Een korte en koude nacht was het voor de meeste mensen zeker en als ze s'morgens vanaf een uur of zeven één voor één hun slaapplaatsen verlaten hebben, komen er gezichten te voorschijn die je s'avonds in het donker liever niet alleen tegen wil komen. Maar als we even later gewassen en gestreken aan het ontbijt beginnen ziet de wereld er gelukkig al weer een stuk vrolijker uit.
Wat zal ik aantrekken, een hemdje of een shirt, rose of zwart, een korte- of driekwartsbroek zijn op dit moment van de ochtend onderwerpen dat al het wereldnieuws naar de achtergrond verdringt en waar gezamenlijk over gediscussieerd wordt. Iedereen kent elkaar dan ook aardig goed maar ik zie onze gastatleet Andre Bleumink van de Lopersvereniging Groenlo een aantal keren met gefronste wenkbrauwen rondlopen en zich misschien wel afvraagt in wat voor een vereniging hij zich binnen genesteld heeft. Ruim een uur voor de start komt Henrie met de startnummers aanlopen en worden deze verdeeld. Er zijn 3 groepen van 3 atleten die allemaal tussen de 16 en 19 kilometer gaan lopen, Bert en Benno lopen de halve Trail en Henrie de hele afstand van 52 kilometer. Na enkele toespraken in het Duits, Frans en Nederlands gaan we naar de start. Nu gaat het gebeuren waar we al enkele weken naar uitkijken. Nog geen 100 meter na de start staat de hele meute al stil omdat we een paadje opmoeten met een stijgingspercentage dat niet ver van de 25% verwijderd zal zijn. Iedereen maakt dan ook dankbaar gebruik van het touw dat er naast hangt en ik zit al direct te kijken waar ik mijn fototoestel moet laten dat ik heb meegenomen. Soms kom ik namenlijk een hand tekort om me omhoog te hijsen, een zwaar begin van de wedstrijd. Maar ja, ik ben bezig met een Trail en what goes up must go down, dus het zal ook nog wel anders worden. Ik loop heerlijk ontspannen en ik denk gemiddeld een kleine minuut per kilometer langzamer dan dat ik hier zou kunnen lopen als ik voluit zou gaan. Onderweg maak ik geregeld een foto en aan de rugzakatleten te zien die me voorbij gaan loopt bijna iedereen de hele afstand. Na ruim 7 kilometer staat de eerste drankpost op me te wachten en hier drink ik op mijn gemak 2 grote bekers met water leeg en maak ik een praatje met onze buurman van de camping, die zijn eerste volledige Trail loopt. Het gaat goed met hem en ik vervolg mijn weg langs de Semain. Aan het einde van dit pad maken we een scherpe bocht naar rechts en ligt er een beklimming van ruim 2 kilometer voor ons, die vrij goed te doen is. Als ik rechts de diepte inkijk probeer ik een glimp van Henrie of Claudia op te vangen maar ik zie ze nergens, Bjxf6rn loopt denk ik ruim een kilometer voor me. In de buurt van kilometer 13 en 14 ligt het zwaarste gedeelte van de dag, soms probeer ik te wandelen met de handen op mijn kniexebn om zo boven te komen en dan is het nog moeilijk. De afdaling even later is zeker niet gemakkelijker. Door de bossen heen moet ik me geregeld bij een boom opvangen om niet hardhandig onderuit te gaan en voor me gaat een atleet het laatste stuk glijdend op zijn achterste naar beneden, zo kun je er natuurlijk ook komen. Ik passeer boven op een grote brug het 17 kilometerpunt en hoor ineens vanuit het dal mijn naam roepen. Het zijn Claudia en Henrie, die net gezamenlijk het 15 kilometerpunt gepasseerd zijn. Knap dat ze me van die afstand kunnen kennen aan het gele shirt en de loopstijl. De laatste kilometer naar het wisselpunt is ook weer erg zwaar en gaat stijl naar boven. Bij de ruïne aangekomen denk ik dat ik er ben maar moet ik via de achterkant en een erg steile houten trap nog een meter of vier klimmen, om via een stenen poort bij de binnenplaats te komen. Als een ware jonkvrouw staat Marieke me al op te wachten, ik ben blij dat ik haar zie maar ik had ook nog wel een paar kilometer door die fantastische omgeving willen doorlopen. Ik geef mijn startnummer aan haar over en wens haar veel succes. Zelf vul ik mijn calorieën weer aan, bij de rijk gevulde tafel die voor me staat, ik heb 2.15 uur gelopen over 19 kilometer. Ruim 20 minuten eerder heeft Björn zijn nummer overgedragen aan Wim en even later doet Claudia dit aan Andre. Onze mensen zijn hier binnen en we stappen in de auto om naar het tweede en laatste wisselpunt op 35 kilometer te gaan. Ook Richard is daar met zijn mountainbike aangekomen en Wim, Heidie en Katja staan al geduldig op hun beurt te wachten. Nadat Henrie hier ook bijgetankt heeft, rijden we met 2 volle auto's terug naar ons bivak. Wim, Bert en Benno zijn dan ook net binnen van hun tocht. Na wat afspoelen in onze tentdouche gaan we, onder het genot van een welverdiend biertje, de binnenkomst afwachten van Heidie en Katja en Henrie. Onze bikkel van de groep arriveert na ruim 7 uur ploeteren in de Ardennen zijn finish, onder een luid gejuich van de overigen AVA'70 leden. Iedereen is nu binnen en niemand heeft er, op wat stijve spieren na, iets aan overgehouden. Wim, Jan en Björn worden zelfs eerste bij de estafette en worden nog op het podium gehuldigd. Met het avonddiner (gebakken krieltjes, beenham met mosterdsaus en rauwkost) beginnen de sterke, opwindende en mooie verhalen. Iedereen heeft op zijn of haar eigen manier de tocht beleefd en het is prachtig om deze verhalen van elkaar te horen of aan elkaar door te vertellen. We did it! Klik op de link voor de foto's
mijn wedstrijdgegevens
site organisatie
|
zaterdag 2 juli 2011
Martue Trail de Semois (België)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten