Column: Erwin’s zin en onzin - deel 53

Trailen genieten? Het is waar!

Als ik zondagochtend om 04.35 uur strompelend en brallend de kroeg verlaat, ben ik nog niet bezig met de Slingetrail, die over luttele uurtjes op het programma staat. Dit is een zorg voor later. Maar helaas kwam later sneller dan gehoopt. Nog voordat de wekker mij van mijn broodnodige nachtrust kan beroven, staat moeders als lachend naast mijn bed. “Hoe laat moet je bij Ava zijn?” Bij Ava zijn, waar heb je het over? Oh nee toch, die kut trail, helemaal vergeten!

Een snelle douche, een beetje deodorant en vlot even de tandjes schrobben. Vluchtig werk ik nog even een banaan naar binnen, want meer krijg ik niet weg. Ik spring op mijn fiets en nog een tikkeltje beschonken peddel ik naar Ava. Daar staan een aantal vrolijke clubgenoten mij al op te wachten. Ze hebben er duidelijk zin in, nu ik nog. Bij Camping ‘Het Winkel’ de uitvalbasis van de Slingetrail, is het al behoorlijk druk. De geelhemden uit Aalten hebben zoals gewoonlijk een behoorlijk aandeel in deze drukte. Het sfeertje is anders dan bij een ‘normale’ hardloopwedstrijd. Overal wordt gelachen en niemand lijkt last te hebben van zenuwen. De vrolijkheid spreekt mij op deze vroege ochtend nog totaal niet aan. Ik ben wel met mensen in gesprek, maar met mijn gedachten lig ik nog in mijn nest. De ochtend gaat als een roes aan mij voorbij.

Normaal doe ik alle moeite om op de eerste startrij te komen, maar hier maak ik mij nu helemaal niet druk over. De eerste kilometer duurt voor mijn gevoel een klein kwartier. Om de haverklap staan we stil. De smalle bospaden zijn niet berekend op de grote drukte. De ‘wandelstukken’ biedt de lokale moppentapper het podium om een leuke grap te maken. Een kale man van rond de 50 schreeuwt: “Als het nog lang duurt, wacht ik nog ff. Mijn vrouw heeft toch pas om zes uur het eten klaar.”Een wat dikkere man, met een iets te klein blauw shirtje heeft ook zijn lolbroek aan. “Ja lekker dan, daar gaan mijn kansen op de overwinning.” Iedereen lacht en ik glimlach uit beleefdheid ook maar mee. Als de paden breder worden geef ik gas. Nu laat ik die trailers wel even zien wat hardlopen is.

Ik neem een trail alles behalve serieus. Ik vergelijk het met,  een tourtochtje bij het schaatsen, of met zo’n ATB-ritje. De trail is iets voor middelmatige recreanten. Hardlopers die het eigenlijk geen hardloper mogen noemen. En ja hoor, zoals gewoonlijk word ik weer met mijn vooroordelen om mijn oren geslagen. Na een kleine vijf kilometer ben ik verzuurd tot in mijn nekvel. Ik word aan alle kanten ingehaald en ik krijg een beetje zelfmedelijden. Als ik na 8 kilometer ook nog op een sukkelige manier op de grond kletter, voel ik me echt zielig. Een boomwortel duikt uit het niets voor mij op en gaat ook niet meer aan de kant. Als een oude man die zijn lenzen aan het zoeken is op het tapijt, kruip ik over de zandweg. Dat trailen is moeilijker dan gedacht.

Als de vuilnisbult in het zicht komt, dit is ruim over de helft, begin ik zowaar plezier te krijgen in het trailen. De afdalingen, beklimmingen, modderige paadjes, karrensporen en boomstammen, zie ik niet meer als belemmeringen maar als uitdagingen. Langzaam word ik omgetoverd van verwend baanatleetje tot oermens. Af en toe begin ik zelfs te grommen. Na de laatste drankpost (12 kilometer) geef ik nog even gas. De laatste zes kilometer gaan geweldig. Ik haal jan en alleman in en de glimlach is niet meer van mijn gezicht te slaan. Om met de woorden van Gerben Duenk te spreken: het is genieten!

Als ik na het laatste obstakel, een stervenskoud beekje, de camping bereik, vind ik het jammer dat ik er al ben. Als 43^e man passeer ik de finish na 1 uur en 36 minuten. Een nietszeggende prestatie, maar dat kan me weinig schelen. Heerlijk om zo anoniem rond te draven. De tijd en de klassering zijn van ondergeschikt belang. Als ik het restaurant in schuifel, staat er een dampend bord ‘stamppot moos’ op mij te wachten. Man man man, wat een feest. Ik ga niet zeggen dat ik nu wekelijks mijn ‘hoka’s’ aantrek, maar ik maak nu wel een klein beetje deel uit van de hechte trailfamilie.