Verslag van de 35e Engbergencross in Gendringen

Yahala Awal Aman won de tien kilometer in 34.23 minuten

Awal broers heersen in Engbergencross Gendringen

Door Benno Stevering

GENDRINGEN – De gebroeders Awal uit Doesburg, lid van Argo domineerden zondag de Engbergencrossloop in Gendringen. Zo won Yahala Awal Aman de tien kilometer in 34.23 minuten. De vijf kilometer viel ten prooi aan Mudesir Awal Aman met een tijd van 18.04 minuten. De jongste Siraj Awal Aman was de rapste op de 3,5 kilometer met 11.11 minuten. Remi Rondeel uit Zelhem, lid van Argo,  liep zondag naar een uitstekende tweede plek in 36.25 minuten op de 10 kilometer in de Engbergenloop. Hij is trainende voor de achtkastelenloop in Vorden over 30 kilometer en moest even over het idee heen stappen dat met deze kilometeropbouw zijn eindtijden dan hierdoor ook wat langzamer zijn dan hij gewend was. Zijn commentaar: ‘’Een paar jaar terug heb ik ook de tien kilometer gelopen dus ik kende het parcours nog wel. Maar ik had niet meer verwacht dat deze wedstrijd  zo zwaar zou zijn. Het is met recht een heuse cross. En dan moet je gaan voor je plaats en niet kijken naar je eindtijd. Maar als je de afgelopen periode snellere tijden hebt neergezet valt die gedachtengang even moeilijk om te zetten. In het Engbergenbos moesten we drie ronden afleggen waarbij we ook drie maal een venijnig klimmetje moesten nemen.  In combinatie met de wind was het best pittig en kwam je moeilijk in je ritme. Ik heb verder niet geprobeerd om bij Awal te blijven. Die lag te ver voor. Mijn voorsprong op Frank Reintjes uit Oud-Zevenaar  was groot genoeg. Volgende week is de 30 kilometer in Vorden al. Dan moet blijken of mijn voorbereiding voldoende is geweest. Het parcours heb ik al fietsend verkend. Om hem te lopen zou een uur en 50 minuten een mooi streven zijn.’’ Veteraan Frank Reintjes uit Oud-Zevenaar, lid van het Craftteam werd derde in 37.12 minuten. Onlangs pakte hij bij het NK indoor drie kilometer nog een zilveren medaille bij de masters.  

Beste vrouw op de tien kilometer werd Jacobine Corbeek uit Millingen aan de Rijn, lid van Loopgroep Ooijpolder,  in 54.02 minuten. ‘’Wij organiseren op tien april ons tiende rondje Millingen. Mijn concurrente, Esther Olde Elberink moest in de derde ronde afhaken. Wel wist ze me nog in het vizier houden. Ik draai nu al elf jaar mee in de atletiek. In de slotfase speelde mijn knie nog even wat op. Maar mijn voorsprong was voldoende voor de zege!’’. Met haar tweede plek was  Esther Olde Elberink uit Gendringen content. Zij had 54.28 minuten nodig over de tien kilometer. Ze gaf aan sneller te kunnen lopen. In voorgaande edities ging het naar haar zeggen beter. De prestatie was enigszins tegenvallend, een reden om haar training nog eens onder de loep te nemen. Wel was ze blij in Gendringen mee te hebben gelopen voor eigen publiek. 

Oud Europees Kampioen en 800 meter specialist  Bram Som, lid van Atletico’73  werd tweede op de vijf kilometer achter Mudesir Awal Aman, maar liet zich door de inhaalrace van Mudesir Awal enigszins verrassen. Heel even was er een discussie dat er verkeerd gelopen zou zijn. Foto’s brachten uitkomst en Awal bleef winnaar. Bram traint nog steeds op Papendal. ‘’Ik richt me nog steeds op kwalitatief haaswerk voor snelle atleten op de 800 en 1500 meter waar ik veel waardering voor heb. Ik weet qua tijd wat ze willen en probeer als haas de atleten naar die tijden toe te laten lopen. Maar ook ik word ouder en teer steeds meer in op mijn basiswedstrijdritme die ik nog heb van vroeger. Dat is voor het haaswerk niet erg, maar vergt wel meer training om het vereiste niveau te blijven behalen.’’ Robin Rietman die na de Dijkencrosscompetitie in Pannerden in een dipje zat, verhuisde onlangs van Ulft naar Doetinchem en stapte over van Atletico’73 naar Argo. Daar sluit zijn training beter aan bij de jeugdige talenten van Argo, waaronder Remi Rondeel en Bob te Lindert. Wel gaf hij aan terug te kijken op een mooie tijd onder trainster Wilma Bod. Tijdens de 5 kilometer werd Rietman derde achter Bram Som uit Gaanderen, maar wist Tom van Beusekom uit Duiven voor te blijven.  Rietman richt zich op de tien kilometer in Vorden komende week. Eva Bruil van AVA’70 won bij de vrouwen in 21.49 minuten. 

Bob te Lindert van Argo werd tweede op twintig tellen achter Siray Awal op de 3,5 kilometer. Hij miste vanwege een overbelaste kuit het wedstrijdgevoel en ook deelname aan het NK indoor. Op 12 maart wacht hem het NK cross in Oldenzaal over 7,8 kilometer. Maud Centen van Argo won bij de meisjes in 14.16 minuten. Start en finish vonden plaats op de te renoveren atletiekbaan in Gendringen die in juni opgeleverd dient te worden. Het was Gert-Jan Wassink uit Varsseveld die namens de Kramp Run Organisatie tijdens de prijsuitkering de jeugd van Atletico’73  een cheque overhandigde van tweehonderd euro. Geld dat opgebracht is vanuit een shirtjes verkoopactie op 10 september. Dit resulteerde in een stimulans voor de jeugd van Atletico’73, waarmee de club bijzonder verrast was. Wassink gaf aan hoe belangrijk het is om goede begeleiding te hebben bij de jeugd. Vanuit de jeugdgroep weet hij als geen ander hoe het voelt om als jeugdatleet tot betere prestaties te komen. Ook Argo en AVA’70 delen mee in de actie. Atletico’73 was zichtbaar blij met deze geste. Het organiserende Atletico’73 was bijzonder content met het record aantal van meer dan 400 deelnemers aan de Engbergencross. 

Foto's en uitslagen van de 35e Engbergencross in Gendringen

Een aantal AVA'70 leden

Uitslagen: 

10 kilometer Mannen: 1. Yahala Awal Aman (Argo) 34.23 minuten, 2. Remco Rondeel (Argo) 36.25, 3. Frank Reintjes (De Liemers) 37.12, 4. Pascal Schepers (Atletico’73) 37.14, 5. Jordy Kloet (Argo)39.38, 6. Joeri Voltman (Doetinchem) 40.47, 7. Gerrit Dijkslag (AVA’70) 41.07, 8. Bram Vrieze (Lopers groep 90) 41.10, 9. Sjoerd Salemink (Gendringen) 41.50, 10. Jochem IJsselman (Doetinchem) 42.06. 

10 kilometer Vrouwen: 1. Jacobine Corbeek (Loopgroep Ooijpolder) 54.02 minuten, 2. Esther Oude Elberink (Gendringen) 54.28, 3. Linda Stronks (Loopgroep de Zandloper) 55.57, 4. Lenneke Theunissen (Groesbeek) 56.14, 5. Karin van Rooijen (Doetinchem) 56.27. 

5 kilometer Mannen: 1. Mudesir Awal Aman (Argo Topteam) 18.04 minuten, 2. Bram Som (Atletico’73) 18.16, 3. Robin Rietman (Argo) 19.23. 

5 kilometer Vrouwen: 1. Eva Bruil (AVA’70) 21.49 minuten, 2. Kimley Sanders (DZSV) 22.55, 3. Bo Meerbeek (Argo) 23.07. 

3,5 kilometer Mannen: 1. Siraj Awal Aman (Argo Topteam) 11.11 minuten, 2. Bob te Lindert (Argo) 11.35, 3. Stan Prinsen (AVA’70) 12.25. 

3,5 kilometer Vrouwen: 1. Maud Centen (Argo) 14.16 minuten, 2. Milou Matthijssen (Craftrun) 14.29, 3. Lucie Erinkveld (Doetinchem) 15.25. 

Klik op de link voor alle uitslagen en foto's

uitslagen

Fotoalbums van Anneke Botteram:

1,2 kilometer

3 en 5 kilometer

10 kilometer

Rob Jansen

site organisatie

Frank Roos, 1e plaats 10 kilometer M50

Vreden (D) 47e Volkslauf - 10 km - 41,55 minuten - 3e plaats M55

van rechts naar links Wim Brinkman, Erwin Wamelink en Geert Wevers

Het is precies vijf jaar geleden dat ik een 10 kilometer in Vreden, net over de grens bij Winterswijk, heb gelopen. De tijd van toen (41,23 minuten) zal ik wel niet halen maar de tussentijd op de 10 kilometer van de Zevenheuvelenloop (44,30 minuten) in Nijmegen is een mooi uitgangspunt voor vanmiddag om te verbeteren. Rond één uur haal ik Wim Brinkman op en gezamenlijk rijden we via Winterswijk naar Vreden toe, waar we om 14.50 uur moeten starten.

Een aantal AVA'70 leden heeft om 12.00 uur al deelgenomen aan de 5 kilometer en even later komen we Erwin Wamelink nog tegen, die net als Wim en ik de 10 kilometer wil lopen. Hij is door zijn vader gebracht en vraagt gelijk maar even of hij met ons kan terug rijden, wat natuurlijk geen enkel probleem is. Zoals je hieronder op het routekaartje kunt zien zijn het bijna allemaal lange rechte wegen die er gelopen moeten worden en op 5 kilometer is het Wendepunkt. Dat betekent vaak dat je de wind of voor of tegen hebt.

De eerste 5 kilometer (20,33 minuten) loopt lekker weg, Erwin loopt ongeveer een minuut- en Wim een halve minuut voor me. Ze zitten beide goed in de wedstrijd. Op de terugweg krijgen we steeds meer last van de wind en dat is goed te merken. Het geeft je het gevoel dat het soms 'harken' is om vooruit te komen maar daar heeft natuurlijk iedereen last van. Na een kilometer of zeven gaan me twee mannen voorbij en kan ik lekker in hun rug een beetje uit de wind gaan zitten. Dat loopt toch fijner en geeft me weer een beter ritme.

Op de laatste lange rechte weg naar de atletiekbaan toe kan ik zelfs voor hun nog wat kopwerk doen en voel ik me weer sterker worden. Weer aangekomen in het Widukindstadion moet ik nog flink aanzetten om onder de 42 minuten te komen. Als ik de klok kan zien, weet ik dat ik het red en ik ben dan ook erg tevreden met mijn tijd. In vijf jaar tijd maar 32 seconden langzamer worden op een 10 kilometer vind ik goed, het is goed voor een 3e plaats bij de M55. Wim wordt in dezelfde klasse 2e (40,58 minuten) en Erwin wint in zijn klasse zelfs de wedstrijd in een mooie tijd van 39,34 minuten.

Foto's van de 47e Volkslauf in Vreden (D) - deel 2

Heinrich Bäumer

Klik op de link voor de foto's van Laufreport

fotoalbum

Erwin Wamelink

Andre Balke

Mark te Brake

Foto's en uitslagen van de 47e Volkslauf in Vreden (D) - deel 1

De start van de halve marathon

Uitslagen leden AVA'70:

5 kilometer: Mark te Brake 16.17 min (1e/U23), Jan te Brake 21.19 min (3e/M50), Andre Balke 22.32 min (4e/M50), Dirk-Jan Robbe 23.25 min (5e/M45), Ankie te Brake 29.02 min (2e/V50)

10 kilometer: Erwin Wamelink 39.34 min (1e/M), Wim Brinkman 40.58 min (2e/M55), Geert Wevers 41.55 min (3e/M55)

Klik op de links voor alle uitslagen

5 kilometer

10 kilometer

halve marathon

fotoalbum

site organisatie

Mooie 3e plaats Jan te Brake op de 5 kilometer

Gerton Prinsen bezig aan zijn warming-up

Even bijpraten met Klaus Schlüter van ASV Ellewick over de trainingsloop van 13 maart

Heuveltraining in Kilder

Veel animo voor de heuveltraining in Kilder

Vanmiddag stond er in Kilder een heuveltraining op het programma. Veel leden van AVA'70 zijn mee geweest en hebben onder ideale weersomstandigheden heerlijk gelopen. Trainer Theo Stronks had een prachtige ronde uitgezet dat door een aantal atleten wel als erg pittig werd omschreven. 

Road to Marathon van Rotterdam 2016 - deel 10

Björn (links) en Gijs, de trailkoningen van de Jutberg

Katja en Björn Demkes doen in april 2016 mee aan de Marathon van Rotterdam en trainen op een schema van Greg van Hest. Via dit blog geven ze iedere maand een update van hun ervaringen en vorderingen, vandaag deel 10.

Het trainingsschema is pittig. Na 7 weken het iets rustiger aan gedaan te hebben, ben ik eindelijk weer voluit aan het trainen. We hebben bijna geen wedstrijden doorgegeven aan de trainer om te lopen, dit om geen enkele training te missen. Misschien is het ook wel de angst om in een wedstrijd voluit te gaan en overtraind te raken.

Björn heeft samen met Gijs Oosterholt afgesproken om op zaterdag 20 februari de Jutbergtrail in Dieren te gaan lopen. Ik waarschuw hem nog van zou je dat wel doen? Dat staat niet in het schema en dadelijk raak je geblesseerd. Nee hoor meneertje weet het zeker, 32 kilometer gaat hij lopen met Gijs. Ik heb al eens in Dieren gelopen, ik vond het erg zwaar in de modder en bagger en dat was toen maar 8 kilometer. Maar goed laat ze maar. Het is erg slecht weer geweest en het is dan ook een modderpoel en een heuvelachtig gebied wat ze moeten trotseren.

Bjorn en Gijs hebben voor de wedstrijd de grootste schik. Ze willen de kilometers in 5 minuut de kilometer gaan lopen. Ze lachen de andere trailrunners nog uit met hun trailschoentjes en waterzakken op de rug. De wedstrijd is begonnen en ze lopen met zijn tweetjes samen. Onderweg zien ze Henri Drenthel nog staan en vragen lachend of Henri nog soep bij zich heeft. Naarmate de wedstrijd vordert gaan de praatjes er wel af. Bij 18 kilometer zitten Gijs en Bjorn er compleet door. Hadden ze nu maar trailschoentjes en een rugzak zodat ze onderweg wat konden drinken, ook verlangen ze naar soep. Ze krijgen onderweg ook nog de hongerklop en zitten vol met zelfmedelijden. 

Het ergste van alles is dat ze ook nog eens verkeerd lopen. Ze zien geen lintjes meer en besluiten terug te lopen. Daar treffen ze een vrijwilliger die hun verteld dat ze nog 12 kilometer moeten lopen. Na deze helse zware trail van maar liefst 35 kilometer krijgen ze toch nog weer wat praatjes. Ze noemen zichzelf de trailkoningen van de Jutberg. Bjorn heeft de hele dag en avond verder niks meer gezegd en zat maar voor zich uit te staren, ook had hij ontzettend last van de benen. Dinsdag ging Bjorn weer trainen en tot mijn verbazing had hij nergens meer last van, gelukkig maar. Verder zijn we nu goed en gedoseerd aan het trainen en zijn we in voorbereiding op de 30 kilometer van Vorden op 6 maart.

Ook zag ik tot mijn schrik op de site van Geert het verhaal van Rinke en Erwin over Strava en de BEEKLAAN. Ik had nog zo gehoopt dat Bjorn dit niet zou lezen, maar ja een uitdaging wie de koning van de Beeklaan gaat worden kan hij natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan, want ja hij moet en wil altijd winnen. Ik hoop toch echt dat deze uitdaging na 10 april gelopen gaat worden. 

Groeten Katja Demkes

Column: Erwin’s zin en onzin - deel 122

Wie wordt de ECHTE King of the Beeklaan? 

Normaliter laat ik mij niet snel uit de tent lokken. Kritiek leg ik moeiteloos naast me neer en provocaties schuif ik resoluut terzijde. Af en toe maak ik een uitzondering. Ditmaal geef ik respons op het gisteren gepubliceerde stuk van collega-hardloper Rinke ter Haar. Mocht je dit stuk nog niet hebben gelezen, doe dit alsnog, het is een aanrader. Onlangs heb ik mij nogal kritisch uitgelaten over deze dertien-in-een-dozijn-loper en gisteren was het de beurt aan Rinke om terug te slaan, met succes.

Nog even terugkomend op mijn column van 21 januari jongstleden. In een, ik mag wel zeggen, buitengewoon interessant artikel, presenteer ik mijn onderzoek dat ik heb verricht na aanleiding van verdachtmakingen aan het adres van Rinke ter Haar. Op de hardloopapp Strava verschijnen prestaties van deze atleet die de gehele hardloopwereld versteld doet staan. Het meest opvallende was zijn prestatie op de beruchte Beeklaan. Hij heeft op deze beklimming het wereldrecord terwijl er atleten aantoonbaar sneller waren. Saillant detail: in een onderlinge confrontatie werd hij vreselijk op zijn nummer gezet door zijn oudste zoon Sam. Echter gaat Rinke al maanden door het leven als King of the Beeklaan. Het kan geen toeval zijn dat Rinke op zijn best is in een tijd waarin matchfixing en mechanische doping hoogtij vieren.

Let wel: buiten het hardlopen vind ik Rinke een fijne gozer. Een man met relativerende humor, gepassioneerd in alles wat hij doet, energiek en aanstekelijk positief. Het is een typisch gevalletje van: “die kun je er goed bij hebben.” Toch heeft hij zo nu en dan iets eigenaardigs. Ik weet niet wat het is. Is het nu een blufkoning met narcistische trekjes of is het een vermakelijke provocateur die bij tijd en wijle weer de tegendraadse puber wil uithangen? Ik houd het bij optie twee.

Op kenmerkende wijze nam hij mij gisteren in zijn column op de hak. Ik citeer: “Soms kunnen zijn benen zijn pen niet bijhouden.” Een prikkelende uitspraak. Nu vind ik het ongepast om hier een lijstje met mijn PR’s op te noemen. Daar zit geen mens op te wachten en daarnaast steek ik met mijn records bij negentig procent van de lezers meedogenloos de ogen uit. Toegegeven: Rinke doelt met zijn uitspraak niet op mijn records maar op mijn strava-gebruik. Ik heb inderdaad ooit aangegeven dat ik mijn naam wilde vestigen in deze schimmige wereld, maar ik deed deze uitspraak voordat die vuiligheid rond de hoofdpersoon van dit verhaal aan het licht kwam. Ik heb sinds ‘strava-gate’ mijn buik vol van deze app. 

Toch leg ik de King of the Beeklaan-uitdaging niet naast mij neer. Het is een zwaktebod dat Rinke nog steeds niet diep door het stof is gegaan. Hij beweert bij hoog en laag dat hij eerlijk aan zijn Beeklaan-record is gekomen, terwijl de feiten zich tegen hem beginnen op te stapelen. Dit neemt niet weg dat ik de uitdaging prachtig vind en ik kan ook niet ontkennen dat Sam zich heeft gemanifesteerd als topfavoriet. Eén ding: dan doen we het wel met mijn regels. Regel 1: Iedereen loopt individueel naar boven, in tijdritvorm. Het is geen man tegen man gevecht maar een gevecht tegen de elementen en de beklimming. Regel 2: Iedere deelnemer gebruikt hetzelfde horloge, een notaris of onafhankelijk jurylid zorgt dat de procedure eerlijk verloopt. Regel 3: Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd. Wanneer deze drie regels in acht worden genomen, ga ik de uitdaging aan. Ik stel voor dat Rinke en ik op 12 maart (T&F-run) de verdere details afhandelen. Rest mij nog één vraag: Wie gaat nog meer de uitdaging aan en wordt de echte King of the Beeklaan!?

King of the Beeklaan (18)

Sam (met beker) zal een waardig opvolger zijn van Rinke

Op 22 februari is het 18 jaar geleden dat onze Sam in Haarlem, op 6 hoog, ter wereld is gekomen. “Hij heeft jouw billen”, was het eerste dat Christel zei. We wisten toen nog niet of het hardloop- of voetbalbillen zouden worden…Als fanatieke voetballer van DSC ’74 (de club bestaat al niet meer…) heb ik direct een bal, met een belletje erin, in de wieg bij Sam gelegd. Want, zo dacht ik, als hij opgroeit met een bal, wordt hij één met de bal. Een mooie voetbaltoekomst zou in het verschiet liggen, met een glunderende vader langs de zijlijn! Toen Sam 6 jaar was heeft hij een voetbaltraining ondergaan, dit was niet zo’n succes. Maar het rennen ging hartstikke goed! Dus hup, naar AVA!

Sam vormt daarmee een uitzondering in ons gezin: zijn 4 broertjes zitten allemaal op voetbal. Wat onderlinge competitie betreft vormt Sam echter geen uitzondering. In ons gezin blijft het erg belangrijk om als eerste de pap op te hebben, het eerste het eerste onder de douche te staan, het eerste bij de auto te zijn en meer van dat soort erg belangrijke wedstrijden. Hebben ze van hun moeder denk ik. Wie de hoogste cijfers op school haalt is om een of andere reden geen interessante competitie…

Deze competitiedrang was het die Sam mij deed vragen of ik een keertje met de Boekeldercross mee wou doen. Nadat ik de voetbalschoenen in de wilgen had gehangen, liep ik wel eens een beetje hard. Zo één keer in de veertien dagen, een kilometer of vievezesse. Soms alleen, en soms met Hoffie. Dus een keertje meedoen met de Boekeldercross moest wel lukken dacht ik. Sam liep in 2012 voor het eerst de 5 kilometer, dus voor beiden was het de eerste 5 km wedstrijd. Sam kwam als 14-jarige binnen in 22,51 min en ik, als 41-jarige, in 24,25 min. Tong op de knieën, zwart voor de ogen, dat soort gemoedstoestanden. Die dag, op 10 november 2012, heb ik me voorgenomen om ooit een keer van Sam te winnen.

We hebben nadien heel wat wedstrijden gelopen. We doen vanaf 2012 trouw mee met de Boekeldercrosswedstrijden en sinds 2013 rennen op oudejaarsdag in Bocholt. Dus we hebben inmiddels heel wat cijfers. En wat is er nu leuker om deze cijfers eens statistisch te analyseren! En om het nog leuker te maken zet ik een fijn toepasselijk hardloopmuziekje op: I need never get old van Nataniël Ratelif & The Night Sweats.

Als ik onze uitslagen in een grafiekje zet, valt natuurlijk gelijk op dat Sam een stuk sneller is. Echter, er liggen kansen voor mij. Mijn progressie is groter dan die van Sam op dit moment! De trainingsdiscipline van Sam legt het op dit moment af tegen mijn nu-of-nooit mentaliteit. Een gemakzuchtige puber versus een vader die krampachtig de midlifecrisis buiten de deur probeert te houden! Als dit zo door gaat pak ik Sam in 2016 of 2017, op de Haart en in Bocholt. En ondertussen loop ik ook nog eens onder de magische 20 minuten grens…

Omdat Sam de hete adem van zijn vader in zijn nek voelt is hij bereid om wat meer te trainen. Dit doen we, als het effen kan, op de vrijdagavond. Een fijn vader – zoon momentje, zo aan het eind van de week. Sam is sinds kort ook lid van Strava. Je weet wel, die app die je Strava-segmenten registreert en die je in de gelegenheid stelt om virtueel te strijden tegen collega-renners. De trouwe  lezers van dit fijne blog van neef Geert weten hoe obsessief ik een toppositie in deze Strava- competitie najaag…

De strava’tjes die ik samen met Sam pak, verlies ik dik. Sam is een jonge renner die zich gefocust heeft op de korte afstanden. De 100, de 200 en 400 m zijn zijn afstanden. Hij heeft veel meer snelheid en veel minder kilo’s. In dat kader is het strava-segment “de Beeklaan” dan natuurlijk een zeer interessante casus: als wij deze vrijdagsavonds naar boven rennen, komt Sam altijd als eerste boven! Terwijl ik “the King” van de Beeklaan ben, met een strakke tijd van 40 seconden! Op respectabele afstand volgen cracks als Bjorn Demkes, Danny B en Sam dus, met 44 respectievelijk 45 seconden. Dit riekt naar sjoemelsoftware zou je kunnen zeggen. Deze theorie wordt onder meer aangehangen door Erwin Wamelink, die onlangs een uiterst vermakelijke schriftelijke aanval deed op deze King van de Beeklaan. Op de venijnige bult van de Beeklaan zelf heb ik onze begenadigd columnist nog niet gespot. Soms kunnen zijn benen zijn pen niet bijhouden zullen we dan maar zeggen. 

Ik zal een geheim verklappen, een Strava geheim. Een Strava-loper moet niet alleen snelle benen hebben, maar ook een instinct hebben voor externe omstandigheden. Niet gewoon “dom” lopen, maar gebruik maken van de mogelijkheden is voor de Strava-loper erg belangrijk; een Strava-loper loopt feitelijk meer met zijn hoofd dan met zijn benen. Toen ik maandagavond 21 december van mijn werk naar huis fietste, moest ik tegen een windkracht 6 à 7 in fietsen. Ik fietste via de Beeklaan, naar beneden, naar huis, en ik moest duftig trappen. Op dat moment wist ik het: vanavond zijn de omstandigheden het gunstigst; vanavond pak ik je!  En dan nog een geheim: op het eind van het segment moet je gaan versnellen. Je houdt dan de satelliet voor de gek: hij extrapoleert je als het ware naar een snellere eindtijd! Is dit sjoemelen, of is dit juist slim? Zeg het maar…

Als alle Track and Field drukte weer achter de rug is, daag ik Erwin W uit om samen de “illegale Beeklaan straatrace” te organiseren, een keer bij nacht en ontij. We spreken bij ons thuis af, met alle Stravajanen die mee willen doen. De laptops worden bij ons thuis neergezet, de horloges zijn opgeladen en we lopen gezamenlijk de Beeklaan. We rekken en strekken wat, we slaken nog wat oerkreten, we kijken elkaar smerig aan en denderen dan vervolgens de 300 m lange kuitenbijter op. Bovenaan hijgen we uit en dribbelen weer naar huize ter Haar, zwijgend en vol verwachting. We lezen de horloges uit op de laptops en we proosten op de ware King van de Beeklaan. Erwin, doe je mee of blijf je alleen achter je typemachine zitten? En je bent toch met me eens dat onze Sam de gedoodverfde favoriet is? Het zou een waardige opvolger zijn! Rinke, de huidige en terechte King van de Beeklaan        

'Mijn droom? De Olympische Spelen!'

Tienkamper Gertjan Bentert (foto: Karin Stronks)

Tienkamper Gertjan Bentert heeft een Olympische droom

Door Karin Stronks

AALTEN – Een tienkamper in de atletieksport vergt het uiterste van zijn lichaam. Bij wedstrijden worden in twee dagen tijd tien onderdelen afgewerkt, tien onderdelen waarbij de sporter alles geeft wat hij in zich heeft. Elk onderdeel vereist een bepaalde techniek en natuurlijk talent. Gertjan Bentert uit Aalten is 19 jaar en tienkamper, hij traint tien uur per week. Hij werkt hard en wil altijd de beste zijn. Gertjan: "Doordeweeks ben ik gericht aan het trainen, op zondag doe ik vaak nog een duurloopje met AVA'70 collega's… Mijn grote droom is om ooit met de Olympische Spelen mee te doen. Het lijkt me super om in het oranje tenue in actie te komen! Voor dit jaar heb ik de ambitie om de limiet te halen voor het NK Tienkamp. Vorig jaar zat ik er net naast, ik hoop dat het dit jaar wel lukt om me te plaatsen!"

Gertjan doet drie keer per jaar mee aan een officiële tienkamp. In juni gaat de Aaltenaar naar Gemert voor de Open Brabantse Kampioenschappen Meerkamp (OBKM) en eind augustus reist hij af naar Stadskanaal voor de jaarlijkse Noord Nederlands Kampioenschappen Meerkamp (NNKM). Daarnaast doet Gertjan mee met de clubkampioenschappen van atletiekvereniging Archeus in Winterswijk. "Vaker aan wedstrijden meedoen is echt te zwaar. Tienkampers werken bij officiële wedstrijden in twee dagen tijd tien atletiekonderdelen af. We gaan tot het uiterste om bij alle tien zo goed mogelijk te presteren. Na twee dagen zeer intensief sporten ben je helemaal leeg en alles doet zeer… Elke meerkamper heeft zijn favoriete onderdelen, mijn beste prestaties zet ik neer bij de technische elementen zoals polsstok hoogspringen, speerwerpen, kogelstoten en discuswerpen. Met loopnummers heb ik meer moeite, het laatste onderdeel van een tienkampwedstrijd is de 1500 meter en dat betekent voor mij echt het grote afzien…"

Gertjan Bentert praat vol enthousiasme over zijn uit de hand gelopen hobby. Hij pakt een grote sporttas, zes paar sportschoenen zitten erin. Schoenen met spikes, met gladde zolen, schoenen waar ook onder de hakken spikes zitten, schoenen met een soepele zool en met een keiharde ondergrond. Hij glimlacht:"De uitrusting van een tienkamper is groot, voor veel onderdelen heb je andere sportschoenen nodig. Fatsoenlijke exemplaren kosten meer dan € 100,-. Duur ja maar je hebt gewoon de beste sportschoenen nodig om goed te presteren. Een sponsor, dát zou ideaal zijn, als een bedrijf interesse heeft, heel graag!!"

Op zijn zesde werd Gertjan Bentert lid van AVA'70. Het bleek al snel dat hij talent had op meerdere atletiekonderdelen. Hij was nog geen jaar lid van AVA toen hij al clubkampioen werd bij de C pupillen. Via trainer Hans Prinsen kwam Gertjan bij het Winterswijkse Archeus terecht, daar kon hij gericht trainen op de technische onderdelen. De Aaltenaar legt uit: "Na een workshop stoten en werpen van trainster Doris Willekes mocht ik een kijkje nemen in Hengelo Overijssel waar voor talentvolle atleten clustertrainingen worden verzorgd. Daar train ik nu nog."

Hij vervolgt: "Sinds twee jaar richt ik me volledig op de tienkamp en train tien uur per week. In Winterswijk train ik bij meerkamptrainer Honza (Jan) Valenta. Op woensdag ben ik op de AVA-baan om voor de looponderdelen te trainen, ook train ik zelf een groep pupillen, heel leuk om te doen! Verder ga ik zaterdags naar de Indoorbaan in Rhede (Dld) voor een training." Dit jaar richt Gertjan Bentert zich op de limiet voor het NK meerkamp. "Daar werk ik hard voor, ik zou zo graag met het NK meedoen. Mijn ultieme droom is ons land vertegenwoordigen op de Olympische Spelen. Een tienkamper bereikt zijn topniveau rond zijn 27e jaar, daar kan ik nog naartoe werken!" (bron)

Het Track&Field SPORTCAFÉ krijgt een vervolg

42195 meter te gaan! 

Het Track&Field SPORTCAFÉ krijgt een vervolg! Na de succesvolle editie van 2015, met Mark te Brake en Jeroen Reintjes gaan we dit jaar vrolijk verder. En hoe! Niemand minder dan topatleet Gert-Jan Wassink gaat alle ins en outs over de marathon vertellen. Met ondersteuning van Sander Wikkerink en (hoogst waarschijnlijk) een sportvoedingsdiëtiste gaat het een top avond worden! 

De avond is niet alleen razend interessant voor marathonlopers, iedere liefhebber van de prachtige hardloopsport komt aan zijn trekken. Geef je op door te reageren op dit bericht. Of via timtebrake@hotmail.com! We zien jullie op 11 maart in het AVA'70-Café.

Marijke Esselink weer Nederlands kampioen

Met maar liefst 1,73 meter pakte ze bij het hoogspringen het zilver

Marijke Esselink van atletiekvereniging Archeus uit Winterswijk heeft zondag opnieuw een nationale titel aan haar erelijst toegevoegd. In Apeldoorn werd de 16-jarige Meddose Nederlands kampioen op de 60 meter horden bij de junioren B. Zij versloeg in de finale de concurrentie met ruime voorsprong in 8.54. Daarmee verbeterde ze ook haar eigen persoonlijke record van 8.69. Haar winnende tijd was zelfs goed voor een negende plek in de nationale ranglijst aller tijden in haar categorie.

Zaterdag mocht Marijke ook al het podium beklimmen, dankzij haar zilveren plak bij het hoogspringen (1.73 m). Op de 60 meter sprint haalde ze ook de finale en werd ze zevende. Dit individuele succes is des te opmerkelijker omdat Marijke zich richt op de meerkamp. Vorig jaar behaalde ze daarin zowel indoor als outdoor de nationale titel, onlangs won ze opnieuw indoor de meerkamp-titel.

Dubbel aantal deelnemers aan de 2e Jutberg Trail in Dieren

Jutberg Trail 2015

Aan de Gelre Jutberg trail in Dieren deden zaterdag dubbel zoveel mensen mee als bij de eerste editie. Vijfhonderd mensen renden door de modder en over heuvels. Dat zoveel mensen zich inschreven, komt volgens organisator Robert Vermeer vooral vanwege de aandacht die de trail in het blad Runnersworld kreeg. De Jutberg trail werd in het blad als de mooiste trail ter wereld omschreven. De organisatie van de loop is in handen van atletiekvereniging Gelre uit Dieren.

Het artikel kun je hier lezen

IJzevoorde 3e Slangenburgse Trail - 20,1 km - 2:17:25 - 78e plaats

In de laatste kilometers gaan we bijna tot aan onze knieën door het water maar het mag de pret niet drukken

Voor de derde keer organiseerd de Stichting Sportieve Activiteiten Bronckhorst een Trailrun door het landgoed de Slangenburg. In goed overleg wordt in samenwerking met Staatsbosbeheer een parcours uitgezet van ongeveer 12 en 21 kilometer. Dit parcours bestaat volledig uit onverharde paden. Het is voor mij een mooie training in aanloop naar de Halve Marathon van Utrecht op zondag 20 maart. Ik heb hier nog nooit gelopen en spreek af met Ingrid van Zolingen en Marco van Rijs om de 21 kilometer in een rustig tempo met zijn drieën te volbrengen.

Nog geen 300 meter nadat we vertrokken zijn bij het schooltje in IJzevoorde heb ik de voeten al nat en ze zullen deze middag ook niet meer droog worden. Ook wordt ik hier al ingehaald door Remi Rondeel die een minuut later gestart is, wat een tempo. Het is werkelijk een prachtige omgeving om in te lopen en na enkele kilometers ben ik de oriëntatie al helemaal kwijt. Af en toe kom ik wat bekendst tegen en weet ik weer waar ik ben.

Na een kilometer of zes begint Marco het al moeilijk te krijgen terwijl het tempo erg laag ligt. Hij geeft aan dat we maar door moeten lopen en hij sluit aan bij Sabine Ikink en Judith ter Horst. Een enkele keer moeten we een sloot oversteken die door de overvloedige regenval van de laatste weken overvol met water zit. Het is dan ook moeilijk in te schatten of de sloot 20 centimeter of nog veel dieper is. Een gentlemen als ik ben laat ik Ingrid netjes voor gaan om zo de situatie beter in te kunnen schatten.

Bij het kasteel de Slangenburg, op ongeveer de helft van de route, is de enige verzorgingspost en we nemen even de tijd om onze calorieën goed aan te vullen. Ruim een kilometer verder staat een enthousiaste Kiekjesdief om weer geweldige foto's te schieten en even later sluit Marco zich weer bij ons aan. In eerste instantie denk ik nog dat hij een stuk heeft afgesneden maar dat blijkt niet zo te zijn, hij heeft zijn tweede adem gevonden en loopt verder een prima tweede gedeelte.

In de laatste kilometers gaan we bijna tot aan onze knieën door het water maar het mag de pret niet drukken. Het eind komt in zicht en we hebben met zijn drieën een fantastisch rondje gelopen. Het hoeft niet altijd snel te gaan om te genieten en ik wist niet dat de Slangenburg zo mooi is. Een geweldig compliment voor de organisatie is hier ook nog op zijn plaats, de route staat van het begin tot het eind prima aangegeven en de vele vrijwilligers hebben toch maar enkele uren de kou getrotseerd om ons onze hobby te laten uitoefenen. 

Net over de helft van de route staat de Kiekjesdief

Geert Wevers, Ingrid van Zolingen en Marco van Rijs

Verslag van de 3e Slangenburg Trail in IJzevoorde - deel 2

Andre Bleumink

Slangenburgse Trailrun weer bagger

20 Februari, de hele week wordt er al rotweer voorspeld. ’s Morgens miezert het inderdaad volgens verwachting.  Maar dat is alleen maar gunstig voor de Slangeburgse trailrun in het pittoreske Ijzervoorde (bij Doetinchem). Die hebben nl. een naam hoog te houden als het om modder en water gaat tijdens een trailrun. Het team van Adventure Race Bronckhorst heeft ervaring met survivalruns en adventureraces, een trailrun is voor hen wat te eenvoudig. Vandaar dat ze er veel plezier in hebben om zo ongeveer ieder vennetje en moerasachtig stuk wat ze kunnen vinden in te passen in de route. Ik ben niet bang voor een beetje modder en nattigheid en kan er de humor wel van inzien om met modder tot achter de oren weer over de streep te komen. Over het wel of niet inschrijven hoefde ik dan ook niet lang na te denken.

Nu was het voor mij een wedstrijd die in de aanloop naar de langere en heuvelachtige wedstrijden dit jaar niet helemaal in het plaatje thuishoorde. Vlak en met 21 km aan de korte kant. Vandaar het plan om ’s morgens al bijtijds aanwezig te zijn en de ronde al een keer te doen. En dan na een pauze van een kleine twee uur nog een keer de wedstrijd. Net voor elf uur parkeerde ik mijn auto voor de deur van de ‘Pokkershutte’, er was niet veel activiteit te zien. Waarschijnlijk was iedereen druk met het uitzetten of controleren van het parcours. Het regende en waaide, maar met mijn regenjasje aan en mijn gps in de hand ging ik vol goede moed op weg.

De route was prima aangegeven en ik hoefde niet eens te kijken op mijn gps waar ik heen moest. Tot ik na een km of vijf ineens een paar mannen in het bos tegenkwam van de organisatie. Had ik het uitzetteam gewoon ingehaald. De mannen zagen er ook al flink nat en bemodderd uit, want die hadden natuurlijk ook dwars door modder en water heen gebaggerd om de lintjes op te hangen. Hulde voor deze vrijwilligers! Na een paar kilometer lopen op GPS (route van vorig jaar was bijna helemaal hetzelfde) kwam ik bij kasteel de Slangenburg aan. Daar kwam ik het volgende team tegen, die waren al wel bijna klaar met hun sectie. Ik kon dus weer gewoon lintje volgen. Perfecte belinting, als je hier verkeerd wilde lopen moest je er gewoon je best voor doen.

Het liep lekker, de regen werd steeds minder en de modder meer. Ik vermaakte me prima en voelde me goed. Bij het vennetje net voor de finish bedacht ik me echter dat het toch wel idioot was om helemaal rond het water te lopen als je ook af kon snijden. Zo diep kon het toch niet zijn? Na tien passen kwam het water tot borsthoogte en wist ik ook waarom de mannen die de lintjes opgehangen hadden rondom het water gegaan waren. Brr, best fris. Gelukkig was ik al bijna aan het eind van het eerste rondje en had ik voldoende droge kleren bij me. Een lekkere bak koffie en een paar mueslirepen gingen er wel in. Even opwarmen en wat bijtanken en dan weer klaarmaken voor de tweede ronde.

Na wat kletsen met de organisatie en de dames van Sport-Balance.nl kwamen er meer deelnemers binnen. Veel maatjes van AVA’70 en mijn oude club LVG. Lekker ontspannen kletsen en ouwehoeren, er was nog tijd zat voor de start. Uiteraard hoort er dan een groepsfoto bij. Mijn maatje Henrie had ’s morgens bij de Jutbergtrail al redelijk wat hoogtemeters gemaakt terwijl hij zijn vrouw aanmoedigde die daar mee deed. Ook voor hem een dubbele klus dus. Het doel was om flink moe te worden, we liepen dan toch ook best lekker door. Uiteraard liepen allerlei clubgenoten en tempobeulen uit de regio ons met twee vingers in de neus voorbij, maar dat maakte ons niet uit. De eerste helft van het parcours was redelijk beloopbaar en het risico was dan ook dat we gewoon te snel zouden gaan als we ons door anderen lieten meesleuren. Het venijn zou, zoals gewoonlijk in de staart zitten.

Nadat we bij de verzorgingspost bij kasteel de Slangeburg waren geweest konden we  goed merken dat de korte afstand hier ook instroomde in de route. We begonnen nu zelf ook mensen in te halen. Vooral op de stukken waar je tot de enkels door de modder ging kon je goed merken wie dat niet gewend was. Maar wat opviel was hoeveel lol iedereen er aan beleefde. En daar gaat het natuurlijk allemaal om. Of je nu een lange of een korte afstand loopt is niet belangrijk. Het gaat om de lol en de beleving. Regelmatig hoorde je dan ook gilletjes en schaterlachen door het bos galmen als er weer iemand (bijna) languit ging. Ook deze keer was de Kiekjesdief Eric Beatse weer her en der op het parcours te vinden om  te proberen wat van dat plezier op de gevoelige plaat vast te leggen. Gelukkig zag ik hem op tijd.

De laatste tien km begonnen de benen toch wel wat te zeuren. Door het geglibber en geglij in de modder voelden mijn hamstrings steeds strakker en begon ik wat stijver in de rug te worden. Op de stukken waar nog redelijk te lopen was ging het nog al en konden we het tempo aardig op peil houden maar in de glibberige stukken gingen we niet zo hard meer. Maar alles bij elkaar ging het nog redelijk volgens plan. Ik was wel blij dat ik voor de tweede ronde mijn Trailrocs omgewisseld had voor mijn X-Talon. De noppen van 8 mm van gaven in ieder geval nog redelijk grip in de modder die door de vele lopers helemaal tot bagger getrapt was.

Uiteindelijk kwam ik na twee uur over de streep, blij dat ik er was. Ik was tevreden met het verloop, maar toch ook wel moe en stram aan alle kanten. Snel weer droge kleren aan voor ik ook nog koud zou worden. Nog even kletsen met iedereen over hoe ze gelopen hadden. Allemaal tevreden en lachende gezichten. Complimenten voor de organisatie. Weer een perfect uitgezette wedstrijd waar snelle lopers kunnen strijden voor de eer en waar het voor de ‘mindere goden’ een hele uitdaging kan zijn om over te komen. Geen problemen met lintjes die weggehaald zijn (voor zover ik weet) en een supergezellige sfeer. Als het aan mij ligt sta ik volgend jaar weer aan de start. Ook complimenten voor de vrijwilligers die weer en wind trotseerden om ons weer een leuke dag te bezorgen.

Andre Bleumink

Foto's van de 3e Slangenburg Trail in IJzevoorde - deel 2

Sabine Ikink, Marco van Rijs en Judith te Horst

Klik op de links voor de foto's van Eric Beatse, de Kiejesdief

deel 1

deel 2

deel 3

deel 4

Patrick Weijers

Angelique Vrijdag

Verslag van de 3e Slangenburg Trail in IJzevoorde - deel 1

Gerdy Hoornenborg

Slangenburgtrail : Tot aan je nek in de drek

Soms heb je van die wedstrijdjes waar je helemaal niet over hoeft na te denken of je je er voor gaat inschrijven. Dat gaat eigenlijk automatisch als je hoort dat de inschrijving gestart is. Zo ook bij de Slangenburgtrail. We hebben het dan over een avond in december 2015. Zoals jullie weten, heb ik een zwak voor de prachtige bospaadjes van de Slangenburg. Daar waar ik mijn eerste kus kreeg, het deed op het mos met mijn geliefde en daar waar een hartje met een pijltje en twee letters in een boom staat gekerfd. O, nee deze laatste zin komt uit een sprookje…  Maar goed, dat ik het er mooi vind, spreekt wel uit dit stukje tekst.

Vandaag was het dus zo ver… Met heel veel Avavrienden en vriendinnen waren we weer goed vertegenwoordigd. Allemaal bij binnenkomst zo relaxed, dat zelfs Dennis gewoon in het bijzijn van iedereen in de kantine zijn broek omlaag deed om hardloopcreme van de DA aan te brengen. Inlopen hoeft lekker niet, dat alléén is al zoooo fijn (sorry Theo). Om 15.03 was het dan zover, met een groepje van 10 man liepen we al keuvelend het veld in. André Bleumink die ook bij ons in het groepje zat, had het parcours eerder op de dag al verkend. Hij vond 21 zo weinig, dus loopt hij hem gewoon 2x. Ik dacht nog: ‘Niks aan het handje, zo ontspannen als hij oogt’.

DACHT inderdaad… Na een paar kilometer kwam ik er al achter dat het toch wel veel had geregend de afgelopen tijd. Waar je anders door (droge) greppeltjes kunt lopen, moet je nu al wadend door de sloten met veel water. Inmiddels begint er een liedje in mijn hoofd te spelen. (Dat heb ik vaker tijdens het lopen. Een liedje dat zich de hele tijd herhaald). Vaak helpt zo’n liedje me om op de automatische piloot in het ritme door te draven. Zo ook dit liedje van Coldplay (Hymne for the weekend). Op een gegeven moment irriteert het liedje me zelfs. Of is het de modder die me begint te irriteren en waar ik met regelmaat tot over mijn enkels in verdwijn. Zo zuigend die drek! Net of je naar het middelpunt van de aarde gezogen wordt (als water in een gootsteen putje). Lieve hemel... dit is écht de zwaarste Slangenburgtrail van alle edities. Ik ga zelfs nadenken over hoe het ook al weer kwam dat ik me zo automatisch in december al in schreef. Kortom, ik ben al aardig mentaal gestretched… En net op het moment dat ik dat denk,  gebeurt er iets, dat voor mij als de genade klap voelt... Ik word al fluitend door Wim Rensink voorbij gesprint. Het lijkt alsof ik stil sta,  maar mijn benen blijven (gelukkig) door rennen. Het gele shirt van Wim wordt al gauw een stipje. Wat een sportman toch en dat met zijn 60 levensjaren! Na een badbeurt in het koude vennetje aan het eind van het parcours, wordt alle modder er weer afgespoeld en voel ik me weer als herboren. Al lachend kom ik over de streep. I made it! Inmiddels ben ik er ook weer achter waarom ik me altijd zo makkelijk laat inschrijven voor deze trail. Het is en blijft gewoon kicken!

Ps. Thuis heb ik even opgezocht waar hymne eigenlijk voor staat: VanDale zegt er het volgende over: ‘Een lofzang; een vreugdezang; een jubelzang’. In dit geval een lofzang voor de Slangenburgtrail. 

Gerdy Hoornenborg