Oud AVA'70 lid Henriëtte Klomp: Kind van de ultraloop

Henriëtte(48) – ‘zeg maar Jet’-  werkt in het politiebureau van Deventer binnen de afdeling Zo Snel Mogelijk (zsm). Samen met negen andere collega’s uit de Eenheid Oost-Nederland vormt ze de intermediair tussen de vijf districten en het Openbaar Ministerie als het gaat om beslissingen over aangehouden verdachten. ‘Boeiend werk, leuke collega’s. Ik heb het er naar mijn zin. Werkweken met vroege en late diensten.’ En dat bevalt haar wel, want zo kan de Gelderse brigadier mooi tijd inplannen voor haar grote passie: ultralopen.

Ultiem en uitdagend

Jet was jarenlang een verdienstelijk handbalster, maar de sport was lastig te combineren met de onregelmatige dienst.’Toen deed ik even niets en dacht ik op een gegeven ogenblik: help, ik word te dik.’ En waarom niet tennissen of golfen? ‘Ik had gehoord dat je van hardlopen het snelste afviel, en daarom werd het hardlopen.’ Dat ging crescendo en in no-time liep Jet haar eerste marathon in Amsterdam. Dat was tien jaar geleden. Toen de marathon eenmaal een peulenschil bleek en geen uitdaging meer bevatte, ging Jet op zoek naar een langere afstand. Ultiem en uitdagend. Ze ontdekte de ultraloop. Ruim honderd lange lopen schreef ze toe aan haar palmares. De honderd van Winschoten, of de zestig op Texel, de 101 km. van de Hollenlauf in Duitsland. Vier jaar geleden liep ze de uiterst zware Via Algarviana in Portugal. Een ultraloop dwars door Portugal. De kortste route bedroeg 46 km., de langste 51.

Training

‘In december heb ik een maandje rust gehouden en het nieuwe jaar ben ik gestart met korte wedstrijdjes, maximaal 21 kilometer (km).’ Eenmaal in februari aangekomen is Jet weer helemaal op stoom. Hoe haar weekprogramma eruit ziet naast een fulltimebaan? Ze is een echte ochtendloper – nee, geen sportschool voor haar - en gaat fluitend over stenen en aardkluiten. Ze wil de elementen van de natuur voelen, regen en wind, met als beloning een overstekende eekhoorn. ‘Ik train vijf keer per week. Op woensdagmorgen loop ik al jarenlang met mijn vriendin Petra de ATB-route van Montferland, 26,3 km. Geen asfalt, alleen maar bos en heuvels. Heerlijk. Verder in de week vóór mijn late dienst zo’n 25 km in mijn eentje. Na de vroege dienst kleine afstanden van acht á tien km. en in het weekend een marathon.’ Altijd? ‘Ja, altijd, als pacer, zelf loop ik geen marathon meer.’ Of toch wel, over een onlangs gelopen marathon kan ze een leuke anekdote vertellen. ‘Ik liep vanaf mijn woonplaats Ulft naar mijn vriend in Haaksbergen. Dat is ongeveer veertig km. Eenmaal in Haaksbergen wist ik de route niet meer precies naar zijn huis en vroeg ik de weg aan een boer die op een trekker voorbij kwam. Dat is nog vijf kilometer, zei hij en toen hij hoorde waar ik vandaag kwam: ‘En wanneer ga je naar de dokter?’

Voor het pacewerk wordt ze veel gevraagd omdat ze zo strak loopt. De grote ballon boven haar vormt de wegwijzer voor haar medelopers. ‘Vier uur is vier uur. Scherp. Ik vertrek bij de marathon in Rotterdam of Amsterdam met soms honderd mensen achter me, maar eenmaal voorbij de dertig km. vallen ze bij bosjes af. Lopers kunnen soms niet uitstaan dat ik praat terwijl ik loop.’

Ruim achtduizend kilometers

Anno februari 2014 heeft de Ulftse 127 marathons op haar naam staan, waarvan een groot deel verstopt zat in een ultraloop. Dat zijn grof geteld ruim achtduizend kilometers, van Amsterdam naar China. En alle lange tot zeer lange trainingen telt ze daarbij niet mee. Zoals gezegd, in september hoopt ze haar 150^ste marathon te lopen. Op haar lijstje staan indrukwekkende loopevenementen en afstanden die Jet door het komend voorjaar en de zomer loodsen. Om te pieken in september. Dat moet een persoonlijke triomf en de kroon op haar ambitieuze doelstelling worden. Op haar lijstje staan onder andere de Sallandtrail in maart (75 km), een maandje later aan de start van de zestig van Castricum. En niet te vergeten als pacer de marathons in Rotterdam en Amsterdam. Dan volgt vanzelf in mei de trail in Wezep (50 km.) En een hele aantrekkelijke topper: de vierdaagse van Pieterburen naar Vorden. ‘Ja, dat is een hele mooie,’ glimlacht ze. ‘Dat is vier dagen van zestig kilometer. En dan de Limburgse heuvelvierdaagse, dan zit ik al op 145. Dan hoef ik nog maar zeven marathons.’ Wat de mooiste is? Ongetwijfeld de 101 km van de Hollenlauf in het Duitse Winterberg. ‘Zo’n prachtig landschap met 2400 hoogtemeters. Ik liep ‘m in elf uur en tien minuten en won er de derde prijs.’

Flow

Gevoel of klok voor de beste eindtijd? Geert Dekker schreef ooit in de Volkskrant een artikel met als titel: ‘Obsessie met tijd vergalt marathon’. Feit is dat Jet’s Garmin sporthorloge de rode draad vormt door alle tijden heen. De belangrijkste reden is dat het helpt je krachten te verdelen. En dan volgt vanzelf een gevoel van ritme, noem het cadans. Het woordje flow valt. De tijd is weg. Je horloge stopt, je hoort slechts je adem en je voeten op de grond. Nergens pijn.

De politievrouw herkent het. ‘Dat is zo heerlijk, helemaal in jezelf, met je eigen gedachten, eigen gevoel. Je vergeet de tijd. Nee, niet saai, ik draag ook nooit oortjes.’ Verontwaardigd: ‘Met muziek in mijn oren hoor ik de vogels niet fluiten!’ Ze laat haar Garmin ook regelmatig thuis en loopt dan op gevoel. ‘Ik zie het om heen en heb zelf ook wel eens die ervaring gehad. Je voelt dat je niet lekker loopt en je horloge bevestigt dat. Daar word je narrig van en ga je harder lopen. Dat is fout. Je horloge neemt de regie over en dan ga je tegen jezelf lopen. Dat voelt tegenstrijdig aan.’

Ze heeft daarom nog altijd goede herinneringen aan een persoonlijk record dat ze liep bij de marathon van Loppersum in 3.32 uur. Het was de marathon waarbij ze haar sporthorloge was vergeten. Ze liep er puur op gevoel haar beste tijd ooit. Een beter bewijs dat je af en toe gewoon dat horloge thuis moet laten. Haar eindtijden geven aan dat ze geen snelheidsduivel is, maar wel een enorme diesel. Eenmaal aan de gang maakt ze haar kilometers. Af en toe tanken en dan steeds verder, langer. Ze kan eindeloos doorgaan zonder vermoeid te raken. Niks nerveuze spanning. Ontspannen naar de eindstreep.

Helende kracht

De Via Algarviana sterkte haar niet alleen fysiek, maar ook mentaal. De Veluwse collega heeft ervaren dat ze door het hardlopen beter overweg kan met zichzelf, met het leven en de de wereld. In een minder goede periode in haar leven zocht Jet troost in het lopen. ‘Het lopen werd me toen de baas, dat was niet goed.’ Maar uiteindelijk werd de sport ook haar helende kracht. Ik zie het niet als sport, maar als een reis, zegt ze. ‘Altijd weer lekker mijn kop leeg maken. Iedere keer kom ik iets anders tegen. Eenmaal onder douche dat voldane runner’s high gevoel. Echte lopers herkennen dat.’ Nee, ze is niet van het op tijd lopen en zeker niet competitief ingesteld. Jet maakt niet overal een wedstrijd van, begrippen als jezelf opbranden of je kapot lopen, kent ze niet. ‘Ik loop liever tien minuten langzamer maar wel met het gevoel dat ik lekker heb gelopen, dan dat ik kei kapot ben. Als ik na een ultraloop thuis kom, kan ik nog rustig de was strijken.’

Chips

Met brood heeft ze niet veel, wel met peperkoek en eiwitten zoals kwark, yoghurt en eieren. O ja, veel groenten en noten of lijnzaad gaan er ook wel in. Jet eet geen vlees, soms vis. ‘Snoepen doe ik niet, maar ik ben verslingerd aan chips. Als er een lange afstand gepland staat, eet ik de avond tevoren een zak chips. Echt waar. Dan zeg ik tegen de anderen, ik loop vandaag op chips. Pasta stapelen of gelletjes tijdens de wedstrijden, daar doe ik niet aan.’ Wel laat ze de hartslagmeter haar tempo bepalen. ‘Ik loop op een lage hartslag, zo blijf ik onder de verzuring.’

En dan is er nog haar vriend, ontmoet tijdens de Landgoedmarathon in Twente. Een afstand van zo’n 16 á 17 km lopen ze samen, dan vindt hij het welletjes. Zij loopt rustig nog drie keer zover. Het lopen heeft Jet Klomp waarden bijgebracht zoals rust, reflectie en zelfvertrouwen. Een ongelooflijke immense vrijheid en een perfecte strijkbout voor de mentale kreukels die een mens nu eenmaal heeft. Als ze het blessurespook niet tegenkomt, dan heeft ze haar 150 marathons in september in de zak. Vast en zeker!

Pacer:  Pacers zijn ervaren marathon- en ultralopers die in staat zijn een zo vlak mogelijk schema te lopen. Om je door de moeilijke momenten heen te slepen laten zij zich af en toe terugvallen in de groep om je moed in te spreken. Zij zijn niet alleen in staat om een strak en gelijkmatig tempo te lopen, maar kunnen je onderweg ook voorzien van tips en adviezen van onschatbare waarde.