 |
| De supporters met van links naar rechts Ingrid Lammers, Erna Somsen, Hanny Rensink, Ineke Mengers en Joke Rademaker |
De ochtend van de 10e oktober brak koud en helder aan en een kille mist hing over de Baldeneydensee, het meer waar we twee keer omheen moesten lopen. Het is een vlak parkoers in een prachtig natuurgebied en dat in het Rurhgebied. Eerst moesten de staffels(estafette) verdeeld worden. Roel ging met de bus mee, Henk Mengers met de boot en Jan moest maar zien dat hij er kwam. Henk Lammers stond met mij bibberend aan de start. Onze supporters Ingrid, Erna, Joke, Ineke en Hanny die allemaal in supporters outfits aanwezig waren, gingen naar hun eerste aanmoedigings plek.
Bij de start ging het er ontspannen aan toe want tot 5 minuten voor de start stond er nog bijna niemand in de vakken. Zo begon ik klapperend van de kou tussen de ballonnen van 3.15 en 3.30 uur aan de marathon. De ballonnen van de 3.30 uur hadden mij in de eerste honderd meter al ingehaald en ik liep tot mijn ergernis weer in een drukke groep mensen die bij de 3.30 uur wilde blijven. Om ze in te halen moest ik zigzaggen, dat wilde ik niet en ik besloot te wachten tot de groep wat was uitgedund.
Maar de groep dunde niet uit, maar liep wel superstrak een tijd die ik voor ogen had, namelijk iets onder de 5 minuten per kilometer. Bij de 5 kilometer stonden onze enthousiaste supporters en bij de 11 kilometer stond de wachtende Roel. Na 15 kilometer was ik nog steeds bij de 3.30 uur lopers toen mijn kuitblessure weer begon op te spelen. Gerard Demkes had gezegd dat het beter was om de kuit in te zwachtelen, ik had wel tape bij me maar als ik dat nu zou doen zou ik mijn aansluiting verliezen bij de 3.30 uur lopers dus bleef ik ongezwachteld doorlopen.
Toen het zwaar werd bij de 30 kilometer hoorde ik hallo Wim en kwam de derde estafette man van onze 10 minuten later startende estafette ploeg Jan Rademaker mij achterop. Als het goed was zou Henk Mengers die met de boot naar het wisselpunt van de 31.2 kilometer was gebracht het stokje van Jan overnemen. Maar…. Henk was er niet. De boot gemist? Henk werd omgeroepen maar er kwam niemand en toen werd besloten dat Jan door moest lopen. Op dat moment kwam de totaal verbaasde Henk broek optrekkend uit de bosjes. xe2x80x9cBen je er nu al? vroeg hij. Zo kwam het dat ik op de 32 kilometer ook nog een keer door Henk werd in gehaald.
Bij de 35 kilometer kon ik de goed op schema lopende ballonnen amper meer bij houden. Mijn rechter been deed zeer, mijn knie begon te zwabberen en ik had ook de puf niet meer en wilde mij aflaten zakken. Toen kwam een ballon naar mij toe en vroeg wil je 3.30 uur lopen? Ik zei ja, maar dat ik last van mijn kuit had. Daar moest ik niks aan doen, ik moest gewoon doorlopen en dat heb ik toen maar gedaan. Door deze opzwepende begeleiding op de laatste 7 kilometer kwam ik op het tandvlees in een tijd van 3.29.15 uur over de finish. Na 5 minuten tegen een hekwerk te hebben gestaan ben ik op het gras gaan zitten waarna ik mijn kuiten heb ingezwachteld. Ik kwam na wat drinken (water, sportdrank en bier) en eten (een banaan) weer bij de positieven. Wat was ik blij met deze tijd.
Toen ik weer terug was bij mijn supporters, die inmiddels de harten van heel hardlopend Essen hadden gestolen, hoorde ik dat de estafette ploeg een geweldige tijd had gelopen van 3 uur 11 minuten en 14 seconden. Inmiddels had iedereen door het geweldige weer al een mooi kleurtje en de supporterdames een vakantie gevoel. Het was een geweldig weekend wat ik van tevoren niet echt had verwacht.
Wim Rensink
site organisatie
 |
Na de marathon is er tijd voor ontspanning
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten