Meestal wacht ik een paar
dagen met een stukje schrijven na een evenement. Even de indrukken laten zakken
en alles op een rij krijgen. Maar ik loop nu al een paar dagen met een grote
grijns op mijn hoofd als ik terugdenk aan het afgelopen weekend in de Ardennen.
Waar een aantal AVA-maatjes er voor koos om een weekend zonnig Sevilla te
boeken voor een cultureel en culinair 5-sterren weekend met de echtgenotes (en
er tussendoor ook een halve marathon gelopen werd), gingen wij een weekend
trailen in de Ardennen. Weersverwachtingen waren bar en boos, de accommodatie
spartaans en culinair zouden we ook niet bijzonder hoog scoren…. Maar de
organisatie kennen we van eerdere ervaringen als top op het gebied van
trailevenementen en echte trailliefhebbers, dus zou het vast weer helemaal goed
komen.
Vrijdagmorgen vertrokken we
met zijn vijven in een busje, de bagageruimte gevuld met tassen met diverse
setjes sportkleding, sportschoenen, schoenendrogers, trailrugzakjes,
slaapzakken etc. etc. Het paste allemaal maar net. Na een korte tussenstop bij
de Duits-Belgische grens kwamen we rond twee uur aan bij een verlaten
voetbalveld in een gehucht vlak bij onze eindbestemming. Henrie had hier een
proloog uitgedacht die we met zijn vijven gingen doen voordat we ons konden melden
bij de Viking organisatie. Het regende iets, maar lang niet zo erg als
voorspeld was. De route was typisch Ardens te noemen. Spekgladde modder, stenen
en wortels, alles probeert je tegen de grond te werken… maar dat kon onze pret
niet drukken. De heuvels waren pittig hoog, maar van uitzicht was nauwelijks
sprake. Absolute hoogtepunt was een groep van minstens 20 edelherten die voor
ons op de loop gingen. Zoveel had ik er nog nooit in het wild gezien!
Na ruim twee uur rondbanjeren
konden we onze natte kloffie weer voor droge kleren wisselen. Toch al weer
bijna 400 hoogtemeters in de pocket! Ruim op tijd kwamen we bij ons
hoofdkwartier aan, een oud kloosterinternaat dat nog steeds als school in
gebruik is. Dat betekende dat we lekker ons kamertje voor het uitzoeken hadden!
Snel de schoenen op de droger, zodat die de volgende dag weer aan konden. De
natte loopkleding hingen we op de verwarming, het raam mocht al snel op een
kiertje om de lucht draaglijk te houden… Langzamerhand druppelden de overige
deelnemers aan het weekend binnen en werd het gezellig in de gezamenlijke
ruimte, eigenlijk de overblijfruimte van de school. Hoofd Viking Peter en zijn
crew waren al druk aan het koken en er kwam een lekkere pastamaaltijd op tafel.
Dat smaakte prima na ons middagloopje.
’s Avonds stond er een
reflectorloop op het programma. Dat mocht iedereen voor zich doen of samen. Wij
liepen met ons vijven in een gemoedelijk tempo weg en kwamen er al snel achter
dat de route zo mogelijk nog blubberiger was dan wat we ’s middags tegengekomen
waren. In het licht van de hoofdlampjes glom alles van water, restjes sneeuw en
andere nattigheid, maar het regende gelukkig niet. Wel goed opletten wat
daadwerkelijk een reflector was dus. Om het wat spannender te maken waren die
soms ook wat spaarzaam opgehangen of uit de takken gewaaid, maar met maar een
paar kleine missers waren we toch al vrij snel weer terug. Mooi op tijd voor
een heerlijk hete douche. De rest van de avond werd gevuld met een gezellig
samenzijn, hierbij werden de meegebrachte versnaperingen met de nodige
Jupilertjes weggespoeld.
Zaterdagochtend was het
ontbijten en daarna klaarmaken voor de ‘long run’. Het leek droog te blijven,
van boven tenminste… Je kon hierbij kiezen voor een ruime halve marathon of
voor 34 kilometer. Henrie en ik gingen voor de lange afstand, Erik, Lars en Angelique
waren verstandiger… De route ging meteen al pittig omhoog en omlaag, maar tot
onze verbazing liepen Henrie en ik met de kopgroep mee. Begeleider Rutger liep
er met een drietal snelle dames steeds vandoor, maar we kwamen iedere keer weer
bij. Heuvel na heuvel werd geslecht, sommige heuvels makkelijk te doen, maar
andere waren venijnige pukkels bezaaid met rotsen en boomwortels. De modder
maakte het nog wat uitdagender. We kregen in ieder geval wat Peter ’s morgens
beloofd had…
Op enig moment begon de motor
bij Henrie wat te haperen en kreeg hij spijt van zijn besluit om geen stokken
mee te nemen. Op een pad dat griezelig veel leek op een filmset van Lord of the
Rings besloot hij om de route af te korten. Ik kon dan bij de groep aanhaken
die net achterop kwam. Lastige beslissing altijd, maar soms moet je wat. Zelfs
de verzorgingspost met warme bouillon en soep die net daarna kwam kon hem niet
van gedachten veranderen en zo liep ik ineens in een grotere groep dan ik de
hele dag gedaan had. Gelukkig allemaal mensen met dezelfde ‘afwijking’ en Adrie
en Jeroen kende ik al, dus gespreksstof genoeg voor de komende kilometers.
Het tempo lag niet hoog, maar
dat was ook bijna niet te doen gezien het terrein. Gestaag tikten we de
kilometers weg tot op een gegeven moment bleek dat er twee versies van de
routes waren. Jeroen en ik moesten rechtdoor terwijl de anderen linksaf moesten.
Meeste stemmen gelden, dus werd het linksaf, maar of dat de juiste was? Ik
bleef twijfels houden, zeker toen we over een gaashek moesten klimmen en een
pad opgingen dat wel heel lang niet meer gebruikt was. Maar wat extra avontuur
is altijd goed en uiteindelijk bleken we na een aantal spectaculair gladde
modderhellingen afgeglibberd te zijn toch weer op ‘mijn’ route terecht te
komen. Deze voerde in de laatste kilometers langs de rivier de Ourthe, maar
niet voordat we eerst nog een ondergelopen stuk moesten doorwaden.
Na zo’n dagje buitenspelen
waren er natuurlijk heel wat calorieën verbrand en die moesten weer aangevuld
worden, maar eerste even douchen on opfrissen. De Viking crew had voor ’s
avonds voorzien in bier en BBQ en dat lieten we ons smaken. Ook de liefhebbers
van fris en vega kwamen ruim aan hun trekken en zo konden we voldaan klaar gaan
zitten voor de traditionele pubquiz. Er werd werkelijk gespeeld met een
fanatisme alsof er meer te winnen viel dan de 1,5 literfles speciaalbier. Het
was een geweldige avond die nog verder door een harde kern tot in de late
uurtjes werd doorgetrokken.
Met een frisse of enigszins
duffe kop stond iedereen de volgende ochtend al weer vroeg aan het ontbijt. We
moesten immers op tijd bij de populaire parkeerplaats bij de Ninlingspo zijn om
plek te hebben. Er voor de tijd moest iedereen zijn spullen gepakt hebben en
schoongemaakt. Ruim op tijd was alles spik en span en konden we afreizen naar
de start van ons laatste tochtje van het weekend.
De Ninlingspo is de enige
bergrivier van België en deed zijn naam werkelijk eer aan. Door alle regen en
gesmolten sneeuw bulderde het water door de rivierbedding. Links en rechts
kwamen stroompjes water van de berg naar beneden om nog meer water toe te voegen
aan de al overvloedige hoeveelheid Spa blauw. Het paadje liep direct langs het
water met een stuk of twintig bruggetjes waar we steeds over moesten steken.
Maar ook stukken waar de oever was overstroomd of weggeslagen en je dus maar
moest zien hoe je over de rotsen klauterend verder op het pad kwam. Doordat we
een paadje aanzagen voor een zijstroompje van de rivier kregen we het voor
elkaar om verkeerd te lopen en een flinke achterstand op de groep te krijgen.
Maar we zijn gewend om op GPS
te lopen en maakten ons dus geen zorgen. Wel besloten we om een stukje af te
snijden om toch nog een beetje op tijd over te zijn. Bovendien had Eric al een
half uur ijsklompen in plaats van voeten…. Zoals vaker bij ons bleek afsnijden
wel korter, maar niet persé sneller te zijn. Het pad voerde ons door een soort
van veen waardoor we een kilometer of twee tot de enkels door de modder (of nog
dieper) moesten voortploeteren. Eenmaal daardoorheen geworsteld kwamen we op
een MTB route die met moeite te lopen was, dus hoe ze daar op kunnen fietsen
zal wel altijd een raadsel blijven. Ook dat obstakel wisten we te overwinnen en
toen kwamen we zowaar nog wat leden van de groep achterop en konden we samen
naar de parkeerplaats.
Daar aangekomen bleek het
inmiddels helemaal vol te staan met dagjesmensen. MTB’s werden in de rivier
gedompeld om de modder er af te spoelen en her en der stonden mensen zich om te
kleden. Ook wij trokken snel droge spullen aan en haastten ons naar het nabijgelegen
café om wat warme koffie te halen. Veel te dure oploskoffie, maar vooruit het
was lekker warm. Nadat ook Henrie binnen was en zich bij ons had gevoegd konden
we de terugreis aanvaarden. Inmiddels liep de groepsapp continue door te pingen
met berichten van mensen die foto’s en filmpjes deelden. Daar kunnen we nog een
hele tijd mooie herinneringen bij ophalen. Wat een fantastisch mooi weekend was
het weer!! Bedankt medelopers en organisatie, tot een volgende keer!
Vier keer lopen in drie dagen
leverde bijna 11 uur buitenspelen op, ruim 70 km en ruim 2000 hoogtemeter op.
De verloren calorieën zijn ruim gecompenseerd in de avonden dus die tellen we
maar niet. Daarnaast een paar kilo modder in de schoenen en een hele berg was
die eerst in een emmer uitgespoeld moest worden om de taaie Ardense klei te
verwijderen.
O ja, die AVA maatjes die in
zonnig Sevilla gingen lopen? Die regenden nat…. en bij ons bleef het wonder
boven wonder zo goed als droog.
Andre Bleumink
