Column: Erwin’s zin en onzin - deel 29

staand van links naar rechts Gerrit Dijkslag, Erwin Wamelink en Bjorn Demkes, op de hurken Martijn Groot Wassink en Roel Schreurs

Zilver met een gouden randje

Als ik met de A-pupillen terugkom vanuit het ‘1^e bos’ zie ik dat het nog lekker rustig is bij het AvaCafé. (Omdat alle trainers druk, ziek, zwak en misselijk zijn mag ik halsoverkop nog even met wat pupillen op pad. Ideale voorbereiding? Nee. Zin in? Nee. Maar goed, nee typen kan ik heel goed, maar zeggen….) Oh ik ben mooi vroeg. Even een broodje eten en dan is het wel een keer 12.00 uur, tijd om te vertrekken naar Doetinchem. Ik groet nog even het kantinepersoneel en zie tot mijn schrik de klok hangen. 12.10 uur!! Verdikke, ik ben te laat. Gelukkig is mijn held, voorzitter Dave Posthumus, nog niet vertrokken. Ook ‘the first lady’ van Ava’70, Chantal Posthumus, is nog op de Hamelandbaan.  Chantal is net als ik teamcaptain. Dat klink heel interessant, maar eigenlijk ben je gewoon de loopjongen van het team. Het enige waar de teamcaptain goed voor is, is het ophalen van de startnummers, het innen van het startgeld en ellendig lang wachten op de teamfoto.

Dit wordt lachen, dacht ik stiekem. Mijn teammakkers zullen hem wel flink stressen. Ik loop toch pas als vierde, dus ik heb tijd zat. En ja hoor, daar gaat de telefoon al. “Waar ben je?!” Startloper Björn Demkes klinkt toch wat nerveus. Een emotie die ik niet van hem ken, best geinig. Wij hebben de auto net geparkeerd, zeg ik geruststellend. Wat ik er niet bij vertel, is dat Dave de auto anderhalve kilometer van het sportveld heeft geparkeerd. Bij aankomst heeft teamlid Gerrit Dijkslag, zo brutaal als hij is, mijn rol als teamcaptain al op zich genomen. Na een korte klaagzang van, in eerste instantie mijn teamgenoten en even later van trainer Theo Stronks, kan het feest eindelijk beginnen.

De avond voor de 5x5 heb ik even op internet naar onze concurrentie gekeken. Try Out heeft een sterk team opgesteld en de jonge honden van het Argo Topteam zijn de favorieten voor de overwinning. Als die smiechten op de ochtend van de wedstrijd ook nog de enige ‘oude hond’ Stefan Scanu, vervangen voor een op papier snellere puppy, zijn we eigenlijk op voorhand kansloos voor de titel.

Maar ‘stresskipje’ Björn blaast onze kansen op de winst ineens weer nieuw leven in. De idioot loopt een wereldtijd van 16.52 minuten. Ik merk dat ik plots een beetje nerveus word. Normaal ben ik nooit nerveus en blijft mijn hartslag tot en met het startschot onder de 45 slagen per minuut. Maar vandaag heb ik de kriebels. Martijn Groot Wassink, loopt ook een schitterende tijd (17.35 min) Vervolgens is het de beurt aan de oudste van het stel, Gerrit. Hij doet het, zoals verwacht, uitstekend.. 18.22 minuten.  De voorsprong op onze Doetinchemse opponenten is opgelopen naar dik anderhalve minuut. Maar zij hebben nog twee ijzers in het vuur waarbij ieder team zijn vingers  aflikt.

Stuiterend van de adrenaline sta ik aan de start. Ik heb er echt zin in. ‘Good Old’ Gerrit komt in een mooi tempo aan en met een laf high five-je wordt het denkbeeldige estafettestokje doorgegeven. Vlak voordat ik de baan verlaat hoor ik Björn Nog schreeuwen: “Kom op Erwin. Zwart voor de ogen.” Duidelijke taal dus. Rustig aan doen zit er vandaag niet in. Natuurlijk begin ik veel te hard. Met een hoog tempo raap ik veel achterblijvers op. 3.20 min. na 1 kilometer. Na 3,5 kilometer begin ik voor het eerst wat zwarte vlekjes te zien. Maar die verrekte laatste kilometer moet nog komen. Gadverdamme. Langs de gevreesde sloot haal ik, met gevaar voor eigen leven (Of ja, gevaar voor eigen leven, ik kon hooguit in de sloot vallen. Maar ‘gevaar voor eigen leven’ klinkt wel stoer) passeer ik nog wat achterblijvers. De laatste paar honderden meters komen uit het eelt van mijn linker kleine teen. Struikelend en hakkelend kom ik over de finish. Helemaal dood. (Nou ja natuurlijk niet helemaal dood, maar dit klinkt stoerder dan ‘een beetje buiten adem’) Mijn eindtijd is 17.58 minuten. Dikke prima.

Roel Schreurs is onze slotloper. Ik heb flink wat tijd ingeleverd op de directe concurrent en Argo is genaderd tot op precies een minuut. Bob te Lindert, persoonlijk vind ik dit echt een fenomeen, waar Argo hopelijk heel zuinig op is, gaat in achtervolging op die arme Roel. Na drie kilometer is het raak. Bob, 15 jaar, dendert langs Roel en beslist de wedstrijd in het voordeel van het Topteam.

Als Roel als tweede de finish passeert staat er 1.29.45 minuten op de klok. Een ge-wel-dige tijd. Met deze tijd hadden we de afgelopen jaren met speels gemak gewonnen, maar dit jaar zijn we gewoon op waarde geklopt. 23 van de 25 kilometer aan de leiding lopen en in de slotfase nog geklopt worden is heel heel heel zuur, maar op onze topprestatie mag ik, mag het team en mag heel de vereniging heel trots zijn.