Column: Erwin’s zin en onzin - deel 39

Met nog één beklimming te gaan zit ik al steen kapot. De verzuring is gestegen tot aan mijn wenkbrauwen, mijn ademhaling piept als een scharnier van een oude fiets en mijn hartslag ligt zo rond de 375 slagen per minuut

Prachtige gevechten op de flanken van de Tafelberg

“Ik heb een nieuwe titel voor je Column: Dit is pas onzin!”,  was getekend Dirk Jan Robbe

Het is vakantie. Lekker een paar weekjes lamballen. Barbecueën, luieren aan het strand, biertjes drinken, midden in de nacht naar bed, midden op de dag uit bed, ga zo maar door. Om mezelf wijs te maken dat ik best gezond bezig ben, trek ik zo af en toe mijn hardloopschoenen aan. Voor een rustig duurloopje, een korte tempotraining en zo nu en dan voor een zomerwedstrijdje. Bij deze wedstrijden zijn: ‘Het luie zweet eruit lopen’, ‘kijken hoe ik ervoor sta na drie weken vakantie’ ‘Ik zie deze wedstrijd echt als training ‘ en ‘de speklapjes van de barbecue van gisteravond eraf lopen’ veel gehoorde clichés. Ik kom zelf ook vaak genoeg met zo’n oude wijven-opmerking op de proppen. 

AV Archeus  uit Winterswijk organiseert jaarlijks de Zomeravondloop. Denk niet dat dit een relaxed ‘het luie zweet eruit lopen wedstrijdje’ is. Het is een monsterlijk naoorlogse martelgang. De naam Zomeravondloop heeft Archeus enkele jaren terug, waarschijnlijk om de sponsor te pleasen,  vervangen door ‘Koopman Bergrun’. Deze naam doet al vermoeden dat het niet al te gemakkelijk is en dan druk ik mij nog heel voorzichtig uit. De wedstrijd wordt gehouden op de voormalige vuilnisbelt, vlakbij de bekende Duitse enclave Obelink.

De Tafelberg, zoals de vuilnisbelt tegenwoordig wordt genoemd, is een smerige kuitenbijter. In de wedstrijd die 7,6 kilometer lang is, moet dit kreng vijf keer worden beklommen. Ik parkeer mijn fietsje onderaan de bult en klauter naar boven om mij daar in te schrijven. Zelfs na deze ‘ontspannen’ wandeling heb ik vijf minuten nodig om mijn ademhaling weer enigszins onder controle te krijgen. Dit belooft nog wat. De broers Te Brake, vader en zoon Wevers, de hele familie Berkelder en vele andere Ava-janen zijn aanwezig op de Mont Ventoux van de Achterhoek.

Vanaf de start is het ongeveer vijftig meter voordat je de afzink in duikt. Het pad naar beneden is door de vele kiezels niet geheel ongevaarlijk. Ik daal als een natte krant in de wind en bevind me na de eerste afdeling ergens achter in het veld. Niks aan de hand, ik moet immers nog vijf keer die vreselijke puist naar boven. Tim te Brake, mijn loopmaatje, maar stiekem één van mijn grootste concurrenten loopt een klein stukje voor me. Die rotzak moet ik in de gaten houden, denk ik bij mezelf. Vlak voor de eerste beklimming wordt er door enkele atleten gesprint alsof hun leven ervan afhangt. Als een op hol geslagen peloton in de ronde van Vlaanderen dat afstormt op de Oude Kwaremont, spurten ze naar de voet van het eerste klimmetje. Kilometervreter Heini Rave is één van deze druktemakers en gelukkig kan ik zijn rondzwaaiende armen nog net ontwijken zodat een gebroken neus mij bespaard blijft.

Het plan is om iedere ronde een paar plaatsjes op te schuiven. Halverwege de wedstrijd loop ik op de 23^e plek, in ieder geval als ik Gerrit Heinen moet geloven. In ronde vier sluit ik bij Tim aan. Ik neem direct het kopwerk voor mijn rekening in de hoop dat hij moet lossen, dit is niet het geval. Tim loopt een beresterke wedstrijd. In de voorlaatste klim passeren we met zijn tweeën een groepje met een aantal grote namen. Onder andere: Denis Woeltjes, Matthijs Duenk en Stefan Scanu. Niemand kan ons volgen. Met nog één beklimming te gaan zit ik al steen kapot. De verzuring is gestegen tot aan mijn wenkbrauwen, mijn ademhaling piept als een scharnier van een oude fiets en mijn hartslag  ligt zo rond de 375 slagen per minuut. In de laatste klim pers ik er nog een klein sprintje uit. Tim kraakt, maar het is slechts een kwestie van tijd voordat de rollen zijn omgedraaid. Ik kom vermoeider dan ooit over de finish na 30.55 minuten. Een prima tijd op dit loodzware parcours. Het levert me ook nog een fraaie achtste plaats op. Matthijs Duenk (31.02 min) liep een goede laatste beklimming en kon Tim (31.06 min) nog net achterhalen.

Net als velen heb ik een haat-liefde verhouding met deze zomerloop. Ik kan niet ontkennen dat het altijd een spektakel is. Het is en blijft één van de mooiste en meest uitdagende wedstrijden van de regio.

Tot volgend jaar!

“Ik heb een nieuwe titel voor je Column: Dit is pas onzin!”