 |
| De Achterhoekse delegatie |
Met ruim 700 deelnemers was het druk aan de start, zo
druk dat besloten was om startgroepen in te voeren. In drie groepen zou er
gestart worden, met een paar minuten tussenruimte. Ons groepje verdeelde zich
over de startgroepen, al naar gelang snelheid en/of ambitie. Zelf was ik wat
geplaagd door rugklachten en net genoeg hersteld om in een rustig tempo
achteraan mee te hobbelen. Na dat de eerste twee groepen vertrokken waren
mochten ook wij dan van start. De snelle mannen en vrouwen waren al lang uit
het zicht verdwenen en loopmaatje Emiel en ik gingen in een rustig tempo van
start. Binnen een paar honderd meter doken we al het bos in en daar bleven we
het grootste deel van de route.
Zo rustig was het echter niet eens bleek toen ik op
mijn Garmin keek, maar doordat de eerste kilometers wat afliepen en de
adrenaline van de start nog vers was viel ons dat niet meteen op. Na de eerste
kilometers kwamen we bij de eerste hellingen, nog niet erg steil maar steil
genoeg om ons goed aan het zweten te krijgen. Mijn rug was eerst nog wat stijf,
maar voelde gaandeweg steeds beter aan. Emiel had duidelijk zijn dag niet en we
besloten uit elkaar te gaan. Ik liep in mijn eigen tempo verder en kwam als
snel wat clubgenoten achterop.
Voor een aantal was het de eerste keer dat ze een
trail met echte heuvels liepen, maar ze vonden het geweldig. De smalle paden door
het bos waren dan ook geweldig. De steilheid van de heuvels nam al snel toe
toen we de Stuwwal bereikt hadden. Een aantal keren moesten we zelfs via een
trap omhoog en weer omlaag. Dat het erg druk was bleek hier ook wel, de eerste
trailfiles bij de trappen waren al gauw een feit. Maar dat kon de stemming niet
drukken. Ik deed het rustig aan naar boven om mijn rug te ontzien, maar kon de
afdalingen die soms heel lastig waren door de boomwortels en dergelijke lekker
vlot naar beneden zonder last te krijgen. Ook de weinige vlakke stukken gingen
lekker ontspannen.
Gevolg van mijn rustige start was dat ik, vanaf het
moment dat ik lekker begon te lopen, continu mensen inhaalde. Niet dat dat wil
zeggen dat het allemaal zo makkelijk ging. De Stuwwal is niet bijzonder hoog
(ongeveer even hoog als de Lochemse Berg of de heuvels het Montferland waar ik
veel train) maar kenmerkt zich door korte en verrassend steile hellingen. En alle
mogelijkheden die het terrein bood werden volop benut door de bedenkers van het
parcours. Heel vaak was hardlopend omhoog gewoon geen optie, en moest ik soms
zelfs met de handen op de knieën naar boven stampen.
Een echte uitdaging dus, vooral voor de lopers die
voor het eerst een trail liepen. Zelf kan ik redelijk overweg met de continue
onderbreking van het loopritme, maar links en rechts hoorde ik regelmatig
zuchten en steunen. Maar het grote gros van de lopers had tussen het zuchten en
steunen door wel een grijns op het gezicht. Ook de geweldige uitzichten als je
eenmaal bovenop de heuveltop stond maakten veel goed.
Na 12 kilometer kwam ik bij de verzorgingspost mijn
maatjes Rik en Mark achterop. Daar was het beste inmiddels ook wel vanaf, maar
ze waren vastbesloten om de finish te halen. De Stuwwal hadden we in ieder
geval achter de rug, en de laatste kilometers waren de heuvels weer wat
vergevingsgezinder. Ik had nog redelijk wat energie door de rustige start en
het feit dat ik met idee keer heuvelop gespaard had en kon goed doorlopen.
Stapels lopers haalde ik hier in, meest mensen die de heuvels flink onderschat
hadden en nu de prijs betaalden. Ook maatje Peter kwam ik nog achterop, maar
aanpikken zat er bij hem ook niet meer in.
Het laatste stuk was toch nog zwaarder dan ik me van
de vorige keer wist te herinneren, door een paar kleine wijzigingen waren er
toch nog een paar heuvels extra in de route opgenomen. De benen liepen toch nog
behoorlijk vol op het eind, maar ik kon een redelijk tempo blijven houden. Bij
de finish op 19 km hadden we daardoor zo’n 500 hoogtemeters achter de rug. Niet
kinderachtig op zo’n afstand. De Erdinger Alkoholfrei die aan de finish
uitgedeeld werd smaakte dan ook geweldig goed. Wat een geweldige dag was het.
Waar ik al blij was geweest zonder al te veel klachten over de streep te komen,
voelde ik me gaandeweg steeds beter worden.
Na afloop verzamelden we ons op het terrein, waar het
inmiddels flink druk was met de lopers die later wedstrijden op de weg gingen
lopen. Met de Erdinger en een flesje water kwamen de meesten al weer vrij snel
op adem, hoewel sommigen heel diep gegaan waren. Helaas bleken twee personen
van ons groepje uitgestapt te zijn, maar gelukkig konden ze door onze
begeleider met de auto opgepikt worden. Volgende keer beter! Voor de rest
hoorde ik alleen enthousiaste verhalen uit de groep. Wel stuk gegaan, maar toch
genoten van de route en de sfeer. Dat smaakt naar meer….
sportieve groet, Andre Bleumink
sportieve groet, Andre Bleumink
