de lift zit. Om meer concurrentie te bieden, zou mijn schotkracht nog wat zuiverder mogen. Mijn loopkracht is mijn beste discipline. Als ik een goede dag heb gaat het boogschieten ook goed. Het mooiste is dus dat je alles raak schiet en geen strafronde nodig is.’’ De inmiddels 57-jarige Polman was een tijdlang de meest ongeslagen Runarchery atleet. Hij kan terugkijken op een prachtige atletiekcarrière bij atletiekvereniging de Liemers met scherpe tijden van de 1500 meter tot 31.15 minuten op de tien kilometer.

Sandra Schulz uit Berlijn was de allerbeste in Lichtenvoorde bij de vrouwen. Mijntje Crone van Avalon Sport uit Apeldoorn in Schulz werd tweede na een spannende race. ´´In september hoop ik een podiumplek te pakken bij het NK Runarchery in Zoetermeer. Ik loop nu drie maal per week hard en heb tweemaal per week schiettraining. Mijn beste onderdeel is het hardlopen. Men zegt dat ik loop als een hinde, dan voel ik me gevleid. In Duitsland was ik vierde. Daar was het Marleen Domburg van WAC die Sandra Schulz klopte. Net als Marleen ben ik ook vier jaar geleden begonnen met deze sport. Vaak komen we bij Runarchery dezelfde dames tegen. De boog kan best een pittige last zijn bij het dragen tijdens een run. Als je drie of vier rondes moet afleggen gaat het gewicht tellen van de boog. Ik vind het een prachtige sport met vijf wedstrijden per jaar blijft het leuk, maar een hele prestatie.´´ Tonny van Kuringen van Aurora 1114 uit het Brabantse Oirschot, kwam weliswaar visueel als tweede binnen maar gaf aan vanwege een achillespeesblessure buiten mededinging mee te doen. ‘’Dit is een verslavende sport. Je wil zo vaak mogelijk meedoen. Ik ben feitelijk al dertig jaar handboogschutter. Tot drie maal toe heb ik de Nederlandse titel gepakt.’’ Samen met haar partner John van Kuringen is Runarchery een speciale dimensie. De 23-jarige Kyra Stottelaar uit Lichtenvoorde, werkzaam in Varsseveld, drong ook door tot de damesfinale. Runarchery is voor haar een steeds groter wordende passie. ‘’Ik begeleid samen met Gerben, Jorny en Ilona de jeugd Runarchery afdeling van St. Swifbertus. Verder ben ik als vendelier lid van de muziekvereniging. Ik vind het leuk om mee te doen, maar heb niet de ambitie om een topper te worden. Voor het boogschieten heb ik gekozen voor een lichte boog. Bogen kosten tussen de honderd en 1600 euro. Pijlen kosten 45 euro per stuk. Zelf ga ik naar Brabant als ik een andere boog wil of pijlen. Wel vind ik het mooi als ik de jeugdafdeling in Lichtenvoorde kan zien groeien. Nauwkeurigheid en concentratie is erg belangrijk bij het boogschietonderdeel. Je hebt bogen met vizier of zonder vizier. Als je goed oefent kun je snel vooruitgang boeken met vizier. Vanuit het niets kan je starten met Runarchery. Even wat conditie opbouwen en verder je training uitbouwen.’’ St. Swifbertus is blij met haar inzet.

De 16-jarige Bram Polman hield de eer van Lichtenvoorde hoog met een 4e plek in de korte Runarchery over een afstand van 550 meter. Bij de jeugd is de afstand tot het target , het klapsysteem vijftien meter. Bij de volwassenen is deze afstand twintig meter. In zijn categorie was het de 17-jarige Duitser Nick Lars uit Stuttgart die won. Lars gaf aan dat de Runarchery een prachtige sport is naast het volgen van school. Wel vond hij het jammer dat in zijn woonomgeving er zo weinig sneeuw valt. Dan zou de biathlon nog een geschikte overstap voor de Duitser zijn. De jeugd moest drie kilometer afleggen. Bram Polman, Havo 5 scholier, opperde dat het juist de combinatie is die Runarchery zo leuk maakt. Hardlopen en boogschieten wisselen elkaar uitstekend af.Als je moe wordt ga je bij het boogschieten je adem inhouden om goed te kunnen mikken en te concentreren. Ik ben lid van St. Swifbertus, speel saxofoon in de drumfanfare en doe daar sinds een maand op donderdag de Runarchery training mee. Daarnaast ben ik actief handballer. Mijn vader is tien jaar geleden begonnen met Runarchery. Sinds dien zijn er vijf wedstrijden landelijk per jaar. Een heuse Europacup is nog in ontwikkeling. Er is steeds meer concurrentie in de Runarchery sport. Je merkt dat je meer moet trainen om anderen te kunnen verslaan.’’

David Stevenhagen uit Zoetermeer is lid van de Nederlandse Handboog Bond, tegenwoordig geheten Handboog Sport Nederland. Voor Nederland is hij het aanspreekpunt voor de Runarchery sport. Stevenhagen, van origine gymdocent heeft een evenementenbureau en handboogvereniging in Zoetermeer. Hij doet zijn relaas over de Runarchery sport: ‘’We hopen een toename van sporters in onze discipline te realiseren. Mond op mond reclame is hierbij essentieel. Na de Olympische Spelen is er een toename te bespeuren van alleen boogschutters. De Runarchery sport groeit, maar gestaag. In Rusland is de Runarchery veel groter qua deelname Daar staan 80 volwassen mannen aan de meet. In Nederland is de Runarchery in Lichtenvoorde ontstaan. We streven ernaar dat er bij de diverse Runarchery wedstrijden in Europa overal dezelfde richtlijnen komen. Per wedstrijd komen er ongeveer 50 tot 70 deelnemers, dan doen we het goed. In Nederland zijn er totaal 150 tot 200 personen die deelnemen aan wedstrijden. Ik ben blij dat deze dynamische sport groeiende is en dat wij er met zijn allen deel van uit kunnen maken. Het is immers nog een jonge sport, alhoewel de onderdelen ervan al vrij oud zijn. Voor de Runarchery Cup moeten er drie van de vijf wedstrijden worden afgelegd. Het lopen van strafronden bij het misschieten geeft onderling meer strijd tussen de deelnemers. De Russen waren aanvankelijk tegen de lengte van de strafronde, maar later zagen ze ook de charme hiervan in. De Russen hebben bijvoorbeeld ook de Ski Archery, zeker de moeite waard om eens te aanschouwen. Je ziet dat ook nu er een bijzonder spannende ontknoping was in de slotfase, waarbij Raymond Veldhuis Menshikov nog dicht naderde. Niels de Ruiter uit Zoetermeer is met 12 jaar de jongste deelnemer en de oudste deelnemer was Andries Domburg met zestig jaar woonachtig in Enkhuizen. Hij won de strijd bij de masters. Tim Freriks, derde van Nederland in de Olympische Handboogwereld van Nederland was ook ooit een van de deelnemers van een Runarchery. Niet onverdienstelijk beklom hij ook het podium bij ons. Het zou leuk zijn als we deze toppers wat vaker mogen verwelkomen. Runarchery is duidelijk, laagdrempelig, biedt veel variatie en is een prachtige dynamische sport. Iedereen begrijpt het.’’

Frank Adema, Mark Konings en Henri Polman waren de initiators van de Runarchery in Lichtenvoorde. Sintdsdien is de sport gestaag aan het groeien. Voor het publiek is het zeker een aanrader om eens te komen kijken. Sterker nog, ook erg leuk om mee te doen. De Runarchery Lichtenvoorde 2017 werd afgesloten met een spannende estafette voor de liefhebbers. Het was prachtig voor het publiek de enthousiaste gezichten van de sportieve Runarchery liefhebbers te zien. Dit is een discipline in de handboogsport dat heet echt genieten! Runarchery St. Swifbertus keek met 52 atleten terug op een geslaagd evenement en krijgt voor de liefhebbers van deze sport een steeds groter draagvlak.

Klik op de link voor de foto's van Richard Geven

45e Batavierenrace van Nijmegen naar Enschede

Tom Wevers

Een jubileum voor de grootste estafetterace ter wereld: de Batavierenrace. Rond 22.30 uur klonk vrijdagavond in Nijmegen het startschot voor de 45ste editie. Aan de race doen 8500 studenten mee. De deelnemers kwamen zaterdagmiddag aan in Enschede. De race begon dit jaar midden in het centrum van Nijmegen om de estafetteloop meer te betrekken bij de stad. Daarna ging de race dwars door de Achterhoek richting Enschede.

De Batavierenrace telt 25 etappes die door ploegen van 25 studenten wordt afgelegd. Onderweg werd er gefeest tijdens een silent disco in de Popzaal van de DRU Cultuurfabriek in Ulft. Daar konden de lopers van de nachtploeg bijkomen van het eerste deel van de race. Een nieuwe dagploeg rende vervolgens door naar Enschede. Daar werd de race afgesloten met een groot feest.

Het gaat in de Batavierenrace dus om sport en feest. Maar er is meer. Er deed dit jaar ook een vluchtelingenteam mee en deelnemers laten zich soms voor duizenden euro's sponsoren voor het goede doel: KWF Kankerbestrijding. Tom Wevers liep de laatste etappe van Enschede naar de Campus van de Universiteit Twente, een afstand van 7.700 meter waar hij 31.09 minuten voor nodig had.

Klik op de link voor de uitslagen

uitslagen

site organisatie

De route van 2017

vrijdag 28 april 2017

Track&Field Team in Oberammergau(D)

De groep in Oberammergau

Het Track&Field Team is het atletiek onderdeel van AVA70. Jonge gemotiveerde atleten doen hier aan de moeder aller sporten. Deze week verblijven ze in Oberammergau waar ze alle weertype's bijna mee gemaakt hebben. Van korte broek en t-shirt naar de sneeuw. In de afgelopen dagen stond er onder andere een Hike en een Core-Stability training op het programma. De beelden zijn gemaakt door Roel Schreurs.

donderdag 27 april 2017

Koningsloop 2017, eindelijk! (26)

Dit fenomeen stelde me dus voor om me te gaan hazen naar een mooie tijd

De trouwe lezer van dit sympathieke weblog weet dat ik niet vaak een verslag schrijf over een hardloopwedstrijd. In de eerste plaats omdat ik best bescheiden van aard ben (neef Geert kan het beamen dat onze familie zich graag beschouwend op de achtergrond begeeft…, in de tweede plaats zijn mijn hardloopprestaties ook best bescheiden. Ik ben 1x als eerste geëindigd in de 40+ categorie op de 7,5 km race tijdens de Fatima-loop in Wehl. Dit succes was echter van korte duur: toen men er achter kwam dat “Rinke” een mannetje was in plaats van een vrouwtje kelderde ik naar de middenmoot.

Mijn obsessie om de 20 minuten-grens te slechten op de 5 km is regionaal bekend. Ik ben ervoor in behandeling geweest. Han Tieltjes, Wim Stronks, Ida Sluuskes…vele handen hebben geprobeerd mijn lijf naar een conditie te kneden die het mogelijk zou moeten maken om deze snelheidsbarrière te doorbreken. Toen ik in november 2012 mijn eerste Boekeldercross in 24,38 minuten liep, kon ik er met mijn pet niet bij dat er mannen waren die veel ouder waren, maar veel sneller liepen dan ik. Daarnaast was het uiterst confronterend dat zoon Sam zijn vader ruimschoots de hielen liet zien.

Vanaf dat moment ben ik gaan trainen. Ik heb de clinic gevolgd bij AVA, onder de bezielende leiding van Henk Mengers en Johan Assink. En elk jaar ging het ietsiepietsie sneller. Ik heb er al meerdere stukskes over geschreven, wetenschappelijk onderbouwd. Voor elke minuut sneller op de 5 km heb ik 1.500 km getraind, grofstoffelijk omgerekend. 1.500 km komt ongeveer overeen met 150 uur rennen, een kleine 4 werkweken.4,5 minuut sneller betekent dus feitelijk 675 uur trainen. In die tijd kan ik heel wat schetsjes maken; het mag wat kosten zo’n hobby…

Koningsloop 2016 leek een succes te worden. De omstandigheden waren goed, veel publiek, de Prinsenstraat leek minder steil… Na een ultieme krachtsinspanning kwam ik op 20.01 minuten binnen. De magische grens kwam in zicht! In de maanden daarna grossierde in echter in tijden tussen 20.15 en 20.30 minuten. Hoe harder ik trainde, hoe langer die 5 km werd. Ik verwaarloosde mijn Christel, mijn gezin, raffelde mijn werk af, de tuin werd een wildernis, het grindpad zag maanden geen hark…om maar te kunnen trainen Het mocht niet baten. De Kramprun was het dieptepunt: 21.26 minuten. De veroudering was definitief ingezet. De midlife crisis klopte nadrukkelijk op de deur, welkom aftakeling, bye bye jeugd.

Om er toch wat lol in te houden ging ik me richten op de wat langere afstand, zonder specifiek doel. Op de zondagmorgen met Gerdy een kilometer of 20 lopen, ook fijn. De Posbankloop, de Diepe Helloop, dat soort zware lummels gerend. Op oudejaarsdag lopen Sam en ik al enkele jaren de Sylvesterlauf in Bocholt, om sportief het jaar af te sluiten én om stiekem te kijken waar we staan. Zonder veel verwachtingen liet ik de klok op dit geijkte parcours stoppen op 20.00 minuten! Net niet, maar toch blij! Zou het dan toch?

Toen er eind 2016 een trip naar Londen werd georganiseerd om daar onder meer een 10 km wedstrijd te lopen, ben ik gaan trainen voor deze afstand. De 5 km werd even geparkeerd. Van zwager en triatleet Hans Lammers kreeg ik een streng schema, met als doel de 10 km onder de 42.30 minuten te lopen. Dit schema schreef voor dat ik 3x per week moest gaan trainen. Nu valt het niet mee om als vader van 5 zonen, als partner van een hardwerkende vrouw, als baas van een eigen architectenbureau, met nog 26 andere hobby’s tijd te vinden voor extra trainingsuren. Onder het motto “wat aan de slaap wordt ontnomen, wordt aan het leven gegeven” moest de vrijdagochtend er aan geloven. Vanaf de eerste vrijdag in 2017 ben ik om 6.45 uur gaan rennen, volgens het schema van Hans. Alle vrijdagen in januari hadden strenge vorst, sneeuw en regen voor me in petto. Maar een ter Haar geeft niet op - vraag maar aan neef Geert (zien mooder - tante Betsy – is van ter Haar…) - dus met nieuwe moed werkte ik stug mijn schema af.

De 10 km in Londen was sportief gezien geen succes. Ondanks de bezielende haas Wim Brinkman kwam ik niet verder dan 44.30 minuten. Engels bier, Engelse bedden en Engelse bulten en bridges droegen niet bij aan een snelle tijd. Het weekend was voor de rest fantastisch, maar daar had trainer Hans natuurlijk geen boodschap aan.

De trainingsdiscipline wist ik vol te houden. Natuurlijk keek ik met een schuin oog stiekem naar de Koningsloop. Zou al die trainingsarbeid kunnen bijdragen aan een snelle 5, of zou ik juist aan snelheid ingeboet hebben door al dat langere werk? Op de dinsdag voor de Koningsloop werd er op de baan hevig gespeculeerd. Trainingsmaatje Roy Mengerink vroeg welke tijd in gedachten had op de Koningsloop. Schoorvoetend gaf ik aan dat ik heel misschien wou proberen om 19.58 te lopen, maar dan moest echt álles mee zitten. Roy, royaal als hij is, geloofde in me en beloofde 2 biertjes als beloning. We zouden dan ’s middags toasten op de Koning en op de 19.58. Dit beeld sprak me erg aan. Ik zag me al zitten op ’t terras van Stegers: moe, maar voldaan, met 2 grote koele glazen bier voor me, met hypnotiserende condensdruppels op ’t glas, al die aandacht van sportminnend Aalten voor die buitenaardse prestatie. In mijn enthousiasme dacht ik dat Roy me een biertje per seconde onder 20 toegezegd had, soms maakt drank meer kapot dan je lief is…

Donderdag 27 april werd een memorabele dag. Het was niks te warm, maar desondanks veel volk op de been. Er hing een siddering in de lucht, alsof er historie geschreven zou worden. Bij de start liep ik hardloopvriend Björn Demkes tegen het lijf. Omdat Björn het aansluitende weekend snode plannen had tijdens de baanwedstrijd, wilde hij niet tot het gaatje gaan. Ook al zou Björn alleen met z’n linkerbeen lopen, dan loopt hij nog met 2 vingers in de neus de 5 km onder de 20 minuten. Dit fenomeen stelde me dus voor om me te gaan hazen naar een mooie tijd. Dit klonk me als muziek in de oren, maar mijn hartslag steeg gelijk significant. Zou ik dat volhouden?

De eerste kilometer ging in 3.57 minuten, dit ging goed. Onderweg moest ik erg lachen om Jan te Brake sr. Hij moedigde in de 1^e ronde Bjorn luidkeels aan: “Kom op Bjorn, probeer an te sluuten!”. Tijdens de 2^e ronde hoorde ik hem zeggen: “Volgens mien is hee Tra aan ’t hazen”. Om hem tot slot in de 3^e ronde te horen mompelen: “Joa, hee is an ’t hazen, anders leep hee wal harder!”.

Het viel niet mee om Bjorn bij te benen. Hij moest me telkens bij de les houden. “Kom op, blijf er bij!” Op de Landstraat zei hij steeds “til de knieën hoger op, zweeffase!”. Vond ik mooi, zei vader Gerard ook altijd tijdens de training! Ik heb waarschijnlijk toch wel wat luie knieën. Ik zal er eens een lapje op plakken, kieken of ’t hölp. Zwoegend lukte het me om alle km onder de 4 minuten te lopen, dus een sensatie hing in de lucht. Bij het ingaan van de laatste ronde stond de klok op 16.00 minuten, dit gaf me vleugels!

Tijdens de laatste 200 m kon ik er nog een sprintje uit persen en kon net voor de streep vriend Mark pakken. Ha’k nog nooit van gewonnen. Sorry Mark…De klok stond op de onmogelijke tijd van 18.57 minuten! Dit was fantastisch! Het was eindelijk gelukt! Alleen was dit natuurlijk nooit gelukt. Zonder trainer Hans geen schijn van kans. Haas Bjorn alle lof. Op elke straathoek de uitbundige aanmoedigingen: Christel en de jongens bij de Hervormde kerk, Gerdy in de tent, Maartje op de Prinsenstraat, Jan te Brake sr bij schoenmaker Ebbers, Cindy bij de Köstersbulte, de dames van ’t Slaa bij Smid Van Lochem, Ina bij Veldhuus, Geert bij de ingang van de tent. Allemaal heel erg bedankt voor alle support, ook iedereen die ik in de onmenselijke snelheid niet zo gauw gezien heb!

Jullie mogen allemaal een biertje halen bij Roy. Ik heb er 63 tegoed, waarvan ik er inmiddels 2 met smaak genuttigd heb. Roy, bedankt voor de extra prikkel! En nu? Welk doel zal ik me nu eens stellen? Gemakkelijke vraag: King of the Beeklaan uiteraard! Op zaterdag 1 juli gaan we weer knallen op de Beeklaan. De huidige King is Bjorn, dus hij zal me wel niet willen hazen…Een ambitieus doel, dat is het zeker. Maar met de juiste prikkel is er veel te bereiken! Roy?

Sportieve groet,

Rinke, aanstaande King of the Beeklaan.

Jan te Brake sr. op de achtergrond “Joa, hee is an ’t hazen, anders leep hee wal harder!”.

Verslag van de 4e OWM Koningsloop in Aalten - deel 2

Hans Waalder en Gerrit te Grotenhuis

Mark te Brake scherpt eigen record aan in vierde Koningsloop Aalten

Door Benno Stevering

AALTEN – Mark te Brake van het organiserende AVA’70 verpulverde in de jaarlijkse Koningsloop zijn eigen parcoursrecord naar een snelle tijd van 15.36 minuten. Vanaf start voerde hij krachtig en onvermoeibaar met lange passen, de kop aan van de vijf kilometer. De achterstand van de eveneens soepel lopende survivalrunner Hans Waalder liep naar 48 tellen op. Wel hield Waalder Gerrit te Grotenhuis op afstand. Winnaar te Brake: ‘’Ik liep ontspannen met een hoog tempo. Pittig was de zesde klim in de Prinsenstraat, maar ik kon doortrekken dankzij het opzwepende publiek die me vleugels gaven in mijn thuiswedstrijd. In maart liep ik in Venlo 1.14.26 uur op de halve. In verhouding tot mijn wedstrijdritme train ik meer. Mijn doel is om richting baanseizoen mijn pr van 15.30 op de vijf kilometer aan te scherpen. Om dit te realiseren zal ik vooraf enkele snelle drie kilometers moeten lopen als voorbereiding.’’ Survivalrunner Hans Waalder liep net als te Brake soepel en had overzicht. Hans Waalder: ‘’Wij liepen onze eigen tred en moesten Mark direct na de start al laten lopen. Als je nu traint voor een survivalrun of voor een hardloopwedstrijd. Dat is toch anders. Voor komend survivalseizoen richt ik me op de Nederlandse Kampioenschappen.’’ Voor Gerrit te Grotenhuis uit Aalten was het tempo van Hans Waalder te rap. Hij gaf aan dat hij onlangs nog een zware tien kilometer strandloop had gelopen, maar dat die deelname geen excuses mocht zijn.

Vorig jaar won Cindy Bruseé van AVA’70 in 19.22 minuten. Bianca Piek van AVA’70 verbeterde deze tijd niet, maar won vanaf start in 20.52. Survivalspecialiste Bianca Rougoor liep een opbouwende wedstrijd en werd een goede tweede in 22.05 minuten. In de laatste twee ronden wist zij de strijd om de tweede plek te winnen en Ineke Graven uit Aalten naar de derde plek te verwijzen. Ineke liep ook erg goed en nam genoegen met 22.21 minuten. De vijf kilometer lopers liepen zes ronden door de kern van Aalten. In totaal kwamen er 350 deelnemers aan de start. Het was een lust voor het oog hoe ook vooraf de jeugdlopers in veelal oranje kledij aan de start hun beste beentjes voortzetten. De nieuwe voorzitter Rudi Meinen reikte de prijzen uit. Speaker Harry Striekwold uit Gaanderen sprak het evenement aaneen. Zowel het organiserende AVA’70 als ook het publiek dat in grote getale is komen opdagen kon terugkijken op een goed georganiseerd evenement.

Bianca Piek

Video van de 4e OWM Koningsloop in Aalten

De beelden zijn gemaakt door Tijn Piest

Verslag van de 4e OWM Koningsloop in Aalten - deel 1

Evan Oosterink en Tijmen Wisseling, beide lid van het Doetinchemse ARGO gaan er bij de start razendsnel vandoor en finishen gebroederlijk als nummer 1 en 2 bij de 1.600 meter

Donderdagmorgen 27 april 2017 op de Markt in Aalten. Om kwart voor 11 beginnen tientallen vrijwilligers van AVA`70 met het opbouwen van het hardloopparcours voor de traditionele OWM Koningsloop in het centrum van Aalten. In nauwelijks drie kwartier tijd wordt de Markt omgetoverd tot een prachtige sportarena en kan het hardloopspektakel gaan beginnen. Voor de startstreep staan inmiddels bij 100 jongetjes klaar voor hun wedstrijd over 800 meter. Sommigen zijn nauwelijks een turf hoog en net uit de luiers en alleen dat is al prachtig om te zien. Langs het parcours staat honderden toeschouwers klaar om de sportievelingen naar de finish te roepen en te klappen. Gelijk vanaf het startschot gaat de meute in vliegende vaart over het parcours door de straten van het centrum. AVA`70-pupil Tim Houwers meldt zich als eerste weer op de Markt en mag zich als winnaar laten huldigen. Clubgenoten Bas Jansen en Thom Berkelder volgen op hele korte afstand als tweede en derde. Bij de meisjes is Isa Grevink iedereen te snel af en in een mooie stijl rent ze als eerste onder het finishdoek door. Amber ter Horst wordt tweede en de derde beker is bestemd voor Linn Rots.

Hierna is het de beurt aan de oudere jeugd om een sportieve prestatie te leveren. Zij moeten het pittige parcours twee keer afleggen om te finishen en dat is een pittige kluif. Evan Oosterink en Tijmen Wisseling, beide lid van het Doetinchemse ARGO gaan er bij de start razendsnel vandoor en finishen gebroederlijk als nummer 1 en 2. AVA`70-troef Wouter Weenink moest een klein gaatje laten, maar werd toch knap derde in het sterke veld. Bij de meisjes op de 1600 meter was er een mooie overwinning voor Noa Luimes, die clubgenote Daan Berkelder nipt te snel af was. Maren de Koning werd derde op deze afstand. Na de huldiging van beide jeugdafstanden was het de beurt aan de Senioren voor de wedstrijd over 5 kilometer. Maar liefst 6 ronden op het glooiende parcours met de nodige bochten en klinkerwegen wachtte de deelnemers. De doorkomsten op de Markt zijn korte momenten om even op adem te komen, maar daarna is het gelijk weer vol aan de bak. Mark te Brake van AVA`70 ging als favoriet van start en hij maakte die rol helemaal waar. In een soepele stijl liep hij ronde na ronde weg bij de concurrentie en soleerde naar de overwinning in een prachtige tijd van 15, 36 minuten. Een hele mooie tweede plaats was er voor Hans Waalder, gevolgd door survival-clubgenoot Gerrit te Grotenhuis. Bij de Dames was er een uitstekende overwinning voor AVA`70-lid Bianca Piek, die de lange duurtrainingen van de laatste tijd, bekroonde met een afgetekende zege. Bianca Rougoor mocht de tweede plaats op het ereschavot betreden, gevolgd door Ineke Graven, die de derde plek voor zich opeiste.

Er kwamen bij de OWM Koningsloop in totaal 273 atleten in actie, die allemaal een prachtige prestatie leverden. Ze werden daarbij aangemoedigd door heel veel publiek, dat genoot van de mooie prestatie van de kleine bambino`s en de ijzersterk presterende atleten van formaat. Een topprestatie leverde ook zeker het peloton vrijwilligers van AVA`70, die om kwart over 1 de Markt weer vrij konden geven voor alle andere activiteiten.

Op zaterdag 20 mei a.s. strijkt het hele hardloopcircus wederom neer in het centrum van Aalten voor de Gerard Tebroke Memorialloop met start en finish op de Markt. Opgave voor deze mooie wedstrijd is mogelijk via de site: www.gerardtebrokeloop.nl of www.ava70.nl De organisatie van AVA`70 hoopt ook dan weer op heel veel lopers en publiek, want het belooft een prachtig evenement te gaan worden!

vlnr Amber ter Horst, Isa Grevink en Lynn Rots

vlnr Bas Jansen, Tim Houwers en Thom Berkelder

Verslag van de Uplandsteig in Willingen(D)

Uplandsteig met een oranje tintje

Op Koningsdag is er van alles te doen: spelletjes, muziek, rondjes rennen in het centrum van Aalten en vooral bier drinken. De volgende dag helemaal brak wakker worden en je afvragen of je het niet beter wat rustiger aan had moeten doen. Maar je kunt het natuurlijk ook helemaal anders aanpakken: met je loopmaatje een tripje maken naar Willingen in het Duitse Sauerland en daar een mooie wandelroute lopen. Henrie had tijdens een eerdere vakantie de Uplandsteig ontdekt, een driedaagse wandelroute van zo’n 65 km. Een mooie uitdaging om dat in één dag te doen, op een Koningsdag bijvoorbeeld. Zo gezegd, zo gedaan. Op woensdagavond vertrokken we met de camper, aangezien we liefst om een uur of zeven de volgende dag wilden starten. Dan waren we ’s avonds ook nog een beetje op tijd weer thuis. Tot onze verbazing werd tijdens de laatste kilometers het steeds witter, tot op de plek van bestemming alles bedekt was met een laagje sneeuw. Op de campingplaats waren slechts een stuk of drie campers te bekennen en niemand bij de ontvangst. We zetten de camper op een vrije plek en gingen op zoek naar een café om nog even wat koolhydraten te scoren. Na een lekkere Kaisersmarn en een paar biertjes zetten we de wekker en doken we de slaapzak in.

De volgende ochtend 7:15 stonden we naast de camper in ons loopkloffie en konden we op zoek naar het begin van de route. Deze was duidelijk aangegeven met stickers met een witte U op een zwarte achtergrond en waren met Duitse Gründlichkeit geplaatst. Mijn Garmin GPS handheld had ik dan ook maar zelden nodig. Het was gewoon pijltje volgen tot je eind van de dag weer bij het begin was. Het was fris, net onder het vriespunt, maar de zon scheen en het onverwachte winterlandschap was fantastisch. Al snel bleken de heuvels best hoog en de hellingen lang en vaak net te steil om hard te lopen. De afdalingen daarentegen waren vaak ook lekker lang en nodigden uit om je lekker naar beneden te laten rollen. Maar heel stiekem werden de bovenbenen daardoor op den duur behoorlijk gesloopt. Om het af te wisselen zaten er ook regelmatig hele steile klimmen in, waar je jezelf met de handen op de bovenbenen en weg naar boven moest banen. Doordat het inmiddels behoorlijk dooide werd het ook al snel redelijk modderig, maar de zon scheen en maakte dat het lopen ontzettend lekker. Na een kilometer of 20 kwamen we in een dorpje. Daar hadden we gepland om een broodje te scoren bij een bakker of een Kaffee und Kuchen in een café. Helaas bleken beide reeds jaren gesloten, het dorpje was redelijk aan het uitsterven. We moesten op onze eigen voorraden teren tot we wel egens iets vonden. Maar water zou geen probleem zijn, aangezien er overal stroompjes smeltwater van de rotsen stroomden.

Na een kilometer of 30 waren we er wel achter dat het nog een hele klus zou worden om de hele ronde vrolijk uit te hobbelen. De bovenbenen begonnen al wat strammer te worden en dat was eigenlijk wat vroeg. Zeker als je nagaat dat we nog niet eens halverwege waren. De sfeer was echter nog prima en we genoten volop. Het landschap varieerde van bossen en boerenland tot hoogveen. Daar viel genoeg inspiratie uit te halen. Rustig aan verder, gewoon op karakter verder waar de benen niet willen. De lange klimmen hiken in een vlot tempo en de afdalingen proberen zo soepel mogelijk beneden te komen en zo weinig mogelijk energie te verspillen. We werden mentaal gered door een berghut op ongeveer 45 km. Daar konden we even bij de kachel lekker bijkomen met een cola en een grote bak goulash-soep. De voorraad in de rugzak weer bijgevuld, nieuwe batterijen in de GPS en daar gingen we weer. Maar helemaal vanzelf ging dat nu ook weer niet. Henrie had last van het eten en kon echt niet lekker meer hardlopen. Maar heel erg was dat niet, we gingen gewoon in een rustiger tempo door. Na de goulash weer er uit gekiept te hebben ging het weer beter en ging het tempo weer iets omhoog. Inmiddels konden we ok al aftellen naar de finish. Het ging nog wel een uur of wat duren, maar we gingen er wel komen.

De route had op het laatst nog een flinke berg waar we overheen moesten en waarvan het pad ook behoorlijk slecht was. Modder, rotsen, wortels, alles probeerde onze voortgang te vertragen, maar we gingen stug door. Met wat grappen en grollen onderweg hielden we de moed er in. Het duurde nogal voor we bovenaan waren, maar vandaar af was het voornamelijk nog een lange afdaling. Niet dat ik daar nu heel vrolijk van werd. Helemaal stuk zat ik. Met pap in de bovenbenen kilometers afdalen over een pad met allerlei stenen waar je over kunt struikelen tot je denkt dat je benen uit elkaar spatten. Dat was niet fijn. Maar het was wel goed voor het wegtikken van de kilometers. En eindelijk zagen we Willingen weer in beeld komen. De skiliften, de zomderrodelbaan en jawel… daar was het hotel waar de camper achter geparkeerd stond. We hadden het gered. Zo’n 67 km en een bak hoogtemeters weggetikt. Wat een zware route. Een goed bestede dag in de buitenlucht. Een perfecte training voor de Game of Stones in juni en eigenlijk een hele mooie dag waar we gewoon enorm van hebben genoten. En die spierpijn? Die gaat weer over om nog sterker te worden.

De route op Strava en de originele route zoals je die ook op Gpsies.com kunt vinden en downloaden

Andre Bleumink