Verslag van de 2e Trail by the Sea in Renesse

Een groot deelnemersveld op het strand in Renesse

Overdosis in Zeeland

Al in September vorig jaar had ik me ingeschreven voor de Trail by the Sea in Renesse. Een populaire trail langs het strand en de duinen, waarvan de inschrijving dan ook al snel vol zat. Begin dit jaar hoorde ik dat het iets langer en iets zwaarder zou worden dan vorig jaar. Trailmaatje Henrie Drenthel vond het vorig jaar al behoorlijk zwaar, dus dat beloofde wat. De Achterhoek werd deze keer vertegenwoordigd door Henrie Drenthel en Wim Brinkman uit Aalten en mezelf.

24 Februari om 6:20 ging mijn wekker af. Da’s vroeg voor een doorsnee zondag ochtend. Tot mijn verbazing lag er een flink pak sneeuw en daar kwam nog steeds meer bij. Niet echt leuk als je even met de auto naar de andere kant van Nederland moet voor een stukje rennen. Onderweg naar Aalten kwam ik er achter dat de traction control van mijn auto echt wel werkt. Eenmaal aangekomen in Aalten stond Wim al een beetje bezorgd te wachten. We besloten eerst maar eens op weg te gaan en te zien hoe de A18 er bij zou liggen. Dat viel mee en we besloten dus maar verder te gaan richting het westen des lands.

De sneeuw werd gelukkig eenmaal voorbij Arnhem snel minder en even na tienen kwamen we de bij de camping van waaruit de trail georganiseerd werd. Het was er al een drukte van belang met overal sportief, maar zeer winters uitgedoste deelnemers. We haalden ons startnummer op en belden maar eens met Henrie, die er een weekendje van gemaakt had met het gezin. Na even zoeken vonden we huize Drenthel en konden we aanschuiven voor een lekkere bak koffie. De laatste voorbereidingen werden getroffen en toen moesten we ons al weer gaan haasten om op tijd bij de start te komen.

Met zijn allen wandelden we naar het strand waar gestart zou worden. Een startveld van ruim 400 mannen en vrouwen in twee rijen, het leek wel een slagveld waar de strijders zich opmaakten voor de aanval. Na de start probeerde iedereen zo snel mogelijk een spoor te vinden waar het zand hard was en met windkracht 5-6 pal in de rug hadden we al snel een behoorlijk tempo. We kregen het zelfs al flink warm. Na een kilometer of 6 was het gebeurd met de pret, we klommen over de duinenrij en verruilden het harde strandzand voor mulle ruiterpaden door een prachtig duinengebied.

Kleine klimmetjes en afdalingen werden afgewisseld met flinke klimmen waarbij het mulle zand hardlopen onmogelijk maakte. Op één punt had de organisatie zelfs een touw neer gehangen waarlangs je omhoog kon klauteren.  Henrie voelde zich niet top en ging op een rustiger eigen tempo verder. Wim en ik bikkelden nog een tijd verder samen, waarbij het duinen en zandpaden werden vervangen door een mooi bosgebied met schitterende kleine singletracks. Ook daar was echter geen meter vlak, heuvel op, heuvel af. Dat begon aardig in de beenspieren te vreten en we waren nog niet eens op de helft.

Na weer een flinke afdaling met mul zand had ik mijn schoenen vol met zand en besloot ik even te stoppen en de schoenen leeg te gooien om geen blaren op te lopen. Wim liep verder en ik zag hem niet meer terug tot na de finish. De strijd in mijn eentje werd na een tijd niet gemakkelijker, want na het verste punt draaiden we weer terug en kwamen we al snel het bos weer uit en het strand weer op.

Bam, de wind en sneeuw vol op het gezicht en nu was het echt bikkelen. Na een aantal kilometers pal tegen de wind in en door het mulle zand voelden mijn bovenbeenspieren aan als gesmolten kaas. Lichtvoetig lopen zat er niet meer in en met elke stap voelde je de energie zo de grond in zakken. Gelukkig draaiden we weer even de duinen in waar de wind minder was. Echt beter ging dat overigens niet want hier mochten we eerst nog een paar hele stevige duinen oversteken om vervolgens via een hobbeldebobbel helmgrasgebied weer op het strand te belanden.

Opeens schoot me de reclameslogan van de organisatie in gedachten: alleen zeelucht als doping! Nou, met zo’n enorme bak wind pal voor was het een echte overdosis zeelucht die we voor de kiezen kregen. Het laatste stuk was ouderwets overleven, met de voeten door ijskoud water en compleet uitgemolken spieren. Ieder duin moest uiteindelijk in wandelpas genomen worden en de laatste trap, 30 meter omhoog en omlaag, was een sadistisch martelwerktuig. De stukken tussendoor die nog hard te lopen waren gingen ook alleen nog maar in een sukkeldrafje, maar iedere stap hardlopen brengt je dichter bij de finish.

Na 4:18 uur kwam ik helemaal kapot over de finishlijn. Eenmaal naar binnen gestrompeld vond ik Wim terug bij de kleedgelegenheid. Ook hij had het heel zwaar gehad en was in 4:12 binnengekomen. Na ons rustig aangekleed te hebben gingen we een plekje zoeken bij het stamppotbuffet. Alleen al de lucht daarvan deed ons energieniveau al weer stijgen. Een alcoholvrij biertje deed ook wonderen. Een SMS van Henrie leerde ons dat hij na 4:29 uiteindelijk de streep gehaald had. Hij had echter geen tijd voor stamppot, want hij moest het huisje nog ontruimen.

Na een rustige rit naar huis, een lekker heet bad en wat te drinken begon de vermoeidheid al weer aardig weg te trekken. De mooie momenten kwamen bovendrijven, al die mooie plekjes waar we geweest zijn. Het was toch weer een prachtige uitdaging en we hebben toch maar weer onszelf overwonnen. Een dag later rest nog wat spierpijn, maar boven alles een gevoel van tevredenheid. Op naar de volgende uitdaging!

Sportieve groet, 

Andre Bleumink

Andre Bleumink