 |
| Gerrit-Jan Jansen |
Meedoen is meemaken
Bij menig loper staat de
Zevenheuvelenloop bovenaan het lijstje van wedstrijden, die je jaarlijks moet
lopen. Fit of niet! De razend populaire wedstrijd met het klimmen en dalen van
de zeven heuvels op en rond Nijmegen weet ook telkens weer een flink aantal
AVA-janen te lokken en sommigen maken er een heus schoolreisje van….
Ruim voor het startschot komt
een club geelhemden vanuit Aalten al uit de trein sjokken om zich richting het
verzamelpunt in de nabijheid van het kloppende hart van de wedstrijd te
begeven. De koppies staan nog op standje ontspannen als ze de deur van horecagelegenheid
Mi Bario open gooien. Aan tafel vier zit inmiddels al een paar clubgenoten, die
het gezelschap uitbundig begroeten. Als even later weer een koppel binnenloopt,
ondergaat hen hetzelfde lot. De omstanders zijn nogal verbijstert over de meer
dan luidruchtige actie van de Achterhoekers, die hun afkomst niet verloochenden
en de grote tafel gelijk bedekten met startnummers, bidons, bananen en
mueslibollen. Op dat moment liep net Mark te Brake voor het raam langs, die
zich in het eerste startvak tussen de echte toplopers mag gaan begeven en dus
alvast lekker aan het warmdraaien is. Hoofdschuddend zag hij aan, dat het
binnen eigenlijk veel te gezellig was en de voorbereiding van zijn clubgenoten
een bedenkelijk niveau had.
Het is bij elkaar toch best
wel een meer dan behoorlijk gemêleerd gezelschap, met zeker ook
onwaarschijnlijk veel talent aan boord. Neem Gerrit-Jan Jansen, die deze mooie
dag zijn jubileum viert, want hij staat voor de 10e keer aan de start en zal
gaan finishen ook. De penningmeester van de club heeft er deksels veel zin an,
want hij heeft lange tijd van de zijkant toe moeten kijken vanwege een bevroren
schouder. De ontdooiing heeft helaas best lang op zich laten wachten, maar
gelukkig kan hij er dit keer bij zijn en hij straalt dan ook de hele tijd van
oor tot oor. Minder reden tot juichen heeft Guido Kraaijenbrink. De ijzersterke
loper van het Kobus heeft zich de vergist in het opgeven van de verwachte
eindtijd en een lullige seconde blijkt een wereld van verschil te maken. Zo
start hij dit keer niet in vak geel, maar in groen en is daardoor feitelijk
gelijk kansloos voor een toppositie. Balen natuurlijk, maar aan zijn snuffert
was vooral al duidelijk te zien dat hij gemotiveerd was tot op het bot, om vandaag
te gaan vlammen. De missie slaagde volledig en De Kraaij zal volgend jaar
vrijwel zeker een uitnodiging gaan ontvangen.
Maatje Henk-Jan Wieberdink had
hele andere problemen, want zijn achillespees aan de rechterzijde voor het
publiek althans, zorgde voor wat gezeur, waar je eigenlijk helemaal geen trek
in hebt. Gelukkig is er dan altijd nog de Aaltense wonderdokter Han Tieltjes,
die voor elk pijntje met liefde en overgave een mooi tapelijntje aanlegt. Ook
de sympathieke AVA-draver klopte niet tevergeefs aan, en raffelde met hulp van
zijn flexibele peesondersteuning een hele mooie, solide wedstrijd af. Dat lukte
Roy Mengerink ook en wel met glans. De slechts 69,2 kilogram wegende
kilometervreter is in de regel vaak veel te bescheiden en dekt zich voor een
wedstrijd altijd in om mogelijke tegenvallende prestaties alvast te verklaren.
Hij liet deze zondag zien, dat de rust-roest-niet-methode een prima resultaat
op kan leveren, want een tijd van net boven de 64 minuten is toch meer dan
prettig om mee thuis te komen. Jeroen Wisselink maakte vorig jaar zijn debuut
in Nijmegen en was er op gebrand om een pe-erretje te gaan scoren. De
oer-Boergondier bleek akelig serieus naar de race te hebben toegeleefd, want
zijn tijd van 2022 werd werkelijk vermorzeld. Breedlachend liet hij na afloop
weten, zeker terug te komen om een eindtijd onder het uur te gaan scoren.
Altijd mooi natuurlijk dat atleten de schroom zo snel van zich af durven
gooien….
Gerjo Wevers kende een
voorbereiding waar je alleen van kunt dromen. Geen noemenswaardig gesputter van
het lijf, de kop lekker leeg en de blik strak op een goede prestatie. Echter,
na een kilometer of 4 vals plat, kreeg hij zomaar ineens een soort van “inkak-momentje.”
Iets dat hij totaal niet herkende van zichzelf, maar wat hij toch wel even
moest verwerken. Gelukkig wist hij op tijd zijn rug te rechten en kon hij de
bakens weer verzetten op weg naar de streep. Zo presteerde hij alsnog zeer
verdienstelijk en wist een hele fijne eindtijd te noteren, waar hij echt blij
mee was. René Wentink is eigenlijk een heel ander verhaal, want hij blijkt zich
in een moment van overmoed of verstandsverbijstering te hebben ingeschreven
voor de marathon van Rotterdam, editie 2024. Dit betekent dat er kilometers
gemaakt moeten gaan worden en de Seven Hills gold als een mooie nulmeting voor
een schema dat aanstaande is. In Andre Bruil vond hij een loopmaatje voor deze
dag en gezamenlijk trok het duo over de bergen en dalen. Ze weken niet van
elkaars zijde, dronken samen een paar Oohoo bolletjes water, knikten beleefd
naar het talrijke publiek en kwamen bijna hand in hand in een keurige eindtijd
over de finish lopen.
De benjamin van het Aaltense gezelschap was met stip
Julia Roos, die altijd enorm van dit soort gezellige “meet en
greet-sportmomenten” kan genieten. Toch wilde ze zeker ook wel een mooie
prestatie neerzetten en had een veel oudere haas weten te strikken om haar naar
de eindstreep te loodsen. Behalve het tempo bepalen, moest de nestor ook nog
even het water aanpakken, de dextrootjes verstrekken en de ideale looplijn
bepalen. Dit laatste lukt maar moeizaam, want hij liep menigeen behoorlijk voor
de voeten, maar alles leidde wel tot een zeer acceptabel en verdienstelijk
resultaat van de jonge vlogster. Anky Bruil is in de regel veel en veel te
bescheiden en die eigenschap zorgde er voor, dat ze dik een uur na het
startschot pas vanuit een zijstraatje mocht instromen. De pech was, dat ze
gelijk ook nog eens een geweldige hoosbui op de pruik kreeg. Als een doorweekte
vaatdoek legde ze het eerste deel van de wedstrijd af en dat is natuurlijk geen
pretje. Toch liet ze zich in het geheel niet van de wijs brengen en liep een
hele fijne race. De beloning kwam echter pas bij terugkomst in de inmiddels
bomvolle Italiaanse kroeg. Anky dacht even heel rustig haar teammaatjes op te
gaan zoeken, maar daar dachten de gasten heel anders over. Ze kreeg namelijk
een minutenlange staande ovatie voor de geleverde prestatie en het dak leek even
te gaan bezwijken door de geproduceerde decibels.
Afijn, het Aaltense gezelschap
was weer compleet en zeer enthousiast over de zelf geleverde prestaties, dus
kon het feest beginnen. Het bier kwam op tafel en gelijk ontstonden de
problemen, want de tapkraan kon het tempo van de gasten bij lange na niet aan.
Het kon echter de gezelligheid niet aantasten. Zeker niet toen jubilaris Jansen
besloot een rondje te geven vanwege zijn jubileum. Als penningmeester van de
club kun je dit natuurlijk best af en toe doen, dus het kassabonnetje werd
zorgvuldig opgeborgen. Aan een prachtig sportief
schoolreisje kwam helaas veel te snel weer een einde, maar het moet al gek
gaan, wil er niet in 2024 een vervolg aan worden gegeven. Meedoen is immers
meemaken! (FR)
.JPG)
.jpg)
