Xtrails Houffalize (België) 11-13 juli 2014

Henrie Drenthel en Andre Bleumink

Begin januari was ik met trailmaatje Henrie de trailkalender aan het invullen, maar was het nog even zoeken naar een mooi doel in de zomer. Weer een extreme bergtrail als de Zugspitze Supertrail vorig jaar? Ineens zag ik een aankondiging van de zomereditie van de Xtrails in Houffalize, in het hart van de Belgische Ardennen. Een meerdaagse team-trail, zoiets had ik nog nooit gedaan. Iets meer dan 100 km, vijf wedstrijden in drie dagen… Het klonk als een flinke klus, maar een mooie uitdaging. Na een kort overleg met Henrie was de inschrijving al snel gedaan.

Bijkomend voordeel was dat er ook een mogelijkheid was om, naast de meerdaagse team-trail, ook individueel mee te doen aan één of meerdere van de wedstrijden. Een mooie gelegenheid om te proberen er een mooi weekend van te maken met een groepje liefhebbers. Na wat oproepen bleek er uiteindelijk een mooi groepje uit de Achterhoek naar de Ardennen te gaan om eens kennis te maken met een ‘echte’ trail.

Donderdag 10 juli vertrokken Henrie en ik met de camper, om ons rustig voor te bereiden en meteen alvast de tent voor de rest van de groep neer te zetten. In de middag nog even op de fiets naar het centrum om te kijken waar start en finish was. Op een terrasje genoten we van het gezelschap van een dames team uit Schoorl en het trailbiertje bij uitstek: la Chouffe. Nodeloos om te zeggen dat we onze daden wat overdreven tegenover ons charmante gezelschap, maar echt onder de indruk leken ze niet. Later bleken ze op de korte team-trail zelfs alle mannenteams voor te blijven…

De volgende ochtend een stevig ontbijt, sinaasappelsapje, koffie en op naar de eerste wedstrijd van de vijf. Het was rustig aan de start aangezien deze alleen voor de deelnemers aan alle wedstrijden was. Leuk om te zien dat je al snel een aantal bekende gezichten uit de Nederlandse en Belgische trailwereld weer tegenkomt. Lekker ongedwongen en vast van plan om ons niet gek te laten maken gingen we van start. Ik kwam echter maar niet lekker in mijn ritme, mijn hartslag bleef veel te hoog en mijn maag stond op kop. En was het nu echt zo’n benauwd warm weer? Waren het de Chouffes van gisteren of was het de jus bij het ontbijt? Niets van aantrekken, tempo wat rustiger en gewoon doorgaan en hopen dat het beter zou worden. Het terrein was ook zeker niet gemakkelijk en bij een aantal hellingen had ik het idee dat ik over mijn nek moest… Even tempo terug en proberen te genieten van de schitterende uitzichten, maar al te veel aandacht had ik er niet voor. De benen voelden verder best goed.  Henrie bleef gelukkig een beetje trekken en duwen en positief praten, zodat we uiteindelijk niet eens echt veel tijd verloren. Na bijna 25 km (600 hoogtemeters) en 2:48 uur kwamen we over de streep, gauw wat droogs aan en op het fietsje terug naar de camping om rust te pakken.

Het weer was best lekker, beetje eten en drinken en in de zon rondhangen. Ik kreeg wel een beetje een topsporter gevoel op deze manier. Met wat meer rust in mijn maag zou het met de prestaties misschien ook nog wel goed komen. Gelukkig kwam tegen het eind van de middag de rest van de groep om ons met wat Achterhoekse nuchterheid weer met de pootjes op de grond te zetten. Al grappend en grollend werd het kamp ingericht en konden we even later nog gauw even een pastamaaltijd naar binnen schuiven in het campingcafé.

Hierna begon de groep toch wat stiller te worden (hoewel sommigen nooit stil te krijgen zijn). De eerste nachttrail voor de meesten en dan ook nog eens over een behoorlijk lastig terrein, dat was spannend. Bij de start was het een stuk drukker dan ‘s morgens en overal zag je mensen die nog even hun koplampje testten of vergeleken met anderen. Half elf was het nog net niet pikdonker maar meteen na de start trok er een lang lint van lampjes door het bos. Vooral op de haarspeldbochten tegen de berg op was dat een geweldig gezicht. Niet dat je je daardoor erg af moest laten leiden, want een struikeling over een steen of boomwortel was zo gemaakt in de drukte.

Na een aantal kilometers viel het veld wat uit elkaar, zeker toen we het MTB circuit op mochten. Nu dacht ik dat het MTB-parcours op de vuilnisbelt in Winterswijk een lastige was, maar deze was echt op wereldbeker niveau. Levensgevaarlijke afdalingen die ik op de fiets echt niet zou durven mochten wij te voet in het donker met alleen een koplampje zien te bedwingen. Naar boven was het dus zweten van de inspanning en naar beneden vooral van de spanning. Maar verder was het enorm kicken en genieten van de geluiden van vogels, insecten en andere dieren en de geuren in de bossen en velden die bij een nachtloop horen. Ik voelde me ook een stuk beter dan ‘s morgens, dat helpt natuurlijk ook. We hielden het tempo lekker ontspannen om energie te sparen, maar begonnen zoetjes aan toch mensen in te halen die duidelijk te hard gestart waren. Het is ook lastig om te bepalen hoe snel je gaat als je alleen op gevoel en het licht van een koplampje moet af gaan. Na 12,5 km en 485 hoogtemeters kwamen we in 1:44 uur tevreden over de streep.

Even goed en eten en drinken voor het herstel en onderuit hangend op een lounge set van het hotel wachtten we op de binnenkomst van de rest van de groep.  Op sommigen moesten we wat langer wachten dan anderen maar wat een enthousiasme. Iedereen had geweldig genoten. Ruim na middernacht kwamen we terug op de camping en moest er nog gedoucht worden. Ik ben niet zo’n nachtmens en kroop zo snel mogelijk onder de wol. De rest was te opgefokt door de ervaringen van de avond en bleef nog even op. De volgende ochtend was ik als eerste op en kon ik beginnen met drinken om het vochttekort door het uitbundige zweten van de vorige dag te compenseren. Er stond immers weer een flinke klus te wachten.

Na een uurtje rondwandelen en wat rekken en strekken terwijl ik af en toe een slok nam, begonnen mijn benen weer was losser te voelen en werd de rest ook wakker voor ontbijt. Deze dag sloeg ik voor de zekerheid de jus maar over en hield ik het veilig bij broodjes met jam en nutella. Ik voelde mijn benen wel wat, maar eigenlijk voelde ik me best goed. Goed genoeg voor de 29 km en de ruim 1000 hoogtemeters waar ze ons op wilden trakteren? Erik en Marieke waren in ieder geval ook klaar voor hun teamtrail en de rest zou na de start in Houffalize gaan shoppen en spullen voor de BBQ halen die we ‘s avonds in gedachten hadden. Ze wilden wel proberen op tijd terug te zijn voor onze finish maar garandeerden niets…

Bij de start was het nu best druk, ook doordat er redelijk wat lopers ingeschreven hadden voor alleen deze wedstrijd. Een teamwedstrijd is immers niet iets wat veel georganiseerd wordt. Naast Frans, Engels, Vlaams klonk er ook West- en Oost Nederlands aan de start, een echte internationale wedstrijd dus.. Henrie en ik hadden al besloten om een beetje naar achteren te starten en vooral iedereen voor te laten die vlotter wilde lopen. Meegaan met de meute zou ons duur komen te staan, wij moesten immers nog een paar wedstrijden. Rust en regelmaat en alles wat een beetje steil was zouden we moeten powerhiken om energie te sparen.

Zo stonden we na de start geduldig te wachten in de trailfiles bij de steile klimmen in het begin. Ook nu weer werd het na een paar kilometer vanzelf rustiger doordat het veld na de eerste klimmen uit elkaar begon te vallen. Het was weer vrij warm en vochtig, wat vooral heuvelop het gevoel gaf alsof je gesmoord werd. Gelukkig waren er ook mooie lange afdalingen waar je weer op adem kon komen en wat kon koelen. Ik voelde me gelukkig goed, maar Henrie leek vandaag degene te zijn die het moeilijk kreeg. Zou het dan toch weer de jus zijn bij het ontbijt?

Na een redelijk zware eerste 10 kilometer met steile klimmen kwam er eindelijk een stuk waarin we lange klimmen moesten wandelen, maar daarna ook weer ontspannen in een dribbel naar beneden konden. Eindelijk begon het een beetjes te draaien. Een stuk waarin mooie uitzichten en geweldige stukken bos onze aandacht vast hielden en waarin we eindelijk lekker kilometers konden maken. De verzorgingsposten onderweg werden bemand door de crew van de camping en daar konden we lekker even kletsen en bijtanken. Uur na uur verstreek zonder dat we er haast erg in hadden. Gewoon rustig en geconcentreerd bezig blijven met zo snel mogelijk door het zware terrein voort te bewegen, het leek bij vlagen meer een aflevering van  Man Tracker (alleen bleven we de cowboy te paard goed voor). En voor mijn gevoel toch nog redelijk vlot hoefden we nog maar een klein stukje naar de finish.

Maar eerst een riviertje oversteken, lekker fris. Een dame aan de overkant riep nog dat het verschrikkelijk schoof. Ik vroeg me af wat ze nu eigenlijk bedoelde toen ik het water in liep. Meteen slipten mijn voeten op de algen laag die op de basalt stenen vastzat en lag ik ineens languit in het water. O, het was glad bedoelde ze dus… Dat Vlaams went maar niet. De dame had tranen in de ogen van het lachen en Henrie deed vrolijk mee, gelukkig heb ik wel wat gevoel voor zelfspot. Al lachend en flauwe kullend maakten we de laatste vijf kilometer vol en kwamen we na 3:47 uur over de streep.  De rest van de groep stond ons inderdaad bij de finish aan te moedigen, een geweldig gevoel om zo over  de streep te komen.

Snel terug naar de camping voor douchen, eten en rust, kwart over 6 mochten we al weer aan de bak voor de trailsprint van 4 kilometer over een bijzonder lastig parcours. Ik stond er niet echt naar uit te kijken om op volle snelheid bergop, bergaf te moeten stormen met benen die inmiddels behoorlijk stram en stijf waren. Eerst een beetje loslopen en rekken en strekken terwijl we keken naar de Kidztrail. Geweldig om de kleine mannetjes en vrouwtjes zo fanatiek tekeer te zien gaan, ik kreeg er bijna zelf weer zin in…

Ondanks het feit dat we de volgende dag nog een 35 km mochten ging iedereen toch behoorlijk vlot van start. Henrie ging vlotter dan ik dacht  en na een paar hellingen stond ook zijn vrouw hem nog eens aan te moedigen. Als een verliefde puber stoof hij er vandoor, ik had geen enkele kans om hem bij te houden. Halverwege het parcours moest ik meerdere hellingen met de handen op de knieën drukkend zien te bedwingen terwijl ik probeerde mijn gierende hartkleppen wat tot rust te krijgen. Eenmaal bovenop stond een hele groep te overleggen over het parcours en ik volgde ze maar gewoon. Niet helemaal juist bleek later, vlak voor de finish stonden onze fans verbaasd dat ik Henrie voor was… Ergens hadden we een klein lusje gemist waardoor ik een minuut voor Henrie over de streep ging. De eindtijd als team werd daardoor 31 minuten. Voor het algemeen klassement maakte het niet uit overigens, we stonden bijna 20 minuten achter onze voorgangers.

Met compleet verrotte bovenbenen gingen we weer naar de camping, waar we na het douchen gingen genieten van een gezellige barbecue. Fysiek duurde het nogal voor de benen weer een beetje goed voelden, maar lekker eten en een drankje (en veel frisdrank) zorgden in ieder geval voor ontspanning en een heleboel lol. Dat was immers waar we voor gekomen waren: plezier maken. De rest van de groep was inmiddels zo enthousiast geworden dat ze bijna allemaal besloten om hun zondagmorgen wedstrijd om te zetten naar een langere versie. Wat een lef voor lopers die nog nooit eerder een echte trail in de Ardennen gelopen hadden. Nadat we de eindstand van de wedstrijd Nederland-Brazilië gehoord hadden werd het de hoogste tijd om op te ruimen en in bed te kruipen.

Hoewel ik gedacht had als een blok te slapen, kwam daar niets van terecht. ‘s Nachts regende het flink en dat lawaai op het dak maakte slapen niet makkelijk. Tegen de morgen werd ik ook nog eens wakker door een gevalletje lekkage… Toen ik het uiteindelijk zat was en opstond was het nog erg rustig op de camping, maar dat is best logisch om half zeven… ik had me een uur vergist. In ieder geval ruim tijd om weer wat los te wandelen, te drinken en wat te rekken en dergelijke.

Na het ontbijt hadden we ruim tijd om de tent af te breken en de spullen in te pakken, na de wedstrijd konden we dan meteen door naar huis. Henrie en ik mochten om 11 uur starten, maar zouden ook het langst onder weg zijn. De rest startte een uur later voor hun run, maar zou met een beetje goede wil al weer op weg naar huis zijn voor wij over de streep zouden komen. Wel jammer dat ze dan mogelijk ons moment van roem zouden missen… voor de start bleek namelijk dat van de vijf herenteams al twee teams afgevallen waren. Uitlopen was dus voldoende voor een podiumplek! Dat hadden we nog nooit meegemaakt in onze trailrunning carrière.

Maar zover was het nog niet. Eerst maar eens rustig van start. We konden gelukkig via een easy fietspad de eerste kilometers loslopen. Maar toen was het ook meteen uit met hardlopen. Hellingen steiler dan de trap, bezaaid met boomwortels en stenen, werden gevolgd door afdalingen die door de regen ‘s nachts glad en modderig geworden. Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast en als je wilt finishen moet je in ieder geval niet uitvallen door domweg te struikelen.  We liepen dus voorzichtig, maar toch zo vlot mogelijk door.

Het was verschrikkelijk benauwd in het bos, warm en vochtig als een tropisch regenwoud. Het zweet drupte dan ook langs de rug naar beneden. De eerste verzorgingspost was echter nogal vroeg in het parcours. Toch maar de bidons bijgevuld en een bekertje water en cola naar binnen gewerkt met een paar stukken watermeloen. Net als gisteren volgde er een stuk waar we redelijk door konden lopen. Niet zo soepel overigens, we voelden de kilometers van de afgelopen dagen stevig in de benen. Hellingen die we de eerste dagen nog vlot konden nemen moesten we nu in een rustiger wandeltempo doen. De hartslag vloog bij het minste geringste meer omhoog dan het hellingspercentage.

Ook waren er lange stukken die bedrieglijk makkelijk leken, maar door een overdaad aan grote boomwortels en stenen steeds de volle concentratie vereisten om niet onderuit te gaan. We maakten echter goede vooruitgang en hadden er alle vertrouwen in dat we de finish zouden halen. De tweede verzorgingspost was echter ook aan de vroege kant, beetje vreemd. Weer vulden we alles bij en kletsten we nog even vrolijk met onze campingcrew. Ze waren inmiddels ook al fans van ons… De volgende verzorging zou op een kilometer of 22 zijn, maar daar moesten we eerst nog een stevig eind voor lopen. Een buitje hielp ons gelukkig aan wat verkoeling.

De post waar we op zaten te wachten, bij de brouwerij van la Chouffe, was er echter niet. En even later moesten we weer het bos in, waar in ieder geval geen verzorgingspost zou zijn. Uit nood tankten we maar wat koud water in de rivier, voor we niets meer hadden om te koelen. Ik had nog redelijk wat drinkwater, maar Henrie zat bijna zonder. De temperatuur was hoog, net als de vochtigheid, dus we hadden een dreigend probleem.

Het terrein was gelukkig iets gelijkmatiger en we konden in een rustig tempo door. Ondertussen wisselden we drinkwater en Rivierwater om te koelen uit en bleven we goed eten. We hadden immers nog een kleine twee uur voor de boeg… Op een gegeven moment zaten we echter zonder water, maar wisten we dat het nog maar een paar kilometer naar de verzorgingspost zou zijn. En wat een genot was het om eindelijk weer een bekertje cola naar binnen te slaan, en nog één. Met de bidons weer vol genoeg tot de finish liepen we verder.

Het laatste stuk was weer pittig, maar we roken de stal en lieten ons niet tegenhouden. En wat een geluk, waar we normaal nog wel eens een bonus kilometer of twee krijgen, kregen we er nu minder. Na 34 km en een kleine 1200 hoogtemeters waren we er, die langverwacht streep. 4:39 waren we onderweg geweest en het voelde als een echte overwinning. Het doel was bereikt! Dat onze derde plek geen medaille of zo opleverde (te weinig deelnemende teams) maakte ons niet eens meer uit. Ik was zo gelukkig als ik maar zijn kon.

Bovendien bleek de rest van de groep ook nog in het restaurant aanwezig te zijn, zodat we nog even wat wild enthousiaste verhalen konden uitwisselen. Maar daarna was het douchen, eten en naar huis. Hoewel dat op een typisch Belgische manier geregeld was allemaal. Eenmaal thuis duurt het dan een paar dagen om de spieren wat bij te laten trekken en weer bij te slapen. Maar zoals een bekende nederlandse ultraloopster altijd zegt: de pijn verdwijnt, de prestatie blijft.

Ik ben nu al benieuwd wat we volgend jaar gaan kiezen als doel 

De site van de organisatie met foto’s, Uitslagen en en mijn Facebookfoto’s

Sportieve groet Andre Bleumink