 |
| Andre Bleumink (links) en Henrie Drenthel |
Altijd op zoek naar nieuwe
trailuitdagingen lieten Henrie en ik ons verleiden om ons in te schrijven voor
de eerste Devils Trail te Nijmegen. Stoere beschrijving op de site en een
routebeschrijving die doet vermoeden dat het wel een mooie uitdaging kan
worden. Zo worden de Duivelsberg, Sint jans berg en de Mookerheide genoemd en
beloven ze een 99 % asfaltvrij parcours. Kijk dan hebben we het over een echte
trail, en dat ook nog eens redelijk in de buurt. De beslissing was snel
genomen.
De dagen voor de wedstrijd
beginnen de twijfels…. 36,6 km lopen met maar heel weinig kilometers training
door een blessure. Een rugspiertje die niet echt mee werkt ook nog. Naarmate we
dichter bij de wedstrijddag komen worden de weersvoorspellingen ook nog eens
aangepast aan het thema: het kon wel eens flink gaan spoken die dag met storm
en regen… Gelukkig is er volgens de kaart een aantal keren de
mogelijkheid om af te steken, mocht het helemaal de mist in gaan….
27 Oktober kan ik lekker
uitslapen, ik hoef niet om 9 uur bij de LVG training te zijn en de klok is ook
nog eens verzet. Toch sta ik al heel bijtijds naast mijn bed en sluip zachtjes
naar beneden om niemand wakker te maken. Ontbijten, nog maar een keer
buienradar bekijken en de spullen uitzoeken die ik aan ga doen en/of voor
de zekerheid meeneem. De tas komt zoals gewoonlijk weer veel te vol te zitten
met spullen die ik waarschijnlijk helemaal niet nodig heb, maar je weet maar
nooit.
Ook al weer ruim op tijd sta
ik bij Henrie op de stoep. Samen een bak koffie en ingepakte spullen
vergelijken. Ook de nieuwe kleding die we van Runvision hebben gekregen wordt
kritisch vergeleken, maar het meeste is te warm om vandaag aan te doen. Na de
koffie stappen we snel in de auto, want het regent hard. Onderweg waait het ook
flink, maar de storm die verwacht werd blijft nog even uit. Die bewaren ze vast
voor onderweg…
Bij aankomst lijkt het een
trail naar mijn hart. Lekker kleinschalig. Een aantal tenten in een weiland bij
een minicamping, wat vlaggen en een start- en finishboog en dat was het dan.
Echt druk is het ook niet, maar we zijn nog vroeg. Nadat we ons melden krijgen
we van vriendelijke vrijwilligers ons startnummer, een chip, een T-shirt en
gratis koffie. Een goed begin. Dan duiken we snel de omkleedtent in want de
regen begint met bakken uit de lucht te vallen. Dat belooft wat voor vandaag,
het regenjasje gaat alvast aan. Andere lopers zijn ook op zoek naar beschutting
en zo wordt het toch snel druk in de tent. Even voor de start roept de omroeper
iedereen naar de start en tot onze verbazing is het droog geworden.
Na de start lopen Henrie en
ik in een groepje door het bos. De koplopers zijn al snel uit zicht verdwenen
en wij genieten van het herfstige weer in het bos. De bladeren vliegen in het
rond en links en rechts zien we de paddenstoelen bijna uit de grond schieten.
Van tevoren was al aangekondigd dat de trail niet afgesloten was, een beetje
oppassen voor wandelaars en ATB’ers was nuttig, maar werd Henrie bijna fataal. Hij
stapte na een kilometer of 9 even opzij om een fiets ruimte te geven en maakte
ineens een flinke smak in de modder. De smerige kleding was echter het kleinste
probleem, Henrie had zijn schouder flink bezeerd en even leek het over en uit
met de wedstrijd.
Na even voorzichtig bewegen
en voelen besloten we heel rustig verder te gaan, de schouderband van de rugzak
deed hierbij dienst als een steuntje. De verloren tijd bleek even later toch
niet echt een nadeel, we zagen ineens zo goed als iedereen terugkomen omdat een
pijltje weg was. Even later was de meute echter al weer uit het zicht verdwenen
en liepen we met een kleine groepje weer te genieten van de prachtige route.
Zelf liep ik niet lekker soepel, maar het viel best mee als ik naar het gezicht
van mijn loopmaatje keek. Het terrein werd na het eerste uur nog heuvelachtiger
en door de modder en boomwortels was het een flinke uitdaging voor ons als
team. Heuvelop had ik last van mijn rug en ook mijn kuiten en knie
protesteerden, heuvelaf had Henrie last omdat hij niet lekker met zijn armen
kon bewegen om zijn evenwicht te bewaren.
Na een paar uur begint het
echte bikkelen, het gebrek aan training begint zijn tol te eisen. De mooie
route maakt echter veel goed, soms loop je zelfs zo te kijken en te genieten van
de heuvels en het bos dat je even bijna geen last hebt… Als we er achter komen
dat de route alweer door bostrollen, militante natuurliefhebbers of andere
onverlaten vernaggelt is gaat de lol er een beetje af. Weer een paar kilometer
extra aan de broek? Daar kan de chocoladereep en de gevulde koek bij de
verzorgingspost even echt niets meer doen om het humeur te verbeteren. Wij
bikkelen door, de afslag om af te korten laten we wat humeurig links liggen. We
zullen ze krijgen, we lopen lekker de hele route.
Dan mogen we als toetje nog
‘even’ een paar keer de Duivelsberg over. Trappetje op, trappetje af en dan nog
meer trappen. Ik kreeg gewoon een flashback naar ons avontuur in Zuid Duitsland
afgelopen zomer. Toen had ik ook van die rotte bovenbenen… Nog even de
concentratie bewaren en rustig doorwandelen om niet uit te glijden op de natte
balken en modderige boomwortels. Uiteindelijk wordt ons doorzettingsvermogen
beloond, we horen flarden geluid van de speaker met de wind mee komen en een
kwartier later zien we ook de finishvlaggen in beeld verschijnen.
Behoorlijk stuk, maar toch
uiterst tevreden dat we het weer gered hebben, gaan we zoals gebruikelijk zij
aan zij over de streep. 38 KM staat er op mijn Garmin, in een tijd van 4:30.
Als je even een rekensommetje maakt snap je dan al snel dat het geen
peulenschilletje was. We schrijven hem met hoofdletters weg in ons boek. Het
was een echte Duivelse Trail, maar we hebben ons er niet onder laten krijgen.
sportieve groet, Andre Bleumink
