 |
| Even bijpraten tijdens een welverdiende pauze |
De langzamere lopers voor de
hele afstand mochten al om 06:00 uur starten, maar aangezien de verwachting was
dat de estafette teams sneller zouden zijn mochten wij uitslapen en hoefden we
pas om 10:00 te starten. Ik mocht de spits afbijten. In een rustig tempo ging
de groep van start, maar eigenlijk zag ik bijna iedereen meteen heuvelop bij me
weglopen. Als Flachländer is dat toch lastiger dan voor een inboorling van het
Bergische land. Alleen een Belg liep bij mij in de buurt. Als snel raakten we
aan de praat, zoals dat bij ultra’s vaak gebeurd.
De route bleek helaas niet
overal helemaal zo goed uitgepijld als de organisatie had gehoopt en af en toe
was de gpx op mijn horloge dan ook het enige houvast dat ik had, zeker nadat ik
mijn Belgische maatje kwijtraakte tijdens een sanitaire stop. De gele bordjes
met zwarte ‘Kreis’ waren soms weggeraakt doordat de boom waarop ze bevestigd
waren geweest omgezaagd was, op andere plekken waren de bordjes door nieuwe
begroeiing bedekt. Je moest dus eigenlijk steeds je hoofd er bij houden.
Ondanks dat was het genieten
geblazen van de omgeving. De route voerde van heuvel naar heuvel over allerlei
mooie wandelpaden. Mijn eerste etappe zat er na ruim een uur op en Henrie mocht
aan de bak. De temperatuur begon al lekker op te lopen en de airco in de camper
was welkom. Even droog shirt aan, wat eten en drinken en hup met de camper naar
de volgende wisselplek (een kwartiertje rijden). Dit was ook een officiele
verorgingspost en die waren prima voorzien van allerlei lekkers qua eten en
drinken. Daar dus nog wat eten en drinken, de softflasks vullen en de repen in
de rugzak bijvullen. Vervolgens rustig in de schaduw gaan zitten met de
vrijwillligers van de verzorgingspost en op de tracking website kijken waar
Henrie was op het parcours.
Nadat Henrie bij de post
aankwam nam ik de tracker over en vertrok ik voor mijn tweede blok. De warmte
begon aardig door te drukken. 28 graden in de schaduw is iets heel anders dan
de volle zon op je kop op een prachtig boerenlandweggetje dat tussen de weilanden
doorvoert. Ik drukte het tempo nog maar wat verder, de temperatuur werd meer
sturend dan vermoeidheid. Het idee van tevoren was altijd al om alles omhoog te
hiken en naar beneden te rennen, maar in de volle zon was het af en toe gewoon
nodig om even te hiken om de temperatuur niet te hoog te laten oplopen.
Al wisselend op deze manier
kwamen Henrie en ik de hete middag door, vooral proberend om heel rustig te
doen op hete stukken waar de zon onbarmhartig op je neer scheen. De uitzichten
over de heuvels waren geweldig mooi en de stukken in het bos waren een stuk
koeler (hoewel het ook daar steeds warmer werd). Bij de posten was het steeds
gezellig toeven en voor degene die niet liep was er tijd genoeg voor een
kletspraatje. Ook bij de wissel namen Henrie en ik steeds heel even de tijd om
bij te praten. Ondanks de moordende hitte was het een prima dag en we
vermaakten ons beiden kostelijk. Gelukkig werd het na 18:00 uur snel een stuk
aangenamer qua temperatuur en zou het in de nacht zelfs nog best fris kunnen
worden. Daar keken we inmiddels echt naar uit.
In de eerste nacht hadden we
beiden een dubbele shift gepland, dus een kilometer of 20 in plaats van zo’n
10. Dit om de ander de kans te geven om een aantal uren goed te slapen. Nu kwam
het zo uit dat ik dit blok (mijn vijfde etappe) terwijl het nog wat licht was.
De zonsondergang kwam vlotter dan gedacht in het donker van het bos en het
hoofdlampje moest bijtijds aan. Nu ben ik nooit zo’n fan van nighttrails omdat
je dan zo weinig ziet van de omgeving, maar deze keer vond ik het helemaal
prima. Ik had ook al een uurtje ‘voorgeslapen’ dus ik was best fris. Net zo
fris als de koelte van de nacht die een heerlijke afwisseling van de hete
middag voelde.
Het is verbazingwekkend hoe
het gevoel van tijd heel anders wordt tijdens zo’n lang evenement. Ik wist dat
mijn blok een uurtje of vier zou gaan duren, maar ik keek niet naar de tijd.
Heel mindfull? Nou, ik was vooral bezig om niet te struikelen over allerlei
stenen en boomwortels. De bossen in Duitsland zijn echt enorm donker ’s nachts,
dus meer dan alleen mijn lichtcirkel zag ik niet. Naast op mijn eten en drinken
te letten probeerde ik ook nog wat rond te kijken in de hoop nog wild te
spotten. Maar niets dan motjes en ongedierte dat in het licht van mijn
hoofdlamp vloog. Aan het eind van mijn nachtblok werd het al weer wat licht, de
vogels begonnen weer volop te fluiten. Voor het eerst in mijn leven
midzomernacht rennend van begin tot eind meegemaakt. Ik genoot volop ondanks
het vroege uur en de opkomende vermoeidheid.
Henrie had de tijd nuttig
besteed met een lekker dutje en nam het weer over, mijn beurt voor een paar
uurtjes rust nadat ik de camper naar de volgende wisselplek gereden had. Helaas
lukte het slapen niet meteen, maar toen ik eenmaal sliep was het ook even een
hele diepe slaap. Hoewel het wakker worden even een schok was en ik even
helemaal gedesoriënteerd was kwam ik al snel weer op toeren. Ontbijten, alles
klaar maken om weer over te nemen en wachten tot Henrie kwam en weer door…
We liepen inmiddels al een
eindje achter op ons schema, maar we hoorden bij de officiële verzorgingsposten
al dat deelnemers van de hele run uitvielen als vliegen. Gelukkig startten op
zaterdag ook de lopers van de 125 km, dus kwamen we misschien weer wat lopers
tegen. Wel lekker, want we liepen inmiddels al voor het grootste deel helemaal
alleen op het parcours. In de nacht hadden veel lopers van de lange run een
dutje gedaan terwijl wij gewoon door konden. We begonnen hierdoor nu ook lopers
in te halen die 4 uur voor ons gestart waren. Dat leverde in ieder geval iedere
keer weer een praatje op.
De tweede dag liep de
temperatuur in de ochtend al snel op, het zou minstens 32 graden worden.
Gelukkig liep het parcours nu meer via bossen en rond stuwmeren en minder over
boerengebied. Dat betekende meer schaduw, maar ook meer hoogtemeters. De
heuvels begonnen inmiddels zoetjes aan behoorlijk in te slijten in de benen,
zowel steil naar boven als steil naar beneden werd lastiger en pijnlijker. De
stokken waren zeker heuvelop onmisbaar.
Deel 1 kun je hier lezen, het laatste deel volgt binnenkort!
