 |
| Zwitsers, Duitsers, Italianen, Oostenrijkers en een drietal Hollanders |
Het paradijs bestaat! Dit is
ongetwijfeld de droom van iedere hardloper, een trainingskamp in de
wonderschone Dolomieten (Italië). De trainingsweek vordert in rap tempo en het
aantal gelopen kilometers overstijgt ruimschoots het normale. Deze
georganiseerde hardloopvakantie biedt meer dan een gewone hardloopziel aankan.
Het is overweldigend!
Eigenlijk is het concept heel simpel. Trainen, eten, rusten, trainen, eten, rusten…… Als je dit op voorhand hoort, veer je niet direct op in je stoel. Echter, het is grandioos. De trainingen staan onder leiding van de 66-jarige Albert Rungger, een goedlachse kerel die het klappen van de zweep kant. Als je denkt dat deze middenzestiger de trainingen vanaf de zijlijn aanschouwt, heeft het volledig mis. De beste man is top fit en pijlsnel. Als zestiger liep Albert de halve marathon nog in 1.16 uur. Zijn persoonlijke besttijd staat nog een kwartiertje scherper. Alle oefeningen doet hij zonder moeite voor en op de yogamat beweegt hij zich voort als een slangenmens. Aan het eind van de ochtendtrainingen sprinten we nog een aantal keer een steile trap op met 180 treden. Op een ochtend loop ik vlak achter de oude baas. Terwijl hij pratend naar boven sprint, staat bij mij het kotsen nader dan het lachen. Hij deelt nog een paar tips uit, ik probeer op hetzelfde moment de opkomende bloedsmaak te negeren. Ik heb mij één ding voorgenomen deze week: ik loop mezelf nog liever het ziekenhuis in dan dat ik verlies van deze bejaarde man. De ochtendtraining duurt ruim een uur en bevat naast een duurloopje (3 tot 5 kilometer) vooral veel loopscholing. De middagtraining gaat er iets harder aan toe. Een pittige maar onbeschrijflijk mooie duurloop in de bergen of een lange intervaltraining op de baan, de trainingen worden immer afgesloten met een paar vreselijke rek- en strekoefeningen op het welbekende – en vaak vervloekte - matje.
Na de trainingen kun je in het hotel de broodnodige rust pakken. Een paar baantjes trekken in het zwembad, uitbuiken in de sauna of stiekem een dutje doen in de tuin, het kan allemaal en altijd met een uitzicht als een ansichtkaart. Als je denkt dat dit alles is, heb je het eten nog niet geproefd. Hier kan menig sterrenrestaurant een puntje aan zuigen. Na het uitgebreide ontbijtbuffet verlaten de meesten kruipend de eetzaal, de ogen zijn vaak groter dan de maag… ’s Avonds vergapen de atleten zich likkenbadend aan het 3-gangen diner. Je bent hier de Koning te rijk.
De organisatie is in handen van de hoteleigenaren, Christian en Birgit. Buiten het feit dat ze hun gasten van alle gemakken voorzien, trainen ze zelf fanatiek mee. Zonder moeite overigens, Christian en Birgit, respectievelijk 2.35 uur en 3.01 uur op de marathon, spreken zelf een leuk woordje mee in de hardloopwereld.
Namens Ava’70 zijn Denise en Rob van de Donk, Mathias Welz en ondergetekende aanwezig. In totaal bestaat de groep uit 23 personen. Zwitsers, Duitsers, Italianen, Oostenrijkers en een drietal Hollanders. Mathias loopt komende zaterdag de Stelviomarathon, gas terugnemen kent Mathias niet. Afgelopen week liep hij al een loodzware halve marathon en deze week heeft hij ook nog, tussen neus en lippen door, tweemaal een trainingen van dertig kilometer afgelegd (beide keren zo’n 1500 hoogtemeters). Rob, Denise en ik houden ons rustig en volgen het normale programma……. Hoewel de week nog niet ten einde is, heb ik al één ding besloten: ik kom hier terug!
Eigenlijk is het concept heel simpel. Trainen, eten, rusten, trainen, eten, rusten…… Als je dit op voorhand hoort, veer je niet direct op in je stoel. Echter, het is grandioos. De trainingen staan onder leiding van de 66-jarige Albert Rungger, een goedlachse kerel die het klappen van de zweep kant. Als je denkt dat deze middenzestiger de trainingen vanaf de zijlijn aanschouwt, heeft het volledig mis. De beste man is top fit en pijlsnel. Als zestiger liep Albert de halve marathon nog in 1.16 uur. Zijn persoonlijke besttijd staat nog een kwartiertje scherper. Alle oefeningen doet hij zonder moeite voor en op de yogamat beweegt hij zich voort als een slangenmens. Aan het eind van de ochtendtrainingen sprinten we nog een aantal keer een steile trap op met 180 treden. Op een ochtend loop ik vlak achter de oude baas. Terwijl hij pratend naar boven sprint, staat bij mij het kotsen nader dan het lachen. Hij deelt nog een paar tips uit, ik probeer op hetzelfde moment de opkomende bloedsmaak te negeren. Ik heb mij één ding voorgenomen deze week: ik loop mezelf nog liever het ziekenhuis in dan dat ik verlies van deze bejaarde man. De ochtendtraining duurt ruim een uur en bevat naast een duurloopje (3 tot 5 kilometer) vooral veel loopscholing. De middagtraining gaat er iets harder aan toe. Een pittige maar onbeschrijflijk mooie duurloop in de bergen of een lange intervaltraining op de baan, de trainingen worden immer afgesloten met een paar vreselijke rek- en strekoefeningen op het welbekende – en vaak vervloekte - matje.
Na de trainingen kun je in het hotel de broodnodige rust pakken. Een paar baantjes trekken in het zwembad, uitbuiken in de sauna of stiekem een dutje doen in de tuin, het kan allemaal en altijd met een uitzicht als een ansichtkaart. Als je denkt dat dit alles is, heb je het eten nog niet geproefd. Hier kan menig sterrenrestaurant een puntje aan zuigen. Na het uitgebreide ontbijtbuffet verlaten de meesten kruipend de eetzaal, de ogen zijn vaak groter dan de maag… ’s Avonds vergapen de atleten zich likkenbadend aan het 3-gangen diner. Je bent hier de Koning te rijk.
De organisatie is in handen van de hoteleigenaren, Christian en Birgit. Buiten het feit dat ze hun gasten van alle gemakken voorzien, trainen ze zelf fanatiek mee. Zonder moeite overigens, Christian en Birgit, respectievelijk 2.35 uur en 3.01 uur op de marathon, spreken zelf een leuk woordje mee in de hardloopwereld.
Namens Ava’70 zijn Denise en Rob van de Donk, Mathias Welz en ondergetekende aanwezig. In totaal bestaat de groep uit 23 personen. Zwitsers, Duitsers, Italianen, Oostenrijkers en een drietal Hollanders. Mathias loopt komende zaterdag de Stelviomarathon, gas terugnemen kent Mathias niet. Afgelopen week liep hij al een loodzware halve marathon en deze week heeft hij ook nog, tussen neus en lippen door, tweemaal een trainingen van dertig kilometer afgelegd (beide keren zo’n 1500 hoogtemeters). Rob, Denise en ik houden ons rustig en volgen het normale programma……. Hoewel de week nog niet ten einde is, heb ik al één ding besloten: ik kom hier terug!
1 opmerking:
Klinkt inderdaad geweldig.
Volgend jaar wil ik mee....
Een reactie posten