Uit de oude doos: Loohuiscross in Aalten

In 2007 was de start en de finish van de Loohuiscross voor het laatst aan de Loohuisweg

Elke keer als ik hardloop, sluipt de melodie van de vogeltjesdans in mijn hoofd. Is hier iets aan te doen of moet ik ermee leren leven? Tata tata tata ta, tata tata tata ta, tata tata tata ta ta ta ta ta. Ta, ik bedoel: tja, wat is hier aan te doen? Waarschijnlijk gaat het hier om een veel voorkomend verschijnsel dat in de psychologie wel genoemd wordt: de motoriek-gehoor-associatie, in dit geval de muzikale variant. Op zich een onschuldig, doch in de meeste gevallen een hinderlijk en ook ,zoals dit voorbeeld eigenlijk al bewijst, zeer hardnekkig verschijnsel. Hoewel het voorstelbaar is dat Ing. Hamstring graag van deze klacht verlost zou willen zijn, kan ik hem toch geruststellen: er zijn veel mensen die dit verschijnsel kennen en er zijn er bijna evenveel die er oud mee worden; het enige wat in de loop der jaren zal veranderen, is met het vertragen van de pas het tempo van de melodie van aanvankelijk allegro naar andante. De tijd die bij een bepaalde afstand hoort zal veranderen,maar het aantal malen vogeltjesdans per gelopen kilometer, blijft zodoende gelijk. Nogmaals: een geruststelling is op zijn plaats, wanneer het gaat om beschreven aandoening, echter wel één met een kanttekening: psychisch lijkt er dan wel niet zo veel aan de hand, een verwijzing naar een fysiotherapeut, ter nadere analyse van de loopstijl die lijdt tot de associatie met juist déze melodie, lijkt me wel zeker op zijn plaats.

Een ander element:  Om met zekerheid vast te stellen dat het bij dr. Hamstring echt gaat om de motoriek-gehoor-associatie in de muzikale variant, raad ik hem toch aan een te zake deskundige te raadplegen: iemand uit de geestelijke gezondheidszorg, die bevoegd is tot het stellen van een deugdelijke diagnose. Onze eigen Archeus-vertrouwenspersoon kan hem daarbij vast helpen met een verwijzing. Waarom adviseer ik dit? Welnu, dat zal ik uitleggen. Bij het stellen van een diagnose is het altijd belangrijk eerst uit te sluiten wat het allemaal niet is. Zonder de schijn te willen wekken met het uitsluiten van andere oorzaken via dit schrijven volledig te zijn, wil ik toch wijzen op een andere mogelijkheid:

Ik verwacht niet dat het hierom gaat, echter er bestaat een geringe kans dat dr. Hamstring lijdt aan een veel ernstiger syndroom: de zogenaamde lopers-psychose, waarbij hij zich tijdens het lopen verbeeldt tegelijkertijd tekstschrijver, componist als de oorspronkelijke zanger van het betreffende liedje te zijn (de muzikantenwaan), compleet met een bevelshallucinatie in de vorm van de stem van Henk-Jan Smits, die hem voortdurend toesnauwt in zijn hoofd: ‘ZINGEN, ZEG IK, ZINGEN: TATATATA TA TATATATA TA………ZINGEN!!!’, Dit openbaart zich dan vervolgens in een soort echolalie (voortdurend en herhalend nadoen of terugkaatsen van woorden, zonder dat deze voor de betrokkene nog enige inhoudelijke betekenis hebben)ook dit in de muzikale variant. In dit geval hoort de omgeving ook de vogeltjesdans. Wanneer degene die aan deze ziekte lijdt, periodes van stilte , afwisselt met periodes van luidruchtigheid, worden de symptomen niet zelden verward met die van het syndroom van Gilles de La Tourette.

TATATATATA……..TATA………………………………..TATATATATA………………..TAAAAAAATATA…….TAAAAAAAA!!!!!!

Is er bij dr. Hamstring sprake van de lopers psychose, dan raad ik hem aan zich zo snel mogelijk te laten opnemen op de gesloten psychiatrische afdeling van Papendal. Misschien is er nog iets aan te doen.

Er zijn helaas ongeneeslijke gevallen bekend van deze aandoening. Het meest bekende geval; of eigenlijk moet ik zeggen de meest bekende gevallen, want het ging hier om een inductiepsychose (meer mensen samen die tegelijkertijd aan de zelfde verschijnselen lijden met dezelfde waanbeelden) is bekend onder de naam van ‘de groep Loohuis’. Deze groep ernstig zieke mensen rent al jaren rond over de gangen van de ‘gesloten’ te Papendal met de malle motoriek van Bobby Farrel en de geur van snert in de neus (ook een hallucinatie: een reukhallucinatie),  luidruchtig zingend: 

BY THE RIVERS OF BABYLON…….

THERE WE SAT DOWN…..

YE-EAH WE WEPT……

WHEN WE REMEMBERED ZION….

…….afgewisseld met Gilles de La Tourette-achtige uitroepen als:

EN DAAR WORDT NOG GESPRINT, MAAR ZO HOORT HET OOK!!!!

Dan weer:

LET THE WORDS OF OUR MOUTH…….

AND THE MEDITATION OF OUR HEARTS…..

En plotseling:

DAAR HEBBEN WE DE EERSTE DAME!!!!!!

en:

BE ACCEPTABLE IN THY SIGHT

OH NEE, TOCH NIET HET IS TOCH EEN HEER!!!

HERE TONIGHT.

U begrijp het: je kunt er natuurlijk om lachen, maar in feite is het allemaal heel triest. Voor Ing. Hamstring hoop ik dan ook dat het blijft bij dat ene deuntje in zijn hoofd, daar valt mee te leven.

Zelf loop ik al jaren met ‘Opzij, opzij, opzij’ van Herman van Veen in mijn hoofd, een liedje waarvan ik, tot mijn terugkerende ergernis, de rest van de tekst niet meer weet, maar dat wel weer de irritante associatie oproept met Alfred Jodokus Kwak.

Bron: Clubblad AV Archeus uit Winterswijk

Een langgerekt lint direct na de start van één van de laatste Loohuiscrossen