Route 83: Haart - Veenhuisroute

In de afgelopen jaren heb ik veel routes door het prachtige Achterhoekse landschap gelopen en een aantal hiervan wil ik graag met jullie delen. Ik probeer de komende tijd regelmatig een route hieraan toe te voegen, uiteraard ook geschikt om te wandelen. Opmerkingen of aanvullingen hoor ik graag. 

Vandaag de 83e route uit deze serie: Een route vanaf de Ringkamp door de buurtschap de Haart, gelegen op het hoogste punt van de gemeente Aalten.

Route 83: Veenhuisroute

Afstand: 7,5 kilometer

Start: Gemeenschapshuis de Ringkamp Huiskermatedijk 2 - 7121 KL Aalten

Bewegwijzerd: Ja, groene pijlen

Afkortingen: LA Linksaf, RA rechtsaf, RD rechtdoor

Foto's van de route: fotoalbum

GPX bestand van de route

Laatst aangepast: 31 juli 2022

Klik hier voor alle wandel- en hardlooproutes in de omgeving van Aalten

01.Loop vanaf het parkeerterrein van het gemeenschapshuis 'de Ringkamp' naar de verharde weg en sla LA
*De Ringkampsbulten, een klein, voor het merendeel uit laag hout bestaand bos in een enigszins heuvelachtig terrein. De Ringkampsbulten is met 41 meter boven NAP het hoogste punt van Aalten. De omgeving kenmerkt zich door opvallende hoogteverschillen. De steilranden en glooiingen in het terrein zorgen voor aantrekkelijke zichtlocaties.
02.Direct daarna bij Keuzepunt D33 LA het bos in
03.Loop het hele bos door tot aan de verharde weg
04.Sla op de verharde weg bij Keuzepunt D12 LA
05.Op kruispunt RA
06.Op kruispunt bij Keuzepunt D11 RD zandpad in
07.Na 100 meter verharde weg oversteken en het zandpad blijven volgen

08.Op kruispunt met verharde weg LA Driehonderdmeterweg

*De Driehonderdmeterweg is niet driehonderd meter lang, en de werkelijke lengte ligt daar ook niet in de buurt. In werkelijkheid is de weg namelijk ruim vijf kilometer lang! Maar waarom heet die weg dan zo? De weg loopt voor een groot deel parallel aan de Duitse grens, op driehonderd meter afstand om precies te zijn. De naam is dus niet afgeleid van de lengte, maar van de afstand tot de grens.

09.Verharde weg naar links negeren, op 1e zandweg LA Kriegerdijk

10.Op kruising met verharde weg RA Kroondijk
11.Op vijfsprong bij Keuzepunt Z13 bij Huiskermatedijk LA het zandpad in (Veentjesdijk)
12.Bij driesprong bij Keuzepunt Z11 RD zandpad blijven volgen
13.Op verharde weg links aanhouden
14.Op driesprong bij Keuzepunt Z46 LA de Veenhuisweg in
15.Verharde weg gaat bij huisnummer 5/5a over in zandpad en bij huisnummer 7 weer in verharde weg
16.Op kruispunt van wegen RA en even later heb je links weer het parkeerterrein van 'de Ringkamp'

Duel Futselaar-Ruiter bij 10e Kramp Run

Frank Futselaar en Yorben Ruiter (foto: Erik van Leeuwen) 

Het is de organisatie van de Kramp Run gelukt twee nationale toppers te strikken voor de jubileumeditie. Op zaterdag 10 september zullen Frank Futselaar en Yorben Ruiter duelleren om de winst in het centrum van Varsseveld. Samen zijn de atleten van Running Team Liemers verantwoordelijk voor drie overwinningen én het parcoursrecord: Futselaar won in 2017 en 2018 en Ruiter schreef de editie van 2019 op zijn naam.

Frank Futselaar is een gevestigde naam in de atletiekwereld. De 30-jarige marathonloper heeft twee Nederlandse titels op zak en liep in 2020 met 2:11.30 de limiet voor de Olympische Spelen. Afgelopen juni won de hardloper zilver op de Nederlandse kampioenschappen 10.000 meter. Teamgenoot Yorben Ruiter won vorig jaar twee keer NK-brons én de Nederlandse titel korte cross. Dit jaar liet hij al goede papieren zien door er met het zilver vandoor te gaan op de NK 3000 meter indoor. De 26-jarige Ruiter evenaarde tijdens de vorige Kramp Run met 14:17 minuten het parcoursrecord van Futselaar. De kans is groot dat het op 10 september in de straten van Varsseveld nog harder gaat. Al 14 atleten met een tijd onder de 15 minuten hebben laten weten aan de start te staan.

Inschrijven voor de 10^e editie van de Kramp Run is nog steeds mogelijk via www.kramprunvarsseveld.nl (geen na-inschrijving). Op het programma staan de KidsRun (1 km), JeugdRun (2 km), RaceRun (rondes met driewielloopfiets om de kerk), Recreanten- en Businessrun (5 km) en TopRun (5 km). Iedereen kan meedoen en persoonlijke records zijn mogelijk vanwege het gecertificeerde parcours. De Kramp Run bestaat uit een samenwerking tussen de atletiekverenigingen ARGO Atletiek, AVA ’70 en Atletico’73 en Kanjers voor Kanjers, het goede doel van het evenement. Na twee jaar coronastop hoopt de organisatie er zaterdag 10 september een feestelijke jubileumeditie van te maken.

De charme van de kleine wedstrijd

Een kleinere race met een paar honderd deelnemers, daar zouden we er elke week wel eentje van lusten!

Het is fantastisch om deel uit te maken van iets groots, een marathon met 20.000 deelnemers bijvoorbeeld. Maar man, man, man, wat is het toch ook heerlijk om mee te doen met die o zo fijne, kleine loopjes. Daarom een ode.

Met tienduizenden lopers in een stroom vol verwachting naar een start schuifelen heeft charme. De grootsheid van een internationale race is bijzonder. Het geluid van de helikopter boven het startgebied in je lijf voelen, het omroepen van de namen van de toplopers, weten dat je meedoet aan iets groots; adrenaline-opwekkend heerlijk is het. Maar wij hier op de ProRun-redactie zouden er toch niet aan moeten denken elke week zo’n spektakel te beleven. Een kleinere race met een paar honderd deelnemers daarentegen, daar zouden we er met liefde elke week wel eentje van lusten!

Het is de ontspanning die heerst bij het ophalen van de startnummers; geen rijen, niemand hoeft te vrezen voor het missen van de start. Geen – of nauwelijks – rijen voor de wc. Geen rijen bij een garderobe. Of er is niet eens een garderobe omdat je zonder zorgen je spullen achter kunt laten in een kleedkamer. En dat alles voor een zacht prijsje. Omdat er geen winstoogmerk is en niemand er rijk van hoeft te worden, betalen deelnemers geen fortuin om mee te mogen doen.

Loeren naar concurrentie

De woorden gemoedelijk en gezellig dringen zich op, maar die twee woorden doen misschien ook weer geen recht aan het wedstrijdelement dat er wel degelijk is. Voor sommige lopers is het de eerste keer dat ze 5 km, 10 km of zelfs een halve marathon lopen en dat is toch een forse prestatie. Eentje die ook wel wat spanning met zich meebrengt. Dan zijn er de ambitieuzen die hopen zichzelf te verbeteren en die weten dat die verbetering ook best een beetje pijn gaat doen. Tenslotte zijn er de racers die voor de start net iets fanatieker warmlopen en om zich heen kijken of ze lopers zien die hun gang naar het podium wel eens lastig kunnen maken.

In het startgebied valt de puzzel die de rangorde van deelnemers is organisch in elkaar. Wie hard wil gaan en denkt bij de snelsten te horen, mag lekker vooraan gaan staan. Een blik op een snel racehemdje of een afgetrainde kop is vaak al genoeg. Natuurlijk, er staan bij een kleinere wedstrijd altijd een paar lopers op de eerste rang die deze onuitgesproken orde der dingen niet kennen, maar die weten binnen 100 meter – als ze zijn voorbij gestoven door een razendsnelle kudde – dat ze een volgende keer een paar meter naar achteren mogen. Maar voor het zover is, voor het startschot heeft geklonken, is er nog het gekeuvel van de lopers. Wie is wat van plan, wie spreekt zijn ambitie uit of wie dekt zich in?

Over de klinkers

Ondertussen somt de hoofdspeaker de sponsors nog eens op: een garage, een middelgrote financiële dienstverlener, een aannemer en een supermarkt. Hij wordt onderbroken door de wedstrijdleider die door zijn megafoon roeptoetert dat er nog twee minuten, ‘ik herhaal nog twéé minuten’, tot de start te gaan zijn. Hier en daar piept een horloge dat het klaar is om te gaan. Het deelnemersveld schuift nog iets verder in elkaar. ‘Nog één minuut’. De vrijwilligers zonder wie geen wedstrijd mogelijk is, worden bedankt. En dan is het ‘PANG’, rennen.

Niet een stadion uit, niet over een imposante brug, maar over de stenen van een straat zoals er duizenden zijn in Nederland. Klinkers. Kaarsrecht en met zorg gelegd. Huizen die we in de jaren tachtig nieuwbouw noemden aan weerszijden. Rechts een houten ooievaar in een tuin, links een vijver met een vissende tuinkabouter. Soms een hondenuitlater die de berichtgeving niet heeft meegekregen en verbaasd 500 man door zijn straat ziet stuiven. Dan een buurman herkent en enthousiast ‘kom op, Johan!’ roept.

Altijd lekker

De medaille na afloop, het voldane gevoel dat je altijd hebt als je ergens je best voor hebt gedaan, de euforie na een goede prestatie of de blijdschap dat het lijden voorbij is; iedereen is voldaan als ‘ie onder die finishboog doorkomt. Zo blij dat je na een paar dagen best zin hebt in nog eens zoiets. Nu misschien weer eens 5 km? Of is er ergens een leuke halve? Een trail misschien?

Er is meer in het leven dan hardlopen. Veel meer zelfs. Voor het lijf zou het ook niet best zijn om zo vaak de grens op te zoeken. Dus het zit er niet in om elke week een wedstrijd te lopen. Maar geloof ons als we je zeggen dat het een mens goed doet om er in ieder geval regelmatig eentje te lopen. Vooral zo’n charmante, kleinschalige loop. Kijk eens in onze kalender en kies er een uit. Misschien zien we elkaar dan bij de start. Of bij de finish, ook goed. Tot dan: loop ze! (bron)

Het Reckense Markepad in Oldenkotte

De Piepermolen met zijn prachtige dahliatuin

De klompenpaden in het midden en oosten van Nederland mag ik altijd graag lopen. Vandaag staat het Reckense Markepad op mijn lijstje, dat begint op de grens met Duitsland, bij de oude grensovergang in Oldenkotte. Je proeft hier het verhaal van twee ‘werelden’. Twee slagbomen, twee douanekantoren, twee douanehuizen, twee talen, twee cafés, twee … Van elk een Duitse en een Nederlandse variant aan beide zijden van de grens. Ze hebben één ding gemeen: het gemeenschappelijke verhaal. De oude grenssteen uit 1766 is gemaakt van Bentheimer zandsteen met hierop het wapen van het hertogdom Gelre en het bisdom Münster. In de kleine grenswinkel herinnert de sfeer aan vroeger tijden.

Dit keer loop ik de route met de wijzers van de klok mee en blijf vandaag op het Nederlandse grondgebied. Het Reckense Markepad is, van beide kanten, goed bewegwijzerd. Beeldbepalend in het begin is de Berkel, die hier ons land binnenstroomt. Na een paar kilometer steek ik met een trekpontje de rivier over en loop aan de andere kant van het water verder, een prachtig gebied.

Bij de Piepermolen uit 1796 staat de dahliatuin in volle bloei: een kleurrijk gezicht. De Molen van Pieper is een windmolen gebouwd in 1796. Nadat in 1940 het wiekenkruis tijdens een storm van de molen brak, is de romp gedurende dertig jaar in een steeds meer vervallen staat geraakt. In 1970 werd de Piepermolen echter gerestaureerd. De naam ontleent de molen aan de familienaam van de eigenaars tussen 1907 en 1965. De molen is ingericht met twee koppels maalstenen, waarmee tegenwoordig op vrijwillige basis veevoer wordt gemalen. De molen is op zaterdagmiddagen gratis te bezoeken. Om het jaar ligt hier de dahliatuin, een verwijzing naar het prachtige Rekkense bloemencorso dat elk jaar rond eind augustus door de straten rijdt.

Via wat slootkanten kom ik op het vroegere terrein van de Rekkense inrichtingen. Van oudsher waren de Rekkense Inrichtingen een begrip, aanvankelijk gesticht voor de behandeling van mannen die ter beschikking van de regering (TBR) waren gesteld. Later kwamen daar ook andere doelgroepen bij, zoals moeilijk opvoedbare kinderen en alcohol- en drugsverslaafden. In Rekken sprak men dan ook van 'de Kolonie' als de inrichting werd bedoeld, het gebouwencomplex staat sinds 2014 leeg.

Dominee Dr. W.L. Slot jr. en bankier E. René van Ouwenaller waren de oprichters in 1910 van deze inrichting. De Hilversumse architect C. de Groot ontwierp het plan voor de paviljoens. De eerste steenlegging was op 30 juni 1913, paviljoen De Haar. Het totaal aan gebouwen werd een dorp op zichzelf. Er was een boerderij met vee, een grote tuinderij, een centrale keuken, een kerk, woningen voor beambten, een ambachtsschool, een nijverheidsschool, een begraafplaats en een zwembad. In het verleden heb ik hier nog enkele wedstrijden gelopen maar met het sluiten van de voormalige tbs-kliniek werden er ook geen wedstrijden meer gehouden.

Klik op de link voor een aantal foto’s

fotoalbum

Met het trekpontje steek ik de rivier de Berkel over

Oproep van wethouder en fysiotherapeut/hardloper: Kom in beweging!

Wethouder Hans te Lindert (links) met fysiotherapeut/hardloper Mark te Brake in het Loohuisbos. Foto: Karin Stronks

AALTEN - Wethouder Hans te Lindert en fysiotherapeut en hardloper Mark te Brake roepen iedereen op om in beweging te komen. Mark heeft een passie voor bewegen en merkt de positieve invloed op de gezondheid. “Dat hoeft niet perse hardlopen te zijn.” Hans bereidt zich voor op het lopen van een halve marathon voor Kika. “Het lopen brengt me steeds meer plezier, ik voel me fit. Een doelstelling helpt me enorm. Nu heb ik er twee, de halve marathon lopen én hierdoor Kika steunen!”

Dat bewegen goed is voor een mens, zal algemeen bekend zijn. De mate waarin dit van invloed is op vitaliteit, wordt echter steeds duidelijker en recente onderzoeken tonen de positieve invloed aan op fysieke en mentale gezondheid. Zo zijn er onderzoeken die duidelijk maken dat regelmatig intensief bewegen bloeddruk verlagend werkt en een preventieve invloed heeft op bijvoorbeeld suikerziekte en aandoeningen als Parkinson en een burn-out.

Slimmer en handiger

Toch was dat niet de directe aanleiding voor Hans te Lindert om contact op te nemen met Mark te Brake. Hans legt uit: “Het was midden in de coronatijd dat ik écht de behoefte voelde om meer in beweging te komen. Ik zat veel stil, vergaderde net als heel veel andere mensen vaak vanachter een beeldscherm en de ‘rondjes met het hondje’ waren de enige beweegminuten zo ongeveer. Toen ook het volleyballen stil kwam te liggen, ben ik gaan hardlopen. Vanuit huis ren ik in vijf minuutjes naar het Loohuisbos dus een hardlooprondje was zo geboren. En die rondjes begon ik wat uit te breiden. Zowel qua afstand als qua frequentie. En ik ontdekte de app ‘Strava’ waardoor ik achteraf de rondjes kon bekijken. Daar begon ik lol in te krijgen en ik merkte vooruitgang. Het lopen ging soepeler, ik liep makkelijker langere afstanden en na afloop lag ik niet na vijf kilometer een kwartier op apegapen. Na verloop van tijd begon ik echter te beseffen door dat ik maar wat deed en dat ik het slimmer en handiger aan zou kunnen pakken.”

Plezier en fit

“En toen meldde Hans zich bij mij”, vervolgt Mark te Brake. Mark is een regionaal bekende hardloper uit Aalten, fysiotherapeut van beroep. Mark: “Mensen als Hans tref ik vaker; van goede wil maar onwetend qua trainingsopbouw. Wij werken met schema’s die we tweewekelijks op maat aanleveren. Voor Hans schrijf ik drie trainingen per week uit van zo’n uurtje per keer. Door de opbouw en de afwisseling in tempo en interval, is het goed mogelijk om progressie te boeken en nóg meer plezier in hardlopen te krijgen.” Dit wordt door Hans bevestigd: “Ik merk dat m’n lopen vooruit gaat, ik steeds meer plezier in het hardlopen begin te krijgen en me eigenlijk gewoon fit voel. Dit gevoel enthousiasmeert me enorm en daagt me ook uit om anderen in beweging te krijgen.”

‘Als je maar beweegt’

Dat laatste herkent Mark en vandaar dat zij gezamenlijk nu de publiciteit zoeken. Mark: “Als fysiotherapeut en als hardloper heb ik een passie voor bewegen en merk ik dagelijks wat de positieve invloed van bewegen is op gezondheid. En dat hoeft heus geen hardlopen te zijn, dat mag ook wandelen, fietsen, zwemmen of bijvoorbeeld jeu de boules zijn. Als je maar beweegt!” Hans vult aan: “Als wethouder probeer ik dagelijks mensen en dingen letterlijk en figuurlijk in beweging te krijgen. Op welke manier dan ook. Nu ik zelf aan den lijve die positieve invloed ervaar, breng ik dit heel graag over op anderen. En dat hoeft echt niet allemaal via een hardloopschema van Mark te zijn.”

Vitaalbad.nl

Te Lindert: “Onze gemeente heeft tal van sport- en beweegmogelijkheden. Kijk hiervoor op www.vitaalbad.nl Dat is dé plek voor al het sport-, beweeg- en cultureel aanbod in de gemeente, waarbij BAD staat voor de kernen Bredevoort Aalten Dinxperlo.” Aanmelden, net als Hans, kan ook bij Mark of een andere trainer of club natuurlijk, als je maar ‘in beweging’ komt!”

Doelstelling

Tenslotte merkt Hans op dat een doelstelling hem erg helpt. Op twee manieren. Hij legt uit: “Ik ben, nog voordat ik me bij Mark meldde, op zoek gegaan naar een hardloopdoel voor mezelf. En dat werden er zelfs twee. Een halve marathon ergens in het najaar leek me wel een mooi punt om naartoe te trainen. Via een hardloopkalender stuitte ik op de halve marathon in Amsterdam op 16 oktober. En die sprak me om drie redenen meteen aan; het moment zo halverwege oktober, de stad Amsterdam én -bovenal- het feit dat deze wedstrijd is gekoppeld aan de Stichting KiKa. KiKa zamelt geld in voor onderzoek naar kinderkanker en de behandeling daarvan. Dat hier onderzoek naar gedaan wordt, vind ik ongelooflijk belangrijk en als ik door geld in te zamelen via mijn hardlopen daar een steentje aan bij kan dragen, is dat een enorm grote éxtra motivatie voor mijn ‘in beweging komen’. M’n hardloopavontuur dient dan letterlijk een dubbel doel waarbij natuurlijk KiKa en het goede werk dat zij doen véle malen belangrijker is dan mijn eigen plezier in hardlopen!”

KiKa

Bijdragen aan KiKa via de halve marathon van Hans op 16 oktober kan via www.runforkikamarathon.nl/hans-te-lindert (bron)

Tom van Beusekom: 'Plotseling ben ik nog meer mens'

Tom van Beusekom op de voorkant van de Sprint, met een gesigneerd shirt van de snelste atleet van de wereld Eliud Kipchoge

Zondag 4 september 2021…Het zonnetje schijnt al volop, als we het Horsterpark in Duiven betreden voor de Bert Timmer Memorialloop. Van verre komt Tom al breedlachend aanlopen en begroet ons op zijn “Van Beusekoms”, dus allerhartelijkst in zijn karakteristieke stijl. Rob Jansen, de bevriende fotograaf, wordt er snel bij geroepen voor een mooi plaatje. Hier liggen de roots van de sympathieke Liemerse atleet, die vol zelfvertrouwen laat weten voor de overwinning te willen gaan. Een stijf uur later heeft hij de daad bij het woord gevoegd en finishte solo in een tijd van 35.06 minuten. De vorm is prima, zo laat hij lachend weten, als hij blij het podium op stapt…….

Running Team Liemers

Tom raakte met het hardloopvirus besmet door toedoen van zijn vader, die hem meenam naar FROS, een hardloopgroepje in de omgeving van het ouderlijk huis. Tom bleek wel een talentje te zijn, die zich gelijk bij zijn eerste wedstrijd al liet gelden. Om wat gerichter te trainen, meldde hij zich bij Ciko`66 in Arnhem, waar de jonge van Beusekom wat verder ontwikkelde. “Ik wilde kijken wat er in het vat zat en ging op zoek naar een vereniging, waar de nadruk lag op discipline en structuur. Hardlopen werd voor mij steeds meer a way of life, en bij het Running Team Liemers voelde ik me als een vis in het water. Er straalde veel professionalisme uit de trainingsprogramma`s en met name Titus Fierkens is daarbij een ongelooflijk belangrijke schakel geweest. Hij heeft me de goede tools gegeven om te presteren en mezelf te ontwikkelen!”

Kenia

Tom van Beusekom leefde serieus voor zijn sport en zijn resultaten bleven steeds beter worden. In 2018 kreeg hij zelfs de mogelijkheid om voor 3,5 week te gaan trainen in Kenia. Uiteraard greep hij deze kans met beide handen aan en verbleef in het resort van Koen Raaijmakers. Gedurende bijna een maand leven als een professional, een droom kwam uit. Maar de trip naar het Afrikaanse land, leverde Tom ook een schat aan levenservaring op. Hij zag immers dat het gebruikelijke luxe leventje dat hij gewend was, een bijzonder voorrecht is. De plaatselijke bevolking leeft immers daar met de dag en probeert vooral te overleven, elke dag maar weer, zo zag van Beusekom met eigen ogen.

Marathon van Amsterdam 2021

Eenmaal terug in Nederland, besloot Tom nog een tandje bij te zetten en het ging hem beter en beter af. Een hoogtepunt in deze periode was zeker de Montferlandrun in 2019, waar hij finishte in een scherpe tijd van 51,27 minuten. De wedstrijd speelt zich af in zijn trainingsgebied, dus hij kende het parcours door en door. “Ik voelde dat de vorm goed was, maar moest op een gegeven moment toch een gaatje laten. Ik wist wat er ons nog te wachten stond en ik kon me terug knokken naar het groepje, waaruit ik eerder gelost was. Aan het einde kon ik er zelfs nog een versnelling uitpersen en een dit doortrekken tot aan de finish. Een geweldig gevoel was dat…”

Intussen had corona zijn intrede gedaan en gingen alle wedstrijdplannen in de ijskast. De blik werd na lang wikken en wegen gericht op de marathon van Amsterdam in 2021. Van Beusekom werkte gericht toe naar deze wedstrijd, maar voelde aan zijn lijf dat het niet helemaal goed zat. Ok, er hadden zich in zijn privé-leven de nodige veranderingen voorgedaan, maar toch… “De dag voor de wedstrijd kreeg ik een aanval, waarbij ik ineens bijzonder veel slijm produceerde en dat was een hele nare gewaarwording, zeker zo kort voor de race. Bij de wedstrijd zelf, ging het kaarsje na een kilometer of 30 ook al langzaam uit en dat is gewoon veel te snel. Ik finishte nog wel in een knappe eindtijd van 2 uur, 52 minuten en 20 seconden, maar was compleet uitgewoond en alle energie was volledig op !”

Diagnose

Tom besloot na deze marathonervaring, om alle tijd te nemen om het lichaam weer goed te laten herstellen en dan pas weer te gaan plannen. Maar dit gebeurde niet. De energietank bleef leeg,het lijf voelde lusteloos en in het begin van dit jaar kwam daar ook nog eens een corona-aanval overheen. Van Beusekom, vriendin Paula en de omgeving begon zich toch wel zorgen te maken over de sympathieke atleet, die graag wilde maar niet kon.

Uiteindelijk bezocht hij een huisarts en diverse medische onderzoeken volgden elkaar ineens in rap tempo op. Tom had er onbewust al geen goed gevoel bij en de diagnose bleek een keiharde werkelijkheid: hij had slokdarmkanker met uitzaaiingen in maag en lever! De wereld stond volledig stil! Bij Tom, bij Paula, bij de familie…. bij iedereen. Dit kon toch niet waar zijn? Het ongeloof overheerste, maar het bleek toch echt de bittere werkelijkheid te zijn! “Kijk, ik heb jaren geleefd als een monnik en je gaat er vanuit dat je kerngezond bent. Nu dit ineens totaal niet het geval blijkt te zijn, ben je eerst heel erg boos, maar vooral ook erg teleurgesteld in je eigen lijf. We zijn nu terechtgekomen in een wedstrijd, die ik nooit zal kunnen winnen en dat is frustrerend. We moeten nu vooral genieten van hetgeen nog kan….”   

Netwerk

Tom besloot open kaart te spelen over zijn ziekte en zonder het te beseffen, heeft hij het daarbij de mensen in zijn omgeving wel een stukje makkelijker gemaakt om hem te steunen. Een ongelofelijke stroom aan reacties kwam in zijn richting op gang en de telefoon stond regelmatig op ontploffen. Bekenden, maar ook onbekenden uit de hardloopwereld reageerden en van Beusekom had er werkelijk een dagtaak aan om alle steunbetuigingen te beantwoorden. Zelf zegt hij daarover: “Ik vindt het werkelijk verschrikkelijk dat ik niet meer kan hardlopen, maar alles wat ik met deze sport heb bereikt, is me zeer, zeer waardevol. Een enorm sociaal netwerk en natuurlijk als belangrijkste…ik heb ook mijn grote liefde Paula ontmoet via het hardlopen! Ik krijg berichten van vrijwel alle topatleten, maar ook van recreatieve lopers, die ik eigenlijk niet eens ken. Hoe mooi is dat allemaal?”

Gerard Tebroke Memorialloop 2022

Op 21 mei jl. vond de 20^e GTM-Loop plaats in Aalten en Tom was er niet als deelnemer aanwezig, maar zeker wel als prominent. Hij loste het startschot bij de 10-kilometerwedstrijd, waar veel nationale topatleten aan de start stonden en hij de mogelijkheid met beide handen aangreep om iedereen op “zijn Van Beusekoms” te begroeten en te omhelzen. “Ik wilde niet zielig gevonden worden en was helemaal mijzelf. Ik ken natuurlijk veel lopers en die betaalden mij op deze dag voor de volle 100% terug!” 

Winnaar Björn Koremans sprak mooie woorden in de richting van Tom, liet hem op het podium klimmen en overhandigde van Beusekom vervolgens een gesigneerd shirt van de snelste atleet van de wereld, Eliud Kipchoge. Een minutenlang applaus volgde voor de dolgelukkige Tom en er vloeiden volop tranen en niet alleen bij hem… “Het was voor mij en Paula een avond van goud. Alle knuffels en high fives van bekende en onbekende atleten, het shirt dat ik kreeg uit handen van Koremans, Michel Butter die nog even voor zijn vertrek bij me kwam om me sterkte te wensen….. Werkelijk een aaneenschakeling van hoogtepunten en zo puur allemaal!”

3 juli 2022

Tom kijkt nu samen met Paula vooral uit naar de dingen die op hun pad komen en genieten daar met volle teugen van.“Elke morgen als we wakker worden denk ik … yes, weer een dag en dan pakken we de agenda erbij, die overigens behoorlijk vol staat. Er moet natuurlijk ook gerust worden, maar daarnaast zijn we erg druk en dat is een fijne afleiding in deze rollercoast. Afgelopen woensdag even kijken bij de Grachtenloop en donderdag was een geweldig moment, toen ons geregistreerde partnerschap gevierd werd met onze familie. Zaterdag een hardloopmomentje en zo schakelen we door…”

Zondag 3 juli a.s. is een datum waar Tom en Paula al enorm naar uitkijken, wanneer in het buitengebied van hun Bredevoort “de TommyBeusRun” plaats gaat vinden. Een hardloopevenement waar alle hardloopvrienden van Tom aan de start zullen verschijnen om 5 of 10 kilometer te lopen. Honderden toppers en recreanten staan samen aan de start om deel te nemen aan deze bijzondere wedstrijd. “Ik hoop natuurlijk dat heel veel mensen er op 3 juli bij zijn, zodat we er samen een mooie sportieve morgen van kunnen maken. Het hardlopen heeft me heel erg veel gebracht en dat komt 3 juli allemaal bij elkaar. Het is een bijzonder moment waar Paula en ik erg naar uit kijken!”

Bron: Frank Roos/Sprint AVA’70

(De kop van dit artikel plotseling ben ik nog meer mens is afkomstig uit de song “Wie ik ook ben!” van zijn favoriete band Blöf.)

Douwe Bentsink uit Winterswijk naar de VS: “Sporten is daar echt presteren”

Douwe Bentsink

Als atleet springt hij vaak over een waterbak van drie meter, maar binnenkort steekt Douwe Bentsink de Grote Plas over. De 18-jarige atleet van Archeus gaat studeren en sporten aan het Hutchinson Community College in de Amerikaanse staat Kansas, waar hij straks zes keer per week op de baan staat. “Sporten gaat daar echt om presteren voor je team”.

Zelf had hij tot een jaar geleden nog nooit gedacht aan een Amerikaans avontuur. Maar toen nodigde een Nederlands bemiddelingsbureau hem uit om een beurs aan te vragen voor een Amerikaanse universiteit. Zijn landelijke optredens op de middellange afstand en de steeple chase waren het bureau – dat talent scout voor colleges in de VS – in positieve zin opgevallen. Op de 2000m steeple veroverde Douwe vorig jaar zilver bij de junioren onder de 18 jaar. Op de cross, een ander favoriet onderdeel van de Winterswijkse atleet, werd hij onder meer Twents kampioen.

Het lukte Douwe een beurs binnen te hengelen bij een kleine universiteit van 5000 studenten in Hutchinson, een plaats van 40.000 inwoners in het hart van Amerika. “Zo’n beurs wordt door de universiteit en sponsors bekostigd, omdat ze talent uit de hele wereld willen binnenhengelen om te presteren en daarmee hun reputatie verder te verhogen. Ik heb ook wel gekeken naar andere universiteiten, maar bij de grote scholen zou ik alleen maar een soort loopjongen zijn, die bij wedstrijden af en toe mag invallen. Hier train ik in een groot track & fieldteam met jongens van net iets hoger of lager niveau en dan trek je elkaar naar een hoger plan. Zo hoop ik mijzelf op de middellange afstand, steeple en cross te verbeteren. Ik kan daar daadwerkelijk meedoen aan crosses, indoorwedstrijden en de strijd om het staatskampioenschap van Kansas. Er wordt in Amerika hard getraind, zes keer per week, want het gaat er echt om presteren voor je team.”

De universiteit heeft bovendien een campus waar alles voor Douwe geregeld is, zoals een kamer, een campuswinkel en een ‘mealplan’ dat voorziet in drie maaltijden in een grote kantine.

Douwe, onlangs geslaagd voor zijn vwo, gaat in Hutchinson naast sporten computer science studeren. Niet dat hij per se die kant op wil, “maar dat vak komt later in alle beroepen van pas. Ook talen zijn niet mijn sterkste kant, en iedereen zegt dat je na een paar maanden Amerika al helemaal Engels gaat denken. Ik wil er één of twee jaar blijven en dan in Nederland waarschijnlijk de studie sustainability (duurzaamheid) doen. Het past dus goed in mijn toekomstplannen en ontwikkeling. Ik dacht dus: ik zou gek zijn als ik deze kans liet liggen.”

In Hutchinson gaat hij de eer van zijn team de Blue Dragons verdedigen, maar Douwe blijft trouw lid van Archeus. “Want ik hoop in Amerika nog wel een paar clubrecords te verbeteren.”

Douwe stapt op 7 augustus in het vliegtuig naar Amerika. “Ja, best wel spannend, in je eentje zo ver naar een plek waar je niemand kent. En zonder videobellen en skypen zou het nog moeilijker zijn geweest. Maar ik pas me makkelijk aan en je leeft er samen met andere atleten en dat zijn meestal wel gemakkelijke, open mensen, heb ik ervaren. Voor mijn moeder is het misschien nog wel veel spannender. Zij heeft me zelf ooit aangeraden om op atletiek te gaan en dan zit je zoon zomaar ineens aan de andere kant van de wereld.” (bron)

Vrijheijt klompenpad in Elburg

De haven van Elburg, het start- en eindpunt van dit klompenpad

Nadat we een plek voor de auto op de parkeerplaats in de voormalige Hanzestad Elburg hebben gevonden, lopen we vanaf de Mheenpoort de route met de klok mee. Dat betekent dat we eerst een stukje stadswal meepakken. De tocht komt niet binnen de stadsmuren van het oude vestingstadje. Voor wie de stad niet kent, maak aan het einde van je tocht even een rondje door het oude centrum, het is er prachtig.

Met het zicht op de stompe toren van de Grote of Sint-Nicolaaskerk verlaten we de stadswal en worden meteen een drassig weiland ingeleid. Over zeven bruggetjes (het pad heet ‘De zeuven vondertjes’) lopen we naar De Vrijheid, een wijk van Elburg en tevens naamgever van dit pad. Het behoort tot één van de oudst bewaarde paden. In de 14e eeuw lagen hier twee buurtschappen met dezelfde naam: De Groote Vrijheid en De Kleine Vrijheid. Een Vryheit is het rechtsgebied dat tot de stad behoort. 

Over de Tempelweg verlaten we de stad. Op het onverharde pad, geflankeerd door wilgen kwetteren de vogels naar hartenlust. We komen uit op de Melksteeg. Over deze smalle weg liepen de boeren vroeger naar de graslanden in de polder om daar hun koeien te melken.

Als we het dorpje Oostendorp hebben verlaten, pauzeren we even op het terras van restaurant bij korenmolen 'de Tijd'. Deze molen is in 2018 in eigendom gekomen van de familie Schuld en worden de bijgebouwen omgebouwd tot bakkerij. Ze telen zelf het graan, malen het in de molen en bakken het vervolgens in eigen bakkerij tot brood. 

Even later lopen we een stukje langs de Zuiderzeestraatweg om vervolgens over een klein paadje langs de sportvelden van ESC weer richting Elburg te slingeren. We blijven aan de overkant van het water lopen en met een bocht om de vesting heen komen we, na ruim 9 kilometer, weer bij de haven uit. 

Klik op de link voor een aantal foto's van deze route

fotoalbum

Korenmolen 'de Tijd', met bakkerij en restaurant

Rondommetje Hulshorst

Landgoed Groeneveld

Hulshorst is een klein dorp met ongeveer 2.000 inwoners in de gemeente Nunspeet. Het dorp ligt er ten zuidwesten van en ten noorden van Harderwijk en Hierden aan de Harderwijkerweg, vroeger de Zuiderzeestraatweg genaamd. Deze weg vormt ongeveer de grens tussen het Veluwemassief en de agrarische gronden langs het Veluwemeer.

Het Rondommetje Hulshorst is een kleine tocht rondom het mooie dorp Hulshorst. Je loopt over kleine zandweggetjes tussen de weilanden, langs de bosrand en over het landgoed Groeneveld. De naam Hulshorst komt in een oorkonde van 1295 als Hollhorst voor, maar waar de naam precies vandaan komt, weet niemand. 

Een Horst is een historische benaming voor een met kreupelhout of met hakhout begroeide hoger gelegen plek in het landschap. Een Horst kan zo groot zijn als een boerderij. Een hul is ook een oude naam voor een heuvel. 't Hul is een gebiedsnaam die in de omgeving van Nunspeet vaker voorkomt. De naam zou erop kunnen duiden dat op de Horst een bos zou zijn geweest, van hulst. We zullen het nooit weten....

Klik op de link voor enkele foto's

fotoalbum

Jubileum editie Pfixx Solar Montferland Run uitgesteld

Enkele deelnemers aan de laatste editie van de Montferland Run in 2019

De Pfixx Solar Montferland Run is in 25 jaar uitgegroeid van een geliefd trainingsrondje tot een gerenommeerd top- en breedtesport evenement met internationale uitstraling, dit alles volledig georganiseerd met de inzet vrijwilligers.

Met een klein vast team vrijwilligers is er ieder jaar een enorme uitdaging om het evenement van deze omvang van de grond te krijgen. Met het wegvallen van een aantal belangrijke sleutelfiguren in de organisatie, is het voorbereidingstraject van normaliter ruim 8 maanden, met ruim 2000 vrijwilligersuren momenteel niet meer te realiseren.

De kennis en ervaring van individuen die in afgelopen jaren is ontwikkeld, is niet eenvoudig over te dragen of op te delen in meerdere losse vrijwilligerstaken. De bestuurs- en commissieleden hebben daarom besloten de editie van 2022 niet door te laten gaan.

Dit najaar zal de organisatie, samen met belangenbehartigers, kijken hoe door het opzetten van een nieuwe organisatiestructuur de Montferland Run voor de toekomst kan worden gewaarborgd.

De organisatie hoopt op zondag 3 december 2023 de duizenden deelnemers, het publiek, de vrijwilligers en sponsors tijdens de 25e editie wel te mogen verwelkomen in het prachtige Montferland. (bron)

Vierhouten - Hendrik Mouwenveld route

Het voormalig onderduikerskamp 'Verscholen Dorp'

Op de 2e dag van onze vakantie maak ik een mooie tocht door het Vierhouterbos, met zijn eeuwenoude eiken- en dennenbossen. Ik zet de wekker op 5.30 uur, het wordt de warmste dag van het jaar (38 graden) en ik hoop ook nog wat wild te spotten. De naam van de route die ik loop komt van het heideveld Hendrik Mouwen. Een afwisselende route door de verschillende soorten natuur waar je doorheen komt. Er zitten veel wat bredere paden (karresporen) in deze route, wat aan de ene kant misschien iets saai is maar waardoor wild misschien wat gemakkelijker te spotten is. 

Als ik mijn auto op de parkeerplaats in het bos zet staat er al een andere auto. Het is op deze vroege ochtend nog heerlijk koel en vooral onder de vele bomen is het goed toeven. Net na de helft van de route kom ik bij een bijzonder historisch monument, het voormalig onderduikerskamp ‘Verscholen Dorp’ in Vierhouten. Het doel van dit kamp was een veilige schuilplaats bieden aan mensen die in de Tweede Wereldoorlog op de vlucht waren voor de Duitsers. Oorspronkelijk bestond het kamp uit 9 hutten, die door een dicht dennenbos aan het oog van de buitenwereld werden onttrokken. De plaatsen kun je nog herkennen aan ondiepe kuilen in de grond. Nu kun je er nog drie nagebouwde hutten bezichtigen. Het kamp bood toen onderdak aan Joden, verzetsmensen, geallieerden, een Duitse deserteur en vele anderen. Vanaf februari 1943 werd het dorp dan ook bewoond door 86 onderduikers. 

Op zondag 29 oktober 1944 ontdekten twee SS’ers, die aan het jagen waren, het kamp. Het geluid van houthakken trok hun aandacht. Ze troffen een jongen die water was gaan halen. Na een kort verhoor lieten ze hem gaan en gingen versterking halen. Zij dachten op een kamp vol ‘gevaarlijke terroristen’ gestuit te zijn. Intussen konden de meeste onderduikers vluchten, op acht Joodse onderduikers na. Zij werden gevangengezet in de kelder van ‘De Paasheuvel’ in Vierhouten. Twee van hen werden aan de voet van ‘De Paasheuvel’ gefusilleerd. De anderen moesten terug naar het ‘Verscholen dorp’ lopen. Onderweg probeerden twee onderduikers te vluchten. Eén van hen werd doodgeschoten, de ander keerde terug omdat zijn 6-jarige zoontje begon te schreeuwen. De onderduikers moesten in drie kuilen gaan liggen en werden door een executiepeloton doodgeschoten. Ook het 6-jarig jongetje kwam hierbij om. 

Bij één van de nagebouwde hutten sta ik even bij stil en probeer me een voorstelling te maken van wat hier gebeurd is. Wat moeten die mensen een angst hebben gehad. Ter herinnering aan deze tragische gebeurtenis werd er op 4 mei 1994 een monument aan de Tongerenseweg opgericht. Als ik weer door loop is het al bijna 7.45 uur en heb ik een mooie route mogen lopen. Oh ja, wat ik gespot heb is één wild zwijn!

Zwarte Cross spekt clubkas AVA'70

Hartelijk dank voor de inzet van de vrijwilligers!

Tijdens de Zwarte Cross in juli, kwam AVA`70 zowel voor als achter de bar volop in actie. Maar liefst 45 vrijwilligers staken hun handen uit de mouwen bij de diverse werkzaamheden. Dit alles natuurlijk om de clubkas van de vereniging een beetje aan te vullen en dat is helemaal gelukt. Penningmeester Gerrit-Jan Jansen en chef d` organisation Mariska van den Berg hebben samen de balans opgemaakt en wisten deze week te melden, dat de Feestfabriek B.V. 1382,50 euro had overgemaakt op de rekening van AVA`70!

Een hartelijk dankjewel namens de club voor de inzet van de vrijwilligers op de Zwarte Cross is dan ook zeker op zijn plaats…(FR)

Vakantietrailer in Canada

Op nog geen honderd meter zag ik ineens een beer

Om ons 25 jarig huwelijk te vieren besloten we (vrouw, dochter en ik) een vakantie te boeken. Na veel wikken en wegen werd het een prachtige auto-hotel rondreis door het westen van Canada. Prachtige natuur en indrukwekkende landschappen, ook ideaal voor mij als trailrunner dus. Ik zocht van tevoren dan ook al uit waar ik de mooiste trainingen kon doen. Maar hoe kreeg ik al mijn spullen mee? Met alle gedoe op de luchthavens besloten we nl. om alleen met handbagage te reizen. En hoe prop je al je normale kleding en je loopspullen in een koffer die onder handbagage valt? Met wat tactische keuzes zoals maar één paar loopschoenen en één shirt en broek en het thuislaten van de trailrunstokken lukte het toch om naast de loopspullen ook net voldoende normale kleren mee te kunnen krijgen.

De eerste dagen van onze trip werd het nog niets met lopen. De lange vliegreis werd gevolgd door een paar dagen op (weliswaar prachtige) locaties waar je alleen met een boot weg kon of waar je eerst een stuk moest rijden om een mooi stuk te kunnen lopen. Mijn achillespezen konden ook wel wat rust gebruiken, dus duurde het even voor ik mijn eerste run vanuit Port Alberni op Vancouver Island ging doen. Vancouver Island staat bekend om de (restanten van) oerbossen met enorm dikke coniferen, het noordelijk regenwoud noemen ze het. Vanuit het hotel liep ik richting bos, via een wijk waar voornamelijk First Nations bewoners wonen. Nogal armoedige wijk, maar niet dat ik me niet veilig voelde. En eenmaal in het bos werd alles beter.

Prachtige half overgroeide single tracks voerden me door het dichtbegroeide bos. Dikke bomen die overwoekerd werden door een soort mos, varens, omgevallen bomen die rustig blijven liggen tot ze helemaal verteerd zijn. Om iedere bocht stonden weer verrassingen te wachten. Ik genoot dan ook volop van mijn heen en weertje naar de ‘Hole in the Wall’. Alleen jammer dat mijn route me naar een punt bracht waarop ik boven dat beroemde gat in de rotswand uitkwam, met als gevolg dat je het gat zelf niet kon zien. Maar het ging natuurlijk om de weg er naartoe. Doordat ik zo liep te genieten schoot het niet echt op en begon het wat te schemeren. Dat is niet echt handig in verband met berenactiviteit, dus moest ik met iets meer tempo weer terug. Toch deed ik nog ruim een uur en drie kwartier over mijn rondje van krap 13 km. Dat geeft wel aan dat het niet vlak was en dat ik volop tijd nam om rond te kijken en te genieten.

Mijn tweede loopje deed ik vanuit het wintersportstadje Whistler. Deze blijkt in de zomer compleet overgenomen te worden door mountainbikers die massaal in de rij voor de lift staan om dan met duizelingwekkende snelheid de kilometerslange afdalingen te doen. Er heerst een enorm leuke sfeer in het stadje. Ik had online een mooie trail gevonden steil die de berg op ging en heel mooi moest zijn. Eenmaal uit het stadje bleek de bewegwijzering voor alles wat met skiën of MTB te maken had prima in orde, maar verder was er niets te vinden. Gelukkig was er een arbeider in een grote pickuptruck die me de juiste kant op stuurde Via een skihelling omhoog, dan kwam ik vanzelf weer op de route. Vriendelijke mensen die Canadezen.

Zo liep ik even later hijgend en puffend de steile helling van de zwarte piste omhoog. Tot ik ineens de schrik van mijn leven kreeg… In mijn ooghoek zag ik ineens iets groots en zwarts bewegen. Op nog geen honderd meter ging een beer eens op de achterpoten staan om me te bekijken. Wat zijn ze groot in het echt! Met hartslag 200 en de haren in mijn nek recht overeind van schrik stond ik doodstil, ik praatte met de beer met een harde lage stem. Dat had ik een dag eerder geleerd tijdens een excursie, maar niet gedacht dat ik het in de praktijk nodig had. Gelukkig besloot de beer dat buitenlands eten niet op het menu stond die dag en hij of zij verdween in het bos. Pas op het laatste moment dacht ik er aan om een foto te maken.

Even later kwam ik daadwerkelijk op The Ascent Trail, een trail die zo ongeveer recht omhoog de berg op liep. Zo steil dat er allerlei opstapjes en trapjes van stenen en boomstammen om door het oude bos omhoog te komen. Links en rechts zochten stroompjes hun weeg naar beneden en je zag overal kleine watervalletjes. Hardlopen was er niet meer bij, maar de hartslag was hoog genoeg voor D2. Ik haalde af en toe wandelaars in die iedere honderd meter stil moesten staan om op adem te komen. Niet slecht voor een laaglander toch?

Na een tijdje al zwoegend en zwetend omhoog hiken/klauteren kwam ik bij het middlestation van de skilift. Helaas eindigde hier mijn klim, de trail was verder afgesloten wegens sneeuw. Een kleine teleurstelling aangezien er verder niet echt goede mogelijkheden waren om verder omhoog te klimmen behalve via de skihelling en met de ontmoeting met de beer nog in gedachten leek me dat geen goed plan. Ik besloot me op de afdaling van de trail te storten en deze zo vlot mogelijk te doen. Dat viel nog niet mee met alle stenen en bomen waar je overheen moest springen en ik voelde al snel mijn bovenbenen heftig protesteren. Halverwege moest het tempo toch iets naar beneden omdat ik door de vermoeidheid in de benen wat onhandiger werd in het omzeilen van de enkelbrekende obstakels. Maar toch duurde het dalen minder dan de helft van de tijd van het klimmen. De lol van het afdalen was de spierpijn meer dan waard.

In het plaatsje Jasper had ik mijn zinnen gezet op de Whistlers Trail. Een klim naar de top van een berg waar de meeste mensen via een gondel komen. ’s Morgens bijtijds met de auto naar de trailhead om daar te starten. Ik had mijn trailvest om en was klaar voor de start. Shit, horloge vergeten mee te nemen. Even een moment van vertwijfeling want als het niet op Strava staat…. Toch maar gewoon gaan lopen. Een mooie route voerde al zigzaggend de berg op, bloeiende planten die we hier niet kennen en gefluit van vogels die ik ook niet kende. Eén ervan leek net op de fluit van een scheidsrechter, maar ik maakte echt geen overtreding. De bomen zorgden voor lekkere schaduw want het was best warm. Het ging niet echt snel omhoog doordat het pad bezaaid was met allerlei stenen en boomwortels. Het leek de oever van de Ourthe wel. Goed oppassen dus om niet om te zwikken.

Op een gegeven moment werd ik een detour opgestuurd wegens een gevaarlijke landslide. Er bleek een route uitgezet te zijn over een stuk berg dat bezaaid was met rotsblokken waar je dan overheen moest klauteren. handen en voeten waren nodig om er overheen te geraken. Ik vond het af en toe best tricky maar omdat de rotsen droog waren was het niet echt gevaarlijk. Ik was blij dat het niet nat was. Maar ik geraakte er overheen en vervolgde de route die zoetjes aan de boomgrens bereikte. De bomen werden steeds kleiner tot ze verdwenen en ik in een alpien landschap liep. De zon werd door laaghangende wolken afgeschermd en ik trok maar een extra shirt met lange mouwen uit mijn trailvest. Dat was dus niet overbodig. Het hielp ook wel tegen de talloze muggen die me steeds prikten als ik even stil stond voor een slokje water of zo.

Marmotten floten naar elkaar om te waarschuwen voor die mafkees die omhoog kwam lopen en schoten snel hun hol in. De lucht was duidelijk ijler op deze hoogte en het tempo werd dan ook iets lager. De eerste sneeuw kwam in beeld naast de paden en de temperatuur werd nog wat lager omdat de wind ook harder waaide op een hoogte van ruim 2100 meter. Ook mijn regenjasje dus maar even aan gedaan om rustig te kunnen genieten van het uitzicht vanaf de top, naast een honderd of wat aan toeristen die via de gondel gekomen waren. Na even gebruik gemaakt te hebben van het toilet bij het gondelstation begon ik aan de afdaling.

De afdaling was geen makkie door stenen, sneeuw en modder in het eerste gedeelte. Voorzichtig aan dus. Het jasje kon al wel snel weer uit toen ik de boomgrens weer bereikte en de zon ook weer door kwam. Het shirt met lange mouwen hield ik maar aan tegen de muggen, want ik had inmiddels al genoeg bulten. Op één of andere manier miste ik een bordje met detour op de terugweg en ik volgde gewoon een spoor over de landslide waar ik op de heenweg niet overheen mocht. Eigenlijk vond ik het stuk landslide minder gevaarlijk dan het stuk met rotsblokken op de heenweg. Maar ook in de lager gelegen gedeeltes van de afdaling bleef het oppassen met stenen en boomwortels. Bij de auto aangekomen bleek dat ik 2:05 over de klim gedaan had en 1:10 over de afdaling. Ruim 1000 hoogtemeters en dat op zo’n terwijl je al op 1000 meter boven NAP begon. Een mooie tocht was het.

Het laatste loopje in mijn vakantie was de Sulphur Mountain trail in Banff. Dit was een relatief makkelijke trail die zigzaggend omhoog liep tot het topstation van de gondel op Sulphur Mountain. Heel veel toeristen nemen de gondel omhoog en lopen naar beneden of andersom, dat kost dan ook maar de helft van het ticket. Ik vertrok ’s middags vanuit het hotel in het centrum bij een temperatuur van 26 graden. Het zou een warme loop worden. Even werd ik nog wat gekoeld toen ik langs de rivier liep en door het sproeiwater van de waterval gekoeld werd, maar verder liep ik in de brandende zon. Om de haverklap moest ik even stoppen om te route te checken, in dit gedeelte net buiten de stad barstte het van de paden. Maar uiteindelijk raakte ik buiten de stad op een pad dat me naar de start van de Sulphur Mountain Trail zou voeren.

Dit pad was al mooi op zich, lekker in het bos waardoor de zon minder heet was. Heerlijk rustig, ik hoorde of zag bijna niemand. Alleen een groep ruiters kruiste mijn pad. Genieten dus. Bij de parkeerplaats bij de start was het beduidend drukker, ook al omdat daar ook het dalstation van de gondel was. Maar de start werd hier wel duidelijk aangegeven en het pad was ook breder dan ik tot nu toe had gezien in mijn vakantie. iets drukker dus en ik hoefde me dan ook geen zorgen te maken over grizzly beren. Te steil en te lang om te rennen voor me en ik ging dus speed hikend omhoog. Ik miste mijn trailstokken wel om nog sneller omhoog te kunnen, maar ook zonder redde ik me prima.

Regelmatig haalde ik mensen in of kwam ik mensen tegen. Een heel andere beleving dan de andere loopjes in mijn vakantie tot nu toe. Maar niet minder mooi. Hoe hoger ik kwam hoe mooier de uitzichten over het dal en op de omringend bergen. Ook op hoger gelegen gedeeltes bleef ik nog tussen de bomen lopen. Op deze berg was de boomgrens dus hoger dan op mijn vorige tripje, of de berg was lager… Eigenlijk was het deze keer redelijk makkelijk om de top te halen. Niet dat het geen moeite kostte, want ik was blij dat ik boven was. De hoogte heeft echt wel invloed op je ademhaling.

Eenmaal boven trof ik een trailrunner die ik een tijd geleden ook al gezien had. Hij bleek mijn tripje op en neer gewoon dubbel te doen en hij kon gewoon rennend omhoog! Wat een klasse, petje af. Ik begaf me op de afdaling en kon nu ook gaan rennen. Dat ging behoorlijk vlot doordat het niet supersteil of technisch was en voordat ik het wist was ik al weer op de parkeerplaats. Ook het stuk naar de stad ging me vlotter af nu ik de weg wist te vinden en zo was ik na ruim 3 uur lopen met 967 hoogtemeters in krap 20 km weer in het hotel. Mooi op tijd om te douchen en me dan klaar te maken om een heerlijke burger te gaan eten.

Samenvattend was het een prachtige vakantie waarin hardlopen zelfs maar een kleine rol speelde. Een geweldige rondreis door een prachtig land die ons nog lang bij zal blijven. Mijn trainingsloopjes door de geweldige natuur van Canada zie ik dan ook als een extra mogelijkheid om echt gevoel voor het land te krijgen. Een urenlang zwetend en hijgend omhoog lopen helpt behoorlijk daarbij enorm.

Andre Bleumink

45 AVA`70-Knasterds in dienst bij Feestfabriek B.V.

Een relaxmomentje voor Geert Wevers, als krantenbezorger op Grasnopolsky!

Ruim 200.000 bezoekers waren gedurende 4 dagen te gast op de immense boerenbruiloft van de Feestfabriek B.V. en de stofdampen zijn een dikke week later weer redelijk neergedaald. De serene rust in de Schans is inmiddels grotendeels terug en de eerste mussen komen voorzichtig uit hun schulp gekropen. Het festival is al vele jaren een kraker van jewelste en ook tientallen AVA-janen waren bij de meerdaagse vakantieborrel van de partij om eens lekker bij te praten, een sapje te drinken en genieten van alles dat de zintuigen prikkelt. En dat is veel… heel veel!

Naast ontspanning is er ook altijd wel enige inspanning, want een flink aantal clubgenoten laat zich jaarlijks als vrijwilliger inschrijven bij de organisatie voor het verrichten van hand- en spandiensten. Deze editie kwam een peloton van 45 geelhemden voor een kort, doch hevig werkverband in dienst bij de Feestfabriek B.V. Namens AVA fungeert Mariska van den Berg al vele jaren als tussenpersoon en ook dit jaar nam ze deze pittige taak op zich. En met succes, want ondanks de soms wat stroeve communicatie met de organisatie, lukte het haar betrekkelijk eenvoudig om de zeer gemêleerde club knasterds tot op het bot te motiveren. Je moet dan zeker van goede huize komen, maar met een schat aan ervaring kun je deze goedlachse blondine wel om een boodschap sturen. 

Het AVA`70-gezelschap wordt normaliter gebruikt voor de diverse klussen, waarbij de inzet naast het nodige plezier, tal van intelligente gesprekken, een fijne vrijkaart ook nog eens mooie beloning oplevert voor de club. Iets waar de penningmeester uiteraard wel een glimlach voor over heeft. Omdat AVA bij de organisatie bekend staat als een vereniging met meer dan buitengewone kwaliteiten en een uitstekende staat van dienst, werd het peloton ingedeeld in de A-categorie, wat wil zeggen dat er een extra grote verantwoording rust op de te verrichten taken. 

Dat bleek al gelijk bij het drietal verkeersregelaars, dat werd ingezet op de belangrijkste knooppunten, waar de optocht van bonte caravans en andere vehicles moest worden gescheiden van de normale weggebruikers. Met Wim Brinkman, Jan Nijhoff en Paul Eijkelkamp heb je dan natuurlijk wel wat overwicht op het asfalt staan, dat in ieder geval nooit en te nimmer met zich laat sollen. Maar de sfeer en gezelligheid vierde ook bij hen hoogtij, dus werd deze klus met verve geklaard. De inzet van het trio beviel de organisatie dermate goed, dat de aflossing maar liefst 9,5 uur op zich liet wachten. Uiteraard is over dat laatste het slotwoord nog niet over gesproken, dus zou het binnenkort zo maar eens flink kunnen gaan donderen in de Feestfabriek. Waarschijnlijk zal de woordvoerder van het drietal, robuuste Paultje, om een korte verklaring van dit voorval gaan informeren en die laat zich zeker niet met een lullige VVV-bon als vergoeding voor het aangedane leed naar huis sturen. 

Volledig nieuw en dus rete-spannend, was het avontuur dat een ijzersterke selectie op de vrijdagochtend zou gaan ervaren. Volgens een vaag bericht zou de club worden ingezet als campingassistent en de taak was breed omvattend, oftewel je kon er alle kanten mee op. De speculaties liepen uiteen van het plakken van lekke luchtbedden tot het smeren van crackers en van het meten van koorts tot het aantrekken van steunkousen. De gretigheid van de groep om dit klusje te klaren was buitengewoongroot en het was dan ook een zekerheidje, dat dit voor dik 100% goed zou gaan komen. Om stipt 06.48 uur, zoals afgesproken, stonden de geelhemden te trappelen van ongeduld, maar de leider van dienst, ene Sjaak, schitterde door afwezigheid. Vrolijk fluitend kwam onze baas voor een paar uur aan kachelen op een golfkarretje met aan boord 37.498 kranten. Onze rol was gelijk duidelijk: het gezelschap met een enorme staat van dienst werd de camping opgestuurd om de aanwezigen een goede morgen te wensen en het Zwarte Crossjournaal te bezorgen. 

Even dreigde de muiterij, want als je de kwaliteiten van deze AVA`70-selectie wegzet tegen de taak die vervuld moet gaan worden, dan doe je je als organisatie toch wel iets behoorlijk fout. Echter, het weer was prima, de stemming ook goed, dus werd er toch maar raps begonnen met het klusje. Al hardlopend werden de campinggasten een fijne vrijdagmorgen gewenst en er een krantje neergepleurd, dan wel overhandigd. Opvallend was het welgemeende dankjewel, dat uit de schorre kelen te horen was. Bij een enkeling was het liplezen geblazen, maar ook deze boodschap was duidelijk. Buitensporig was hierbij wel het gedrag van een illuster duo, dat het hermetisch gesloten Grasnopolsky betrad en hier wat rond schooierde. Het verboden terrein voor onbevoegden beviel het tweetal dus danig goed, dat er ook hele ruime pauze werd ingelast. Als hier camerabeelden van zijn, kon dit nog wel eens hele vervelende gevolgen kunnen hebben. Na exact 2 uur en 52 minuten was de krantenwijk gelopen en kon het feesten beginnen.

Bij de ingang was inmiddels een geheel ander gezelschap begonnen met het correct inchecken van de nieuwe dagjesmensen. Een meer dan verantwoorde klus uiteraard, want tante Rikie had aangekondigd, dat oproerkraaiers, relschoppers en ander gespuis niet welkom was. Dit vroeg uiteraard om een strikte controle en die werd dan ook met de grootste zorgvuldigheid uitgevoerd. Een grapje werd oogluikend aangehoord, maar veel verder moest het ook al niet gaan, want dan zou er zeker worden ingegrepen. De AVA-gasten deden het werk volledig naar behoren en mochten dan ook lekker een uurtje of 8 van het zonnetje genieten. Wat een weelde, niet? 

Uiteraard werden er ook AVA-janen ingezet voor het echte werk, namelijk de bardiensten. Ja… de ondersteunende taken zijn best belangrijk, maar uiteindelijk moet er ook wel geld in de loods komen, dus zijn de drankomzetten wel degelijk de spil waar het allemaal om draait. Blijven drinken is het motto van de organisatie, want als je uitdroogt heb je een vet probleem. Daar is natuurlijk niets aan gelogen, maar het zorgt er wel voor dat de vrijwilligers zich werkelijk het schompes moeten lopen om de kelen te smeren. Nu hadden de AVA-vrijwilligers een beetje geluk, want een aantal waren er geplaatst in de Reggae-weide en als het er ergens relaxed aan toe gaat, dan is het daar wel. Menigeen koestert aan dit pronkstuk van de Zwarte cross, dierbare herinneringen. Het is dan ook bepaald geen vervelende situatie als je hier wordt gestationeerd. Peace man…. is de geldende slogan en als je alles in dit tempo doet, heb je een machtige avond! 

Uiteindelijk wist chef d`organisation, Mariska van den Berg te melden, dat het peloton AVA`70-knasterds deze “Welkom Thuus-editie” bestond uit 45 helden, die vrijwillig de handen uit de mouwen hebben gestoken. Deels voor het eigen plezier, maar zeker ook om de club wat kasgeld te bezorgen! Hulde en dank daarvoor! (FR)