 |
| Henrie Drenthel |
Herfstvakantie in
Portugal, dochter op stage dus een mooi excuus om ze daar op te zoeken. Na
reservering op haar stageadres Quinta de Ardanela in het kleine
plaatsje Lagares de Beira in de binnenlanden van Portugal, en een vlucht vanaf
Brussel, werd het natuurlijk tijd om eens te kijken of er ook getraild wordt in
Portugal. Jawel, in dit geval was de volgorde andersom. Waar we weleens een
vakantie rondom een trail boeken hebben we nu eerst het belangrijkste geregeld
en komt de trail pas op de zesde plaats.
Via enkele
Trailrunkalenders zie ik een 4-tal trails in Portugal en zowaar eentje in de
herfstvakantie. De UTAX. Maar eens
kijken op internet wat het inhoud. Nou, dat beloofd wat. Grote organisatie en 4
verschillende afstanden. 112, 51, 22 en 10 km. Tsja, wat kies je dan. De 112
start ’s nachts om 24.00 uur en dat is mij in een totaal vreemde omgeving toch
wel iets te gek. Loop je twee keer in het donker. Dus maar gekozen voor de 51
km met 2582 hoogtemeters. Nog meer dan de Trail des Fantomes, maar zal toch wel
niet zo technisch en zwaar zijn als in België (waarover later meer). De start
hiervan staat gepland om 8.30 uur en met een geplande looptijd van 9 uren moet
ik nog voor het donker binnen kunnen zijn.
Zaterdagmorgen
5.00 uur; de wekker loopt af want vanaf ons onderkomen is het 72 km rijden tot
aan de start in Miranda do Corvo en de routeplanner geeft daarvoor ruim
anderhalf uur aan. Dit blijkt aardig te kloppen want de ene haarspeldbocht
volgt de andere op. Goed half acht sta ik vlak bij de start geparkeerd en met
circa 18 graden voelt het zwoel aan. De voorspellingen zijn ronduit slecht;
onweersbuien en veel neerslag maar vooralsnog is het een prima looptemperatuur.
De meeste medelopers (Portugezen) denken daar heel anders over. Je ziet
allerlei variaties van jassen, mutsen en zelfs handschoenen want voor hun is 18
graden koud. Klokslag half negen worden we weggeschoten en iedereen komt heel
relaxed op gang. Na 500 meter, in de straten van Miranda do Corvo is het al
gebeurd met het lekkere weer en begint het te stormen en te plenzen. Tijd voor
een jasje.
Op het profiel
had ik gezien dat het vanaf het begin zo’n 15 km omhoog ging met na ca 10 km de
eerste verzorgingspost. Met 400 lopers aan de start wordt het na een kilmeter
of 5 al file wandelen als we langs een waterval middels staalkabels moeten
afdalen en klimmen. Dit houdt erg op omdat het één voor één moet en het een
heel gedoe is met één hand omdat je in de andere de stokken vast moet houden.
Na anderhalf uur komen we een, zo lijkt het, geheel verlaten bergdorpje binnen
waar we door smal beklinkerde straatjes ineens bij de verzorging en checkpoint
staan. Gauw water bijgevuld en twee bekertjes cola genomen en verder gaat het
richting Lousa waar de tweede verzorging is na 27,5 km.
Eerst volgt nog
een stukje klim en een lekkere afdaling naar een hotelcomplex alwaar in de kelder
een verzorgingspost is ingericht. Maak rustig een shakeje klaar en eet en drink
wat. Via een handvol trappen gaat het weer omhoog Lousa uit. Nu is het wel
gebeurd met zachtjes regenen, het komt met bakken uit de lucht en in de verte
dondert het ook al. Hierdoor wordt de klim, die toch al lastig is, nog wat
lastiger. Op een smalle singletrack waar we met een groepje achter elkaar
moeten lopen worden we ineens aangevallen door een zwerm grondwespen. Ze
bedenken zich geen moment en steken waar ze steken kunnen, dwars door sokken en
broeken heen. Om ons heen slaand rennen we noodgedwongen het steile pad omhoog.
Het is nu echt niet meer leuk, overal jeuk en het begint akelig donker te
worden en de bliksem en donder volgen zich steeds sneller op. Best eng zo boven
op de berg. Door al het water plenzend komen we bij een schooltje aan waar de
verzorging van 27,5 km is ingericht en de mensen van de organisatie geven aan
dat we beter even kunnen schuilen tot het onweer overgetrokken is. Heerlijk
even tijd om een uien(!)soepje te eten en wat op te warmen. De wespenaanvallen
heeft vier bulten en bijbehorende jeuk opgeleverd en die zijn behoorlijk
vervelend aanwezig. Als we dicht bij start/finish waren geweest had ik het wel
geweten. Dat is niet zo, we moeten gewoon door. Bekijk even het profiel en zie
dat we anderhalve kilometer dalen en daarna zo’n 9 km moeten klimmen. Vooruit
maar weer.
De klim duurt
lang maar is redelijk goed te doen. Raak wel behoorlijk uitgeput, vooral door
de omstandigheden en het continue corrigeren in de modder. We komen na zo’n 38
km boven op een bergrug aan waar allemaal windmolens staan. Pracht gezicht om
daar zo dicht onder door te lopen maar wat buldert de wind. Heb die dingen nog
nooit zo snel zien draaien. Twee kleine Portugezen in het groepje worden bijna
letterlijk omver geblazen. We mogen weer
dalen en volgens de route-info zal er bij 40 km weer een verzorgingspost zijn.
Dit blijkt toch tegen te vallen, komt pas na 43 km en dan blijkt deze etappe
van ca 16 km toch wel erg lang te zijn geweest. We worden vriendelijk onthaald
en vullen alles weer aan. Het is nog even onduidelijk hoe ver het nog is, de
één zegt 8 km, de ander roept 11. Ik ga maar van het slechtste uit kan het
alleen maar meevallen.
Op naar de
laatste etappe. Kom na 300 meter aan de voet van een steile wand en merk ineens
dat ik mijn stokken bij de verzorging heb laten staan. Dat wordt dus een extra
600 meter, that sucks. De laatste
kilometers gaan op en af maar is zeer slecht begaanbaar omdat alle andere
afstanden hier ook al voor zijn gegaan, en ga een paar keer in de modder
onderuit. Gelukkig is het zacht maar het lopen wordt inmiddels niet leuk meer.
Automatische piloot er op en door hobbelen. Na 9.26 uur kom ik compleet
gesloopt in Miranda do Corvo aan. De streeftijd van 9 uur heb ik niet gehaald
maar gezien de omstandigheden maal ik daar niet om. Ben blij dat ik er ben.
Heb ik laatst nog
zo stoer gezegd dat ik wel een beetje klaar ben met de extreem technische
glibberpartijen wordt je er hier ook weer door overvallen. Wederom blijkt dat
in het buitenland het weer in de bergen onvoorspelbaar is. Dit was de zoveelste
variant van noodweer en extreme omstandigheden, al moet ik zeggen dat je na
enkele dagen dit weer behoorlijk kunt relativeren en de extreme schoonheid van
de omgeving gaat het dan toch weer winnen van die paar regendruppels en
flitsen.
Eindresultaat:
plaats 231 van de 400 gestarte lopers waarbij er 87 uitgestapt zijn. Snelste
Nederlander (en enige ;) tussen alle José’s, Pauolo’s, Bruno’s en Joao’s.
Kortom: een mega-mooi
evenement in een ongekend mooie omgeving wat ik echt niet had willen missen.
Dus als je nog eens een buitenlandse trail wilt lopen… Aanrader(!).
Groeten, Henrie Drenthel
 |
| Hoogteprofiel |
