Verslag van de 4e Boekelder Cross in Aalten

 In de laatste 500 meter schiet mijn broer Mark nog even een overwinningsfoto, vanaf hier is het een zegetocht naar de finish

Het onmogelijke gebeurt!

Zaterdag 29 November, de laatste in de serie van 4 Boekeldercrossen. Het strijdtoneel ligt er goed bij, weinig modder en niet super veel wind. Het doel vandaag is onder de 18 minuten lopen. Na 18;21 en 18;17 is het vandaag D-Day!

Na een half uurtje te hebben warmgelopen ben ik er klaar voor, vandaag moet het gebeuren. Onder het startdoek zijn de blauwe tricots van LAZ Rhede nergens te bekennen. Het startschot klinkt, en weg zijn we! Voor me sprint iemand als een idioot weg, ik probeer direct aan te haken maar besluit hem toch te laten gaan. Echter is na de eerste 500 meter bij mijn voorganger de turbo er al snel af, en sluit ik aan. Kilometer 1; 3:15, prima even snel als de voorgaande edities.

Achter de te snel gestarte man ga ik het Loohuisbos in. Na vorige week (10 kilometer), heb ik ervaren  dat je in het Loohuis zo hard mogelijk moet lopen, om er een goede tijd uit te slepen. En al snel loop ik aan kop. Ik voel dat het lekker gaat, en loop via het vennetje richting het 2 kilometer punt. Waar ik in 6:47 doorkom, weer goed! Zelfs een fractie sneller als de 1^e en 2^e wedstrijd.

Het laatste stuk bos, en dan gaan we alweer de Loohuisweg op. Ik kijk een keer achterom; Niemand! Vanaf dat moment ga ik erin geloven. Ondertussen draai ik de Loohuisweg op en zet nog een keer flink aan. Zo dadelijk komt het moeilijkste stuk en moet ik de voorsprong die ik heb opgebouwd zien te behouden. Onderaan ‘Til’ staat veel publiek en kom ik nog meer in die ‘flow’ terecht. 3 kilometer punt; 10:28

Vanaf dit punt is het een ware hel, een halve kilometer vals plat omhoog. Maar ik denk gaan, gaan, gaan! Vorig jaar vocht ik op de flanken van “Til omhoog” nog met de oude vedette Geert Wevers, dat is nu verleden tijd. Vandaag loop ik voor de winst! De wind is sterves koud op dit punt, m’n armen worden stijf. Maar ik wil alleen maar naar die finish! Nog 200 meter tot het 4 kilometer punt,  Erwin Wamelink zweept me nog 1 keer op. Ik kijk op mijn horloge, 4 kilometer punt; 14:10

“Nu moet je gaan” hoor ik vanuit de Ringkamp. En ik probeer nog een keer alles eruit te halen. In de laatste 500 meter schiet mijn broer Mark nog even een overwinningsfoto, vanaf hier is het een zegetocht naar de finish. Fantastisch kan ik jullie zeggen. Ik draai de laatste 100 meter in en zie dat het vandaag ook nog eens gaat gebeuren, onder die 18 minuten! Met een heerlijk gevoel kom ik als eerste in een tijd van 17:49 minuten over de finish!

Zoals de titel luidt ‘Het onmogelijke gebeurt’, ik breek dit jaar de 18 minuten grens! En dat is niet de enige. Precies 1 jaar nadat ik de 20 minuten grens passeerde, slecht ik nu de 18 minuten grens. In 1 jaar tijd zowel de 20, 19 als 18 minuten grens gebroken! Geweldig! Het is dus niet onmogelijk mensen!

Tim te Brake

Tim's eerste interview met Benno Stevering van dagblad de Gelderlander