 |
| Andre Bleumink (links) en Henrie Drenthel, trailrunners van het eerste uur (foto Jan Strijker) |
Als je eenmaal je hart hebt
verloren aan trailrunnen, ontdek je dat er een hele wereld achter het
trailrunnen zit. Het is een soort subcultuur binnen het loopwereldje. Met eigen
‘regels’, eigen afstanden, eigen gewoontes
en bijzondere gebruiken.
Chill
Allereerst de sfeer op een
trailrunevent. Want van wedstrijdspanning is nauwelijks sprake, mensen keuvelen
voor de start gezellig met elkaar, geen lange wachtrijen bij de dixies van
zenuwachtige lopers die nog even snel wat weg moeten brengen, niet met 1000-en
lopers opgepropt staan in het startvak en ook niet een half uur voor de start
het startvak in duiken voor een goede startpositie. Bij trailrunning is alles
veel gemoedelijker en relaxter. Zelfs zo relaxt dat ik zelf wel eens bij het
startschot even moest uitzoeken welke kant ik eigenlijk op moest. Gewoon de
meute achterna leidde me de goede kant op.
Beleven
In de basis draait
trailrunning niet om het lopen van je allersnelste tijd ever. Eerder het
overbruggen van afstand en hoogtemeters is hier de uitdaging. Lopen in onbekend
glooiend/bergachtig terrein vraagt een totaal andere mindset dan het lopen van
een marathon voor een PR. Tijdens trailrunnen moet je anticiperen op de
omgeving, de ondergrond, de weersomstandigheden, etc. Je gemiddelde loopsnelheid
zal dan ook een stuk trager zijn dan tijdens een wegwedstrijd, zeker als je een
trailrun met flink wat hoogtemeters loopt. Zo nu en dan moet je zelfs wandelen
bij een steile klim of op een drukke singletrack. Deze andere manier van
hardlopen geeft je de mogelijkheid om op een andere manier de race te beleven.
Gun jezelf de tijd om te genieten van de vergezichten, neem uitgebreid de tijd
om bij de verzorgingsposten bij te tanken en andere trailrunners te ontmoeten,
vergeet geen foto’s te maken en laat vooral de tijd los. Beleef die vrijheid!
Wedden dat je met een smile op je gezicht finisht?
Afstand
Trailruns kennen over het
algemeen niet de ‘standaard’ gecertificeerde afstanden, zoals we die van de
wegatletiek kennen. De afstand wordt bij trails bepaald door het begin- en
eindpunt en de paden en natuurlijke obstakels, zoals rivieren en bergketens, er
tussen. Incourante afstanden als een 20 of 34 kilometer zijn normaal. Evenals
afstanden boven de 50 kilometer, de ultra’s. Begin je net met trailrunnen? Leg
de lat dan niet te hoog. Kies een trail die bij jou past, waarbij je je moet
realiseren dat het lopen van trailruns fysiek zwaarder is dan het lopen op de
weg. De natuur heeft hier de dikke vinger in de pap: je bent afhankelijk van de
weersomstandigheden en hoogteverschil.
Doelgroep
Van de 2 miljoen hardlopers
die Nederland rijk is, weten zo’n 15.000 lopers de trailruns te vinden, die
wekelijks in binnen- en buitenland georganiseerd worden. Deze groep bestaat
vooral uit mensen tussen de 40-50 jaar Bron Elsevier, met net iets meer mannen
dan vrouwen. Is dat ‘beleven’ toe te schrijven aan de gemiddelde leeftijd van
de trailrunner? Want waarom is juist
deze groep zo graag op de trails te vinden? Op zoek naar innerlijke rust na een
drukke werkweek, geen zin om tussen duizenden andere lopers je klem te lopen op
een wegparcours, nieuwe dingen willen doen en je grenzen ontdekken? Of heeft
het meer met fysieke capaciteiten te maken? Want op oudere leeftijd zijn de
pezen en gewrichten in staat zwaardere belasting te doorstaan, mits hier wel
jarenlange trainingsarbeid aan vooraf is gegaan.
Natuur
Dit vind ik één van de fijnste
dingen van trailrunnen: het lopen in de natuur. Niet via brede gebaande paden,
maar via slingerende single tracks jezelf mee laten voeren naar plekken waar je
anders niet snel komt. Je weg zoeken langs de oevers van snelstromende
riviertjes, in het donker proberen op de been te blijven, wéér genieten van die
vergezichten, de geur van het bos opsnuivend en met een beetje mazzel sta je oog
in oog met loslopend wild.
Omdat
veel trails door natuurgebieden gaan, is er vaak een limiet aan het aantal
deelnemers dat deel kan nemen aan de trail. Niet alleen om drukte op het
parcours tegen te gaan, maar ook om de natuur niet te overbelasten. Om gebruik
te mogen maken van de natuurgebieden moeten organisaties aan veel voorwaarden
voldoen, zoals het niet bevuilen van de trails. En daar hebben wij als
traillopers een heel belangrijke rol. Er geldt dan ook een (ongeschreven) regel
voor trailrunning: alles wat het je mee de trails op neemt, neem je ook mee
terug! Gooi dus geen afval in de natuur. Nee…. Ook geen gelletjes… Niet alleen
slecht voor het milieu, maar door dit soort acties, die helaas te veel
voorkomen, lopen organisaties het risico niet meer welkom te zijn in het
natuurgebied. En wij, trailrunners, dus
ook niet.
Zelfvoorzienend
De vrijheid van het
trailrunnen brengt nog een ander aspect met zich mee: niet afhankelijk (willen
of kunnen) zijn van anderen. Tijdens een trailrun zul je weinig of geen
verzorgingsposten tegen komen en ben je op jezelf aangewezen. De meeste
trailrunners staan dan ook aan de start met een rugzakje met daarin een
waterzak voor het nodige drinken en koolhydraten in de vorm van gelletjes en
repen. Wie ruiger terrein opzoekt zal vaak ook wat extra kleding, een
EHBO-setje, thermodekentje, stokken. Een opgeladen telefoon, geld, hoofdlampje
en extra batterijen zijn ook geen overbodige luxe.
Outfit
Een trailrunner herken je al
van verre. De meeste trailrunners lopen met een rugzakje en in de bergachtige
gebieden zijn ook de stokken geen uitzondering meer. Tel daarbij op de
schoenen, met het grove profiel, die speciaal voor het trailrunnen ontwikkeld
zijn. Maar wat bijna iedere trailrunner draagt zijn de neck gaitors, neck
tubes, of beter bekend als buffs. Om de nek, om het hoofd, om de pols. Een heel
veelzijdig item om de nek of het hoofd warm te houden of om met de pols het
zweet van het hoofd te vegen. Meestal zijn ze bedrukt met het logo van een
eerder gelopen trailrun.
Biertje?
Sta niet gek te kijken als je
na de finish je medetrailers met een groot glas bier in de hand ziet staan.
Zeker bij de zuiderburen is het geen uitzondering dat een bierbrouwer zijn naam
verbonden heeft aan een trailrun en je na de finish dit bier gratis, of voor
een klein bedrag, geschonken krijgt. Was je nog niet helemaal tot totale
ontspanning gekomen tijdens jouw trailrun, dan komt dit wel tijdens het
naborrelen met je trailmaatjes onder het genot van een biertje. Of je
hersteldrankje. (bron)
