 |
| Tracey Jewell |
Voor de
meeste atleten stond het afgelopen weekend in het teken van Theo’s
heuveltraining en het volksfeest in Aalten, voor mij was het weer een weekendje
Engeland. Naast het familiebezoek heb ik afgelopen zondag toch de stoute
schoenen aangetrokken en voor het eerste keer (of nu de laatste keer?) de
Farnham Pilgrim halve marathon gelopen.
Mijn
zus heeft eerder deze prachtig mooie en sfeervolle loop gelopen en heeft me dus
dit jaar zover gekregen om eraan mee te doen. Het parcours voor zowel de halve
als de hele marathon begint en eindigt in het klein dorpje “The Sands” (de naam
zegt al genoeg), zuidwest van Londen. Het parcours is niet alleen bekend van
zijn hoogtemeters maar ook omdat je de voetstappen van de Pilgrims destijds
volgt. Vandaar ook de naam “Pilgrim” half marathon en deze loopt voornamelijk langs
de zandige en bosrijke paden van de prachtige North Downs Way.
Zondagochtend
was het zover. Rond 9 uur wordt ik bij de start afgezet, terwijl mijn moeder,
zus en nichtje richting 8 mijl gaan omdat ze daar als verkeersregelaars worden
ingezet voor de hele marathon . Om 9:30 uur gaat de hele marathon van start en ik
ben erg opgelucht dat ik deze zonnige ochtend voor de halve heb gekozen. Even
wat inlopen en precies om 10:30 uur gaan we van start.
De eerste
mijl gaat voorspoedig en we komen vrij
snel een pilgrim tegen, oftewel een verkeersregelaar verkleed als een monnik!
Dit is al een proefje van de sfeer die we gaan tegenkomen. Bij 3 mijl begint de
eerste steile beklimming en ik merk dat ik moeilijk mijn ritme kan vinden. Het
helpt niet dat je om de zoveel tijd/meters moet stoppen om de “stiles” te
beklimmen en door “kissing gates” moet
gaan (typische Engelse boerderij hekken waar één persoon tegelijk overheen of
doorheen kan - vertaling welkom! ). Gelukkig na 4 mijl dalen we van de North
Downs Way af en begin ik mijn ritme te vinden. Dacht ik tenminste.
Er
worden helaas geen mijlen aangegeven dus je loopt een beetje op gevoel. Rond 9
mijl verandert het terrein meer in modderige bospaden langs prachtige meertjes.
Al is het vlak, hier begin ik na al de beklommen hekken en heuvels, toch moe te
voelen en verstap me op een wortel. Ik land op mijn knie, “face first” op de
grond. Er wordt gelijk door 4 medehardlopers “are you ok?” geroepen en helpen me overeind (erg aardig
van ze). Ik kan gelukkig weer opstaan en met enkel schaafwonden doorlopen.
Het
begint steeds warmer te worden (het kan ook in Engeland warm zijn en bij 10 en
11 mijl kom ik weer flinke bulten tegen, allemaal op zandige paden. Je hoort letterlijk
medehardlopers “yes!” schreeuwen, als ze naar boven komen. Heb ik ook eerlijk gezegd gedaan!
De laatste
anderhalf mijl komen me bekend voor en besef snel dat er in de laatste paar
honderd meter nog een flinke bult komt . Met 800m te gaan kom ik mijn zus,
zwager en nichtje tegen wat erg helpt. Mijn zus loopt een stukje met me mee en
ik kan alleen met woorden “I fell” uitkomen maar ik vind het erg leuk dat ze
naast me loopt. Met het eind in zicht kan ik toch even heuvelop versnellen en loop
naar de finish toe.
Helaas eindig
ik net boven de 2 uur maar ik kom erachter dat het 13 ½ mijl was ipv 13.1 mijl dus
ben dik tevreden. Ik krijg snel de uitslagen te zien door mijn nummer op de
computer in te geven. Je tijd en positie wordt gelijk uitgeprint. Onlangs alles
eindig ik 12e in mijn categorie en 165e in het eindklassement. Met
pijntjes maar met een voldaan gevoel gaan we richting huis. Volgend jaar weer?
…. Jazeker!!
Met
sportieve groet,
Tracey Jewell
2 opmerkingen:
Mooi verhaal Tracey, wel met beide benen op de grond blijven de volgende keer. :)
Ik heb zelf in Almelo een halve gelopen, ook mooi.
Ontdekt dat in de omgeving van Eastbourne waar ik van de zomer ben geweest ook een pittige uitdaging ligt te wachten, de Beachy Head Marathon!
Klasse Tracey!
Een reactie posten