 |
| Henrie Drenthel |
Ultra-Trailklassieker van de
buitencategorie
Verslag door Henrie Drenthel
Het is inmiddels al weer de
laatste zaterdag van november als ik (traditiegetrouw?) vanuit Aalten
vertrek richting de Belgische Ardennen. Onderweg nog even André Bleumink en Rob Roelofsen
opgepikt die dit jaar debuteren op de fameuze ultratrail Olne-Spa-Olne (OSO)
over 69 km. Op de heenweg nog even de
Trailrunshop van Scarabee in Valkenswaard leeggeplunderd. Wat een bende
moois hebben ze daar op Trailrungebied. Je wordt er hebberig van.
Helaas was mijn gewenste rugzak niet meer voorradig maar toch nog even een
fijne korte broek kunnen scoren en een afgeprijsd
ontzettend-fijn-zittend-lichtgewicht jasje op de kop getikt. Ook André en
Rob hadden de tassen vol.
Toen door naar Olne waar we
onze startnummers konden ophalen en net als in januari de ‘vouchers’ voor de
overnachting. Klokslag 5 over half zes waren we er en wat een metamorfose
stond ons daar te wachten. De bouwvallige barak die er
in januari nog stond heeft plaats gemaakt voor een ultramoderne, hypermooie
sportaccommodatie met alles er op en eraan. Wat een vooruitgang. Vandaar uit
richting chateau voor de overnachting en alles liep dit keer wederom
vlekkeloos. Rond 19.15 uur richting
plaatselijke pizzeria La Plume gegaan om daar, zoals bijna al gebruikelijk, te
gaan eten. Het zat er weer ouderwets vol. Lekker gegeten en een paar biertjes
en weer terug naar het kasteel, naar onze 4-persoonskamer (2 stapelbedden ☺).
Het slapen ging best goed al was er wel allerlei onverklaarbaar lawaai. Kwart
voor zes loopt Rob’s wekker af en maken we ons klaar voor de tocht. Het is niet
koud maar het waait flink. Korte broek met jasje erover tegen de wind moet
kunnen.
Aangekomen bij het complex
bij de start ziet het er al zwart van de atleten. Na schatting meer dan 500!
Waar halen ze al die idioten toch vandaan. Het blijkt wel dat de trailrunsport
in de breedte flink gegroeid is. Helemaal klaar staan we om 7.45 uur klaar voor
de start; hey shit, het begint te regenen. Zal ik dan toch m’n
trailschoenen aan doen i.p.v. de ‘normale’? Ach nee, het is toch de hele week
redelijk droog geweest dus het bos zal er wel goed bij liggen. Nou niet dus. In
het startvak vlak voor de start horen we dat het er de hele week geregend heeft
de vrouwelijke assistente van de starter zegt ons vlak voor het
startschot nog even dat we ‘onze veters goed vast moeten maken want er ligt
veel blubbeur…..’
Da’s dan lekker beginnen.
Het goede nieuws was dat het parkoers 2 km is ingekort i.v.m. een jachtpartij
in één van de bossen. Ik heb niemand daar over horen klagen. De afgelopen jaren
was het juist andersom, en kregen we juist extra meters. Acht minuten na achten
stuift de menigte Olne door en het is begonnen. Voor André is het z’n
eerste 60+ (afstand ☺) wedstrijd en we spreken af rustig te beginnen. Die
afspraak werd door moedertje natuur nog eens extra bekrachtigd want het is op
sommige plekken ook echt niet te doen. Alles is even vies en modderig en
binnen de kortste keren zien we er uit als…. Maar ja, we kiezen er zelf voor en
we zeggen gewoon dat we het leuk vinden.
Al voor de eerste verzorging
is Rob langs een weiland onderuit gegleden en dus z’n nieuwebroek gelijk smerig
en even later lig ik zelf in een spagaat langs het pad maar heb me nog net vast
kunnen grijpen aan m’n voorganger zodat het blijft bij 6 cm ontsluiting. Na een
kilometer of twaalf komen we door het bedevaartsoort Banneux, al waar we tussen
de pelgrims door moeten slalommen en al lopend enkele wees-gegroetjes en
je-ziet-me-nietjes uitspreken. Bij de eerste verzorging bij 17 km na ruim 2 uur
wat gegeten en gedronken en wat steentjes en modder uit de schoenen gehaald,
voor zover dat nog hielp. Daarna lekker door naar Spa al waar het de afgelopen
week uit de grond getrokken gelijknamige bronwater inmiddels weer ruim van
boven is aangevuld door de regen van deze ochtend. Inmiddels trekt het een
beetje open en komt er een waterig zonnetje te voorschijn.
Na circa 4 uur zijn
we bij de verzorging in Spa net voor de helft. Hier alles weer goed bijgevuld,
een shake-je erin en wat cola en we kunnen weer verder. Het begint met een
fikse klim en daarna wordt het wat beter begaanbaar en kunnen we lekker
doorlopen. Begin nu na een uurtje of vijf op gang te komen… De derde verzorgingspost
ligt op 46 km afstand. Hier was het waar ik vorig jaar noodgedwongen moest
stoppen. Nu gelukkig niet, ik voel me een stuk beter. Heb er ook een halfuurtje
langer over gedaan, wie weet helpt dat ook mee. Een kopje soep en een tweede
shake en we zijn klaar voor de laatste 21 kilometer, ach een half marathonnetje
nog maar. Vanaf daar loopt het eigenlijk lekker door en we halen diverse lopers
in al verliezen we wat tijd doordat André een lelijke smakkerd maakt en z’n
hand los haalt en later nog een irritante blaar onder z’n voet moet doorprikken
en verbinden. Maar het maakt niet uit, we lopen tenslotte om te finishen en
niet op tijd.
Vlak voor de laatste verzorging op het 60 km punt gaat het nog
even een stuk steil omhoog wat de altijd grappige locals heeft doen besluiten
“18% sorry “ op het asfalt te kalken. De grapjassen. Van hieruit gaat het
verder naar de meet en komen we op bekender terrein van de Klavertje-4-Marathon
van afgelopen januari. De zon is inmiddels achter de bergtoppen verdwenen en
een heldere maan staat aan de hemel als we nog één keer een enkels hoge
moddersloot door moeten en de temperatuur ook een graad of vijf gezakt is. Maar
het kan ons niet deren; onze missie zit erop en stralend komen wij Olne binnen
lopen om na 9 uur en vier minuten te finishen bij het sportcomplex.
Tegen inlevering van ons
startnummer krijgen wij een prachtig roze T-shirt en een waardebon voor warme
maaltijd. Stamppot hondepollen met worst, maar het smaakte voortreffelijk. Ruim
na zes uur trokken wij wederom huiswaarts, een prachtige loopdag zat er weer
op. Rob en André, hartelijk dank voor jullie gezelligheid en ik weet zeker dat
velen jullie nog zullen volgen.
Uitslagen zijn op dit moment
nog niet bekend maar komen ongetwijfeld snel op de volgende site
 |
| Wat een modder paden |
.JPG)
