Column: Erwin’s zin en onzin - deel 68

Patrick Ikink, zo enthousiast als een kind van drie!

Zo enthousiast als een kind van drie!

Met drie krachtige sprongen zet hij nog wat extra spanning op zijn benen. Hij ademt een paar keer flink in en uit. Zijn hartslag klopt zichtbaar in zijn nek. Nog één keer checkt die of zijn spikes strak genoeg zitten. Met een vluchtige blik neemt hij de omgeving in zich op. Hij kijkt zijn concurrenten niet aan. Kort heeft hij oogcontact met zijn vrouw, die op de tribune zit. De muziek gaat uit en een hard fluitsignaal overstemt al het geluid in de atletiekhal. "Atleten gereed maken." Plots beseft hij dat het nú moet gebeuren. Terwijl zijn tegenstanders driftig met hun handen in hun gezicht of op hun benen meppen om scherper te worden, blijft hij stokstijf staan. "Op uw plaatsen!" Bijna misselijk van de spanning kruipt hij in zijn startblok. Het publiek is muisstil. De scheidsrechter wacht tot alle atleten bewegingsloos in de blokken zitten. "Klaar!" Hij tilt zijn knieën van de grond en richt zijn ijzige blik op de finish. Het startschot klinkt....

Het is begin 2013 als ik voor het eerst een oproepje op de Ava-site plaats. Strekking van het bericht: wie heeft er zin om er mee te doen aan de seniorencompetitie? Enkele dagen later krijg ik een mailtje van Sabine en Patrick Ikink. Tekst: "Erwin, Dit is nou iets waar je als sporter van kunt dromen om hier aan mee te doen. Maar wat is geschikt om mee te beginnen, 100, 200, estafette, speerwerpen. Moet je er nog voor oefenen. Hoe gaat zo iets? Ik ga kijken of ik deze datums kan en laat het je weten." Terwijl ik dit mailtje lees, heb ik een glimlach van oor tot oor. Patrick kiest uiteindelijk voor het speerwerpen. Een week na onze mailwisseling staan we samen op het trainingsveld. Ik merk al snel dat mijn gepruts weinig indruk op hem maakt. Na één training gooit hij de speer al meters verder dan ik. Een tikkeltje frustrerend, maar ik ken mijn beperkingen. Patrick heeft inmiddels niet alleen ervaring met de speer, maar ook het kogelstoten, 100 meter, 800 meter en de estafette staan op zijn competitie palmares. Een veelzijdige atleet met het enthousiasme van een kind van drie. Geweldig!

Al sinds de 1e competitiewedstrijd is Patrick een vaste waarde binnen het team. En zonder ook maar één woord te overdrijven: wij, zijn competitiegenoten, zijn allemaal groot fan van hem. Samen met André Balke is hij de nestor van het team, maar dat interesseert de heren niks. Niet lullen maar poetsen is het motto van de twee 'oudjes'. Alles wat Patrick doet, doet die met veel beleving en passie. Als hij een doel voor ogen heeft, gaat hij er voor de volle 200 procent voor. Hij heeft inmiddels een kogel, discus, speer, startblok en estafettestok in zijn tuin liggen. Want Patrick wil alles leren. Hij vraagt iedereen om tips, staat open voor kritiek en neemt alle tijd om alles onder de knie te krijgen. Ook achter de schermen is Patrick van onschatbare waarde. Hij haalt sponsor na sponsor binnen voor zijn cluppie - Ava'70 - en regelt al twee jaar op geweldige wijze de competitieafsluiting. Hij nodigt zijn competitiegenoten uit in zijn luxe tuinhuis voor een 'iets te gezellige' avond.

Patrick is een aanwinst voor de club en ik vind het een groot feest om met hem te sporten. Ik hoop dat hij nog jaren deel blijft uitmaken van ons bere gezellige team, want we houden altijd een plekje voor hem vrij. 

Ohja, even terugkomend op de intro van dit verhaal. Als 45-jarige debutant eindigt hij als 5e op het NK Indoor voor Masters. Op de 60 meter noteert hij een tijd van 8.23 seconden. En natuurlijk was Patrick na afloop weer zo enthousiast als een kind van drie!

Een bewonderaar!