Trainen in de warmte

De komende dagen/week worden we weer eens met hoge temperaturen geconfronteerd

Hardlopen in deze warme omstandigheden kan uiteraard maar je moet wel enige voorzorg maatregelen nemen om vervelende gevolgen te voorkomen. We hebben een aantal tips.

1. Train bij voorkeur 's morgens of 's avonds en probeer de hete middag te vermijden. Als je een prestatieloop of wedstrijd wilt gaan doen, train dan op het tijdstip van het komende evenement. Daardoor kan je lichaam zich aanpassen aan de weersomstandigheden van dat tijdstip. Als de trainingen niet lekker gaan, wees dan zo verstandig om niet deel te nemen.

2. Draag luchtige kleding die verdamping van zweet mogelijk maakt, zodat de huid kan afkoelen. Ook de kleur van de kleding is belangrijk. Lichte kleuren zullen de zonnestralen weerkaatsen en daardoor minder warmte opnemen. Donkere kleuren daarentegen absorberen de zonnestralen waardoor ze juist warmte opnemen.

3. Probeer geleidelijk te acclimatiseren als het weer plotseling omgeslagen. Loop in hitte in een lager tempo dan u gewend bent en loop minder kilometers. Dit is vooral belangrijk wanneer je niet zo goed getraind bent.

4. Loop op bosgrond of gras. Dit is aanzienlijk koeler dan lopen op asfalt waar de warmte wordt teruggekaatst.

5. Las bij warm weer regelmatig drinkpauzes in, zelfs wanneer u geen dorst heeft. Dorst treedt namelijk pas op als uw lichaam al (te) veel vocht verloren heeft. Wel of geen dorst hebben is dus een slechte graadmeter.

6. Een loper zal zich moeten aanleren om tijdens lange duurlopen regelmatig te drinken en niet te wachten tot het dorstgevoel optreedt.

Bij warm weer liggen de individuele hartslagzones hoger dan normaal. Dit effect is behalve temperatuurafhankelijk, ook afhankelijk van de luchtvochtigheid. Hoe hoger de luchtvochtigheid, des te groter het verhogende effect op de hartslag. Door de hogere lichaamstemperatuur gaan de bloedvaten in armen en benen meer openstaan. Hierdoor verplaatst een deel van het totale bloedvolume zich naar de ledematen. Dit geeft een verminderde vulling van het hart, waardoor vervolgens per hartslag ook minder bloed wordt rondgepompt. Om dit te compenseren stijgt de hartfrequentie zodat de hoeveelheid bloed die rondgepompt wordt, gelijk blijft.

Bovendien treedt bij warm weer sneller uitdroging op doordat veel vocht wordt verloren door een toegenomen zweetproductie. Hierdoor daalt het bloedvolume waardoor de hartslag ook stijgt.

Het effect van de warmte op de hartslag is niet bij iedereen even sterk. Sommige lopers zullen nauwelijks verschil opmerken terwijl bij anderen sprake is van een 10-15 slagen hogere hartslagzone. Bij koud weer bestaat er een tegenovergesteld effect.

Mogelijke gevolgen van trainen bij warm weer

Pijnlijke samentrekkingen van de skeletspieren veroorzaken kramp, meestal in de kuitspier. Dit is het gevolg van extreem vochtverlies, waardoor de balans tussen de zouten in de lichaamscellen (natrium, kalium, calcium) verstoord raakt.

Een tijdelijk, gedeeltelijk (flauwte) of totaal bewustzijnsverlies (collaps) wordt veroorzaakt door de ophoping van bloed in de onderste extremiteiten. Hierdoor daalt de bloeddruk en volgt verlies van bewustzijn. Personen die gedurende langere tijd in de hitte onbeweeglijk stilstaan, zoals lijnrechters en toeschouwers, lopen risico op deze aandoening

Symptomen van een zonnesteek (heat exhaustion) zijn ernstige vermoeidheid, duizeligheid, hoofdpijn en een huid die kletsnat is van het zweten. Hart en circulatie hebben het zwaar te verduren. Dit komt doordat de huidcirculatie wordt verhoogd om warmte af te kunnen geven, terwijl het circulerend volume verminderd is door het vochtverlies van het zweten.

Hyperthermie (heat stroke) is een levensbedreigende toestand. Bij het aanblijven van de warmte en het vochtverlies neemt de huidcirculatie af ten gunste van de centrale circulatie. De lichaamstemperatuur kan dan extreem oplopen. Symptomen zijn een hete, droge huid, een snelle pols en irrationeel gedrag. Soms kan het zelfs leiden tot stuiptrekkingen en fatale schade aan het zenuwstelsel en de inwendige organen.

Verslag van de Tristan Hoffman Challenge 2015

De atleten van de Mont Ventoux

Het zoute zweet prikt in mijn ogen, mijn benen trillen te hard om te blijven staan, het bloed suist in mijn oren en op foto’s zie ik eruit alsof ik met een ware doodsstrijd bezig ben geweest. En toch voel ik me euforisch, ben ik onwaarschijnlijk blij om wat ik net gepresteerd heb. Wat is er de afgelopen uren gebeurd waardoor lichaam en geest niet hetzelfde weergeven?

Vanochtend ging in ons hardloophuisje niet echt een wekker, maar waren we toch op tijd om rond 6:30 uur aan het ontbijt te zitten. Gelukkig staat er genoeg, net als gisteren bij het avondeten. Hier is de basis gelegd voor, letterlijk, een goede voedingsbodem voor het doel van dit Franse verblijf: de beklimming van de Mont Ventoux, 21,5km met een hoogte verschil van 1600 meter! Dit allemaal voor het goede doel, Kanjers voor Kanjers. Na het ontbijt is het tas pakken, hardloop tenue aantrekken en met de bus naar Bedoin rijden. Hier gaat het startschot klinken voor de Tristan Hoffman Challenge 2015. Tijdens de warming up probeer ik me al zoveel mogelijk af te sluiten, mijn eigen ding te doen. Dit zal toch de uitdaging van deze halve marathon gaan worden, je niet laten afleiden door randverschijnselen, maar geheel gefocust zijn op jezelf. De rest van deze uitdaging, het sponsorgeld inzamelen, de voorbereiding, het gezellige verblijf, de feestavond doe je met zijn allen, maar de komende paar uur doe ik het op mijn manier.

De eerste kilometers na het startschot probeer ik, vrij naar schaatscoach Henk Gemser, in gesprek te komen met het asfalt. Dit lijkt goed te gaan, “eigen tempo, niet hard, houd je in, kleine pas”, hoor ik terug. Voor mijn gevoel veel te langzaam loop ik de eerste 2km achter clubgenoot Benno aan. Daarna heb ik geen hardloper meer gezien en wordt het een eenzame strijd. Al vrij snel kom ik in mijn eigen ritme, loop ik in een cadans, wat de eerste relatief vlakke kilometers (3%) nog een belachelijk kleine pas en lage snelheid lijkt, blijkt nu de weg echt gaat stijgen (5%) de juiste “versnelling” te zijn. Zo schieten de eerste ”gratis” kilometers onder mijn loopschoenen weg. Tot aan het bos loop je tussen de weilanden door en heb je nog niet echt een berggevoel. Enige irritante is dat de weg niet alleen omhoog loopt, maar af en toe ook van links naar rechts hoogteverschil kent. Dit levert een pijnlijke plek onderaan mijn linkervoet op, die gedurende de gehele Challenge niet meer zal verdwijnen.  De weilanden verdwijnen echter wel en worden ingeruild voor bomen, de komende 10km zal ik mijn weg naar boven in een groot bos vervolgen. Dit is het moeilijkste deel van de Mont Ventoux met de hoogste stijgingspercentages tot 10.5%. Doordat ik zo tussen de bomen doorloop heb ik nog steeds niet het gevoel op een berg te lopen, ook zijn er veel rechte stukken ipv haardspeld bochten. Mooi is het wel, af en toe een vergezicht tussen de bomen door, geritsel tussen diezelfde bomen van één of ander dier, en veel, heel veel wielrenners die naar boven fietsen. Velen gaan mij voorbij, maar er zijn er ook nog best veel die mijn tempo niet bij kunnen houden. Zo ook een Nederlander die meldt dat dit de eerste keer is dat hij door een hardloper wordt ingehaald. Hij is echter met zijn eerste beklimming bezig en moet krachten sparen voor nummer twee. Zijn veronderstelling dat ik als goede doel tegen astma loop behoeft van mijn kant enige uitleg. Na elkaar succes gewenst te hebben ren ik langzaam maar zeker bij onze landgenoot weg. Zo kom ik meer wielrenners achterop, sommigen zelfs meerder keren . Op de steile stukken ben ik in het voordeel, op de “vlakkere” delen kunnen zij meer gas geven.

Wie ik gelukkig ook vaak zie is Kitty. In de loop van de ochtend groeit ze uit tot mijn heldin van de dag. Dacht ik bij de eerste keer nog, nu al drinken, later kwam ze precies op tijd uit de auto gesprint om de vocht voorraad weer aan te vullen en dat is echt nodig, want mensen, wat is het warm. Tot en met het bos stond Kitty minstens vijf keer langs de weg met een fris bekertje water. Eén keer stond ze nog maar net in de buitenbocht en viel ik al de binnenbocht  met “hoge” snelheid aan, waardoor ik mijn water miste. Gelukkig was de eerste verzorgingspost niet ver meer, zodat het vocht toch weer aangevuld kon worden. Verderop in het bos was nog een verzorgingspost en bij het uitkomen van het bos nog één. Overal maakte ik er dankbaar gebruik van. Nam ik het water in me op. Maar ook de aanmoedigingen van de vele vrijwilligers, wat ontzettend gaaf dat ze daar voor ons staan! Ook trainer/begeleider Jeroen verscheen op de motor met enige regelmaat naast me. Hij had al snel in de gaten dat ik een mooi ritme te pakken had en dat een enkele aanmoediging genoeg was. Jeroen liep zelfs enkele malen 100den meters mee om daarna weer achterop de motor te stappen en de andere lopers op te zoeken.

Het bos op de Mont Ventoux staat ook wel bekend als het vliegenbos. Complete zwermen zouden op de bezwete armen en handen van de wielrenners meeliften. Inderdaad, als ik een wielrenner zie, zie ook een zwerm vliegen om zijn of haar hoofd cirkelen. Zelf zie ik ze ook rondom me, maar heb er geen last van. De voor mij gestarte wandelaars en wielrenners hebben ook meer last van de warmte en vooral de steile helling dan van de vliegen. Nu benader ik ze van achteren en na een welgemeende, wederzijdse aanmoediging laat ik ze een voor een achter. Ook zij zijn met een geweldige uitdaging bezig. Na weer een bezoekje van Jeroen hoor ik muziek en zie ik restaurant Chalet Reynard. Op het parkeerterrein staat het dweilorkest te spelen en aangemoedigd door dit enthousiasme loop ik al juichend verder. Nog net op tijd zie ik weer in een buitenbocht een drankpost en wijs op welk punt ik het water wil hebben. Precies op het juiste moment komen vrijwilliger en loper bij elkaar zodat mijn dorst gelest kan worden. Enigszins verbaasd realiseer ik me dat het moeilijkste deel erop zit en vraag ik me af of dit nu alles is. Voordat ik het antwoord heb gevonden zie ik twee Amerikaanse wielrensters in het roze worstelen om boven te komen, helaas verliezen ze de worsteling en moeten ze van de fiets en passeer ik ze in rap tempo. Ook Kanjer Kelly is aan het worstelen, niet met haar fiets, maar met haar gelletje, ze kan al fietsend de dop er niet afkrijgen. Met enige moeite lukt mij dit wel en heeft Kelly weer energie om in een mooie tijd naar boven te fietsen. Even verderop haal ik clubgenote Martine in, door een blessure kan ze nu helaas niet hardlopen, maar al wandelend is ze samen met Linda en Petra al een mooi einde op weg naar de top. Van te voren had ik de dames gewaarschuwd dat als ze een hijger achter zich aan hoorden komen ik dat zou zijn. Maar ik heb mijn ademhaling nog steeds onder controle, dus laten we het maar bij handje klap ipv hijgen. Elke keer als ik iets gedronken of gezegd heb probeer ik mijn ademhaling weer onder controle te brengen, langzaam in en langzaam uit, in hetzelfde ritme. Hetzelfde geldt voor mijn beentempo, gelijkmatig en niet te grote passen.

Door al deze afleidingen zit de eerste kilometer boven de boomgrens er ook al op. Jongens wat is het hier kaal en warm, maar oh zo mooi. Hoewel ik nooit op de maan ben geweest, doet dit me er wel aan denken, kale hellingen rechts, kale dieptes links, in de verte een bocht en nog verder weg de top met het weerstation, daar moet ik naar toe. Wat kruipt de weg langzaam tegen de berg omhoog en wat is het warm en waar blijft de motorrijder met water? Nu komt ook de snelste THC fietser mij voorbij, klasse, wat een tempo!

Drie kilometer onder de top staat een camper met Kanjers supporters en water! Oh, wat is water lekker! De lange rechte stukken worden steeds langer en de kilometers ook , zo lijkt het wel. Eigenlijk wil ik alweer water, maar waar blijft die motorrijder nou? Toch komt de top steeds dichterbij. Net als ik Anne, de snelste wandelaar inhaal, komt daar als een wonder Kitty van bovenaf aanrijden, Het lijkt wel alsof ze uit de hemel neergedaald is om mij water te geven. Nu ben ik de laatste twee kilometer (11%!) aan mezelf overgeleverd tenzij er nog een motor met Jeroen en/of water langszij komt. Hoewel het niet helemaal vanzelf meer gaat blijf ik in hetzelfde ritme doorlopen. De organisatie heeft elke kilometer aangeduid en van een ludieke tekst voorzien, zo ook de laatste. Nog 1000 meter, dan ben ik er al, ik kan de muziek al horen! Nog een laatste krachtsinspanning en ik snel langs de fotograaf, dan langs een dol enthousiaste Sabine en de Kanjers voor Kanjers menigte, de laatste moeilijke bocht met Maikel door en dan is die daar, de verlossende eindstreep! 

Van te voren had ik mezelf op een bepaalde tijd ingeschat. Maar ja, ga ik dat ook halen, ik ben van zoveel factoren afhankelijk. Heb ik voldoende getraind (oa in Italië), geslapen, gerust, gegeten, gedronken? De juiste wedstrijden gelopen (in Nederland, Duitsland, België en Tsjechië)? Ligt deze berg met zijn zwaarte punt in het midden en de laatste kilometer me? Is het niet te warm, loop ik geen blessure op? Ook de organisatie heeft wel 7x aan mij gevraagd hoelang ik er over zou doen, om hier met hun planning rekening mee te kunnen houden. Ook de deelnemers vragen hier nieuwsgierig naar en voeren zo ongewild de druk op. Gooi al deze varianten met de vorm van de dag en mijn ervaringen uit het verleden in een hoge hoed en na enig schudden en hutselen komt er een konijn met een eindtijd van 2:15 uur uit. Het eerste wat je doet na de finish is je stopwatch indrukken en kijken wat voor eindtijd er op het display staat: 2:14:24!

Ik had nog 26 seconden langer kunnen genieten onderweg, dit is haast te mooi om waar te zijn. Ongeloof maakt zich van mij meester, euforie, blijdschap! Op de laatste 2km na heb ik gemakkelijk gelopen, me telkens afgevraagd wanneer ik het nu moeilijk zou krijgen. Hier ben ik dan, op de top van de Mont Ventoux! Als ik probeer stil te staan lukt dat niet, ik heb te lang in het zelfde ritme gelopen, geademd, geleefd. Nu ik wandel begint alles te protesteren, zweet in mijn ogen, bloed dat door mijn oren suist, benen die beginnen te trillen, ik moet even zitten. Na enkele meters zie ik een muurtje. Even moet ik terug denken aan de Galibier, daar ben ik op een muurtje gaan liggen, nu is zitten voldoende.  Van Erwin krijgt ik naast een prachtige medaille ook een fles water. Als deze voor een deel geleegd is voel ik me redelijk hersteld en loop juichend de laatste 200 meter terug. Terug naar Sabine en de groep om verder te herstellen en ervaringen uit te wisselen. Maar echt stil zitten kan ik niet, ik ben te opgewonden, te blij. Toch maar een cola gedronken en finishende fietsers aangemoedigd. Na een tijdje ren ik naar beneden om mijn mede hardlopers op te halen. Met hele kleine pasjes komt Benno naar boven. Wat een prestatie, woensdag met de fiets naar de top en nu binnen drie uur al lopend naar boven en dat met zo’n gebrekkige voorbereiding, daar zit veel meer in. Met z’n tweeën lopen we weer naar de finish, ook Benno pakt zijn moment bij de fotograaf en wordt door Sabine naar boven geschreeuwd. Na de laatste bocht laat ik Benno alleen. Genieten op de finishlijn is voor hem persoonlijk!

Op de weg naar beneden hoor ik al dat Christiaan er aankomt, ook hij heeft een gebrekkige aanloop gekend, maar komt ook boven. Ik ontwijk de fotograaf , zodat ik zijn foto niet verpest en laat hem genieten van het publiek, nog een laatste aanmoediging en schouderklop in de laatste rot bocht en ook Christiaan heeft het gehaald. Nu moet ik opschieten, de zussen Marieke en Ursula zitten Christaan op de hielen. Het is verrassend Ursula die er compleet doorheen zit. Gelukkig heeft Marieke haar er doorheen gesleept en komen ze liever zonder mij boven, Geen probleem, als ze maar boven komen! Ondertussen komen ook Iris en vader Tristan boven, Iris is zo ontroert dat ik het familie moment niet wil verstoren en ze rustig met zijn tweeën naar boven laat gaan, die komen er wel! Nu alleen Kyra nog, daar maak ik me met haar blessure best wel zorgen om, zou toch zonde zijn als ze het niet zou halen. Na nog wat deelnemers aangemoedigd te  hebben, besloten om  maar weer af te dalen in de hoop Kyra met waarschijnlijk Jeroen bij haar tegen te komen. Nu is het een voordeel dat de Ventoux zo kaal is, ik kan ver naar beneden kijken en ze in de verte zien lopen. Jeroen loopt inderdaad mee. Zo zijn we met zijn drieën de laatste 1,5km naar boven gegaan. Langs fotograaf en mede kanjers, t/m de laatste bocht het laatste rechte eind op en ook Kyra is binnen! Chantal heeft het eerste deel meegelopen en het tweede deel op de fiets afgelegd en is ook heelhuids op de top aangekomen.

Nu ben ik echt niet meer te houden, zelf op mijn eigen ingeschatte tijd binnen en alle lopers die met hun ontzettend uiteenlopende verhalen ook allemaal de top hebben bereikt, ik ben zo trots op iedereen! Na de inwendige mens met cola en knakworst te hebben versterkt kom ik er tot mijn schrik achter dat ik het monument voor Tom Simpson heb gemist. Deze staat rechts van de weg, 1km onder de top. Ik heb alleen maar heel erg blij links van de weg gekeken naar het laatste kilometer bordje. Zonder erbij na te denken pak ik mijn fototoestel en ren de laatste kilometer weer naar beneden. Hier doe ik bij het monument mijn petje af en maak een paar foto’s, ook van de Kanjers voor Kanjers bidon. Na enige momenten van bezinning ren ik weer naar boven. Nu worden er bij de finish enige foto’s gemaakt en de souvenirs winkel bezocht. Uiteraard heb ik mijn geld 200 meter onder de top laten liggen en moet dus weer terug. Met mijn souvenirs meld ik me later weer bij de groep, waar besloten wordt om een groepsfoto te maken. Uiteraard op de top……………… Gelukkig ben ik zo slim om mijn tas ook mee naar boven te nemen want de bus staat 200 meter verderop aan de andere kant van de Mont Ventoux. Eenmaal terug in die bus besef ik dat het avontuur erop zit en het lange, lange nagenieten kan beginnen.

Als dit geschreven verhaal een film zou zijn, zou nu de aftiteling beginnen.

Met dank aan:

-          Al mijn persoonlijke sponsoren voor hun schitterende bijdrage

-          De organisatie van de THC voor een voortreffelijk georganiseerde week

-          Alle vrijwilligers voor hun geweldige steun onderweg

-          Mijn oordopjes voor de bescherming tegen gesnurk

-          Alle hardlopers voor hun schitterende prestaties en gezelligheid

-          Alle overige deelnemers voor nog meer schitterende prestaties en gezelligheid

-          Heldin Kitty voor al het water

-          Mijn petje voor bescherming tegen de zon

-          Vriend/chauffeur/clubgenoot Benno voor een veilige reis en een fantastische week!

  

Met sportieve groet Gerrit Dijkslag

Verslag van de Ultimate Trails Challenge in Engeland (110 kilometer)

Heini Rave met zijn welverdiende medaille en finish shirt

Nadat ik vorig jaar voor het eerst een 100 km trail had gelopen de Höllenlauf in Duitsland, ging het mij direct kriebelen om nu eens een echt serieuze trail te lopen. Rond kijkend op het internet kwam ik de Ultimate Trails Challenge 110 kilometer tegen en na het bestuderen van de omgeving was ik helemaal verkocht en heb me dus meteen ingeschreven. Nu had ik nog ruim 9 maand om er naar toe te werken en de planning was om na de feestdagen te starten met serieus te trainen. En niet te trainen op afstand maar op hoogte meters want ruim over de 4000 hoogtemeters had ik ook nog nooit gelopen in een wedstrijd. Dus vanaf 2 januari 3x per week richting de vuilnisbelt in Winterswijk om daar minimaal 2000 hm per week te pakken en 1 x per week een rustig loopje op het vlakke. 

Op 1 maart ging het helemaal mis verstapte me vreselijk en dacht direct aan een gebroken enkel. Maar dat viel gelukkig mee en eigenwijs als ik ben stond ik na 2 dagen weer op de vuilnisbelt. Zo doorgetraind tot half Juni ondertussen nog een wedstrijd gepakt van 55 km in Osnabruck en met 47000 hm op zak vertrokken naar Engeland. Daar de 24e Juni aangekomen samen met Esther, Greetje en Dirk-Jan Lankhof, die als supporters mee gingen. De eerste dagen een beetje de omgeving verkent en ik was helemaal onder de indruk van de ontzettend ruige natuur en ik kon niet wachten om te mogen starten. De enige twijfel was mijn enkel die nog steeds gevoelig was sinds de verstuiking. 

Vrijdagnacht om 24:00 uur stond ik klaar aan de start in plaats van 24:00 vertrokken we om 00:15 fantastisch zo'n lint van lopers met hoofdlampjes op. We liepen het dorpje Ambleside uit en al gauw ging het heuvel opwaarts de Fells op. Fantastisch dwars over de berg naar boven en aan de andere kant weer naar beneden in het pikkedonker. Nadat ik de eerste bergpas had overgestoken begon het licht te worden, prachtig wat een landschap en daar stond onder ook een verzorging. 20 km had ik erop zitten en 15 meter voor de verzorging kijk ik nog een keer achter om, om te kijken naar die bergpas verstap me en ga door de enkel en lig op mijn plaat. Direct denk ik einde oefening, ik hinkel naar de verzorging en ze vragen hoe het gaat? Ok zeg ik want ik kom hier niet om na 20 km naar huis te gaan. Ik drink wat en strompel verder, baal als een stekker en denk wat nu? Gauw een paar paracetamols ingenomen en verder. 

Langzaam gaat het beter met de voet en ik ben vol vertrouwen. Zo hobbel ik km na km verder van de ene naar de andere verzorgings post, over de ene bergpas het dal in om eraan het eind via de volgende pas weer uit te klimmen en zo klim ik over 6 bergpassen heen. De trainings aanpak in Nederland is de goede geweest. Berg op voelde ik me super alleen waar ik niet op heb kunnen trainen is de ontzettend ruige ondergrond. Waar in de Alpen de paadjes nog redelijk goed begaanbaar zijn, zien de paden er hier uit als je over bouw puin loopt. Zeker 70 km van de 110 km waren zo ruig dat je echt bij iedere stap moest kijken waar je je voet neerzet, Van de overige 40 km  was nog zeker 30km door drassige moors en weilanden vol gaten en stenen, dus ook niet je van het. 

Conditioneel kon ik het makkelijk aan alleen door de vele water doorsteken had ik ontzettend pijnlijke voeten en was ik blij dat ik na bijna 21 uur bij de finish was., waar mijn supporters me stonden op te wachten. Een heel mooie medaille en finish shirt kreeg ik daar. Van de 392 gestarte atleten haalden er maar 192 de finish. Ik eindigde op een 146e plaats. Na de wedstrijd ben ik gauw naar het B&B gegaan om me te douchen en daarna lekker wat te eten en een paar biertjes te drinken. Al met al een fantastische ervaring en dit smaakt naar meer

Heini Rave

Prachtige omgeving om in te lopen

Foto's van de Veluwezoom Trail in Rheden - deel 2

Trailfotograaf Mischa Visser met zijn vriendin Monique de Ruijter

Klik op de links voor de foto's van Mischa

gallery

10 kilometer en kids run

18 en 25 kilometer

14, 30 en 55 kilometer

Foto's en uitslagen van de 3e Dom Verdan Loop in Reutum

Lopen in de prachtige omgeving van Reutum

Klik op de link voor de foto's van Gerrit Schuitema

fotoalbum

uitslagen

site organisatie

Gouden plak voor Marijke Esselink uit Meddo

Gouden plak voor Marijke Esselink uit Meddo

Marijke Esselink heeft goud veroverd op de NK atletiek voor junioren. De 16-jarige atlete uit Meddo won in Breda de hordenloop over honderd meter in een tijd van 14.23 seconden.

Marijke Esselink, die vorige week 16 werd en uitkomt bij de B-junioren, was de enige Achterhoekse atlete die met een gouden medaille naar huis ging. De score viel wat tegen op het NK outdoor in Breda. In februari op het NK indoor in Apeldoorn was er één keer goud, twee keer zilver en één keer brons voor de Achterhoekse junioren.

Het goud ging toen naar de 16-jarige Bob te Lindert. De inwoner van Heelweg die lid is van het Doetinchemse Argo, won toen de wedstrijd over drie kilometer. In Breda kwam Te Lindert vrijdagavond echter niet verder dan een derde plaats op dezelfde afstand, in een tijd van 9.07,87 minuten. Hij haalde ook de finale van de 1500 meter maar daarin moest hij genoegen nemen met een achtste plaats in een tijd van 4.16,36.

Het bleef bij die twee medailles, al zaten sommige atleten heel dicht bij het podium. Hanna van Aalten van het Gendringse Atletico’73 eindigde op de vierde plaars op de 200 meter sprint in een tijd van 25.21 seconden. Ze haalde ook de finale op de 100 meter, maar werd daarop zevende. Ook Daan Modderkolk van Atletico’73 belandde net naast het podium. Bij het hoogspringen bij de A-junioren was 1.90 meter niet hoog genoeg voor het ereschavot.

Sabrine Vels slaagde er niet in een medaille te pakken bij het verspringen bij de A-junioren. De Doetinchemse, die tegenwoordig uitkomt voor AV Nijmegen, kwam in de finale niet verder dan een vijfde plaats. Vels sprong 5.72 meter en dat was wel een persoonlijk record voor de Achterhoekse die vijf centimeter verder kwam dan haar vorige beste sprong.

Heini Rave loopt de Lakeland Ultimate Trail in Engeland

Binnen wat een wedstrijd: knalhard parcours, 4000 hoogtemeters en 110 kilometer

site organisatie

Geweldige prestatie van Heini Rave, gefeliciteerd!

Foto's en uitslagen van de Veluwezoom Trail in Rheden - deel 1

Geert Kip

Klik op de link voor de foto's

deel 1

deel 2

uitslagen

site organisatie

Meer foto's van Eric Beatse, de Kiekjesdief, volgen zo snel mogelijk

Henrie Drenthel

Uitslagen van de 1e Vrije Slag door Grolle

Klaar voor het startschot van de 1e Vrije Slag door Grolle

GROENLO – Meer dan 200 zwemmers deden zaterdag 27 juni mee aan het eerste zwemevenement dat gehouden werd in de Grolse gracht. Het evenement was zo succesvol dat er nu al wordt gesproken over een herhaling volgend jaar. 

De zwemmers konden 4 afstanden afleggen. De hele gracht rond is 2.3 kilometer en was voor geoefende zwemmers. Maar er kon ook 1.500 meter, 750 meter en 350 meter worden gezwommen. 

Het park aan de Lichtenvoordseweg was ingericht als tijdelijk evenemententerrein. De start en finish was ook bij de Boompjeswal. Het startschot werd gegeven door leden van de Compagnie Grol door middel van het afschieten van een kanon. De zwemmers voor de lange afstand zwommen onder de nieuwe brug richting Laantje van Lasonder. De korte afstanden gingen de andere kant op en hadden een keer punt. 

Het zwemspektakel werd georganiseerd door stichting ‘De Vrije Slag door Grolle’. (foto's Arjan Hagens) 

Uitslag per afstand.

2300 pdf

1500 pdf

750 pdf

350 pdf

site organisatie

Uitslagen en video van de 2e Tunnelloop in Nijverdal

Laatste Tunnelloop in Nijverdal?

Voor de tweede en waarschijnlijk laatste keer was de combitunnel in Nijverdal vandaag het decor voor de Tunnelloop. Zo'n 650 hardlopers liepen een parcours van 5 of 10 kilometer. De tunnel zou eigenlijk in 2014 open gaan voor autoverkeer, maar omdat de veiligheidssystemen niet goed werkten is het nieuwe gedeelte van de N35 nog steeds afgesloten voor auto's. Voor atletiekvereniging ASV Atletics reden om net als vorig jaar aan Rijkswaterstaat te vragen of de tunnel gebruikt mag worden voor de hardloopwedstrijd. Vorig jaar waren er ruim 300 deelnemers, dit jaar het dubbele. De verwachting is dat de tunnel voor het autoverkeer in augustus of september van dit jaar eindelijk open gaat.

Klik op de link voor de uitslagen

uitslagen

site organisatie

Aankondiging van de GUV Zomeravondrun in Aalten

Zomeravondrun 2014

Op dinsdag 7 juli a.s. vindt de 2^e etappe plaats van de serie zomeravondlopen, die AVA`70 dit jaar op de wedstrijdkalender heeft staan. De Zomeravondloop bestond eigenlijk al vele jaren, maar is sinds vorig jaar gekoppeld aan sponsor GUV uitvaartverzorging en heet nu dan ook de GUV Zomeravondrun. De start- en finish van de wedstrijd vindt plaats op de accommodatie van AVA`70.

Om 19.00 uur valt het startschot voor de kinderen tot en met 9 jaar, die 1000 meter op de baan afleggen en dat is al een ervaring op zich met alle toeschouwers die de talenten aanmoedigen. Een kwartier later is het de beurt aan de jongens en meisjes van 10 tot en met 15 jaar, die een parcours lopen met een lengte van 2 kilometer. Zij verlaten de baan en gaan richting het Walfortbos, om na het draaipunt dezelfde route terug te lopen naar de finish.

Er zal ongetwijfeld een groot peloton atleten en atletes om 19.45 uur aan de start staan bij het laatste programmaonderdeel, de 5 en 10 kilometer. Een prachtige route wacht de deelnemers in het Aaltense buitengebied  met verharde wegen, zand- en bospaden. De 5-kilometerlopers zullen in de omgeving van het Walfort de bossen doorkruisen, terwijl de langere afstand een lus richting het Haartse grondgebied maakt.

Voor alle deelnemers is er na afloop een mooie herinnering. Daarna zijn er bij de jeugdlopen bekers voor de eerste drie aankomende jongens en meisjes. Sponsor GUV stelt voor de winnaars en winnaressen op de 5 en 10 kilometer waardebonnen beschikbaar.

Voorinschrijving voor de G.U.V. Zomeravondrun is mogelijk via de site: www.ava70.nl. en de organisatie hoopt dat veel deelnemers daar gebruik van gaan maken. Op de wedstrijddag is inschrijving mogelijk in het clubhuis van AVA`70 vanaf 18.00 uur, tot een kwartier voor aanvang van de wedstrijd. De inschrijfkosten bedragen voor deelname aan de 1 en 2 kilometer is € 3,00 en bij de 5 en 10 kilometer € 5,00. De GUV Zomeravondrun is een mooie gelegenheid om vlak voor de vakantie de vorm te testen of (nog) een keer volle bak te gaan! 

AVA'70 leden beklimmen Mont Ventoux

van links naar rechts Benno Aversteeg, Martine Piek en Gerrit Dijkslag

Vrijdag 26 juni 2015 vond de zesde editie van de Tristan Hoffman Challenge plaats. Dit jaar gingen ze de uitdaging aan met de Reus van de Provence: de Mont Ventoux! De berg, die bekend staat om zijn grote windsnelheden, staat bij velen op de spreekwoordelijke bucket list. Ook de AVA’70 leden Martine Piek, Gerrit Dijkslag en Benno Aversteeg waren van de partij. 

Klik op de link voor veel foto’s van Hans Ouwens van Gelre FM

fotoalbum

site organisatie

Benno Aversteeg (bovenste rij 1e van links) en Gerrit Dijkslag (bovenste rij 4e van links)

Benno Aversteeg

Column: Erwin’s zin en onzin - deel 87

van links naar rechts Jerrel Ballke, Erwin Wamelink, Kylian Klein Hesselink, Gertjan Bentert en Lisa te Molder

Gezelligheid en sportiviteit ineen!

Het miezeren heeft na een paar minuten ruimbaan gemaakt voor stortregen. Kromgebogen hang ik over mijn stuur om, tevergeefs, te schuilen voor het water. In een straf tempo haast ik me naar de Hamelandbaan. Er staat een wedstrijd op het programma. Een 1500 meter op ‘onze’ eigen 300 meterbaan. Als ik, tot aan mijn sokken doorweekt aankom, zijn het aantal auto’s en fietsen nog op één hand te tellen. Ach ja, wat maakt het uit, ik heb er zin in!

In het AvaCafé zit initiatiefnemer André Balke al te wachten. De vrolijke sportieveling heeft een viertal baanwedstrijden op de Ava-kalender gezet. Naast deze 1500 meter staan er een 800 meter (Juli) een 400 meter (augustus) en een 3.000 meter (september) op de kalender. Op al deze data wordt er ook een technisch onderdeel behandeld. Ditmaal leert meerkamper Gertjan Bentert zijn clubgenoten de fijne kneepjes van het discuswerpen.

Er staan zes deelnemers op de startlijst voor de 1500 meter. Lisa te Molder en Jerrel Balke willen een tijd onder de 5 minuten lopen, voor Kylian Klein Hesselink is deze loop een meetmoment na maandenlang blessureleed, Gertjan Bentert mikt op een tijd rond de 5.15 minuten en Mart Slotboom richt zich op de 5.30 minutengrens. Ik heb als ‘haas’ de opdracht om net onder de 5 minuten (4.59 min) te lopen. Ondanks het ‘zeikweer’ staan we te popelen om van start te gaan. De atleten worden ondersteund door het ‘aanmoedigingscomité’ bestaande uit: André Balke, Sjoed te Molder en Tim te Brake.

Het gaat perfect. De Openingsronde gaat in 1.01 minuten. Nu is het zaak om dit tempo vast te houden. Lisa en Jerrel ogen fit. Kylian, die een persoonlijk record van 4.31 minuten heeft, volgt ook met speels gemak. Na twee (2.01 min) en drie ronden (3.00 min) is een tijd net onder de 5 minuten nog mogelijk. Kylian heeft nog wat over en versnelt op 400 meter van de aankomst. Lisa heeft het zichtbaar zwaar maar verliest geen snelheid. Met een tussentijd van 4.00 minuten duiken we de laatste ronde in. Lisa is over haar ‘zwakke moment’ heen en perst er alles uit. Ik probeer haar nog wat aan te moedigen en ook vader Te Molder, die bij start/finish staat, heeft in de gaten dat het nog mogelijk is. Ik zie de verzuring bij Lisa uit de oren komen maar ze perst er nog een mooie sprint uit. Als ik achterom kijk zie ik dat Jerrel een klein gaatje moet laten. Als ik, vlak voor Lisa, over de streep kom zie ik de klok op 4.59 minuten staan. Lisa heeft nog haar twijfels en vreest voor een tijd net boven de 5 minuten, maar André geeft het verlossende antwoord: 4.59.69 minuten! Doel bereikt! Jerrel loopt op zijn eerste 1500 meter  5.00.88 minuten en is ook erg tevreden. Kylian komt stapje-voor-stapje weer op zijn oude niveau. Hij wint de wedstrijd in 4.57.38 minuten. Mart Slotboom verrast met een prachtige tijd van 5.26 minuten en Gertjan Bentert moet naar een snelle start helaas na drie ronden de strijd staken.

Als het melkzuur weer wat is weggetrokken, neemt Gertjan ons mee naar de discuskooi. André heeft zijn sportkleding aangetrokken en ook Mart en ik wagen ons aan dit krachtonderdeel. De tips van ‘de meester’ werpen zijn vruchten af. Al blijft het een verdomd lastig onderdeel. De dondersgezellige middag wordt afgesloten met een broodje hamburger en een alcoholvrij biertje. Het is prachtig om op zo’n ongedwongen manier een wedstrijdje te lopen en om daarnaast ook nog kennis te maken met de technische onderdelen van de atletieksport. Het geweldige initiatief van André heeft recht op meer deelname maar anderzijds is het met zo’n enthousiast groepje minstens zo gezellig! Ik kijk al uit naar de 800 meter op 19 juli! 

Road to Marathon van Rotterdam 2016 - deel 1

Björn en Katja Demkes

Katja en Björn Demkes doen in april 2016 mee aan de Marathon van Rotterdam en trainen op een schema van Greg van Hest. Via dit blog geven ze iedere maand een update van hun ervaringen en vorderingen, vandaag deel 1.

Toen Bjorn afgelopen april de marathon van Rotterdam 2015 had gelopen in 2:47:23 op het schema van Greg van Hest, droomde ik ook van een prachtige snelle tijd op de marathon. We zijn twee keer naar de Runshop van Greg van Hest geweest in Tilburg. Ik had Bjorn al gevraagd of Greg een schema voor mij zou willen maken. Toen we daar waren, moesten we onze tijden van de 5km, 10km en 21 km doorgeven. Aan de hand daarvan kon Greg berekenen wat we zouden gaan lopen op de marathon. Plannen werden gemaakt en Greg zou voor ons  een  opbouwend trainingsschema van 1 jaar gaan maken. Eerst zouden we gaan beginnen met een opbouwend schema voor een snelle 5 km en 10 km. Dit schema wordt uitgebouwd naar een snelle halve en hele marathon. De schema’s zijn per 3 weken.  Toen we het eerste schema binnenkregen, moest ik wel even slikken. Dit willen we graag. Wat een trainingen stonden erin. Ik had echt zoiets van dit wordt afzien, hels, waar ben ik aan begonnen. Bjorn was al een beetje gewend aan het schema van Greg. Vijf keer in de week trainen met 2 rustdagen in de week.  Niet  zeuren gewoon beginnen, dit is wat je wil. Jij wilt sneller worden.

De eerste week ging van start. We waren een weekendje weg met de kinderen en zaterdagmorgen stond er een tempotraining op het schema. Vroeg opgestaan omdat we deze dag naar het overdekte zwembad wilden gaan. De training bestond uit: 0,5-1-1,5-2-1,5-1-0,5 km versnellen op voor mij 4:10 minuut de kilometer en voor Bjorn 3:35 de kilometer (haha). Eerst 3 kilometer inlopen en na elke versnelling 3 minuten rustig joggen. Na de training 3 kilometer uitlopen. De training begon voortvarend. Geen mensen en voertuigen te bekennen. Wat een rust. Bjorn verdween al gauw uit mijn zicht en de eenzaamheid sloeg toe. Tijdens de hele training dacht ik, waarom wil ik dit, waarom doe ik dit en als ik de tempo’s maar haal. Wat kan een mens veel denken in een training. Op de helft van de training zouden we omkeren en weer terug rennen naar het vakantiepark. Heel in de verte zag ik Bjorn nog steeds niet terugkomen. Ik was al op de helft en keerde mij om. Toen kreeg ik de gedachten: Bjorn mag mij niet inhalen. Ik kreeg weer dat prestatiegevoel van ik moet hem voorblijven. Bij de laatste versnelling hoorde ik voetstappen. Ik dacht ga niet omkijken dit is geen wedstrijd, het is Bjorn en hij zal mij niet inhalen. Gelukkig moest ik maar een halve kilometer versnellen. Bjorn had me net niet ingehaald. Haha het slaat ook echt nergens op, gewoon tijdens een training er weer een wedstrijd van maken. Uiteindelijk was de training dus afgewerkt en konden we rustig terug en uitlopen naar het park, waar de kinderen al wakker waren.  Daarna de rest van de dag in het zwembad onder een rode warmtelamp gelegen. We konden beide geen boe en bah meer zeggen.

Zondagmorgen een easy long van 60 minuten. Dit was een stuk beter te doen. De rest van de dag nog leuke dingen kunnen doen met de kinderen. Zo zien de trainingen er een beetje uit. Zaterdag en zondag langere trainingen en tempo’s. Dinsdag en donderdag’s kort werk en de maandag een easy run, waar trouwens niks geen easy aanzit. Zo denk ik er nu nog over, misschien dat het over een tijdje wel easy wordt. Op dit moment denk ik dat je er beter Terrible run van maken, maar dit is wat we willen toch?  Na de training voel ik me wel trots dat er weer een training afgestreept kan worden en dat ik hem gedaan heb. Ook de tempo’s kan ik redelijk halen. We moeten er wel veel dingen voor laten, maar dat heb je er dan ook wel voor over. Kinderen zijn helemaal gewend dat het hardlopen bij ons dagelijkse leven hoort. Ze zeggen niet eens meer van wat gaan jullie doen, het hoort er al helemaal bij.

Bjorn en ik willen allebei kijken wat er nog in het vat zit en alles eruit halen wat erin zit. Nu zijn we nog (redelijk) jong en fit en krijgen we deze kans. Deze kans pakken we ook met beide handen aan. Ik zag wat Bjorn presteerde op het schema van Greg van Hest afgelopen marathon en dacht dit wil ik ook. Ik moet en zal ook 1 keer een snelle marathon  lopen. Ik heb er  5 gelopen en bij de laatste 4 ging het tot de 30 km goed en daarna takelde ik helemaal af.  Kon niet constant hetzelfde tempo vasthouden. We zitten nu in de 8^e week van het trainingsschema en het trainen werpt zijn vruchten af.  Bjorn en ik trainen op dit moment voor een snelle 5 kilometer. De bedoeling is dat we in september bij de Kramprun gaan knallen.  Op 17 mei 2015 liep ik de 5 kilometer bij de Marikenloop. Ik had geen idee hoe het zou gaan, ik had geen druk omdat ik pas in september hoef te knallen. Mijn PR stond op 19:58,  gelopen in 2014 bij de Kramprun. Toen ik de finish naderde, zag ik dat een tijd onder de 20 minuten mogelijk was. Ik kon nog iets bijzetten en finishte in een tijd van 19:46 minuten, doel behaald. Wat een overweldigend gevoel gaf me dat. Meteen weer het gevoel van zou er nog meer inzitten. In mijn hoofd was ik al aan het nadenken wat ik bij de Kramprun zou willen gaan lopen. 19:30 minuten dat moet het gaan worden op 12 september 2015. Bjorn liep donderdag 18 juni 2015 mee met de laatste Intratuinloop. Bjorn heeft 16:52 staan als PR. Hij liep bij de Intratuinloop zelfs 16:22 minuten op de 5 kilometer.  Dit belooft ook nog wat voor de Kramprun.  Ook helemaal blij met zijn nieuwe pr.

Tot zover verlopen de trainingen dus goed.  Ze zijn zwaar, maar het resultaat is zo overweldigend dat we gewoon doorgaan. Nu blessurevrij blijven en doortrainen naar de volgende wedstrijd.  Wel last van pijntjes en af en toe heerlijk zeuren en drammen, dat hoort erbij.  Als je ziet dat de trainingen zijn vruchten afwerpt dan ben je weer extra gemotiveerd voor de volgende training. Ik mis de gezelligheid van AVA’70 wel heel erg. Het ouwehoeren bij de trainingen van Theo, ik bedoel natuurlijk tijdens de warming up Theo,  maar we zijn er nog regelmatig te vinden. Bjorn met training geven aan de jeugd, ik met mijn vrijwilligerswerk voor AVA’70 ( haha volgende keer vergeet ik niet te komen voor mijn bardienst en ik zal me dan meteen opgeven voor broodjes smeren in plaats van dranghekken sjouwen). En bij de wedstrijden komen we elkaar tegen. Lisa te Molder traint regelmatig met me mee, wat heel fijn is. Daar kan ik me dan mooi aan optrekken. Inez Balke en Gerdie Hoornenborg trainen ook af en toe mee, heel fijn. Mag ik jullie daarvoor al bedanken. Anders is het toch wel eenzaam om alleen te trainen. Bjorn traint alles alleen, wat ik echt heel knap van hem vind. We houden jullie op de hoogte van ons avontuur. Tot de volgende keer.

Groeten Katja Demkes

Henk Mengers, een mooi portret (10)

Henk Mengers, een mooi portret

Onlangs heb ik het genoegen mogen smaken om al hardlopend 2 bijzondere atletes het hemd van het lijf te mogen vragen, om hier vervolgens een mooi stuksken over te schrijven. Deze bijzondere manier van interviewen smaakte naar meer! Samen met mijn hardloopmaatje Gerdy hebben we het plan opgevat om zo nu en dan op de vroege zondagmorgen een hardloopgast uit te nodigen om al rennend mee in gesprek te gaan. Toen Aalten en omgeving nog op één oor lag, stonden we op zondag  17 mei om 7.30 uur bij de Watertoren klaar om onze gast te ontvangen. We waren blij verheugd dat we als eerste gast van deze interviewreeks Henk Mengers mochten verwelkomen! Henk werd door zijn Ineke gebracht; al rennend zouden we hem afzetten aan de Romienendiek, alwaar om 9.30 uur een groep gretige atleten hem verwachtten voor de nodige looptraining.

Gerdy en ik zijn gewend om 's zondagmorgens in een straf tempo onze kilometers te maken. Hoe anders is het als Henk Mengers meeloopt! Om de zoveel minuten stopt hij, pakt een stok met een mooie punte, en tekent op de zandweg hoe je volgens de hardlooppiramide trainen moet, wat super compensatie is, wat de ideale trainingsfrequentie is... We hebben veel opgestoken van deze geboren docent, maar ons gemiddelde tempo lag deze zondagmorgen bijzonder laag. We hebben mogen ervaren dat Henk een gepassioneerd man is, die er veel plezier aan beleefd om andere mensen aan het hardlopen te krijgen. Eigenlijk heeft hij 3 grote liefdes: hardlopen, de bouw en zijn Ineke. Bouwen en hardlopen probeert hij zoveel mogelijk te delen met iedereen, maar Ineke houdt hij lekker voor zichzelf. Geef hem eens ongelijk. Gerdy kent Henk via AVA. Een jaar of 10 geleden heeft Gerdy, voordat ze moeder werd, een periode bij AVA gelopen. Met name tijdens de duurlopen kon ze Henk's aanwezigheid zeer waarderen. De schalkse, ietwat ondeugende opmerkingen van Henk maakten de kilometers korter.

Ik ken Henk al sinds de jaren '90. Hij was toen collega van vader Gerrit. Samen hebben ze de klantenwerkafdeling bij Rots Bouw opgezet. Vader deed de uitvoeringskant en Henk praatte het werk binnen. Vader Gerrit had een hoge pet van Henk op: op integere en sympathieke wijze wist Henk veel werk binnen te halen voor Rots Bouw Service. Dit bleek later echter ook een valkuil: de dynamische en onplanbare wereld van de particuliere bouw bleek geen goede combinatie met de perfectionistische inslag van Henk. Tot gevolg een vette burn-out! Deze situatie was de directe opmaat voor de hardloop carrière van Henk. Op medisch advies moest Henk gaan rennen. Eind jaren '90 kwam men erachter dat het "runners high" - stofje een positieve invloed kon hebben op outgeburnde mensen. Toen Henk Mengers onder leiding van Johan Assink en Jan Raben de 300 m asfaltbaan rond moest rennen, moest Henk halverwege aan het zuurstof. Zijn volleyballichaam had 3 dagen last van hevige spierpijnen! Ook bij de tweede poging had Henk bij een kleine 200 m de tong op de knieën. Dit zat Henk niet lekker. Hij nam afscheid van de Jan en Johan te Brakes en sprak de legendarische woorden: "Tot over 6 weken....". Henk trok zich 6 weken terug in de Vennebulten en ging 3x in de week de 300, 600 en 900 m trainen. Toen hij na 6 weken elke boom kende in 't Goor, meldde hij zich weer bij AVA. En een mooie hardloop carrière volgde: de 5 km onder de 19.30 minuten, de 10 km onder de 40, de halve onder de 1.30, en de ultieme prestatie, de marathon in 3.15 uur! Kwestie van doelen stellen, volgens Henk...

Tijdens onze hardloopsessie repte Henk er niet over, maar als oud-collega ken ik een van de grote drijfveren van Henk. Henk is gaan hardlopen in het zogenaamde "string-tijdperk”. De dames, waar Henk graag naar keek, trokken begin 2000 graag een string aan, om de bilpartij goed tot haar recht te laten komen. Mooie tijd was dat. Men zegt wel eens dat elke modetrend terugkomt, wel nu, laat maar weer komen! Als Henk 's maandags op kantoor verslag deed van zijn wedstrijd, kwam er bijna altijd wel een string in voor die hij tijdens het gemeenschappelijk omkleden gespot had. Ik denk dat toen mijn interesse voor het hardlopen ook gewekt is... In 2007 begon Henk voor zichzelf, hij was toe aan een nieuwe uitdaging. Henk Mengers Bouwadvies werd opgericht en Henk richtte zich op de particulier die een helpende hand nodig had in de bouwjungle. De start was prima, maar de crisis sleurde de bouw een diep dal in. Henk probeerde dit op te vangen door ook de uitvoerende kant van de bouwplannen aan te bieden. Hard werken voor de particuliere markt, kleine marges, onregelmatige werktijden...de valkuil van de eind jaren 90 kwam er met rasse schreden weer aan. Het gevolg van de burn-out is dat Henk 6 ochtenden kan werken, de middag is er voor de broodnodige rust. Als het werk niet voor het oprapen ligt, ga je dit soort grenzen oprekken, want er moet immers brood op de plank komen. Henk en zijn liefhebbende achterban zagen in dat dit anders moest. De "skills" van Henk werden op een rijtje gezet, en al gauw werd zijn enthousiasmerende manier van coachen genoemd. Allicht lag hier een kans om aan het hardlopen een bescheiden boterhammetje te verdienen. Samen met zoon Tom werd een hardloopschool opgezet. In 2012 was de loopschool "De Zandlopers" een feit. Op moment van schrijven heeft deze loopschool al meer dan 200 hardloop leerlingen! Een geweldige prestatie!

Natuurlijk was Henk graag gewoon bij zijn cluppie gebleven. Soms moet je met je verstand beslissingen nemen die pijn doen in het hart. Gelukkig zijn Henk en Ineke nog veel te vinden bij AVA aangelegenheden. Namens Gerdy -  met string, heupslip, onderbokse van Onnink, wie zal het zeggen - en mij zijn ze er altijd welkom! En zo heeft Henk zich eigenlijk van een no nonsens bouwvakker ontwikkeld tot empathisch mensenmens. Van enig afstand beschouwd past het coachen, luisteren, motiveren en corrigeren allicht beter bij de mens Henk dan de zakelijke dienstverlening. Tegenwoordig heeft iedereen een coach nodig, dus hier liggen kansen voor Henk. Een man met zijn bagage, zijn humor en inlevingsvermogen kan mensen met een hulpvraag weer op het goede pad brengen. Al hardlopend… Gerdy en ik mochten nog even een kwartiertje meetrainen met de loopgroep De Zandlopers. Dat ging er professioneel aan toe! Loopscholing, houding, reactief lopen, al dat soort zaken passeerden de revue in het Goorse zand. Toen Gerdy en ik vanaf de Romienendiek naar huis renden hadden we ruim 20 km op de teller staan. We moesten nog voortmaken omdat anders de familiaire afspraken in het gedrang kwamen! We waren onder de indruk en ontroerd door het openhartige verhaal van Henk. We hebben Henk op een mooie manier nog weer beter leren kennen. Een man die zijn sterke en zwakke kanten steeds beter leert kennen en samen met zijn lieve Ineke de juiste balans zoekt tussen werken en ontspannen. Ik vond het nummer "Run through the jungle"“ hier goed bij passen. Henk Mengers, een mooi portret!