Verslag van het Track&Field kamp in Daun (Duitsland) - deel 1

Track&Field kamp in Daun (Duitsland) met 34 atleten

Het T&F-Kampjournaal met Tijn en Erwin: Dag 1-2!

Dag 1: Het is zondagochtend 09:30 uur! 34 atleten en trainers melden zich bij Ava’70. Het gaat eindelijk gebeuren: het zevende Track & Field Kamp! Het is gezellig druk in het clubcafé met ouders en reizigers. Na een uitgebreid afscheid is het tijd om te vertrekken. Binnen no time rijdt de bus van Ditax de Duitse grens over. Chauffeur Frank te Grotenhuis wordt in het zonnetje gezet, hij heeft namelijk een lintje gekregen. 

Ruim drie uur na vertrek komen wij aan in het mooie plaatsje Daun in de Eiffel. Wat direct opvalt, is dat het heel erg heuvelachtig is, dat worden zware trainingen! Nadat we de koffers op de kamers hebben gestald, is het tijd voor de eerste training. Een korte duurloop door het park, afgesloten met een paar leuke kennismakingsspelletjes, erg handig voor de samenwerking. Langzamerhand krijgen wij wel erg veel honger. Het volgende stond op het menu: rodekool, rundvlees en rare pastaballetjes met het uiterlijk van een gekookte aardappel, die smaakten heel bijzonder. ’S avonds hebben we nog een pittige wandeling gemaakt naar de atletiekbaan, die bovenop een steile heuvel ligt. Jammer genoeg zat het hek op slot en besloten we om een ijsje te gaan halen. Bij terugkomst in de jeugdherberg, vielen we als een blok in slaap. Het weer: zonnig en warm en ’s avonds en ’s nachts lichte onweersbuien.

Dag 2: Met kleine oogjes namen we plaats in de ontbijtzaal. Met een paar heerlijke Duitse broodjes, vulden wij onze lege maag en de lunchpakketten. Hans kwam de ontbijtzaal in met een groot doos vol T&F-shirtjes. Natuurlijk had iedereen voor de eerste training zijn nieuwe shirt aan en werd er een groepsfoto gemaakt. Allereerst stond er een kleine heuveltraining op het programma, gevolgd door core stability-oefeningen. Bij terugkomst stond er een uitdagend krachtcircuitje op ons te wachten. Tijdens de lunch werden we getrakteerd door Ruben. Hij had zelf twee overheerlijke cakes gebakken. Verschillende ‘artiesten’ lieten op de piano hun muzikale talenten horen, een paar fanatiekelingen stonden inmiddels al rond de tafeltennistafel voor een aantal spannende potjes.

Na een pittige wandeltocht arriveerden wij bij de atletiekbaan, gelukkig was het hek nu wel open! Helaas leek de regen roet in het eten te gooien maar wij laten ons natuurlijk niet kennen. Na een korte regenpauze ging de training gewoon door! Onze gasten van Atletico’73 uit Gendringen, hadden een leuke warming-up verzorgd. Door het slechte weer kon de verspringtraining helaas niet doorgaan, iedereen deed daarom mee met de looptraining. Dat ging hartstikke goed. Voor de ‘oudjes’ stond er 12 x 400 meter of 12 x 200 meter meter op het programma. De jonge talenten liepen zeven keer een 200 meter en maakten het, met hun hoge tempo, de ‘oudjes’ heel lastig.

Na de training liepen we met z’n allen naar de supermarkt, hier werden alleen maar gezonde inkopen gedaan……Met een echte sportmaaltijd - spaghetti bolognese - werd de trainingsdag afgesloten. De atleten die nog een beetje energie overhadden, gingen naar buiten voor een spannend potje voetbal. Het is wel goed mikken, want als je de bal verkeerd raakt, ligt die in het ravijn. Morgen meer! Het weer: wat frisser dan gisteren en helaas een paar regenbuien! Toch lekker loopweer!!!!

Minder blessures met de juiste ondergrond?

Wat is de invloed van de ondergrond op blessures? 

Kun je blessures voorkomen door te kiezen voor de juiste trainingsondergrond?

Door Miriam van Reijen

Je landing op de grond leidt tot een soortgelijke kracht op je lichaam. Onderzoek heeft laten zien dat in vergelijking met gras, de hoogste piekkrachten ontstaan op asfalt. De piekkrachten op asfalt zijn zo’n 13% hoger dan tijdens het lopen op gras. Bovendien wordt de kracht tijdens lopen op gras verdeeld over een groter oppervlak en is de voetcontacttijd tijdens het lopen op asfalt aanzienlijk korter. Bij de landing op asfalt krijgt je voet op een kleiner gedeelte en gedurende een korte tijd een hogere belasting te verduren. Voordeel van de hardheid van asfalt is dat je als het ware omhoog én vooruit gestuiterd wordt. Dit komt ten goede aan je loopsnelheid. Maar is ook belastend voor je lichaam. Wordt er bij zacht terrein slechts twee keer je lichaamsgewicht teruggekaatst bij de landing, bij harde ondergrond is dit tot wel vijf keer je lichaamsgewicht. De hogere verticale ‘stuiterkracht’ wordt geassocieerd met een groter risico op een stressfractuur aan het kuitbeen. Loop je meer dan 64 kilometer per week dan is dit risico verder verhoogd. De constante herhaling van de krachten op je kuitbeen maken je gevoeliger voor een fractuur.

Groucho running

Een manier om de impact van een hard terrein te verminderen is door je knie tijdens het lopen verder te buigen (tijdens de landing). Dit zogenaamde Groucho Running wordt gekenmerkt door een hardloopstijl waarbij de hoek tussen de knie en de heup afneemt tot 50 a 60 graden (in tegenstelling tot wat we natuurlijk gewend zijn te doen, zo’n 70 graden). Je kunt je dit voorstellen door te letten op je dijen. Die zijn bij 50 a 60 graden meer horizontaal. Deze manier van hardlopen vermindert de stijfheid van de benen met zo’n 20 procent en zorgt voor een langere contacttijd. Met als gevolg 80 procent minder schokbelasting voor het lichaam. En dus minder kans op blessures. Maar wel ten koste van je snelheid. Deze manier van hardlopen kost zo’n 50 procent meer energie dan tijdens ‘gewoon’ hardlopen.

Blessures op gras?

Door bovenstaande zou je kunnen concluderen dat een harde ondergrond meer risico geeft op blessures. Toch is dit niet helemaal juist. Gras heeft namelijk het nadeel dat het moeilijk is hobbels, stenen en gaten te zien. Hierdoor heb je een grotere kans op verstuikte enkels. Ook onverwachte boomwortels zijn verraderlijk. Door deze obstakels moeten je voeten, knieën, heupen en enkels zich constant aanpassen. Niet iedere loper heeft de vaardigheid om dit moeiteloos te doen. Een onderzoek een aantal jaar geleden uitgevoerd liet zien dat er juist meer blessures voorkwamen bij lopers die vaak op zachtere ondergrond trainden. Verstuikingen, verrekkingen en zelfs ontstekingen aan pezen en gewrichten kwamen vaker voor bij deze lopers. (bron)

Apeldoorn grijpt naast EK indoor atletiek in 2021

Het Omnisport centrum in Apeldoorn

Apeldoorn heeft het EK indoor 2021 niet toegewezen gekregen. European Athletics koos vrijdag voor het Poolse Torun. Dat heeft de Atletiekunie bekend gemaakt. Op haar site meldt ze verder: ‘”We waren er meer dan klaar voor om een verrassend en spectaculair evenement te realiseren. Ons bid stond als een huis, zowel financieel als logistiek en inhoudelijk. 

De atleten zouden het middelpunt zijn van een fantastisch atletiekfeest. Het toernooi zou bovendien een vliegwiel zijn om onze innovatieve ideeën in de sport werkelijkheid te laten worden en daadwerkelijk impact te realiseren in de maatschappij door mensen in beweging te krijgen en te houden. De teleurstelling is dan ook groot. Wij feliciteren Torun en wensen hen alle succes met de organisatie van het EK in 2021”, aldus Eric van der Burg, voorzitter van de Atletiekunie.’ (bron)

Verslag van de X-Trails in Le Markstein in de Vogezen (Frankrijk)

Le Markstein (Vogezen - Frankrijk)

Xtreem zwoegen in de Vogezen

 ‘Zullen we eens een keer verstandig doen?’ Vragend kijk ik Henrie aan, maar eigenlijk weet ik het antwoord al. Deze keer winnen de Vogezen het van ons, de eerste DNF van het jaar is een feit. We slaan af richting de finish van de 32 km in plaats van de lus van de 48 km te doen. Toch zijn we niet zwaar teleurgesteld, we hebben immers een fantastisch weekend gehad in de bergen van de Franse Vogezen. Vrijdags waren Eric en ik na een lange reis aangekomen in Le Markstein. Veel vertraging onderweg op de Duitse Autobahn door ongelukken. Henrie en Claudia waren al eerder vertrokken en bestookten ons ’s middags via Whatsapp met foto’s van glazen bier en een zonnig terras. Vlak nadat we de Franse grens over waren gestoken doken we al het binnenland van de Vogezen in. Wat een geweldige route, de ene haarspeldbocht na de andere voerde ons door de bergen. Inderdaad bergen, want heuvels kon je het niet meer noemen. We passeerden de Grand Ballon net onder de top, een mooi voorproefje van wat ons stond te wachten.

De X-Trails is een evenement waar we in het verleden al vaker aan meegedaan hebben, in Houffalize en in Vaals bijvoorbeeld. Meerdere wedstrijden in twee of drie dagen, die samen het eindklassement vormen. Een pittig programma, maar ook een enorme uitdaging. In de Vogezen editie van dit jaar stond er een 3 km proloog op het programma voor zaterdagmiddag. Na een korte rust gevolgd door een trail van 16 km. Maar dit waren eigenlijk de opwarmertjes voor de lange trail op zondag. Henrie en ik zouden de 48 km doen en Eric de 32. Claudia zou de korte afstand doen. Na aankomst vrijdag bleek Le Markstein een gehucht te zijn waar het skiseizoen net afgelopen was, helemaal niets te doen dus. Hotel Wolf, bij de top van de berg, was uitvalsbasis voor de X-trails, start en finish waren vanuit onze kamer gezien aan de overkant van de weg. Dichterbij hadden we het nog nooit gehad. Het avondeten bestond uit een ‘eten wat de pot schaft’ menu, maar het was prima te eten. Een bar was er echter niet, op tijd naar bed dus. Na het eenvoudige ontbijtje zaterdagmorgen hadden we tijd genoeg om wat rond te lopen en eens te kijken naar het parcours van de sprinttrail. Eerst een stukje wandelen naar de start, beneden bij de stuwdam. In een kleine 3 km 270 meter omhoog, dat is nog eens een lekkere start van het weekend. Het ophalen van de startnummers ging met de Franse slag. Het medisch certificaat werd wel bekeken, maar naar de rest van de verplichte uitrusting voor de langere wedstrijden (die nog op de slaapkamer lag) werd niet eens gevraagd.

Ruim op tijd hadden we onze loopkleren aan en waren we ’s middags aanwezig bij de startlocatie. De zond scheen en het leek wel alsof het bos uit honderden groentinten bestond. Het spiegelende oppervlak van het stuwmeer maakte er werkelijk een plaatje van. Enkele tientallen deelnemers maakte zich klaar voor de start. De 3 km was namelijk alleen voor de deelnemers aan het combinatieklassement. Na de start was het al vlot gebeurd met het genieten van de natuur. De eerste 400 meter liepen we nog vrij vlak langs het stuwmeer, wat betekende dat de stijging van de rest van het parcours gewoon bruut was. De inboorlingen hadden we natuurlijk binnen de kortste keren niet meer in zicht, wat kunnen die klimmen. Als vlakkelanders maak je dan gewoon geen enkele kans. Hijgend, puffend en met een hartslag die net zo snel omhoog ging als de hoogtemeters hees ik me met mijn stokken zo snel mogelijk naar de finish. Voor mijn gevoel was ik pas halverwege toen ik de speaker de eerste finisher al aan hoorde kondigen. Na de finish namen we een mooi plekje op het terras in beslag om uit te rusten tot de start van de 16 km. Lekker uit de wind en in het zonnetje was het prima uit te houden, even wat drinken en zelfs even lekker een beetje dutten in het zonnetje. Het vakantiegevoel dreigde ernstig toe te slaan, maar gelukkig werd het al snel wat drukker met deelnemers voor de 16 km Trail de Markstein. Tijd om weer in actie te komen dus.

De start was een enorm gedrang. Aangezien het een korte afstand en we heuvelaf startten, ging iedereen vlot van start. Henrie, Eric en ik bleven bij elkaar lopen, Claudia liep in haar eigen tempo. We moesten omlaag waar de bij de sprinttrail naar boven gekomen waren, dus het leek ons beter wat voorzichtig van start te gaan. Zo soepel mogelijk, met korte pasjes, naar beneden om de bovenbenen niet te zwaar te belasten was het devies. Dat ging redelijk goed, hoewel we ongeveer achterin het peloton liepen. Op de steile klim die volgde om het dal weer uit te komen maakten we weer wat plaatsen goed. Henrie klom makkelijk omhoog en Eric en ik volgden zo goed mogelijk, hoewel dat behoorlijk wat energie vrat. Nadat we eindelijk de top bereikt hadden hoopten we op een lekkere afdaling om even te kunnen herstellen. Maar de route was best steil en vrij technisch. Goed opletten voor de stenen en boomwortels dus. En toch proberen af en toe een beetje rond te kijken en wat mee te krijgen van het werkelijk schitterende gebied. Intensief genieten was het. De Vogezen pieken makkelijk boven de 1200 meter uit, op de toppen was zelfs nog hier en daar een restje sneeuw te vinden op de schaduwkanten. Doordat er redelijk hoge pieken en diepe dalen maak je hier al snel een heleboel hoogtemeters op hele lange klimmen en afdalingen. Op de 16 km gaf mijn Garmin een 840 meter D+ aan. Waarbij de organisatoren in het laatste derde deel nog een beetje een makkelijke route gekozen hadden. Best moe, maar heel tevreden kwamen we met zijn drieën over de streep. 2 uur en 19 minuten over 16 km, dat zegt genoeg over het parcours.

Het was nog even wachten op de finish van Claudia. De waardin had ons gewaarschuwd dat de tijd van eten niet verschoven zou worden, maar we waren gelukkig net op tijd aan tafel. Het eten was niet heel bijzonder, maar aangezien we de volgende dag nog een flinke klus hadden te klaren propten we ons zo vol mogelijk. Het ontbijt liepen Henrie en ik ook nog mis de volgende ochtend. De start was immers om 7:00 en het ontbijt begon pas een uur later. Iets klaar zetten voor ons kregen we met ons beste schoolfrans niet voor elkaar. ’s Morgens om 6:00 gingen de 70 km lopers van start, maar dat deden ze heel zachtjes. Ik werd er niet wakker van hoewel we zo ongeveer naast de start lagen te slapen. Ook de 48 km lopers deden het zachtjes in en voor het hotel, geen reden om iedereen wakker te maken immers. Een klein buitje en de ochtendzon trakteerden ons op een prachtige regenboog voor de start. Maar gelukkig werd het droog voordat we werkelijk op weg gingen. Henrie en ik begonnen rustig aan de wedstrijd. Een kilometers lange rustige afdaling leek van tevoren een prima mogelijkheid om de benen wat los te lopen na de inspanningen van een dag er voor. Maar in de praktijk viel dat toch tegen. In 8 kilometer daalden we van ruim 1200 meter naar 420 meter. Hoewel dat over het algemeen over best goed begaanbare paden ging begon het na een kilometer of 5 al wat te zeuren in de bovenbenen. Toch te hard van stapel gegaan de dag er voor? Of was het gewoon het lange afdalen wat we niet gewend zijn? De temperatuur liep lekker op en het leek een mooie voorjaarsdag te worden verder. Aan het eind van de afdaling eerst maar even stoppen om wat uit te doen. Bij Henrie gutste het zweet al uit alle poriën en ik had het ook al lang niet koud meer.

Na het letterlijke dieptepunt van de route ging het weer omhoog. Bijna 10 kilometer lang klommen we meer of minder steil weer omhoog, richting de Grand Ballon. De 70 km lopers mochten nog een extra lusje tot vlakbij de top, maar wij mochten de ‘Ballon’ van een afstandje bewonderen. Mijn stokken waren inmiddels zo ongeveer mijn beste vrienden geworden. Tijdens de steile stukken hielpen ze me omhoog en tijdens de minder steile stukken van de klim hielpen ze om wat extra voorwaartse snelheid te geven bij het wandelen. Want het was heel veel wandelen, powerhiken of hoe je het ook maar noemt. Hardlopen konden we in dit gedeelte van de route alleen op de zeldzame vlakkere stukjes. Gelukkig was de verzorgingspost bij de Grand Ballon goed voorzien van cola en allerlei ander lekkers om onze energie- en vochtgehalte weer op te krikken. We namen er dan ook even rustig de tijd voor. Ook mooi dat hier ook Vlamingen als vrijwilliger fungeerden. Kon je tenminste nog een woordje wisselen met ze. Erg vriendelijke mensen, die wisten wat lopers nodig hadden. Gesterkt gingen we weer op pad. Tijdens de inspanningen naar de Grand Ballon had Henrie een behoorlijke dip qua energie, maar dat werd een stuk beter in het stuk wat nu kwam. Bij mij ging het redelijk qua energie, maar ik moest wel flink mijn best doen met klimmen. Daar ben ik niet zo goed in als Henrie. Het stuk kwam voor mij daarom ook als geroepen. Niet vlak, maar steeds een beetje op en neer. Veel meer zoals we gewend zijn van onze trainingen in bijvoorbeeld het Montferland. Vol goede moed tikten we de kilometers weg. Niet heel snel, maar gestaag. Goed opletten onderweg, want zelfs de beste paden waren bezaaid met verraderlijke stenen en boomwortels.

Na 22 km waren we weer terug bij Le Markstein en gingen we weer een groot gedeelte van de 16 km route van zaterdag doen. De steile afdaling die ik de dag ervoor nog op souplesse naar beneden trippelde, deed nu gewoon zeer aan de bovenbenen. Ik voelde de spiervezels bijna kapotgaan bij het remmen. En dan moest je daarna ook nog weer omhoog die verschrikkelijke helling op. Er leek geen eind aan te komen aan de klim en, eenmaal uit het bos werd het ook nog eens een stuk warmer op de ‘alpenweide’ naar de top. Het zweet drupte van mijn hoofd, en bij Henrie liep het zweet er aan alle kanten er uit. Op de top waaide het gelukkig een beetje en koelde het weer wat af. We besloten maar even een korte pauze in te lassen om weer bij te trekken. Het voelde niet alsof het onze dag was vandaag. Eenmaal weer op gang wisten we allebei wel hoe de vlag er bij hing. Hardlopen was niet veel mogelijk en waar het ging was het hard werken. Het powerhiken omhoog kostte veel moeite en zelfs de afdalingen deden zeer. We zouden volgens het hoogteprofiel in de lus van de 48 km nog een flinke afdaling moeten en de bijbehorende klim om weer bij de finish te komen. Het zou een beste dobber worden om de 48 km te halen. Waarschijnlijk zouden we het wel kunnen, maar wilden we nog een uur of vier doorworstelen? Ik had het idee dat ik dan de rest van de week helemaal gesloopt zou zijn. De afslag naar de 32 kwam dichterbij en dichterbij.

De vraag of we een keer verstandig zouden doen was dan ook een beetje retorisch, we gingen de 48 km gewoon niet doen. Bij de finish aangekomen waren we tevreden. 1337 hoogtemeters in 32 km gaf mijn Garmin aan. Moegestreden en een mooi weekend gehad in een geweldige omgeving, veel meer kun je niet wensen. Bij start en finish bleek het inmiddels een gezellige drukte geworden te zijn. We waren net op tijd om Claudia aan te moedigen bij de start van haar 9 km en we zagen Eric nog langskomen tijdens zijn goed gelopen 32 km wedstrijd terwijl we lekker in het gras van het zonnetje lagen te genieten. Tegen de tijd dat zij ook binnen waren bij de finish en we op het terras nog wat gedronken hadden was ik al aardig aan het verbranden in de zon. Er was van tevoren geen goed weer voorspeld, dus zonnebrandcrème had ik niet bij me. Alles bij elkaar hadden we gewoon een geweldig mooi en sportief weekend gehad. Mooi weer, prachtige omgeving en enorm gezellig, wat wil je nog meer. Een andere keer gaan we dan wel weer helemaal tot het gaatje om de finish te halen, dat DNF’fen moet immers geen gewoonte worden.

Andre Bleumink

Mathias Welz loopt schitterende tijd op 33e Marathon van Hamburg

Mathias Welz

Mathias Welz, het Duitse lid van AVA'70, heeft vanmorgen een geweldige tijd van 2:41:34 uur op de marathon van Hamburg gelopen. In een erg vlakke race kon hij alle vijf kilometer tijden dik onder de 20 minuten houden en eindigde daarmee op een prachtige 82e plaats. Zijn gemiddelde kilometertijd was 3.49 minuten! 

Split	time of day	time	diff	min/km	km/h	place
5km	09:51:11	00:19:03	19:03	03:49	15.75	-
10km	10:10:04	00:37:56	18:54	03:47	15.89	-
15km	10:28:35	00:56:27	18:32	03:43	16.20	-
20km	10:47:38	01:15:30	19:03	03:49	15.75	-
Halb	10:51:44	01:19:37	04:07	03:45	16.04	-
25km	11:06:32	01:34:24	14:48	03:48	15.83	-
30km	11:25:40	01:53:32	19:09	03:50	15.68	-
35km	11:44:50	02:12:43	19:11	03:51	15.64	-
40km	12:04:44	02:32:36	19:54	03:59	15.09	-
Finish	12:13:41	02:41:34	08:58	04:05	14.70	72

uitslagen

site organisatie

Organisatie Gerard Tebroke Memorial maakt er een potje van

v.l.n.r.: Roy Mengerink, Jan te Brake (beide van de organisatie GTM-Loop)  en talentverbinder Richard Jongetjes (foto Nathan Posthumus)

De organisatoren van de GTM-loop maken er een potje van. Figuurlijk, dan wel te verstaan. Zij hebben besloten een deel van de opbrengst van de loop te schenken aan het project 'Er een potje van maken'.

De GUV Businessrun vormt een belangrijk onderdeel van de Gerard Tebroke Memorialloop, die dit jaar op zaterdag 19 mei wordt afgewerkt. De organisatie doneert jaarlijks de helft van het inschrijfgeld van de GUV Businessrun aan een goed doel met een lokaal karakter. Na Hospice de Lelie, kindertehuis Popesti en de Joanne Noordink Foundation is er dit keer gekozen voor het project 'Er een potje van maken'. Dit prachtige sociale project is een dinerprogramma voor senioren uit de gemeente Aalten. Drie restaurants, Stegers, Enjoy en Herbergh d'Olde Marckt, zijn betrokken bij het programma.

'Er een potje van maken' is een mooi initiatief van talentverbinder Richard Jongetjes, Zorgcombinatie Marga Klompe en Figulus Welzijn. Drie maal per jaar kunnen telkens achttien ouderen gezellig samen gratis eten met leeftijdsgenoten en babbelen over van alles en nog wat. Even eruit, even alle aandacht krijgen is het motto. Financieel wordt het geheel opgehoest door donaties en de restaurants serveren het diner tegen kostprijs.

Inmiddels hebben zich al een recordaantal teams ingeschreven voor de GUV Businessrun en is de organisatie van het project 'Er een potje van maken' met de donatie vanuit de AVA'70-Gerard Tebroke Memorialloop voor dit jaar weer verzekerd van drie mooie restaurantmomenten. Het is nog steeds mogelijk om als bedrijf of instelling op te geven voor de businessrun. Het is goed voor de vitaliteit van de medewerker en het bedrijfsteam steunt er ook nog eens dit prachtig project mee.

Verslag van de 5e Koningsloop in Aalten

vlnr Evan Oosterink, Rick Heutinck en Freddy Dekker

Doetinchemmer Rick Heutinck superieur in Koningsloop Aalten

door Benno Stevering

AALTEN – Onder perfecte omstandigheden liep de kersverse vader Rick Heutinck uit Doeitnchem vrijdagmiddag naar de volle winst in de Aaltense Koningsloop. Hij kende geen moment van verzwakking. Met 16.22 minuten bleef de lange afstand survivalrunner wel verwijderd van het parcoursrecord dat Mark te Brake.vorig jaar neerzette. Heutinck: ‘’Mijn directe opponent was vandaag de jonge atleet Evan Oosterink van Argo. Hij bood het langst tegenstand maar ontbrak het aan kracht na de eerste grote ronde. Uiteindelijk liep ik steeds verder weg van de jongen van het Argo topteam uit Doetinchem. Ik kon aanzetten en had tenslotte nog een flink eindschot in de laatste twee ronden. Ik liep op souplesse en het ging erg lekker op deze bijzondere dag waarbij we veel bultje op en af moesten lopen. Daarbij ging het nog eens best wel hard. Feitelijk kom ik het best tot mijn recht op de vlakke stukken. Maar juist het glooeiende parcours door het centrum van Aalten kende de charme van de Koningsloop. Ik werk namelijk in het Slingeland als verpleegkundige waarbij er toch nog veel feestdagen gewerkt moeten worden. Ik heb nooit eerder sneller gelopen op deze afstand. Met twee jonge pasgeborenen zet ik de survival even op een lager pitje. Ik ben geïnviteerd voor de Gerard Tebroke Memorialloop waar ik in mei de 10 km loop. Daarna wacht ons het NK survival in de Knipe’’ De pas 16 jarige Oosterink maakte een enorme progressie door en was blij met zijn tweede tijd van 16.28 minuten.’’In het eerste rondje moest ik duidelijk op tempo komen. Mijn bedoeling was achter koploper Rick Heutinck te blijven lopen. Ik wist dat hij een goede tijd had gelopen bij de Kruisberg Trial Run. Het ging aardig goed in Aalten. Maar inderdaad brak de kracht me op in de laatste twee ronden. Ook was het druk op het parcours waarbij we veel mensen moesten inhalen. Met deze tweede tijd ben ik tevreden. Ik ga me nu volledig focussen op de vijf kilometer. Aan het Rietveld college doe ik dit jaar mavo examen, waarna ik hoop over te stappen naar de Havo. De training voor het hardlopen staat prima in balans met de studie.’’ Op de 1500 meter verbeterde Oosterink onlangs zijn record naar 4.30 minuten. Veteraan Freddy Dekker uit Lichtenvoorde koos positie en wist uiteindelijk de derde plek op te eisen in 17.07 minuten. 

Met 19.37 minuten was het Cindy Brussé van de organiserende vereniging die Wendy Sasse uit Harreveld nipt voor wist te blijven. Sasse kwam in de laatste ronde namelijk nog angstvallig dichterbij aangezien de koplooster verzuurde. Cindy hierover: ‘’In de smalle bochten kon ik niet goed zien hoever Wendy achter me was. In de vierde ronde ging het nog lekker, daarna verzuurde ik snel. Ik heb zin in de triatloncompetitie waarbij we als team vier van de vijf wedstrijden mee moeten doen om mee te dingen met de prijzen. Ik zie erg uit naar de Stadstriatlon waarbij het zwemmen door de grachten van Woerden gaat. Het is een vierde triatlon op 21 mei. Zwemmen is ook mijn beste discipline.’’ Brusé, fulltime werkzaam op de Winterswijkse spoedeisende hulp, zal zich na de kwart triatlon in Woerden focussen met haar team op de eredivisie. Helaas kon ze in haar voorbereiding de halve marathon van Enschede vanwege een beenblessure niet uitlopen. Voor Woerden zal ze viermaal per week twee uur moeten fietsen. Met zijn 68 jaren was veteraan Theo Schootman uit Neede de oudste deelnemer. Hij realiseerde 21.18 minuten.AVA’70 kon terugkijken op een goede bezette, bijzonder sfeervolle Koningsloop. Harry Striekwold uit Gaanderen was de speaker van de loopwedstrijd in Aalten.

Cindy Brusse

Groeiende populariteit Koningsloop AVA'70

Winnaar op de 5 kilometer Rick Heutinck

De Koningsloop vormt al vele jaren een vast programma onderdeel bij de festiviteiten op de Nationale Oranje Feestdag. Het sportieve evenement mag zich verheugen in een groeiende populariteit en dit jaar verscheen er een record aantal deelnemers aan de start. Nadat tientallen vrijwilligers in het centrum van Aalten parcours hadden klaargemaakt, ging het sein op groen en kon het hardloopspektakel van start gaan. Maar liefst 103 jongens hadden zich ingeschreven voor de 800 meter en nadat burgemeester Stapelkamp het startschot had gegeven, werd hij bijna onder de voet gelopen door de wegstuivende menigte. Het pittige rondje door het dorp met klinkerwegen en heuveltjes trok het veld behoorlijk uit elkaar. Voor menig 3, 4- of 5 jarigen, was het aan de hand van papa en mama ook best genieten geblazen, want het applaus van de vele honderden mensen is prachtig om te ervaren. 

Ogenschijnlijk had de kop van de groep daar weinig oog voor. Sil Kreykamp is een groot talent van de enorme pupillenafdeling van AVA`70 en etaleerde ook dit keer weer zijn klasse, door als winnaar de finish te passeren. Hij werd op de voet gevolgd door Koen Hoopman, die tweede werd en Giel te Brake, die als derde op het podium verscheen. Bij de meisjes was het Madelief van Erkelens, die  ijzersterk liep en met de overwinning aan de haal ging. Marit Leuven werd tweede en Sam ter Heurne scoorde dezelfde tijd en werd derde in de eindrangschikking. De burgemeester “trakteerde” bij de finishlijn de jonge talenten nog op een high-five en dat werd door de kids enorm gewaardeerd. Uiteraard was ook de medaille een gewild presentje, dat dankbaar en trots in ontvangst werd genomen.

Om kwart voor twaalf was het de beurt aan de oudere jeugd om hun kunnen te tonen. Een groot peloton vertrok voor de wedstrijd over 1600 meters. Een zware opdracht, want het selectieve parcours vraagt veel van de atleten. Ook bij deze wedstrijd heel veel AVA-geel aan de start en bij de jongens was het Noah Lampio, die na een spannende en uitstekend gelopen wedstrijd de winst voor zich opeiste. Twan Meinen werd op korte afstand knap tweede, terwijl Harmen Klein Poelhuis als derde over de meet ging. Bij de meisjes finishte Norah Rusink, achter Maren de Koning en Elvira Jansen, op een mooie derde plaats en dat was een prachtige prestatie.

Een sterk deelnemersveld werd weggeschoten voor de slotafstand van de Koningsloop. De atleten moesten 5 kilometer afwerken op het pittige parcours in het centrum van Aalten en het werd een slijtageslag, met name door de kuitenbijter op weg naar de finish. Gesteund door het applaus en de aanmoedigen van het talrijke publiek, maakten de lopers er een prachtige wedstrijd van. Survival-atleet Rick Heutinck werkte zich na de start langzaam richting de koppositie en finishte in een uitstekende tijd van 16, 22 minuten. Op korte afstand werd Evan Oosterink tweede, terwijl veteraan Freddy Dekker de derde plaats voor zich opeiste. AVA`70-atleet Björn Demkes scoorde de 5^e eindtijd. Bij de Dames ging favoriete Cindy Brussé vanaf de start op jacht naar de overwinning. Hoewel Wendy Sasse aan het einde nog dichtbij kwam, zegevierde de Aaltense triatlete voor Sasse en hield op de meet nog 3 seconden over. De derde plek was voor Nathalie Demkes, die een hele goede wedstrijd liep.

De organisatie was na afloop zeer tevreden over het verloop van de Koningsloop, waarbij tientallen vrijwilligers van AVA`70 alles in goede banen hebben geleid. Een recordaantal van maar liefst 352 deelnemers bereikten de finish en mochten een medaille in ontvangst nemen. Het vele publiek langs het parcours kreeg prachtige hardloopsport te zien en zag atleten van jong tot oud uitstekende prestaties neerzetten!   

Winnaar op de 2 kilometer Noah Lampio

Foto's en uitslagen van de 5e Koningsloop in Aalten

Enkele toppers van AVA'70

Klik op de link voor de foto's

fotoalbum

uitslagen

site organisatie

Voor de start van de 1 kilometer bij de jongens

Programma Koningsloop Aalten

Uit de oude doos: Koninginneloop Aalten in 1979

Koninginneloop 1979

Links op de foto een piepjonge Jan te Brake junior, op de bussluis waar nu de Hema staat. In het midden Gerbrand Karsten en rechts loopt Marcel Winters. Het rondje liep door de Hofstraat, langs het oude feestgebouw en café Schiller.

Gerard Tebroke Memorial komt op stoom

De flyer van de Gerard Tebroke Memorial

Op zaterdag 19 mei a.s. vindt de 18e editie van de Gerard Tebroke Memorialloop plaats. De wedstrijd trekt altijd een groot peloton atleten van alle leeftijden naar Aalten, waar in het centrum een complete hardlooparena zal worden opgebouwd. Het belooft wederom een prachtig evenement te worden, waarin jeugdige talenten en nationale toplopers zullen gaan strijden om de podiumplekken. Echter, alle lopers kunnen genieten van de fantastische sfeer bij de start- en finishlocatie, waar het publiek in grote getale de deelnemers zal begroeten met aanmoedigingen en applaus.

GTM-clinics voor de basisscholen

Om de basisschoolleerlingen te activeren en motiveren, had de organisatie van de GTM-Loop besloten om clinics te geven. Een aantal trainers heeft maar liefst 20 hardlooplessen aan de groepen van de Bovenbouw verzorgd. De reacties waren bijzonder positief en de verwachting is, dat diverse kinderen in actie zullen komen bij de Intertoys Kidsrun.  Bij de finish ontvangen de deelnemers een fraaie medaille, een goodiebag en een waardebon van de Intertoys.

Schaersvoorde in training

Nadat vorig jaar al de leerlingen van de eerste klas van Schaersvoorde werd klaargestoomd voor de GTM-Loop, volgen nu de 1e en 2e klassers gedurende een aantal weken een hardloopprogramma. Een deel daarvan vindt plaats op school, maar er wordt ook getraind op het complex van AVA`70. Bij de GTM-loop komen de leerlingen in actie bij de Scholierenrun, waarbij het parcours een lengte heeft van 3000 meter. De deelnemende scholieren ontvangen, naast een medaille ook allemaal een gesponsord T-shirt, dat ze na afloop mogen houden.

Startnummer op naam

Ook dit jaar is het weer mogelijk om een startnummer te krijgen met je eigen naam. Altijd leuk voor jezelf, maar ook voor het publiek langs de kant. De voorinschrijving voor een startnummer op naam, sluit op zondagavond 13 mei a.s. om 23.59 uur. Daarna is voorinschrijving nog wel mogelijk, maar ontvang je een startnummer zonder je naam daarop gedrukt.

Voorinschrijven is mogelijk via de site: www.gerardtebrokeloop.nl. De voorinschrijving sluit op vrijdagavond 18 mei a.s. om middernacht. Na-inschrijving is mogelijk op de wedstrijddag zelf, vanaf 16.00 uur bij het wedstrijdsecretariaat, dat gevestigd is in het Gemeentehuis van Aalten.

De vrouwen hebben het voor het zeggen in de Twentse marathon en die formule past in een trend

Winnares van de Enschede Marathon bij de vrouwen: Kellen Waithira in 2.34.06 (foto Nikki Polman)

Voor het eerst in drie jaar is met Hicham el Barouki de winnaar nu wel een man

Door: Maikel Suilen

De omroeper van dienst benadrukt nog een keer hoe spannend de vrouwenrace van de marathon in Enschede verloopt. 'Maru lijkt op de overwinning af te stevenen, maar vlak Waithira nog niet uit', klinkt er door de speakers. Het lijkt er niet toe te doen dat er vijf mannen voor de twee Afrikaanse vrouwen rennen.

De oudste marathon van Nederland - de eerste editie was in 1947 - focust zich sinds drie jaar op de vrouwenrace. De editie van zondag is de 50ste, met deze keer tien Afrikaanse loopsters en enkele honderden vrouwelijke recreanten aan de start.

De keuze voor vrouwelijke in plaats van mannelijke toplopers is deels uit nood geboren. Voor het aantrekken van toplopers had de organisatie niet genoeg budget. De subtop was het hoogst haalbare, waardoor publiekstrekkers ontbraken. Tot echte toptijden waren deze mannen niet in staat, maar desondanks liepen ze ver voor de rest van het veld uit. Het maakte de race onaantrekkelijk voor de toeschouwers, vond de organisatie.

Door het accent te verleggen naar de vrouwelijke Afrikaanse lopers onderscheidt Enschede zich van de andere marathons in Nederland. De hoop dat de vrouwen de strijd aan konden gaan met de mannen bleek de afgelopen twee jaar gegrond. Tweemaal was een vrouw de snelste.

De Marokkaan Hicham el Barouki is zondag de eerste mannelijke winnaar in drie jaar. Hij finishte na 42 kilometer en 195 meter in 2.26.18, bijna acht minuten voor de eerste vrouw: Kellen Waithira in 2.34.06. Toch wordt de 21-jarige Keniaanse na afloop het meest bejubeld.

'Het is goed dat tijdens een gemengde race de vrouwen eens de meeste aandacht krijgen', zegt Frank Futselaar, tempomaker van dienst. 'De focus ligt altijd op de mannen, ook als er heel goede vrouwen meedoen. Ze verdienen dit.'

Hardlopen wint de laatste jaren aan populariteit onder vrouwen. Evenementen zien een sterke stijging in het aantal deelneemsters. Niet alleen in Enschede, maar in het hele land. De opkomst van zogeheten 'ladies-runs' - uitsluitend voor vrouwen - past geheel in dit plaatje.

'Hardlopen is de ideale manier om fit en slank te blijven', probeert Ingrid Prigge (54) de trend te verklaren. De drievoudig winnares in Enschede (2007, 2010, 2011) heeft deze zondag haar laatste marathon gelopen. 'Het is voor vrouwen ook aantrekkelijker geworden om te rennen. Leuke sportkleding speelt een rol.' (bron)

Dijkslag loopt Rund um den Altwetterzoo in Münster(D)

Mooie 3e plaats M50 voor Gerrit Dijkslag in Münster

Een warme zondagmorgen rondom de dierentuin.

Een beetje onwennig rijd ik de grens over richting het Duitse Munster. Vandaag is het zondag 22 april, de dag van mijn comeback, mijn eerste wedstrijd sinds de tweede hartritmeoperatie. De dag begon al goed, hoewel het erg vroeg in de ochtend was toen ik van de wekker wakker schrok, scheen de zon al volop en nog belangrijker, voor het eerst sinds 16 maanden hoef ik geen medicijnen te slikken voor een wedstrijd. Dat is maar goed ook, want anders had ik de wekker nog een uur vroeger moeten zetten.

Maar tijdens de rit naar de AllwetterZoo blijft het gevoel onwennig, ik heb deze wedstrijd al twee keer eerder gelopen, maar dat was beide keren de 10km, de eerste keer 24 jaar geleden! Toen was ik wedstrijd fit, wist ik ongeveer wat ik zou kunnen lopen. Nu heb ik geen idee. Toen ik op 10 maart weer begon met trainen was ik blij dat ik het Loohuisbos haalde en daar wat oefeningen kon doen voor ik weer terug naar huis strompelde. Acht dagen later deed ik mijn eerste voorzichtige versnellingen, 3x3min. Wat kunnen 3min lang duren, met wat wandelen tussendoor haalde ik ook de laatste versnelling. Met de hulp van de fysio en heel veel oefeningen begon het steeds meer op hardlopen te lijken wat ik deed.

Vandaar mijn rit naar Munster, naar de Volks und Strassenlauf Rund um den AllwetterZoo, om te zien waar ik na zes weken trainen zou staan. 20min en 4sec na de start wist ik het, ik sta nog lang niet waar ik wil staan, maar voor nu ben ik heel tevreden. Tijdens het inlopen hadden mijn heupen nog heel instabiel aangevoeld, maar tijdens de wedstrijd viel dat heel erg mee. De eerste km ging iets te snel, maar ging ook het meeste naar beneden, terwijl er in kilometers 2+3 langs de Aasee meer vals plat zat dan ik me kon herinneren. Of komt dat gevoel door een gebrek aan vorm? In km 4 moet ik iets aan snelheid inleveren, terwijl de laatste km best wel weer strak gaat, waarbij ik er zelfs nog een eindsprintje uit weet te persen op de atletiekbaan. Helaas tikt de klok te snel om onder de 20min te blijven. Maar wat zou het, vandaag voel ik me sinds tijden weer atleet en mag zelfs op het podium plaatsnemen, derde bij de M50!

Geweldige prestatie mannenploeg AVA'70 in Stadskanaal

Björn Demkes

Punten- en clubrecord voor mannenploeg!

Ploegleider Bart Wesselink had zijn manschappen al vroeg opgetrommeld voor de eerste competitiewedstrijd van het seizoen in Stadskanaal. Het resultaat is grandioos en ver boven verwachting. Met een 4e plek draaide de ploeg - 9 man sterk mee voor de prijzen! Het team behaalde bijna 1000 punten meer dan vorig jaar. (5400 tegen 6300)

Een grootse prestatie van twee klasbakken - Björn (17.19 sec) en Gertjan (17.40 sec) - op de 110m horden was het voorportaal van de beste competitiedag uit de historie! Debutant Zowie liep een fabelachtige 800m en verpulverde zijn pr (2.01.05). De snelste voorzitter van Nederland Rudi toonde zijn klasse op de sprint. In een razend spannend duel op de 100 meter bleef hij Sam nipt voor. (12.69 sec - 12.87 sec)

Mees (junior b) is het toptalent van de club. De 16-jarige spierbundel viel op met een uitstekende prestatie bij kogel (10.29m), het onderdeel dat overigens door Gertjan werd gewonnen (11.60). Luukie te Brake ging samen met Bjorn de strijd aan op de 5000m (26 graden op een kunststof baan). Een loodzware opgave met 19.08 min als resultaat! Bjorn dook onder de 18 minuten, eerder op de dag sprong alleskunner Bjorn ook al over 1.70 (hoogspringen).

Stan was niet helemaal tevreden over zijn 400m, desalniettemin raffelde hij deze afstand af in 55 seconden. Erwin kwam na jaren weer dicht in de buurt van zijn record op het hinkstapspringen (11.24 meter). De dag werd afgesloten met een messcherp clubrecord op de Zweedse Estafette (400-300- 200-100). Zowie, Rudi, Stan en Erwin liepen drie seconden rapper dan de oude toptijd (2.11.48 min). Jurylid Gerda zorgde ervoor dat alles eerlijk en gladjes verliep. Dank aan deze topper! Wat een dag!

Klik op de link voor de uitslagen

uitslagen

teamuitslag AVA'70

Erwin Wamelink, de schrijver van dit stukje

AVA'70 lid Björn Weier loopt Marathon van Bonn

Marathontijd Björn Weier 3:40:14 uur

TOP oder GLOP?

Ich laufe locker durch die Bonner Innenstadt, die Sonne scheint mir ins Gesicht und ich stelle mir wieder einmal die Frage, die ich mir schon so häufig in meinem Läuferleben gestellt habe: Was wäre eigentlich möglich, wenn ich ein Planer wäre, wenn ich mein Training strickt nach Schema und jährlichen Zyklen absolvieren würde - so, wie es Sinn macht, wenn man gute Leistungen erzielen möchte? Aber leider laufe ich nun einmal nicht gerne nach Plan, bin lauftechnisch meistens eher kurzentschlossen, man könnte sagen, ich bin ein GenussLäufer ohne Plan, ein GLOP.

Und so war auch die Idee zur Teilnahme am Bonn Marathon wieder eine ziemlich kurzfristige Entscheidung gewesen. Schließlich hatte ich einen Termin auf der Marathon-Messe und wenn ich schon mal da war… Gut vier Wochen ist es nun her, dass ich beim 6 Stundenlauf in Rheine am Start stand. Mit zu wenigen langen Einheiten in der Vorbereitung lief diese Veranstaltung für mich suboptimal. Vor allem in den letzten der zu absolvierenden 5 KM-Runden wäre ich wohl eine leichte Beute für jeden mittelmäßig trainierten Walker gewesen. Glücklicherweise hat der GLOP aber einen Vorteil gegenüber dem Planer, er ist äußerst flexibel. Und so rechnete ich kurz durch, wie fit ich wenige Wochen nach Rheine in Bonn wohl sein könnte:

zu wenige lange Läufe in der Vorbereitung für Rheine
+ 6 Stundenlauf in Rheine
+ ein oder zwei weitere lange Einheiten vor Bonn
+ die Erfahrung von vielen Marathons und einiger Ultras
= gute Marathon-Form

Nun muss ich lange an diese Rechnung denken. Hinter mir liegt die erste Hälfte des Bonn Marathons. Strahlender Sonnenschein, eine schöne Strecke und gute Stimmung prägten die ersten 21 Kilometer. Alles fühlt sich gut an, ich bin locker unterwegs und fast ein wenig überrascht, wie gut es läuft, immerhin konnte von einer gezielten Vorbereitung nicht wirklich die Rede sein. Nun ist es in Bonn so, dass die Marathondistanz aus einem Zwei-Runden-Kurs besteht. Während ich also locker trabend das gute Wetter genieße und den Gedanken durchspiele, vielleicht auf der zweiten Hälfte doch noch einmal richtig anzugreifen, fällt mein Blick auf die erneut zu absolvierende Kennedybrücke. „Kenn ich schon!“ schießt plötzlich ein nörgelnder Gedanke durch meinen Kopf. Nanu, was vermiest mir da plötzlich meine goldige Stimmung? Ich laufe irritiert weiter, bleibe brav hinter den beiden Läufern, denen ich schon die ganze Zeit über folge, und verwerfe zunächst den Gedanken, schneller zu werden. Eigentlich sind die Beine locker, alles läuft wie geschmiert, aber wieder meldet sich nach einigen Minuten die nörgelnde Stimme „Bestzeit kannst Du eh nicht mehr laufen, hättest Du Dir früher überlegen müssen,…die Kehre da kenn ich übrigens auch schon …“. Ich rechne meine Zielzeit hoch, die ich bei gleichbleibendem Schnitt erreichen würde. Hm, nicht Fisch nicht Fleisch, da hat der Nörgler schon recht. Aber eigentlich wollte ich den Lauf ja auch nur locker absolvieren. Ruhig bleiben, weiter genießen, denke ich. 

Doch plötzlich geschieht es, bei Kilometer 23 übernimmt die Stimme endgültig die Oberhand. „Langsamer, langsamer! Keine Lust mehr…Zeit ist eh schlecht… kenn ich schon, kenn ich schon…!“ Wie auf Knopfdruck sackt meine Geschwindigkeit ab, die beiden Läufer vor mir entwischen und ich bringe keine Motivation auf, ihnen weiter zu folgen. Allein meine Beine wehren sich noch tapfer, bleiben locker, aber auch sie können gegen den Geschwindigkeitsverfall nicht verhindern. Der Kopf will nicht mehr und der Körper merkt nun beleidigt an, dass wir ja auch in letzter Zeit überhaupt nur Bummeltempo gelaufen wären. Ein Moment der Panik entsteht, schließlich obsiegt ein Gefühl der Antriebslosigkeit, bis sich der Nörgler wieder meldet. „Na toll, in diesem Bummeltempo sind wir ja noch ewig unterwegs…“. Ich laufe langsam weiter, zumindest weiß ich durch die Erfahrung vieler Wettkämpfe, dass ich finishen werde. Aber ich weiß auch, dass ich mal wieder mit mir hadern werde, weil ich ohne gezielten Trainingsplan nur schwer zufriedenstellende Zeiten laufen kann. Bei uns im Lauftreff werde ich manchmal etwas belächelt, weil ich für meine Leistungen dann gerne eine ganze Liste von Ausreden parat habe. Zu warm, zu windig, zu kalt, zu viel Regen, zu wenig Regen, zu langweilige Strecke… Hier und heute aber stimmt alles. Schließlich laufe ich nach einer gefühlten Ewigkeit über die Ziellinie und habe tatsächlich immer noch keine Ausrede parat. Als mir die Finisher-Medaille um den Hals gehängt wird aber muss ich lächeln – mehr war heute nicht möglich. Ich bin halt ein GLOP, ich kann nichts dafür…