Katja Demkes en haar ontmoeting met Paula Radcliffe

Hello Geert, where's Katja now? I' dont know Paula!

Een tijdje terug lees ik op Geert zijn site dat Paula Radcliffe aan de Montferlandrun mee gaat doen. Mijn idool. Door Paula ben ik ook gaan hardlopen. Mijn God wat ben ik een fan van haar. Het neemt bijna obsessief gedrag aan. Ik besluit me ook in te schrijven, dit is mijn kans om haar in het echt te ontmoeten.

Zondag 7 december 2014, Vandaag ga ik Paula ontmoeten. Eerst verzamelen we om 10:00 uur bij Ava. Er  zijn aardig wat atleten van Ava die mee gaan doen. De 2 etterbakken (Erwin Wamelink en Luuk te Brake) van Ava'70 staan er ook tussen. Ik denk als ze mij mijn ontmoeting met Paula maar niet gaan verzieken. Ik besluit bij ze uit de buurt te blijven. Aangekomen in ‘s-Heerenberg is het een drukte van jewelste. De 7,5 km is bezig. Hier loopt onzen Geert Wevers ook tussen. Ik  moet Geert na de finish spreken, want ik gun hem de eer om een foto van Paula en mij te maken. Om dit vast te leggen zou toch fantastisch zijn. Ik kan niet wachten om deze foto op canvas uit te vergroten en boven ons bed te hangen.

Ik ga met een groepje van Ava inlopen. Wim Rensink, Björn, Erwin, Jaap, Carla, en nog een paar mensen lopen mee. Ik ben helemaal niet met de wedstrijd bezig. Ik heb vandaag maar 1 doel. Ik hoor Bjorn zeggen:" daar komt Paula aan lopen". Ik plas bijna in mijn  broek, ik weet niet wat ik moet doen. Ik schreeuw van blijdschap, ik voel me zo gelukkig en blij. Ik zwaai met mijn armen en schreeuw Paula, Paula, ik zie haar alleen nog niet. Ik schreeuw naar Erwin: hou Paula tegen. Jij moet een foto van ons maken. Ik zie Paula voorbij rennen. Erwin drukt mij aan de kant. Wat is Paula klein in het echt. Ik zie haar ons groepje voorbij lopen en er gebeurt niks ja ze lacht en zwaait en ik zie ook een beetje angst in haar ogen. Dit komt natuurlijk omdat Erwin ineens mij aan de kant duwde en Paula voor hemzelf wilde hebben.

Mijn mooiste moment in mijn leven is in een flits voorbij gegaan. Wat nu. Nu moet ik een wedstrijd lopen waar ik helemaal geen zin meer in heb. Wat een teleurstelling en wat een verdriet. Ik loop de wedstrijd en ben de hele weg aan het nadenken hoe het zo mis heeft kunnen gaan. Luuk te Brake loopt de eerste 5 kilometer bij me. Ik hoor dat hij praat, ik geloof dat het allemaal onzin is wat hij eruit kraamt, was hij er ook niet bij dat hij samen met Erwin mijn ontmoeting met Paula voorkomen heeft? 

Gelukkig loopt Luuk door en blijf ik achter met mijn enorme verdriet. Bij km 5 a 6 is het zo erg dat ik bijna geen adem meer krijg. Frank Roos haalt me in en vraagt of het met me gaat. Net als ik Frank om hulp wil vragen gaat hij er als een speer vandoor. Ik loop wel door en ben aan het piekeren. Bij km 9 komt er een patser naast mij lopen, die denkt dat ik gehaast wil worden of zo. Kom op kleine snelle pasjes omhoog. Diep ademhalen. Ik denk kerel loop alstublieft door. Zie je niet dat ik enorm ongelukkig en verdrietig ben. Ik word zelfs zo boos dat ik in 1 keer een versnelling inzet. Haha zie me nou maar eens in te halen.

Als ik de finish in zicht krijg kan ik ook daar nog versnellen. Ik loop door de meute verder naar het podium. Misschien is de prijsuitreiking bezig en zie ik Paula daar en kan ik alsnog mijn handtekening en een foto van haar krijgen. Niks ik zie haar niet meer. We moeten ook snel naar huis vanwege andere verplichtingen. Ik wil niet naar huis, ik wil op de foto met Paula en haar handtekening. Als we in de auto naar huis rijden, krijg ik een berichtje van Tim te Brake. Hij heeft een kaart met een foto van Paula Radcliffe en een handtekening van Paula voor mij weten te regelen. Ik voel tranen in mijn ogen branden van blijdschap. Deze dag eindigt toch nog goed voor mij. Ik heb zelfs een PR gelopen op dit zware parcours.

Katja Demkes