Het Leeuwenhart van Theo Stronks

Theo na afloop van de Safari Run in Burgers Zoo

Op een winterse zondag in januari vond in Arnhem de Safarirun plaats. Landgoed Schaersbergen, grenzend aan dierentuin Burgers Zoo, vormde het decor voor deze beestachtig gezellige en uitstekend georganiseerde familieloop. Een dun laagje sneeuw zorgde voor een fraai plaatje met een hoog Anton Pieck-gehalte, toen de Welpenloop van start ging, gevolgd door de Pandarun. Nadat onze kids hun uiterste best hadden gedaan, vertrokken zij alvast naar de dierentuin om de apen hun verdiende medaille te laten zien.

.....

Ik bereidde me intussen vast voor op de Leeuwenloop, een pure mannenaangelegenheid met een parcours van 5027 meter lengte. Tijdens het opspelden van het startnummer kwam ik in gesprek met mijn tijdelijke buurman, die ik een jaar of 52, 53 schatte. Later vertelde hij overigens vol trots, dat hij zelfs al 54 jaar was. Met een grote mate van precisie sierde hij zijn kanariegele shirt op met het getal 4501 en praatte intussen onophoudelijk. Zo bleek de loper vroeger een zeer verdienstelijk voetballer te zijn geweest, die de top maar net niet had gehaald. De technische en tactische kwaliteiten en zijn geweldige loopvermogen, maakten hem in een ver verleden tot een vrijwel onmisbare schakel in het elftal. Bij zijn atletiekclub stond hij op dit moment dan ook hoog genoteerd in de ranglijst van de technische nummers speerwerpen en verspringen, zo liet hij fijntjes weten.

.....

Toen ik hem even later zag warmlopen, bedacht ik me, dat de vijftiger wel ernstig geblesseerd moet zijn geweest. De noeste loper had immers wel een zeer opmerkelijke shuffle. De sympathiekeling bleek tevens nog een andere, niet alledaagse liefhebberij te hebben, namelijk Botanische rotstuinen. Zijn relaas over tig soorten rotsplantjes had heel erg veel weg van een uitnodiging om toch vooral eens langs te komen. Vol passie gaf hij zelfs te kennen, dat hij onlangs was gevraagd om zitting te nemen in de commissie “zaaddistributie”, al werd me niet helemaal duidelijk, wat ik me daar nu precies bij voor moet stellen. Nummer 4501 begon steeds meer op stoom te komen en dat terwijl het voor mij tijd werd om eindelijk eens te gaan warmlopen. Nu begon hij te verhalen over één van de absolute hoogtepunten in zijn jarenlange hardloopcarrière. Ik wilde niet onfatsoenlijk zijn, dus ging ik maar weer zitten.

.....

Toen de fanatiekeling de mijlpaal van zijn 25 jarige trouwdag bereikte, zag hij niet alleen Abraham, maar ook Gerard. Zijn clubmaten hadden marathonloper Nijboer uitgenodigd voor een peptalk en regelden voor hun jarige trainingsmakker ook nog eens een “Meet and Greet” bij hem aan huis. De jubilaris hield zich stoer en groot tijdens de welgemeende felicitaties van de sympathieke lange afstandsloper van weleer. Buren wisten echter te vertellen, dat de veteraan na deze onverwachte gebeurtenis door emoties was overmand en achter zijn huis urenlang heeft zitten sjafken als een loopse vos. Na het veel te korte inlopen, kwam de praatgrage vijftiger nog even heel dicht bij me staan. Hij begon zachtjes te praten en wilde me duidelijk iets in vertrouwen vertellen. Hij liet zijn leeuwenhart spreken tegen een wildvreemde.

.....

De atleet gaf aan, dat hij altijd best wel een grote mond had, maar tijdens de wekelijkse trainingen bij zijn cluppie, voelde hij zich eigenlijk geweldig eenzaam. Hij biechtte op, dat er in de kleedkamer namelijk nooit iemand naast hem wilde zitten. Ik zag in zijn ogen ineens de bedroefde blik van een trouwe viervoeter. De openhartige biecht was oprecht gemeend. Ik wilde hem opbeuren en zegde de hardloper toe, dat als ik ooit lid zou worden van zijn vereniging, best af en toe naast hem wilde zitten. Nummer 4501 slikte een keer hevig en zijn adamsappel  ging in de ongeschoren keel, zichtbaar heen en weer. In zijn linkeroog zwol een traan langzaam op. Snel haalde de loper uit zijn tight een verfrommeld zakje Fisherman`s friend. Hij nam er één en trakteerde mij ook op een heerlijk snoepje. “Kom, we gaan starten,” stamelde hij en liep richting het vertrekpunt.

.....

Even na mijn binnenkomst, zag ik nummer 4501 ook de finishlijn passeren. Hij was zeer diep gegaan, blikte even naar boven en liet zijn gesloopte lijf vervolgens fotografisch vastleggen voor het thuisfront. Mochten ze twijfelen aan zijn immense inzet, dan kon hij in ieder geval het tegendeel bewijzen. Toen we na afloop op vrij laag niveau aan het evalueren waren in de aangenaam verwarmde tent, vroeg de enigszins herstelde atleet zich plotseling af, wat iedereen toch in zijn schoenveter gestrikt had? Het werd even bijna stil, alvorens de omstanders het uitbulderden van het lachen. De trotse vijftiger had blijkbaar, als enigste van de bijna 1000 lopers, niet begrepen, dat de oranje strip een chiplabel voor de tijdregistratie was. Hij had de plakker aan de achterzijde van het startnummer niet eens opgemerkt.

.....

De beduusde leeuw brulde! Hij had immers een geweldige loop afgewerkt en zou nu dus niet in de uitslagen voorkomen. Ja, handgeklokt kwam hij tot een tijd van een krappe 23 minuten, maar dat was natuurlijk geen geldig bewijs voor zijn magistrale prestatie. Even was ik bang, dat de sympathieke atleet zou bezwijken onder deze teleurstelling, maar hij hield zich groot. `s Avonds bleek, dat THEO STRONKS een beestachtig goede race had gelopen en zijn eindtijd zelfs gechipped was: 22,30 minuten netto!

.....  

ATLETICO ROSSA

.....

Frank Roos is naast een goede hardloper ook een uitstekende schrijver van mooie stukjes. Veel van zijn verhalen zijn de laatste jaren, onder het pseudoniem van Atletico Rossa, gepubliceerd in het clubblad van de plaatselijke voetbalvereniging AZSV en in het clubblad van atletiekvereniging AVA'70. De komende tijd zullen enkele hardloopervaringen van Frank op deze site geplaatst worden.